Το 2021 ήταν άλλη μία χρονιά με περιορισμούς και ιδιαίτερες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της μουσικής βιομηχανίας. Αν και η ζωντανή μουσική επέστρεψε στο τρίτο τρίμηνο σε πολλές περιοχές του πλανήτη, τίποτα δεν έχει επιστρέψει στο παρελθόν. Βρισκόμαστε στην αλλαγή του χρόνου κοιτώντας το 2022 που φαίνεται να υπόσχεται πολλά περισσότερα από όλες τις απόψεις.
Αυτό δε σημαίνει πως το 2021 δε μας έδωσε τίποτα σε επίπεδο δισκογραφίας, κι ας ήταν μία «περιορισμένη» χρονιά. Είχαμε μεγάλες επιστροφές από πολύ εμπορικά ονόματα όπως τους ΑΒΒΑ, την Adele, τους Coldplay και τους Killers, μαζί με πιο καινούργια σχήματα όπως οι Jungle και οι Idles. Ο Tom Jones κατάφερε να φτάσει στο νούμερο ένα των charts στα 80 του, ενώ μέσω της Eurovision ο κόσμος γνώρισε τους Måneskin που όντως έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ό,τι μας έχει συνηθίσει ώς τώρα η ιδιαίτερη αυτή trash/cult μουσική διοργάνωση.
Σε μία χρονιά που ήμασταν σε αναμονή, κυκλοφόρησαν πολλοί δίσκοι που είχαν ηχογραφηθεί μέσα στη πανδημία, χάσαμε τον Charlie Watts, τον Dusty Hill των ZZTop, τον Don Everly, τον Jim Steinman, τον Lee ‘Scratch’ Perry, τη Raffaella Carrà και τον Phil Spector, ενώ ανακοίνωσαν τη διάλυση τους οι Daft Punk και ο Tony Bennett έδωσε την τελευταία του συναυλία μαζί με τη Lady Gaga. Όμως επέστρεψαν και οι Iron Maiden με το "Senjutsu" που προκάλεσε ιδιαίτερους διαξιφισμούς στην ελληνική metal κοινότητα, γνωρίσαμε τους Dry Cleaning, ο Paul McCartney κυκλοφόρησε το "McCartney III", ο Robert Plant ξανασυνεργάστηκε με την Alison Krauss και η Little Simz ξάφνιασε τους συντάκτες του MixGrill (και όχι μόνο) για μία ακόμα φορά.
Φίλες και φίλοι, το 2021 είναι μία χρονιά που όσον αφορά τα μουσικά δρώμενα και τις κυκλοφορίες θα παραμένει αμφιλεγόμενη. Παρόλα αυτά εμείς μαζέψαμε τη μουσική που ξεχώρισε και παρουσιάζουμε τους αγαπημένους δίσκους της χρονιάς σε μία σειρά που προέκυψε μετά από πολλές ώρες διεργασιών και «σκληρών διαξιφισμών».
Δείτε παρακάτω ολόκληρη τη λίστα:
Δίσκοι #40 - #11
40. Darkside - Spiral
39. Fleshtones - Face Of The Screaming Warewolf
38. Tyler, The Creator - Call Me If You Get Lost
37. Spelling - The Turning Wheel
36. Myles Kennedy - The Idles Of March
35. La Femme - Paradigmes
34. Adele - 30
33. The Night Flight Orchestra - Aeromantic II
32. Floating Points/Pharoah Sanders/The London Symphony Orchestra - Promises
31. Bruno Pernadas - Private Reasons
30. The Steven Wilson - Future Bites
29. The Coral - Coral Island
28. Mogwai - As the Love Continues
27. Duran Duran - Future Past (Δισκοκριτική από τον Δημήτρη Καμπούρη)
26. Parquet Courts - Sympathy for Life
25. Dry Cleaning - New Long Leg
24. Paul McCartney - McCartney III
23. black midi - Cavalcade
22. Wolf Alice - Blue Weekend
21. Squid - Bright Green Field (Δίσκος του Ιουνίου)
20. Robert Plant, Alison Krauss - Raise The Roof (Δισκοκριτική)
19. Godspeed You! Black Emperor - G_d's Pee AT STATE'S END! (Δίσκος του Μαΐου)
18. Billie Eilish - Happier Than Ever
17. The Weather Station - Ignorance (Δισκοκριτική)
16. Bleachers - Take The Sadness Out Of Saturday Night (Δίσκος του Καλοκαιριού)
15. Iron Maiden - Senjutsu (Δισκοκριτική)
14. The War On Drugs - I Don't Live Here Anymore
13. Nick Cave & Warren Ellis - Carnage
12. Idles - Crawler (Δίσκος του Νοεμβρίου)
11. The Killers - Pressure Machine
Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2021
10. Japanese Breakfast - Jubilee
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Το τρίτο album της Αμερικανίδας μουσικού, με Κορεάτικες ρίζες, Michelle Zaune στηρίζεται στα γνώριμα μονοπάτια της dream & indie pop μουσικής. Οι Beirut, οι Saint Etienne και οι Bat For Lashes συναντιόνται σ' αυτό το δισκάκι, το οποίο δεν παρουσιάζει κάτι το νεωτεριστικό, αλλά βασίζεται σε γνωστές μουσικές φόρμες, οι οποίες όμως έχουν μπολιαστεί με έναν όμορφο τρόπο, ώστε το "Jubilee" δικαίως να έχει 88 στα 100 στο Metacritic. Σε μια τόσο μέτρια προς το κακή - μουσικά - χρονιά, οι Japanese Breakfast έχουν μια ξεχωριστή πρόταση, η οποία δεν είμαι σίγουρος ότι θα θυμόμαστε μετά από πολλά χρόνια...
9. Shame - Drunk Tank Pink
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Με τον δεύτερο αυτό δίσκο τους οι Shame τοποθετούνται άνετοι στην αιχμή του βρετανικού ήχου στη μετά-Brexit εποχή. Οι Idles είνα ήδη εκεί, οι Ιρλανδοί Fontaines D.C. επίσης, αλλά και μερικά ακόμα συγκροτήματα, όπως οι Squid. Στον γενικότερα post-punk ήχο του "Drunk Tank Pink" - που ακόμα και ως τίτλος παίζει με το punk χωρίς να το αγγίζει ξεκάθαρα - υπάρχει η μουντίλα και το νεύρο της εποχή μας. Όλα αυτά σε μερικά πολύ καλά τραγούδια και διάρκεια που απορροφά χωρίς να κουράζει. Η συναυλία τους στην Αθήνα τον Δεκέμβρη αναβλήθηκε, οπότε μένει η ελπίδα να καταφέρουμε να τους ακούσουμε ζωντανά πριν «απογειωθούν» καθιστώντας την επιστροφή τους δυσκολότερη.
8. Sam Fender - Seventeen Going Under
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Συνήθως το δεύτερο άλμπουμ ενός καλλιτέχνη ή ενός συγκροτήματος είναι εκείνο που έρχεται να εδραιώσει την πεποίθηση για τη δυναμική και το δημιουργικό ταβάνι του(ς). Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στο "Seventeen Going Under", τον δεύτερο δίσκο του Sam Fender, ο οποίος έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε στο πρώτο του άλμπουμ.
Στο άλμπουμ "Seventeen Going Under" τα δυνατότερα και πιο χαρακτηριστικά τραγούδια μοιάζουν να είναι όλα τοποθετημένα σκοπίμως στην αρχή. Από το ομότιτλο με το οποίο αρχίζει ο δίσκος μέχρι και το έκτο τραγούδι του είναι όλα ένα κι ένα και υπάρχει και ποικιλία και στις συνθέσεις και στους στίχους.
7. Bicep - Isles
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Το δίδυμο των Bicep από το Belfast έχει καταφέρει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να ξεχωρίσει στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, αν όχι να τον καθορίσει. Τόσο με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, όσο και με την άξια συνέχειά του, το φετινό "Isles", οι Bicep μπορούν να «χορευτούν» στις πίστες των αμετανόητων clubbers, να «ακουστούν» από τα δύσκολα indie kids, να φέρουν '90s θύμησες στους μεγαλύτερους και μεγαλωμένους με Future Sound Of London κι Orbital, και να βρεθούν στις υψηλότερες θέσεις στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς που τελειώνει. Δικαίως και με το ταλέντο τους, αφού οι παραγωγές τους είναι άρτιες, τα vocal samples που χρησιμοποιούν ενσωματώνονται μοναδικά στα ιδιαιτέρως μελαγχολικά τους ηχοτοπία, οι ρυθμοί τους μπορούν ταυτόχρονα να σε ξεσηκώσουν και να σε καθηλώσουν κι ο τρόπος που εξελίσσονται στο "Isles", προσθέτοντας και «κανονικά» φωνητικά, μελωδικά μέρη από την Clara La San, δείχνουν πως κοιτάνε μπροστά, χωρίς να επαναπαύονται.
Το "Isles" γινόταν όλο και μεγαλύτερο καθώς η χρονιά περνούσε και τα ακούσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο με ταχύτητα φωτός ξεπερνώντας τελικά τον προκάτοχό του (όπως σωστά είχε προβλέψει/ουρλιάξει ο Σταύρος Κασιμάτης σε κάποια από τις συναντήσεις μας). Κι αν δεν έχεις πειστεί με όλα αυτά, βάλε τέρμα το "Apricots" κι έλα να βρεθούμε σε μια μελαγχολική πίστα, χορεύοντας με δάκρυα στα κλειστά μας μάτια.
6. My Morning Jacket - My Morning Jacket
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Ανάμεσα στις solo δουλειές του frontman Jim James , τα outakes του "Waterfall II" - που ήταν ξεκάθαρα ημίμετρα - αλλά και την καραντίνα του 2021 γεννήθηκε το "My Morning Jacket", ο ομώνυμος δίσκος του συγκροτήματος. Εδώ φαίνεται πως όλα ταιριάζουν μεταξύ τους, και στη βάση της επανεκκίνησης της μπάντας βρίσκεται ένα κλασικό και ψυχεδελικό rock με country rock υπόστρωμα. Το συγκρότημα αφήνεται στο studio με rock αυτοσχεδιασμούς ("In Color"), hard rock ξεσπάσματα ("Complex"), jazzy και funky συνθέσεις ("Never In The Real World") και συμπληρώνει τον δίσκο με τη reggae του "Lucky To Be Alive". Το πρώτο single "Regularly Scheduled Programming" και το gospel rock που το συνοδεύει ξεκινάει το δίσκο χτίζοντας και τη θεματολογία του, που είναι επηρεασμένη από τη νέα πραγματικότητα.
Οι My Morning Jacket έχουν ξεκάθαρα στοιχεία του παλιού και καλού κλασσικού rock: παίζουν οργανική μουσική με κιθάρες και ο James χρησιμοποιεί συχνά-πυκνά την άρθρωση του Dylan. Όμως ανακατεύοντας διαφορετικά μουσικά είδη και χωρίς βοήθεια από άλλους παραγωγούς ή συνεργάτες (η παραγωγή είναι του James), το "My Morning Jacket" καταφέρνει να είναι γεμάτο ζωντάνια ξεφεύγοντας από τις συνηθισμένες μανιέρες.
5. For Those I Love - For Those I Love
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Αυτός ο δίσκος είναι μάλλον η επιτομή της παροιμίας «από το αγκάθι βγαίνει ρόδο και από το ρόδο αγκάθι». Ο For Those I Love (aka David Balfe) έχασε τον καλύτερό του φίλο και όλο το ομώνυμο album (και ντεμπούτο) του είναι βασισμένο σε αυτή τη σχέση. Το album αυτό όμως δεν είναι ένας ύμνος στη θλίψη της απώλειας όπως θα περίμενε κάποιος, αντίθετα όλη του η ατμόσφαιρα παραπέμπει μάλλον σε ένα rave party όπου όλοι γιορτάζουν την αγάπη και τη συντροφικότητα. Ο Δουβλινέζος David Balfe σε κάθε τραγούδι βουτάει σε αναμνήσεις και προσπαθεί να ανασύρει το φως από αυτές και το εναρκτήριο "I Have A Love" δίνει τον τόνο. Ξεχωρίζει επίσης το "Birthday/The Pain" για το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε και ένα εξαιρετικό video clip. Ο δίσκος αυτός μιλάει στον καθένα και στην καθεμία που έχει αγαπήσει και έχει βιώσει κάποια απώλεια, χωρίς όμως να προκαλεί συναισθήματα ατέρμονης και αδιέξοδης θλίψης.
4. The Avalanches - We Will Always Love You
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Η επιτυχία του "We Will Always Love You" δεν κρύβεται στις τεχνικές του sampling, καθώς αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Κρύβεται στον συνδυασμό των guests τραγουδιστών και μουσικών με τα samples, στο πώς δηλαδή έχουν καταφέρει να ταιριάξουν αρμονικά όλοι μεταξύ τους: o Leon Bridges με το "Eye In The Sky" των Alan Parsons Project στο "Intestellar Love", οι MGMT και ο Johnny Marr με το "It's Love That Really Counts (In the Long Run)" των Shirelles στο "The Divine Chord," ακόμα και ο Tricky με το "Sunshine" των Total Contrast στο "Until Daylight Comes". Ο δίσκος έχει πολύ καλή ροή, παρόλο που περιέχει 25 κομμάτια, και περιμένεις την επόμενη έκπληξη που ετοίμασαν οι Avalanches. Σε ποιο κομμάτι θα βγει ο Mick Jones των Clash και σε ποιο ο Kurt Vile; Θα σας αφήσουμε να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
3. Jungle - Loving In Stereo
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Στην κριτική μου για το "For Ever", τον Οκτώβρη του 2018, είχα αυστηρά γράψει, πως οι Jungle δεν πρέπει να επαναπαυθούν στο ταλέντο τους κι ότι θα χρειαστεί να βγουν από τη υπέροχη ζώνη ασφαλείας τους για να «προχωρήσουν». Αυτό ακριβώς έκαναν στο "Loving In Stereo", παραμένοντας φυσικά οι Jungle που αγαπάμε, κάνοντας όμως και το απαραίτητο παραπάνω βήμα.
Με ένα άλμπουμ που είναι η χαρά της ζωής και που δύσκολα μπορείς να κρατηθείς στον καναπέ ή στο γραφείο, που έδωσε ενέργεια, ελπίδα και φως στο καλοκαίρι του 2021. Οι Jungle, αφήνουν κατά ένα μεγάλο μέρος τις έτοιμες λούπες κι επιστρατεύουν μουσικούς για να «ζωντανέψουν» τις γκρουβάτες κι ηλιόλουστες μουσικές τους. Για πρώτη φορά μάλιστα, σε δύο τραγούδια τους προσθέτουν μία ακόμη απαραίτητη διάσταση με τα φωνητικά τους οι Bas και Priya Ragu, δείχνοντας πως οι Jungle βρίσκουν τρόπο να εμπλουτίσουν το φαλσέτο οπλοστάσιο τους, πριν αυτό αρχίσει να είναι μονότονο και καταρρεύσει. Το "Keep Moving" ανοίγει το άλμπουμ κι ανήκει στα τραγούδια της χρονιάς, το "Can’t Stop The Stars" το κλείνει και μαζί κλείνει το μάτι στην επόμενη δουλειά τους. Ενδιάμεσα, μόνο κέφι, τρέλα και χορός.
2. Black Country, New Road - For The First Time
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Η μουσική επιδεξιότητα σε όλο το "For The First Time" είναι εξαιρετική. Κάθε μέλος αυτής της επταμελούς μπάντας, έχει τη δική του στιγμή να προσθέσει κατάλληλα στο όλο εγχείρημα. Ίσως το αποτέλεσμα να μην έχει να κάνει μόνο με τις ισχυρές συνθετικές δεξιότητες, αλλά και με τον φανταστικό τρόπο που κάθε μουσικός συνδιαλέγεται οργανικά με τον άλλον.
Πρόκειται για μια μπάντα που φαίνεται ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί κάθε ήχο με χειρουργική ακρίβεια, επιλέγοντας τον ακριβή τόνο για συγκεκριμένες στιγμές, παρέχοντας παράλληλα μια φυσικότητα και έναν αυθορμητισμό, από αυτούς που κρατόνται την καρδιά ή πνίγονται καθώς ανεβαίνουν στο λαιμό σας. Οι Black Country, New Road είναι μια μπάντα που είναι σίγουρη για τις δεξιότητές της και αυτό με εντυπωσιάζει σε κάθε ακρόαση.
1. Little Simz - Sometimes I Might Be Introvert
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Η Little Simz παλεύει με την ανασφάλεια για να βρει αυτοπεποίθηση σε αυτό τον δίσκο, παίρνοντας τους πάντες μαζί της. Η θέση αυτής της δισκογραφικής δουλειάς αφορά στην εσωστρέφεια, με τα πιο εκρηκτικά instrumentals της φετινής rap δισκογραφίας να ξεσηκώνουν, καθώς η Simz περιγράφει λεπτομερώς τους προσωπικούς της αγώνες παράλληλα με τους πολιτικούς αγώνες του κόσμου.
Αυτός ο δίσκος έχει afrobeat, trap, jazz, synth-pop και πολλά άλλα, αλλά όλα συνδέονται με ένα ορχηστρικό στυλ που διαπερνά ολόκληρο το album με βιρτουόζικη μέθοδο. Κάθε τραγούδι εδώ είναι ένα ανατριχιαστικό κατόρθωμα λεπτομερούς ταλέντου σύνθεσης, και αυτό περιλαμβάνει ακόμη και τα interludes. Αυτή είναι μια κρίσιμη στιγμή στη hip hop, τολμώ να αναφέρω στο ίδιο επίπεδο με τη χρονική στιγμή που κυκλοφόρησε το "To Pimp A Butterfly". Είναι ένας άθλος από κάθε άποψη: στιχουργικά, ηχητικά και στιλιστικά. Αυτός ο δίσκος φαίνεται να μπορεί να αντέξει τη φθορά του χρόνου.