black country

Ο Ξένος Δίσκος του Μαρτίου 2021: Black Country, New Road - For The First Time

O Isaac Wood και το υπόλοιπο συγκρότημα είναι περίπου 22 ετών και μιλούν για «αναφορές, αναφορές, αναφορές» (Science Fair) όχι επειδή δεν έχουν τίποτα να πουν, αλλά επειδή αυτός είναι ο πολιτισμός στον οποίο έχουν μάθει να αρθρώνουν.

Διαβάστηκε φορες

Ήρθε η ώρα για τον δίσκο του μηνά στο MixGrill, που μαζί με το φρεσκαρισμένο του προφίλ φέρνει και ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφόρησε, δισκογραφικά, τις τελευταίες εβδομάδες. Πολύ ενδιαφέρων μήνας ο απερχόμενος, με τους Nick Cave & Warren Ellis, στο "Carnage", αλλά και τους Weather Station, στο "Ignorance", να μην παίρνουν την πρωτιά στο νήμα. Αυτή ανήκει δικαιωματικά στους Black Country, New Road και το "For The First Time".

Οι Black Country, New Road υπέπεσαν στην αντίληψή μου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2019, όταν κυκλοφόρησαν τα "Athens, France" και "Sunglasses" και αμέσως κέντρισαν την προσοχή μου με την ενέργειά τους, τις σφιχτές ερμηνείες τους και τα μαγευτικά, μισό-ειλικρινά - μισό-σαρδόνια φωνητικά και τους στίχους του Isaak Wood. Από τότε περίμενα ανυπόμονα την κυκλοφορία ενός δίσκου. Τώρα είναι τελικά εδώ, για πρώτη φορά. Και δεν είναι αυτό που περίμενα ακριβώς, είναι κάτι περισσότερο.

Η μουσική επιδεξιότητα σε όλο το "For The First Time" είναι εξαιρετική. Κάθε μέλος αυτής της επταμελούς μπάντας, έχει τη δική του στιγμή να προσθέσει κατάλληλα στο όλο εγχείρημα. Ίσως το αποτέλεσμα να μην έχει να κάνει μόνο με τις ισχυρές συνθετικές δεξιότητες, αλλά και με τον φανταστικό τρόπο που κάθε μουσικός συνδιαλέγεται οργανικά με τον άλλον. Το "Instrumental" ανοίγει με ένα υπέροχο drum solo από τον Charlie Wayne, ο οποίος είναι συνεχώς εντυπωσιακός σε ολόκληρο το άλμπουμ, κάνοντας νεύματα προς την jazz σε ολόκληρο το έργο. Το "Science Fair" διαθέτει μια αίσθηση αυξανόμενου χάους, χάρη στις κιθάρες των Isaac Wood και Luke Mark. Η Tyler Hyde παρέχει ομαλές μπασογραμμές, που έχουν τον ρόλο της σταθεράς, γύρω από την οποία περιστρέφεται ο φρενήρης ρυθμός και ήχος της μπάντας. Τα πλήκτρα και τα synths του May Kershaw χρησιμοποιούνται συχνά αραιά και συντηρητικά, προσθέτοντας τη σωστή ποσότητα υφής, στη κατάλληλη στιγμή. Και φυσικά τα «ξύλινα» πνευστά του Lewis Evans και οι χορδές της Georgia Ellery είναι εκπληκτικά, συναρπαστικά και διακριτικά, τραβώντας το συγκρότημα στην κατεύθυνση του εβραϊκού klezmer, στο "Instrumental" και περισσότερο ακόμα στο "Opus". Σε σύγκριση με το τεταμένο punk-rock - post-rock του υπόλοιπου δίσκου, ο τρόπος με τον οποίο τα όργανα του Evans και της Ellery αλληλεπιδρούν στο πανέμορφο "Track X" δημιουργεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά ηχητικά τοπία που υπάρχουν εδώ. Πρόκειται για μια μπάντα που φαίνεται ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί κάθε ήχο με χειρουργική ακρίβεια, επιλέγοντας τον ακριβή τόνο για συγκεκριμένες στιγμές, παρέχοντας παράλληλα μια φυσικότητα και έναν αυθορμητισμό, από αυτούς που κρατόνται την καρδιά ή πνίγονται καθώς ανεβαίνουν στο λαιμό σας. Οι Black Country, New Road είναι μια μπάντα που είναι σίγουρη για τις δεξιότητές της και αυτό με εντυπωσιάζει σε κάθε ακρόαση.

Όσο φανταστικό και αν είναι ολόκληρο το συγκρότημα, η μαγνητική φωνητική παράσταση και οι στίχοι του Isaac Wood, είναι το στοιχείο που κεντρίζει το ενδιαφέρον στην πρώτη ακρόαση. Έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές τόσο στο "Athens, France" όσο και στo "Sunglasses". Αλλαγές για τις οποίες αρχικά ήμουν επιφυλακτικός. Η πικρή επιθετικότητα, ο φρέσκος πόνος, η δυσαρέσκεια έχει φύγει, με αποτέλεσμα τα τραγούδια να χάσουν κάποια από τα πιο έντονα στοιχεία τους. Όμως οι νέοι στίχοι τους, καθώς και οι μικρές αλλαγές στις συνθέσεις τους, είναι σύμφωνοι με τον τόνο του λυρισμού του Woods. Kαθ' όλη τη διάρκεια: αυτή η πικρία έχει εξαλειφθεί στο όνομα του αναστοχασμού. Οι στίχοι του Woods ήταν αυτοκαταστροφικοί, αλλά εδώ βυθίζονται σε ένα κύμα αυτοκριτικής. Εάν οι ασαφείς πηγές του διαδικτύου είναι ακριβείς, ο Isaac και το υπόλοιπο συγκρότημα είναι περίπου 22 ετών και μιλούν για «αναφορές, αναφορές, αναφορές» ("Science Fair") όχι επειδή δεν έχουν τίποτα να πουν, αλλά επειδή αυτός είναι ο πολιτισμός στον οποίο έχουν μάθει να αρθρώνουν. Η pop κουλτούρα είναι πανταχού παρούσα για τη γενιά μας και παρέχει έναν πόρο μέσω του οποίου λαμβάνονται τα σημαινόμενά της και διαρκώς επανερμηνεύονται. Αυτό γίνεται ξανά και ξανά σε όλο αυτό τον δίσκο με υπαινιγμούς προς τους black midi, Phoebe Bridgers, Kanye West, Bruce Springsteen και άλλους, ή τον τρόπο με τον οποίο το συγκρότημα φορά ταυτόχρονα τις μουσικές του επιρροές, ενώ τις συγχωνεύει και τις ανακαλύπτει εκ νέου με θεαματικούς τρόπους.  

Το post-rock παίρνει εκπληκτικές στροφές προς το klezmer των Εβραίων και το math των Slint, με το συγκρότημα να βουτά συχνά μέσα και έξω από την παλέτα του άλμπουμ του. Ο κόσμος απλώνεται μπροστά τους «για πρώτη φορά», ένα γεγονός τόσο συναρπαστικό, όσο και τρομακτικό. 



Διαβάστε ακόμα