Το "Ripley", που έκανε πρεμιέρα πριν λίγο καιρό στο Netflix, είναι μια απλή στην δομή της, αν και κάπως ψυχρή, μεταφορά του μυθιστορήματος της Patricia Highsmith του 1955 "The Talented Mr. Ripley". Αλλάζει κάποιες μικρές λεπτομέρειες, επεκτείνει ορισμένα κομμάτια του βιβλίου, ακολουθώντας την ίδια πορεία προς το τέλος της ιστορίας: αυτής ενός ανθρώπου που παίρνει την ταυτότητα ενός άλλου άνδρα, με αποτέλεσμα να πρέπει να επινοήσει περίπλοκες στρατηγικές και να επιδοθεί σε ριψοκίνδυνες ενέργειες για να προστατευτεί.
Ο Andrew Scott (ο Μοριάρτι στο "Sherlock", ο ιερέας στο "Fleabag") υποδύεται τον Tom Ripley, έναν Νεοϋορκέζο που μετά βίας τα βγάζει πέρα με διάφορες απάτες, που από το πουθενά τού προσφέρεται η ευκαιρία να ταξιδέψει στην Ιταλία για να πείσει τον Dickie Greenleaf (Johnny Flynn, γνωστός Άγγλος μουσικός της folk pop), του οποίου ο πατέρας νομίζει ότι έχουν στενή σχέση, να επιστρέψει στο σπίτι και να ενταχθεί στην οικογενειακή επιχείρηση.
Ο Dickie, κάτοχος μεγάλου χρηματικού ποσού, έχει εγκατασταθεί στο Atrani, ένα παραθαλάσσιο χωριό στην πλαγιά του λόφου στην ακτή Αμάλφι, όπου καμώνεται τον ζωγράφο, κολυμπά, κάθεται σε καφετέριες και κάνει παρέα με τη Marge Sherwood (Dakota Fanning), τη μοναδική Αμερικανίδα στο χωριό, η οποία γράφει ένα βιβλίο για το μέρος. Δεν έχει καμία επιθυμία να επιστρέψει στην Αμερική όταν, έπειτα από μερικές μη τυχαίες συναντήσεις που επιδίωξε ο Ripley, τον προσκαλεί να μείνει στην ευρύχωρη βίλα του, με την Marge να μην είναι σύμφωνη. Σχηματίζεται ένα είδος τριγώνου, το οποίο τελικά θα καταρρεύσει με πάταγο.
Η δράση ταξιδεύει από τη Νάπολη στη Ρώμη και από εκεί στη Βενετία με τις μονόχρωμες εικόνες (retro μαυρόασπρη εικόνα, ταιριαστή με το χαρακτήρα του φιλμ νουάρ) να ανανεώνουν τις, γνώριμες από το βιβλίο και τις προηγούμενες κινηματογραφικές αποδόσεις, σκηνές, να οξύνουν τις άκρες της πλοκής και να προσκαλούν για προσεκτικότερη εξέτασή τους. Ο Ripley, του οποίου η αίσθηση του εαυτού είναι μεταβλητή, ακόμα κι αν η αίσθησή του τι θα έπρεπε να του ανήκει δεν είναι. Θέλει αυτό που έχει ο Dickie, που στην ουσία είναι να είναι ο Dickey με κάθε τίμημα.
Στα 47 του, ο Scott είναι είκοσι χρόνια μεγαλύτερος από τον Ripley της Highsmith, κάτι που δίνει μια διαφορετική τροπή στο χαρακτήρα. Η μυθιστορηματική του εικόνα υποδηλώνει πρόωρη καταπόνηση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με έναν χαρακτήρα που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως και κοινωνιοπαθή. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να απεικονίσεις ένα άτομο του οποίου ο κατασκευασμένος δημόσιος εαυτός έρχεται σε αντίθεση με τον ιδιωτικό και που δεν μπορεί πάντα να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ των δύο. Το μυθιστόρημα της Highsmith είναι γραμμένο από την περίπλοκη, αντιφατική σκοπιά του Ripley, η οποία επιτρέπει στον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί του όσο και να μην το θέλει. Ομολογουμένως, ο Scott ανταποκρίνεται και με το παραπάνω στο ρόλο του.
Η πιο σημαντική προσθήκη του Stephen Zaillian, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, επικεντρώνεται στους πίνακες του Caravaggio, τους οποίους ο Dickie παρουσιάζει στον Ripley και εκείνος συνεχίζει να θαυμάζει και μόνος του. Αυτό μπορεί να είναι μια λεπτή σύνδεση της αμφιφυλοφιλίας του ζωγράφου, η οποία δεν συζητείται, με τη μπερδεμένη σεξουαλικότητα του Ripley, που επίσης δεν ξεκαθαρίζεται στο βιβλίο. Επίσης, ο Zaillian έχει επεκτείνει τον ρόλο του επιθεωρητή της αστυνομίας (Maurizio Lombardi), που έρχεται να ερευνήσει κάποιες ανεξήγητες απουσίες και φέρνει μια κουρασμένη, καθημερινή οπτική στην όλη πλοκή και κάνει τον χαρακτήρα του Ripley νευρικό, προσφέρει στον θεατή κάποιου είδους σύνδεση και έρχεται να προστεθεί στις καλές ερμηνείες της Dakota Fanning και τ@ Elliott Sumner (γιου του Sting), που υποδύεται τον καχύποπτο φίλο του Dickey, συνθέτοντας έναν ενδιαφέροντα καμβά δευτεραγωνιστών (με την παράσταση να κλέβει η γάτα της σπιτονοικοκυράς του Ripley), σε μια συνολικά ωραία σειρά.