Το Σεπτέμβριο του 1996, ο εμβληματικός συγγραφέας David Foster Wallace σε άρθρο του στο αμερικανικό περιοδικό "Premiere" περιέγραψε σκηνές που έζησε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας "Lost Highway" του David Lynch. Ανάμεσα σε κινηματογραφικές αναλύσεις των επιμέρους σκηνών και εγκώμια για τον επαγγελματισμό του σκηνοθέτη, αναφέρθηκε εκτενώς και στον όρο "Lynchian", καταχωρημένο και ακαδημαϊκά, που περιγράφει το συνδυασμό του μακάβριου με το καθημερινό, με τρόπο που το ένα να εμπεριέχεται στο άλλο.
Με αυτή την φράση, μπορούμε συνοπτικά και με ακρίβεια να περιγράψουμε όλο το κινηματογραφικό σύμπαν του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη. Από την απαρχή της καριέρας του με το "Eraserhead", τον «Άνθρωπο Ελέφαντα» και το "Dune", ταινίες βουτηγμένες στην παραζάλη του σουρεαλισμού, μέχρι τις επόμενες πιο εξπρεσιονιστικές του δημιουργίες («Μπλε Βελούδο», «Ατίθαση Καρδιά», "Lost Highway") o Lynch δημιούργησε τον δικό του καλλιτεχνικό χώρο στον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο. Το σκοτάδι και το φως πήγαιναν χέρι χέρι σε όλες τις ταινίες του. Ο άσπρος φράχτης των σπιτιών στα προάστια ερχόταν σε αντιδιαστολή με το μπουντρούμι που υπήρχε στο υπόγειο.
Γεννημένος στη Μιζούλα της Μοντάνα, με ευτυχισμένη παιδική ηλικία και στοργικούς γονείς (σίγουρα όχι το σενάριο που φαντάζεται κάποιος βλέποντας τις ταινίες του), καταδύθηκε βαθιά στο υπόστρωμα του λεγόμενου αμερικανικού ονείρου για να το δει στην πραγματική του διάσταση, αυτή του εφιάλτη. Με το αξεπέραστο "Twin Peaks" (1990) παρέδωσε, πρώτα στο αμερικανικό κοινό και μετά στο παγκόσμιο, την απαρχή αυτού που μια δεκαετία μετά θα ονομαζόταν Peak TV, τηλεόραση με κινηματογραφικούς όρους και εφάμιλλη ποιότητα.
Οι ταινίες του Lynch χαρακτηρίζονται από ένα αίσθημα ανατριχίλας που καταφέρνει να περάσει σε κάθε έναν θεατή, ίσως γιατί αυτή μοιάζει να απορρέει από τον ίδιο το δημιουργό. Είναι η έκφραση των ανήσυχων, εμμονικών, φετιχιστικών, οιδιπόδειων τμημάτων της ψυχής του σκηνοθέτη, που παρουσιάζονται με μικρή αναστολή και χωρίς καθόλου φίλτρα. Η μη γραμμική ανάπτυξη των σεναρίων, η έλλειψη πολλές φορές αφηγηματικής λογικής, η ευρεία χρήση συμβολισμού, οι περίεργοι διάλογοι, η παρουσία γκροτέσκων χαρακτήρων και καταστάσεων μαζί με την αναμφίβολα ηδονοβλεπτική σκηνοθετική ματιά, δίνουν στις ταινίες του Lynch μια κλινική και ψυχρή διάσταση που πρέπει να σπάσεις για να εισέλθεις στον πυρήνα της τέχνης του.
Γυρνώντας ξανά στον David Foster Wallace και το άρθρο του, ο δικός του ορισμός του Lynchian effect συναντάται σε όλες σχεδόν τις στάσεις λεωφορείων σε όλες τις χώρες. Εκεί που από τα μεσάνυχτα μέχρι το ξημέρωμα το μεγαλύτερο ποσοστό όσων βλέπεις κάλλιστα θα μπορούσε να παίζει σε μια ταινία του. Κυρτωμένοι ώμοι που κουβαλάνε το βάρος όλου του κόσμου, απόκοσμες φιγούρες που κρύβονται στο σκοτάδι, καθημερινοί άνθρωποι αντιμέτωποι με την αδυσώπητη πραγματικότητα. Και κάπου κοντά ένα υπόγειο bar σαν το Silencio από το "Mullholand Drive", το de facto αριστούργημα του, να σε καλεί να μπεις και να ακούσεις την απόκοσμα όμορφη μουσική της Rebekah Del Rio, ξεχνώντας με μιας ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι.
Όταν τον είχαν ρωτήσει σε κάποια συνέντευξη για το πού βρίσκει τις ιδέες που μετατρέπει σε σενάρια και ταινίες, ο David Lynch απάντησε πως οι ιδέες είναι σαν τα ψάρια στον βυθό μιας λίμνης. Πολλές φορές νομίζεις ότι τις έχεις πιάσει, αλλά είναι λίγες οι φορές που πραγματικά το καταφέρνεις.
Ας ελπίσουμε πως εκεί που θα είναι θα βρει πολλές λίμνες.