Η παλιά ελληνική τζαζ, τα κομμάτια του Μεσοπολέμου και λοιπά ελαφρά της δεκαετίας του 1950 έχουν τραγουδηθεί από πολλούς. Ενίοτε γίνονται αφιερώματα ή αναβιώνουν συγκεκριμένα κομμάτια τα οποία, φρεσκαρισμένα όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις, ακούγονται σε επανάληψη στα ραδιόφωνα.
Το ρετρό μπορεί να είναι πάντα της μόδας, όμως πάντα σε μια τέτοιου είδους παράσταση κρύβεται μια μικρή λεπτομέρεια. Να νιώθεις τα κομμάτια, να καταλαβαίνεις την προέλευσή τους και να τα ερμηνεύεις αντιστοίχως. Στην παράσταση «Με Ελαφριά Καρδιά», ο Μανώλης Φάμελλος και ο Δώρος Δημοσθένους δεν πέφτουν στη παγίδα της απλής αναμόχλευσης του παρελθόντος. Ακολουθούν τη δική τους συνταγή της αναβίωσης των παλιών στενών της Αθήνας και της Ελλάδας, μέσα από τις μουσικές του Σουγιούλ, του Αττίκ, του Γιώργου Μουζάκη αλλά και λοιπών διασκευών από ξένα κομμάτια.
Ένα πρόγραμμα δηλαδή για να μάθουν οι νέοι, να θυμηθούν οι παλιοί, και κυρίως όλοι να κουνηθούν λίγο, όλοι να χαμογελάσουν και να ξεχαστούν. Μία ποικίλη βραδιά με εκπλήξεις, μία εκ των οποίων η παρουσία του Χρήστου Φερεντίνου, με το '90s χιούμορ του, του οποίου η παρουσία για κάποιον περίεργο λόγο έδενε με το εγχείρημα. Από τον αυτοσαρκασμό μεταξύ των συντελεστών, τα ιστορικά στοιχεία και τις λεπτομέρειες για τα κομμάτια αλλά και τα απαραίτητα αστεία για το πρώτο νεκροταφείο -αφού το Half Note είναι ακριβώς απέναντι-, η αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών φαινόταν αυθόρμητη και φυσική.
Μελωδίες που έχουν τραγουδήσει η Σμαρούλα Γιούλη, ο Τώνης Μαρούδας και η Μόλλυ Νίτσα ακούστηκαν από το Δώρο και το Μανώλη. Είτε μαζί, είτε ο καθένας στη μοναξιά της σκηνής με το προσωπικό του στύλ, διασκέδαζαν πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι, χωρίς να χάσουν την ευκαιρία να σηκώσουν τους θεατές στο “El Negro Zumbon” και να τους βάζουν μέσα στο παιχνίδι σε κάθε ευκαιρία.
Η μίξη της προσέγγισης του Μανώλη, που έχει ερμηνεία τραγουδοποιού, και του Δώρου, που τραγουδάει αβανταδόρικα ως ένας μικρός Παβαρότι, έδινε το στη βραδιά αυτό το σπέσιαλ ηχόχρωμα, την τσαχπινιά που χρειαζόταν. Τάγκο, σάμπα, βαλσάκια, καντάδες, όλα ακούστηκαν στο Half Note. Το setlist είχει βασιστέι στους δύο τελευταίους δίσκους του Μανώλη με διασκευές, με αντίστοιχο τίτλο «Με Ελαφριά Καρδιά».
«Οι Τρείς Καμπαλέρος» ήταν το κομμάτι που άνοιξε και έκλεισε την παράσταση, ενώ οι συντελεστές φάνηκε σαν να μην ήθελαν να φύγουν. Για να σας δώσουμε μια πιο συγκεκριμένη γεύση της βραδιάς, σας πετάμε μερικά τυράκια: Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα «Εγώ Θα Σ' Αγαπώ Και Μη Σε Νοιάζει», «Τσικίτα Μία», «Θέλω Σάμπα Να Χορεύω», «Της Μιας Δραχμής Τα Γιασεμιά» και «Θα 'Θελα Νά 'Σουνα Το Ταίρι Μου», με το Φερεντίνο να συμπληρώνει τα κενά σχολιάζοντας αλλά και μερικές φορές τραγουδώντας.
Η αυθεντικότητα της παράστασης κρίθηκε στο ότι οι ερμηνευτές δεν επέλεξαν κομμάτια που τους έκαναν γνωστούς, αλλά επικεντρώθηκαν στο χρονοντούλαπο που άνοιξαν. Είναι οι μουσικές που κρύβουν μια αθωότητα, κι ας έχουμε ωραιοποιήσει εκείνη την εποχή στο μυαλό μας. Το σίγουρο είναι πως η διασκέδαση τότε αλλά και οι συνθέσεις είχαν μια φρεσκάδα, οι μελωδίες έκρυβαν βιώματα, έρωτες και χορό. Εκεί μας μετέφεραν ο Δώρος και ο Μανώλης, με το Χρήστο Φερεντίνο να αποτελεί το κερασάκι στη τούρτα.