Την Κυριακή 13 Απριλίου φιλοξενηθήκαμε στο θέατρο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων, για να παρακολουθήσουμε τη μουσικοθεατρική παράσταση «Τα Πάθη Της Αγάπης».
Πρόκειται για ένα καθαρά αλληγορικό έργο εμπνευσμένο από τα Θεία Πάθη. Στη συγκεκριμένη παράσταση συναντιούνται η ποίηση, το θέατρο, η μουσική και το τραγούδι και ενώνονται ενόψει των ημερών, για να μετουσιωθούν σε μια μουσικοθεατρική παράσταση, που παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια των θεατών.
Τα κείμενα και οι στίχοι είναι του Θανάση Σάλτα, η σκηνοθεσία και ο πρωταγωνιστικός ρόλος (η Αγάπη) της Ιωάννας Μαστοράκη και η μουσική της Πηγής Λυκούδη. Η Αγάπη ανοίγει τον κήπο της καρδιάς της (μεταφορικά και κυριολεκτικά) σε έναν ξένο, που τον ερωτεύεται και συνάπτει σχέση μαζί του. Ο Ξένος, όταν γνωρίζει τη Φιλιώ, που είναι η παιδική φίλη της Αγάπης, απιστεί στην πρωταγωνίστρια. Τότε ο Φόβος την καταδιώκει και προσπαθεί να πάρει τα κλειδιά του κήπου της και να γίνει κυρίαρχος εκεί. Θα καταφέρει η Αγάπη να αντεπεξέλθει στις πίκρες που της χαρίζουν οι άνθρωποι; Θα μπορέσει να πιστέψει ξανά σε αυτούς και να ξαναεμπιστευτεί τους ανθρώπους γύρω της; Η Αγάπη θα είναι μαζί ξανά με τον Ξένο;
Στην αρχή της παράστασης μάς καλωσόρισε ο σεναριογράφος του έργου, Θανάσης Σάλτας, για να μας πει δυο λόγια για το τι θα παρακολουθήσουμε. Μας προέτρεψε να γίνουμε ενεργοί θεατές και να ενστερνιστούμε το διακύβευμα του έργου. Το συγκεκριμένο σενάριο γράφτηκε πριν 10 χρόνια και μεταφράστηκε στα τούρκικα από τη μεταφράστρια Σεμπνέμ Σεμπί Αρσλάν. Επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Σμύρνης (Bademler theatre) στην Τουρκία το 2015. Ο Δήμαρχος της πόλης της Σμύρνης τίμησε τους δημιουργούς του έργου και την ελληνική αποστολή για τη μεγάλη προσφορά τους στο θέατρο και στο πολιτισμό.
Οι ηθοποιοί, με την πρέπουσα ευλάβεια και το σεβασμό στα Θεία Πάθη, μας έδωσαν αριστοτεχνικά τις ερμηνείες και τα νοήματα που ήθελαν να σκεφτούμε μέσα από προσωποποιήσεις προσώπων αλλά και αντικειμένων, όπως είναι: το αγκάθινο στεφάνι που πέρασε η Μοίρα στην Αγάπη, τα χρυσά καρφιά για βέρες, το φανάρι που κρατάει η Αγάπη. Χαρακτηριστικές είναι κάποιες φράσεις που ακούμε να λέει η Μοίρα στη διάρκεια του έργου και δείχνουν το θρησκευτικό του χαρακτήρα: «Αυτή (Αγάπη) είναι το φως, άσβεστο φως» και «Αγάπη σημαίνει θυσία».
Ονόματα και αντικείμενα προδίδουν τη συμβολικότητα που διαπερνά όλο το έργο. Το έργο εγκιβωτίζει μεταφορές, ενώ έχει και έναν διαχρονικό χαρακτήρα: η αιώνια μάχη του καλού με το κακό. Χαρακτηριστική είναι η φράση που ακούγεται και δείχνει το συμβολισμό της στο σήμερα: «Σε σταυρώνουν, Αγάπη. Σε σταυρώνουν! Μια κοινωνία καρφιά, μια κοινωνία Συμφέροντα!» Στη συνέχεια ακούμε το Φόβο να προσπαθεί να εξαγοράσει την Αγάπη για χρήματα, σεξ, δύναμη, με αντάλλαγμα τον κήπο, που κι εδώ είναι εμφανής ο συμβολισμός με τον Κήπο της Εδέμ.
Παράλληλα με το δραματικό χαρακτήρα των ηρώων, έντονη είναι και η σκηνική αλλά και σκηνοθετική ματιά του έργου. Το σκηνικό (Θίασος Πορεία), ανάλογο της υπόθεσης, έχει κεντρικό θέμα τον κήπο της Αγάπης: έναν χώρο γεμάτο λουλούδια και κεριά που αποπνέει τον απαραίτητο ρομαντισμό που αναδύει όλο το έργο. Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στα κοστούμια (Βεστιάριο Θίασος Πορεία), με την Αγάπη μέσα σε ένα κόκκινο με ροζ αποχρώσεις φόρεμα και ο Φόβος ντυμένος στα μαύρα, να αντικατοπτρίζει το κακό. Επιπλέον, οι μουσικές επιλογές των 13 κομματιών που ακούσαμε μας παρέπεμψαν σε αλλοτινές εποχές, με τις φωνές των Νίκου Καρακαλπάκη, Δημήτρη Ερατεινού, Γεωργίας Αγγέλου, που συνέπιπταν με τους θεατρικούς διαλόγους των ηρώων κι απέδιδαν το νόημα του έργου.