FM to Web: The Boys (and the Girls) are back in town

Γάζωσε κάμποσες ψυχές με τον χαρακτηριστικό ήχο των Girls VS Boys, μας κράτησε γερά στο παιχνίδι του με τους Paramount Styles και τώρα βγάζει για βόλτα μέσα στην επόμενη χρονιά τα 'κορίτσια και τα αγόρια' με αφορμή...
Διαβάστηκε φορες
Βλέπω κάτι μοσχαροκεφαλές να μιλάνε στην τηλεόραση, κλείνω τον ήχο και κάθομαι να γράψω δυο λόγια για ένα φοβερό τύπο, με την καρδιά του στη σωστή θέση και το μυαλό του επίσης. Το όνομα του, Scott McLoud. Γάζωσε κάμποσες ψυχές με τον χαρακτηριστικό ήχο των Girls VS Boys, μας κράτησε γερά στο παιχνίδι του με το έξοχο σχήμα των Paramount Styles και τώρα βγάζει για βόλτα και πάλι μέσα στην επόμενη χρονιά τα 'κορίτσια και τα αγόρια' με αφορμή τα 20χρονα απο το 1993 και τις πρώτες ριπές του ήχου τους. Ο Οικονόμου με είχε προειδοποιήσει... 'θα τον συμπαθήσεις πολύ, ταιριάζουν τα χνώτα σας, σου λέω Δημήτρη... '
 
Κάπως έτσι λίγο μετά τις δέκα, βρίσκομαι λοιπόν στο 'Closer', σε ένα βράδυ αφιερωμένο στον ήχο του Scott και με ακουστική μάλιστα διαδρομή, έτσι γυμνή (γιατί αλήθεια τραγούδια όπως το 'Let Me Come Back', που έγραψαν στα πράγματα, που είναι τραγούδια αναφοράς για την διαδρομηήτου Scott McLoud π.χ. στην συγκεκριμένη περι\ίπτωση, να είναι ΠΑΝΤΑ καλύτερα γυμνά, με μια ακουστική κιθάρα μόνο και την ψυχή του τυλιγμένη γύρω από το μικρόφωνο... Καλύτερα κι από το album εννοώ... ) κι απέρριτη, χωρίς στολίδια και άλλα πλούσια τριγύρω, αυτός και η κιθάρα του. Α, και ο καταπληκτικός Ντίνος Κοπανάκης των False Alarm μαζί του επίσης, όταν χρειάστηκε, που ΔΕΝ (!) είχε κάνει από ότι μου είπε ούτε μια πρόβα με τον Scott πριν, για το set της βραδιάς και τον πιστεύω... Όλα αυτά ωραία και όσοι βρέθηκαν στο 'Closer' ήταν τυχεροί. Και Girls VS Boys τίμησε ο Scott και το κοινό τίμησε με μια αμεσότητα και ειλικρίνεια που σπανίζει και τα τραγούδια του υπερασπίστηκε με το πάθος πιτσιρικά που μόλις ξεκινάει και γενικά τα πάντα πήγαν παραπάνω από περίφημα... Άλλος όμως είναι ο λόγος που γράφω σήμερα για τον McLoud εδώ.
 
Να πω πρώτα βέβαια, πως από σύμπτωση, λίγο πριν από την εμφάνιση του στο 'Closer', ώρες πριν δηλαδή στην εκπομπή μου, στο περιθώριο μιας συνέντευξης με τον Thom Fuhrmann των Savage Republic, του έλεγα πως βαριέμαι (!!) το 60-70% των live, ακριβώς για το 'στημένο' του πράγματος, το απρόσωπο και το 'αύριο παίζουμε κάπου αλλού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σχεδόν' ζήτημα που συναντάω συχνά σε αρκετά είναι η αλήθεια, ονόματα και δεν είμαι ο μόνος. Ο Thom και κατάλαβε βέβαια και συμφώνησε... Με την ευκαιρία μάλιστα να πω εδώ πως με την ψυχή των Savage Republic και με αφορμή την εμφάνιση τους στην Αθήνα στις 17 Φεβρουαρίου, θα μοιραστούμε μαζί κι ένα dj set - έκπληξη! Με απείλησε μάλιστα πως θα παίξει μέχρι Neil Diamond (!) αλλά όταν του είπα πως τον ξεχωρίζω ιδιαίτερα και μου αρέσει, η κουβέντα πήγε στον Glenn Campbell, την Carole King και σε πολλά ακόμα κι έτσι δεν πρόλαβα να του πω τι ανάλογες βόμβες τον περιμένουν... Περισσότερα σύντομα, με λεπτομέρειες για του που, πότε, κτλ...
 
Πάμε στον Scott McLoud όμως, που είπαμε ότι μάγεψε στη σκηνή, οι ανάσες στο 'Closer' ήταν ανάσες χαρούμενες, γεμάτες δηλαδή από την αίσθηση του 'αυτός ο φοβερός τύπος τώρα εδώ, γουστάρει που παίζει για εμάς... Το χαίρεται, το ζει... ' και όλα ήταν άψογα, σε ένα υπέροχο βράδυ. Εγώ όμως θέλω να μιλήσω για το πριν εδώ, για την κουβέντα που είχα με τον Scott περίπου μια ώρα πριν να ανέβει στη σκηνή. Κανονικά, θα έπρεπε να πω 'μετά τα τυπικά', μα... τυπικά δεν υπήρξαν. Καθώς μπαίνω στο 'Closer' και πριν προλάβω καλά, καλά να του μιλήσω, πέφτει πάνω μου και με γεμίζει στα (από καρδιάς) ευχαριστώ για τη συνέντευξη που είχαμε 'on air' λίγες μέρες πριν, μαζί με σχόλια για την εκπομπή μου που δεν θέλω να γράψω τώρα εδώ... και δεν έχει και κανένα νόημα να το κάνω άλλωστε. Το θέμα όμως είναι αλλού. ΟΚ, είπαμε για τους Girls VS Boys με τους οποίους ετοιμάζει νέα πράγματα το 2012, μου μίλησε βέβαια και για τις αναμνήσεις του από το καταπληκτικό live τους στην Αθήνα χρόνια πριν, είπαμε για τα πράγματα που ξεχωρίζουμε μέσα στη χρονιά που φεύγει, όλα αυτά... συμφωνήσαμε να κάνει κι ένα Radio Session για την εκπομπή ('Θα σου στείλω τα τραγούδια όταν είναι έτοιμα και θέλω η εκπομπή σου να έχει την πρώτη μετάδοση στην Ελλάδα. Επιστρέφω ξέρεις με πολύ δυνατό υλικό και το σχήμα αυτό σημαίνει πολλά για μένα... ) και μοιραστήκαμε σκέψεις και όνειρα για την μουσική σήμερα...
 
Κάποια στιγμή κι εδώ στ' αλήθεια χάρηκα ΟΝΤΩΣ την κουβέντα, του λέω (δήθεν αδιάφορα και κάπως ουδέτερα μαζί... ) 'Πολύ post ρε γαμώτο... post το ένα, post το άλλο... Δεν γουστάρω ξέρεις... Αγαπάω τα πράγματα με χαρακτήρα, με προσωπικότητα, με ένα πυρήνα, καταλαβαίνεις... ' Ε, τι ήταν να το πω... 'Ξέρεις Δημήτρη, είναι απελπιστικά υπέροχη (!) η κατάσταση... Είιναι ακριβώς όπως το λες και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Αυτή η εποχή έχει τα πάντα. Δες την ταχύτητα, απίστευτη ταχυτητα, μα δεν εχει χαρακτηρα, δεν εχει ΙΣΧΥΡΟ χαρακτηρα δηλαδη...

Χαίρομαι που ξεκινάς μια τέτοια συζήτηση. Αυτά σκέφτομαι κι εγώ... Αυτά, τη μουσική, ξέρεις ένα πράγμα... ' μου λέει χαμογελώντας με νόημα... 'Ξέρω, ξέρω, είναι λίγο σκατά η κατάσταση' του λέω 'Όταν δεν υπάρχει εστίαση σε κάτι, όταν όλα κινούνται στη λογική του Google, αποσπασματικά, χωρίς συνέχεια, είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ... Σαν τις ερωτικές ιστορίες σήμερα που δεν έχουν καμία αξία για να γίνουν τραγούδι, ή κάτι τέτοιο... χωρίς εσωτερικότητα, χωρίς μνήμη στην ουσία, πάθος, κάτι που ορίζει τα πράγματα από μόνο του τελικα... τα διαμορφώνει... '

 'Βλέπεις αυτό το κινητό τηλέφωνο Δημήτρη;' μου λέει και μπαίνει στο ψητό... 'Είναι αυτό ακριβώς που λες τώρα, που λέμε, όλα θα γίνονται μέσα από αυτό το μικρό κουτάκι... σου είπα... απελπιστικό, μα και υπέροχο γιατί δεν έχουμε επιλογή, ή αν θέλεις έχουμε, μα θα την ανακαλύψουμε μέσα από την μορφή που έχουν τα πράγματα, μέσα από αυτό το αποσπασματικό, το τίποτα, την ευκολία, όλα αυτά, εκεί είναι μάλλον και η πρόκληση για εμάς που δημιουργούμε πράγματα, να το κάνουμε ξανά, κόντρα σε αυτή την κατάσταση, μα και μέσα από αυτή... Δύσκολο, μα και όμορφο μαζί... ' Ανεβάζω κι άλλο την κουβέντα και του λέω πως...  'Ζούμε στη εποχή του μετανθρώπου άλλωστε Scott κι έχεις δίκιο... Έτσι είναι, αυτή είναι η πρόκληση πια, ακριβώς... Ζούμε στην εποχή του μετανθρώπου... ' ανάβω το τελευταίο τσιγάρο πριν να πάρω το πρώτο ποτό της βραδιάς και τον ακούω να μου λέει: 'Είναι αυτό που είπες λίγο πριν για το post Δημήτρη... Βλέπεις σωστά ξέρεις... Είναι το τέλος της κουλτούρας, του πολιτισμού, αυτό συμβαίνει, μα υπάρχει πάντα η φλόγα μέσα κι αυτή η φλόγα ΕΙΝΑΙ που με κάνει να γράφω τραγούδια... ' το ξέρω Scott, το ξέρω... Το βλέπω... ' του απαντάω κι έχω ήδη καταλάβει τι συναυλιακό βράδυ μας περιμένει...  'με ρώτησες πριν για το ραδιόφωνο, για την εκπομπή μου, για το πόσο δύσκολο είναι να συνθέσεις και να λειτουργήσεις αρμονικά αρκετά στοιχεία μαζί... Ξέρεις, ραδιόφωνο ή όχι, ή κάτι άλλο τέλος πάντων ίσως, αυτό θέλω να πω απλά, όλα παίζουν γύρω από τη φλόγα για την όποια μου είπες πριν τελικά... Και ξέρω από τώρα, πριν να τα ακούσω δηλαδή, πως τα νέα σου τραγούδια είναι κι αυτά σπουδαία, το ξέρω ήδη αυτό Scott και τα περιμένω με χαρά... γαμημένο post! Είμαστε εδώ!!' του λέω και γελάμε δυνατά...
 
Λίγο αργότερα, ο Scott McLoud χάρισε στο 'Closer' ένα σπάνιο βράδυ. Η Βαγγελιώ κι ο Δημήτρης χαμογελούσαν με εκείνο το όμορφο, ζεστό χαμόγελο, το απλό, το καλό... και ο Κώστας Οικονόμου παρέα με τον Scott βέβαια, ξεσκόνισαν τα CD τους ως το πρωί... Όταν γύρισα σπίτι έβαλα Flaming Stars, άκουσα το καλύτερο τους τραγούδι ('You Don't Always Want What You Get') πριν να πέσω για ύπνο (θα είχα τους λόγους μου... ) και σκέφτηκα πως στάθηκα τυχερός να απολαύσω επιτέλους ένα live χωρίς τίποτα περιττό και δήθεν... Δεν είναι λίγο στις μέρες μας... δεν είναι καθόλου... 


Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
10,0 / 10 (σε 3 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα