Darkness. Ένα από τα τραγούδια του μεγάλου Leonard Cohen, από το νέο του άλμπουμ 'Old Ideas'. Ακούστε το, και ανακαλύψτε για ακόμα μια φορά το πόσο ΑΠΛΟ τελικά μπορεί να είναι 'ένα σπουδαίο τραγούδι, 'όπως 'απλό' (για ακόμα μια φορά) είναι ένα 'αλμπουμ του σπουδαίου αυτού ποιητή, τροβαδούρου, ονειρόπλαστη, εξομολόγου... Ο Cohen (για χιλιοστή φορά στην διαδρομή του... ) χρησιμοποιεί τις λέξεις, τους στίχους, για να 'παίξει' με τις αισθήσεις του ακροατή, να τον παρασύρει στο παιχνίδι, και να τον βάλει στο κλίμα με τη μία. Τίποτα βαρύγδουπο, μα... και τίποτα απόλυτα ξεκάθαρο μαζί, γιατί εκεί που τα πράγματα μοιάζουν εύκολα, σου πετάει μια στροφή, μια μελωδία, και όλα απλώνονται (ξανά... ) και σε 2 λεπτά έχεις μπει στο παιχνίδι του Leonard Cohen και πάλι... για ακόμα ένα δίσκο, πάλι, να ψάχνεις από την αρχή τις νέες του ιστορίες, την νέα του αφήγηση...
Ο Cohen είναι από τη στόφα εκείνη που 'ολα σημαίνουν', ότι και να κάνει, όποια λόγια κι αν μουρμουρίσει, όποιο ρυθμό κι αν ανακατέψει, όποιες μουσικές. Αλήθεια, γνωρίζετε πολλούς τέτοιους; Ξέρω... όχι... ούτε κι εγώ βέβαια... Και στην σημερινή εποχή του 'μια κι έξω', αυτή του η ιδιότητα, είναι από μόνη της αρκετή, για να τον κάτι περισσότερο κι από πολύτιμο για τα αυτιά μας και τις ψυχές μας... σχεδόν απαραίτητο. Το νέο του άλμπουμ γεννάει εικόνες, εικόνες γεμάτες από τον εσωτερικό ρυθμό μιας αγέραστης ερμηνείας, εικόνες που σε ξεσηκώνουν να βάλεις τον κώλο σου κάτω, και μέσα από τα τραγούδια του, να πάρεις τον χρόνο σου (άραγε έχουμε κάτι πιο πολύτιμο από τον ίδιο τον ΧΡΟΝΟ σε αυτή τη ζωή... ; ) λίγο πιο 'σοβαρά', για λίγο έστω... και να σταθείς, να ακούσεις ολοκληρωμένα και προσεκτικά το εξαιρετικό 'Old Ideas'.
Όσες εξυπνάδες και να σκαρφιστώ, όσα κοσμητικά επίθετα κι αν αραδιάσω εδώ, τίποτα. Δεν χωράνε εξυπνάδες και χαζοαναλύσεις τύποι σαν τον Leonard Cohen. Νιώθω απλά τυχερός, για το ότι τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, βλέπω τις νιφάδες του χιονιού να χορεύουν έξω από το παράθυρο μου, σχεδόν στον ρυθμό (δεν κάνω πλάκα... ) του 'Show Me The Place', το ίδιο 'αδιάφορα' (και για αυτό αυθεντικά ΟΜΟΡΦΑ... σαν το παιδί στο παιχνίδι του... ) για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει πάνω στη γη αυτή την ώρα. Νιώθω τυχερός που ακύρωσα το ραντεβού που είχα και θα κάτσω να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος ('όπως του αξίζει δηλαδή) και μία, και δύο, και τρείς φορές... κι αυτό, είναι κάτι που μου συμβαίνει πια μάλλον σπάνια.
Τον θυμάμαι στην τελευταία του εμφάνιση στη χώρα μας, πάνω στην σκηνή, να περπατάει από τραγούδι σε τραγούδι με μια άνεση που μόνο άτομα με τη γεμάτη ζωή του Cohen μπορούν να κάνουν... απέριττα... . σχεδόν σαν να μην υπάρχει σκηνή, κοινό, ούτε καν ο ίδιος, μα παρα μόνο τα τραγούδια που μας βάζουν σε αυτή την γλυκιά περιπέτεια που λεγεται μουσική. Κάπως 'έτσι κι εδώ, στο 'Old Ideas', τα πάντα είναι στη θέση τους 'οχι γιατί κάποιος φρόντισε για αυτό, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΕΣΗ ΕΔΩ δηλαδή, μα αρμονία, ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ φρόντισε (ξανά... ) ο Leonard Cohen, και τα τραγούδια φρόντισαν για τον εαυτό τους.
Το 'Crazy To Love You' είναι βγαλμένο μέσα από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της έξοχης διαδρομής του μέσα στις δεκαετίες, ίσως το πιο κομψό του διαμάντι εδώ. Φυσικά και το άλμπουμ είναι γεμάτο από σπουδαίες μικρές ιστορίες, που όμως γίνονται μεγάλες ακριβώς γιατί ο φίλος μας γνωρίζει όσο λίγοι την τέχνη της ολοκληρωμένης αφήγησης. Φαντάζομαι πως το 'Going Home', σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήταν απο το πρωί μεχρι το βράδυ στα ραδιόφωνα, και το 'Come Healing' θα ήταν κάτι σαν υποχρεωτικό (! ) 'μάθημα' στα προνήπια... . έτσι, για να καταλάβουν πόσο όμορφο είναι το δώρο της ζωής, μέσα στην ίδια του την ρευστότητα. Γιατί χωρίς αυτήν, όπως λέει και ο ποιητής μας, δεν θα ήταν αληθινά σπουδαίο...
Είναι κάποιες περιπτώσεις, ο Neil Young, o Van Morrisson, o Leonard Cohen, που 'όταν βγαίνουν από τη γωνία με ένα νεο άλμπουμ, ξέρω ήδη πως θα μου διηγηθούν στην ουσία την ίδια ιστορία... γιατί ΤΗΝ ΙΔΙΑ ιστορία γυροφέρνουν χιλιάδες χρόνια τώρα, από το πρώτο τους άλμπουμ, το ΙΔΙΟ θέμα', μέσα στα τόσα διαφορετικά θέματα τους. Κι αυτό το θέμα, άλλος το λέει ταλέντο, άλλος ικανότητα, άλλος τέχνη... . εγώ, το λέω ΑΛΗΘΕΙΑ... γιατί όλοι αυτοί, δεν μπορούν ποτέ να πούνε ψέματα, γιατί είναι όλοι τους παιδιά του μύθου... του αυθεντικού μύθου της ζωής πίσω από τη σκιά της εικονικής πραγματικότητας των δελτίων ειδήσεων... και ο μύθος αυτός, ο προσωπικός τους μύθος, ήταν και είναι πάντα, αληθινός ως το κόκκαλο... Μόλις μαθαίνω πως επιστρέφει ο Neil Young, με τους Crazy Horse, με νέο και αυτός... δηλώνει μάλιστα (αυτό έλειπε... . ) θυμωμένος με πολλά... . Κι όταν ο θείος Neil θυμώνει, οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε... . ακριβώς όπως κάνουμε όταν ο Leonard Cohen μουρμουρίζει ιστορίες μακριά από το βουητό της μέρας...
Ο Cohen είναι από τη στόφα εκείνη που 'ολα σημαίνουν', ότι και να κάνει, όποια λόγια κι αν μουρμουρίσει, όποιο ρυθμό κι αν ανακατέψει, όποιες μουσικές. Αλήθεια, γνωρίζετε πολλούς τέτοιους; Ξέρω... όχι... ούτε κι εγώ βέβαια... Και στην σημερινή εποχή του 'μια κι έξω', αυτή του η ιδιότητα, είναι από μόνη της αρκετή, για να τον κάτι περισσότερο κι από πολύτιμο για τα αυτιά μας και τις ψυχές μας... σχεδόν απαραίτητο. Το νέο του άλμπουμ γεννάει εικόνες, εικόνες γεμάτες από τον εσωτερικό ρυθμό μιας αγέραστης ερμηνείας, εικόνες που σε ξεσηκώνουν να βάλεις τον κώλο σου κάτω, και μέσα από τα τραγούδια του, να πάρεις τον χρόνο σου (άραγε έχουμε κάτι πιο πολύτιμο από τον ίδιο τον ΧΡΟΝΟ σε αυτή τη ζωή... ; ) λίγο πιο 'σοβαρά', για λίγο έστω... και να σταθείς, να ακούσεις ολοκληρωμένα και προσεκτικά το εξαιρετικό 'Old Ideas'.
Όσες εξυπνάδες και να σκαρφιστώ, όσα κοσμητικά επίθετα κι αν αραδιάσω εδώ, τίποτα. Δεν χωράνε εξυπνάδες και χαζοαναλύσεις τύποι σαν τον Leonard Cohen. Νιώθω απλά τυχερός, για το ότι τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, βλέπω τις νιφάδες του χιονιού να χορεύουν έξω από το παράθυρο μου, σχεδόν στον ρυθμό (δεν κάνω πλάκα... ) του 'Show Me The Place', το ίδιο 'αδιάφορα' (και για αυτό αυθεντικά ΟΜΟΡΦΑ... σαν το παιδί στο παιχνίδι του... ) για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει πάνω στη γη αυτή την ώρα. Νιώθω τυχερός που ακύρωσα το ραντεβού που είχα και θα κάτσω να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος ('όπως του αξίζει δηλαδή) και μία, και δύο, και τρείς φορές... κι αυτό, είναι κάτι που μου συμβαίνει πια μάλλον σπάνια. Τον θυμάμαι στην τελευταία του εμφάνιση στη χώρα μας, πάνω στην σκηνή, να περπατάει από τραγούδι σε τραγούδι με μια άνεση που μόνο άτομα με τη γεμάτη ζωή του Cohen μπορούν να κάνουν... απέριττα... . σχεδόν σαν να μην υπάρχει σκηνή, κοινό, ούτε καν ο ίδιος, μα παρα μόνο τα τραγούδια που μας βάζουν σε αυτή την γλυκιά περιπέτεια που λεγεται μουσική. Κάπως 'έτσι κι εδώ, στο 'Old Ideas', τα πάντα είναι στη θέση τους 'οχι γιατί κάποιος φρόντισε για αυτό, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΕΣΗ ΕΔΩ δηλαδή, μα αρμονία, ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ φρόντισε (ξανά... ) ο Leonard Cohen, και τα τραγούδια φρόντισαν για τον εαυτό τους.
Το 'Crazy To Love You' είναι βγαλμένο μέσα από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της έξοχης διαδρομής του μέσα στις δεκαετίες, ίσως το πιο κομψό του διαμάντι εδώ. Φυσικά και το άλμπουμ είναι γεμάτο από σπουδαίες μικρές ιστορίες, που όμως γίνονται μεγάλες ακριβώς γιατί ο φίλος μας γνωρίζει όσο λίγοι την τέχνη της ολοκληρωμένης αφήγησης. Φαντάζομαι πως το 'Going Home', σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήταν απο το πρωί μεχρι το βράδυ στα ραδιόφωνα, και το 'Come Healing' θα ήταν κάτι σαν υποχρεωτικό (! ) 'μάθημα' στα προνήπια... . έτσι, για να καταλάβουν πόσο όμορφο είναι το δώρο της ζωής, μέσα στην ίδια του την ρευστότητα. Γιατί χωρίς αυτήν, όπως λέει και ο ποιητής μας, δεν θα ήταν αληθινά σπουδαίο... Είναι κάποιες περιπτώσεις, ο Neil Young, o Van Morrisson, o Leonard Cohen, που 'όταν βγαίνουν από τη γωνία με ένα νεο άλμπουμ, ξέρω ήδη πως θα μου διηγηθούν στην ουσία την ίδια ιστορία... γιατί ΤΗΝ ΙΔΙΑ ιστορία γυροφέρνουν χιλιάδες χρόνια τώρα, από το πρώτο τους άλμπουμ, το ΙΔΙΟ θέμα', μέσα στα τόσα διαφορετικά θέματα τους. Κι αυτό το θέμα, άλλος το λέει ταλέντο, άλλος ικανότητα, άλλος τέχνη... . εγώ, το λέω ΑΛΗΘΕΙΑ... γιατί όλοι αυτοί, δεν μπορούν ποτέ να πούνε ψέματα, γιατί είναι όλοι τους παιδιά του μύθου... του αυθεντικού μύθου της ζωής πίσω από τη σκιά της εικονικής πραγματικότητας των δελτίων ειδήσεων... και ο μύθος αυτός, ο προσωπικός τους μύθος, ήταν και είναι πάντα, αληθινός ως το κόκκαλο... Μόλις μαθαίνω πως επιστρέφει ο Neil Young, με τους Crazy Horse, με νέο και αυτός... δηλώνει μάλιστα (αυτό έλειπε... . ) θυμωμένος με πολλά... . Κι όταν ο θείος Neil θυμώνει, οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε... . ακριβώς όπως κάνουμε όταν ο Leonard Cohen μουρμουρίζει ιστορίες μακριά από το βουητό της μέρας...
Σχετικό θέμα