Κάθε μουσικόφιλος που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να σνομπάρει τη Γιουροβίζιον. Και όχι άδικα. Είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού που το μόνο που μας παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια (με λίγες εξαιρέσεις) είναι ένας άχαρος διαγωνισμός ακραίων εμφανίσεων με σκοπό να ξεχωρίσουν από μία πλειάδα πλαστικών τραγούδιών που ακολουθούν πιστά τη συνταγή:
600 γραμμάρια κουπλέ,
4 κιλά ρεφραίν,
μία κουταλιά της σούπας σάρκα,
και ένα κουταλάκι του γλυκού beat και πενιάς.
Εγώ όμως δεν τη σνόμπαρα ποτέ. Σαν θεσμός είναι ωραία ιδέα και εάν κάθε χώρα παρουσίαζε τραγούδια που είχαν άποψη, τότε θα ήταν πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτιστικό γεγονός. Όπως δε θα φταίει o θεσμός του Μουντιάλ, αν όλες οι ομάδες παίξουν χάλια ποδόσφαιρο, έτσι και δε μπορώ να χρεώσω κάτι και στον θεσμό της Eurovision. Αλλωστε, η μουσική που παίζει τόσο σπουδαίο ρόλο στην καθημερινότητά μας, δεν αξίζει να έχει το Μουντιάλ της;
Φέτος λοιπόν άκουσα τα τραγούδια και δεν μπορείς να πεις ότι ακολουθούν με πίστη και αφοσίωση την παραπάνω συνταγή και το καθένα έχει κάτι να παρουσιάσει.
Ξεκινάω με τη Θωμαή Απέργη (έχουμε γράψει γι αυτή και στο παρελθόν) η οποία παρόλο την εντυπωσιακότατη παρουσία της, επιλέγει να μην πουλήσει σάρκα και μας παρουσιάζει ένα τραγούδι στα πρώτυπα της Caro Emerald. Το τραγούδι είναι παραγωγή του Soumka και πιστεύω ότι αν δεν κυκλοφορούσε με αφορμή την Eurovision, σίγουρα θα είχε μία θέση στην παρουσίαση νέων τραγουδιών του MixGrill, χωρίς αναστολές.
Το ίδιο θα ίσχυε και για το τραγούδι του Alex Leon με τη φωνή της Τζωρτζίνας Καραχάλιου. Δε νομίζω ότι κανείς μπορεί να αμφισβητήσει τις φωνητικές δυνατότητες της τραγουδίστριας η οποία είναι γλυκύτατη και έχει και λίγα κιλά παραπάνω και μπράβο. Για μουσική μιλάμε άλλωστε. Όχι για μόντελινκ. Κάτι άλλο που δε μπορεί να αμφισβητηθεί (με βάση τις δικές μου γνώσεις τουλάχιστον) είναι η ποιότητα παραγωγών του Alex Leon ο οποίος και σε αυτό το τραγούδι, έχει καταφέρει να φτιάξει ένα ηλεκτρονικό κομμάτι πέρα από τις κλασσικές συνηθισμένες φόρμες, στο οποίο συνδιάζει ανατολίτικα και dubstep στοιχεία.
Η επόμενη συμμετοχή είναι της Αγγελικής Ηλιάδη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι τελείως έξω από τα δικά μου γούστα. Με το σκεπτικό όμως ότι η Eurovision θα έπρεπε να προβάλλει την κουλτούρα της κάθε χώρας μακριά από την κακιά παγκοσμιοποίηση κουλουπού κουλουπού κουλουπού,τότε αυτό το τραγούδι είναι το κατάλληλο για να εκπροσωπήσει την μουσική κουλτούρα του Ελληνα. Μας αρέσει δε μας αρέσει, αυτή είναι η μουσική κουλτούρα του Ελληνα. Το ότι το προσωπικό μου γούστο, απέχει από τη μουσική κουλτούρα του Ελληνα, δε λέει τίποτα.
Και κλείνουμε με τους Koza Mostra και τον ρεμπέτη Αγάθωνα Ιακωβίδη. Για τους Koza Mostra έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Είναι ένα συγκρότημα με ιδιαίτερο και ανατρεπτικό στυλ όπου και για τις ανάγκες της Eurovision, τίποτα δεν άλλαξε από αυτό που έκαναν. Ίσα - ίσα, η συνεργασία με έναν ρεμπέτη (επίσης ανατρεπτικό) σίγουρα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δίνει ακόμη περισσότερη έμφαση στο ύφος που κινούνται οι Koza Mostra όπου προσωπικά μου βγάζουν ένα μίξερ τρέλας Μουζουράκη και ενέργειας Μαραβέγια.
Σίγουρα δε μπορεί να είναι όλα τα τραγούδια του γούστου μας. Αλλά κρίνουμε άραγε τη μουσική με βάση ΜΟΝΟ το προσωπικό μας γούστο; Αυτή τη χρονιά θεωρώ πως και τα τέσσερα τραγούδια είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μία ξεχωριστή πρόταση που μέχρι και πέρισυ κανείς (σχεδόν) δεν είχε τολμήσει να κάνει.
Ενα μικρό βήμα για τη μουσική, ένα μεγάλο για τη Eurovision.
600 γραμμάρια κουπλέ,
4 κιλά ρεφραίν,
μία κουταλιά της σούπας σάρκα,
και ένα κουταλάκι του γλυκού beat και πενιάς.
Εγώ όμως δεν τη σνόμπαρα ποτέ. Σαν θεσμός είναι ωραία ιδέα και εάν κάθε χώρα παρουσίαζε τραγούδια που είχαν άποψη, τότε θα ήταν πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτιστικό γεγονός. Όπως δε θα φταίει o θεσμός του Μουντιάλ, αν όλες οι ομάδες παίξουν χάλια ποδόσφαιρο, έτσι και δε μπορώ να χρεώσω κάτι και στον θεσμό της Eurovision. Αλλωστε, η μουσική που παίζει τόσο σπουδαίο ρόλο στην καθημερινότητά μας, δεν αξίζει να έχει το Μουντιάλ της;
Φέτος λοιπόν άκουσα τα τραγούδια και δεν μπορείς να πεις ότι ακολουθούν με πίστη και αφοσίωση την παραπάνω συνταγή και το καθένα έχει κάτι να παρουσιάσει.
Ξεκινάω με τη Θωμαή Απέργη (έχουμε γράψει γι αυτή και στο παρελθόν) η οποία παρόλο την εντυπωσιακότατη παρουσία της, επιλέγει να μην πουλήσει σάρκα και μας παρουσιάζει ένα τραγούδι στα πρώτυπα της Caro Emerald. Το τραγούδι είναι παραγωγή του Soumka και πιστεύω ότι αν δεν κυκλοφορούσε με αφορμή την Eurovision, σίγουρα θα είχε μία θέση στην παρουσίαση νέων τραγουδιών του MixGrill, χωρίς αναστολές.
Το ίδιο θα ίσχυε και για το τραγούδι του Alex Leon με τη φωνή της Τζωρτζίνας Καραχάλιου. Δε νομίζω ότι κανείς μπορεί να αμφισβητήσει τις φωνητικές δυνατότητες της τραγουδίστριας η οποία είναι γλυκύτατη και έχει και λίγα κιλά παραπάνω και μπράβο. Για μουσική μιλάμε άλλωστε. Όχι για μόντελινκ. Κάτι άλλο που δε μπορεί να αμφισβητηθεί (με βάση τις δικές μου γνώσεις τουλάχιστον) είναι η ποιότητα παραγωγών του Alex Leon ο οποίος και σε αυτό το τραγούδι, έχει καταφέρει να φτιάξει ένα ηλεκτρονικό κομμάτι πέρα από τις κλασσικές συνηθισμένες φόρμες, στο οποίο συνδιάζει ανατολίτικα και dubstep στοιχεία.
Η επόμενη συμμετοχή είναι της Αγγελικής Ηλιάδη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι τελείως έξω από τα δικά μου γούστα. Με το σκεπτικό όμως ότι η Eurovision θα έπρεπε να προβάλλει την κουλτούρα της κάθε χώρας μακριά από την κακιά παγκοσμιοποίηση κουλουπού κουλουπού κουλουπού,τότε αυτό το τραγούδι είναι το κατάλληλο για να εκπροσωπήσει την μουσική κουλτούρα του Ελληνα. Μας αρέσει δε μας αρέσει, αυτή είναι η μουσική κουλτούρα του Ελληνα. Το ότι το προσωπικό μου γούστο, απέχει από τη μουσική κουλτούρα του Ελληνα, δε λέει τίποτα.
Και κλείνουμε με τους Koza Mostra και τον ρεμπέτη Αγάθωνα Ιακωβίδη. Για τους Koza Mostra έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Είναι ένα συγκρότημα με ιδιαίτερο και ανατρεπτικό στυλ όπου και για τις ανάγκες της Eurovision, τίποτα δεν άλλαξε από αυτό που έκαναν. Ίσα - ίσα, η συνεργασία με έναν ρεμπέτη (επίσης ανατρεπτικό) σίγουρα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δίνει ακόμη περισσότερη έμφαση στο ύφος που κινούνται οι Koza Mostra όπου προσωπικά μου βγάζουν ένα μίξερ τρέλας Μουζουράκη και ενέργειας Μαραβέγια.
Σίγουρα δε μπορεί να είναι όλα τα τραγούδια του γούστου μας. Αλλά κρίνουμε άραγε τη μουσική με βάση ΜΟΝΟ το προσωπικό μας γούστο; Αυτή τη χρονιά θεωρώ πως και τα τέσσερα τραγούδια είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μία ξεχωριστή πρόταση που μέχρι και πέρισυ κανείς (σχεδόν) δεν είχε τολμήσει να κάνει.
Ενα μικρό βήμα για τη μουσική, ένα μεγάλο για τη Eurovision.