1. Τι θα ακούσεις;
Electronic, ethereal pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Wasting My Young Years, Flickers, Metal & Dust, Strong
3. Βαθμολογία;
6 / 10
Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος ασχολείται με την περίπτωση των London Grammar. Με ύφος κάπου ανάμεσα στους The XX, Florence and the Machine κι Adele, ένα από τα τραγούδια της χρονιάς στις αποσκευές τους (Wasting My Young Years), μια συμμετοχή στο hyped debut των Disclosure και τον πολιορκητικό κριό-φωνή της Hannah Reid, αν μη τι άλλο ακουγόταν δικαιολογημένη η έκφραση “The next big thing”.
Δυστυχώς όμως στο “If You Wait”, οι London Grammar, καταφέρνουν μόνο να παραμείνουν στην επικαιρότητα με την κυκλοφορία του άλμπουμ, χωρίς να ικανοποιούν τις μεγάλες προσδοκίες που δημιουργήθηκαν. Το άλμπουμ αποτελείται από 11 τραγούδια που ουσιαστικά στηρίζονται στη φωνή της Reid, δεν προσφέρουν όμως και κάτι περισσότερο. Οι συνθέσεις μοιάζουν ανολοκλήρωτες και βιαστικές, χαλί στους στίχους κι ερμηνείες της τραγουδίστριας. Απογυμνωμένες συνθέσεις που ποντάρουν στην αισθαντικότητα και στο ρομαντισμό, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα.
Και το καταφέρνουν εν μέρει, αφού τα περισσότερα τραγούδια είναι καλά, αλλά μέχρι εκεί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Κι είναι τόσο προφανείς οι εξαιρέσεις που δείχνουν το δρόμο στους London Grammar, αφού όταν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την ευκολία τους, όπως στο “Wasting my young years”, στο “Flickers”, στο “Metal Dust” ή ακόμη και στο εναρκτήριο “Hey Now”, φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν μεγάλα και μελωδικά πράγματα.
Διασκευές όπως αυτή στο “Nightcall”, είναι αχρείαστες, αν και μάλλον αρέσει πολύ, για αυτό και προορίζεται για το επόμενο single (οι δικοί μας I Saw 43 Sunsets, έχουν κάνει μια διασκευή στο συγκεκριμένο τραγούδι, που είναι πολλές φορές καλύτερη).
Το βρετανικό τρίο έχει αρκετό δρόμο να διανύσει μπροστά του κι έχει φυσικά και τις ευλογίες της μουσικής βιομηχανίας, του τύπου αλλά και του κοινού. Αν θέλει όμως να κάνει πραγματικά το παραπάνω βήμα, θα πρέπει να στρωθεί και στη δουλειά, αφού το “If You Wait”, στην προσπάθεια τους να προλάβουν τις ευνοϊκές συγκυρίες (κι αυτό δε μπορείς να τους το χρεώσεις, αφού έτσι «δουλεύει» το πράγμα), ακούγεται πρόχειρο κι ελλιπές.
Electronic, ethereal pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Wasting My Young Years, Flickers, Metal & Dust, Strong
3. Βαθμολογία;
6 / 10
Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος ασχολείται με την περίπτωση των London Grammar. Με ύφος κάπου ανάμεσα στους The XX, Florence and the Machine κι Adele, ένα από τα τραγούδια της χρονιάς στις αποσκευές τους (Wasting My Young Years), μια συμμετοχή στο hyped debut των Disclosure και τον πολιορκητικό κριό-φωνή της Hannah Reid, αν μη τι άλλο ακουγόταν δικαιολογημένη η έκφραση “The next big thing”.
Δυστυχώς όμως στο “If You Wait”, οι London Grammar, καταφέρνουν μόνο να παραμείνουν στην επικαιρότητα με την κυκλοφορία του άλμπουμ, χωρίς να ικανοποιούν τις μεγάλες προσδοκίες που δημιουργήθηκαν. Το άλμπουμ αποτελείται από 11 τραγούδια που ουσιαστικά στηρίζονται στη φωνή της Reid, δεν προσφέρουν όμως και κάτι περισσότερο. Οι συνθέσεις μοιάζουν ανολοκλήρωτες και βιαστικές, χαλί στους στίχους κι ερμηνείες της τραγουδίστριας. Απογυμνωμένες συνθέσεις που ποντάρουν στην αισθαντικότητα και στο ρομαντισμό, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα.
Και το καταφέρνουν εν μέρει, αφού τα περισσότερα τραγούδια είναι καλά, αλλά μέχρι εκεί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Κι είναι τόσο προφανείς οι εξαιρέσεις που δείχνουν το δρόμο στους London Grammar, αφού όταν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την ευκολία τους, όπως στο “Wasting my young years”, στο “Flickers”, στο “Metal Dust” ή ακόμη και στο εναρκτήριο “Hey Now”, φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν μεγάλα και μελωδικά πράγματα.
Διασκευές όπως αυτή στο “Nightcall”, είναι αχρείαστες, αν και μάλλον αρέσει πολύ, για αυτό και προορίζεται για το επόμενο single (οι δικοί μας I Saw 43 Sunsets, έχουν κάνει μια διασκευή στο συγκεκριμένο τραγούδι, που είναι πολλές φορές καλύτερη).
Το βρετανικό τρίο έχει αρκετό δρόμο να διανύσει μπροστά του κι έχει φυσικά και τις ευλογίες της μουσικής βιομηχανίας, του τύπου αλλά και του κοινού. Αν θέλει όμως να κάνει πραγματικά το παραπάνω βήμα, θα πρέπει να στρωθεί και στη δουλειά, αφού το “If You Wait”, στην προσπάθεια τους να προλάβουν τις ευνοϊκές συγκυρίες (κι αυτό δε μπορείς να τους το χρεώσεις, αφού έτσι «δουλεύει» το πράγμα), ακούγεται πρόχειρο κι ελλιπές.