Η ιστορία για το πως ξεκίνησαν οι "Ρεμπετάλ" είναι γνωστή και όσοι δε τη γνωρίζετε μπορείτε να τη μάθετε εδώ! Φαίνεται ότι από τότε που ξεκίνησε το σχήμα, η σχέση των μελών έχει ενδυναμωθεί. Τώρα πια είναι μια εξαιρετική παρέα που κάνουν χαβαλέ πάνω στη σκηνή, που σε κάνουν να νιώθεις κι εσύ μέλος της κομπανίας τους. Κάθε φορά, βέβαια, η παρέα μεγαλώνει, αφού στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν 11(!) άτομα. Και ήταν, σίγουρα, η καλύτερη τους εμφάνιση στον Πειραιά.
Εν μέσω, λοιπόν, πικρών αποχαιρετισμών προς το Καλοκαίρι και ακόμα πικρότερου καλωσορισμάτος του Φθινοπώρου με τα πρωτοβρόχια, ο Κωστής και η παρέα του, πιστοί οπαδοί του Καλοκαιριού, μας υποδέχτηκαν την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου σε έναν ανοιχτό χώρο αυτή τη φορά, στο Βεάκειο Θέατρο, με την υποστήριξη φυσικά του πολυχώρου PassPort, όπου είχαν φιλοξενηθεί οι προηγούμενες εμφανίσεις τους.
Sold out και αυτή η βραδιά, από τις ημέρες προπώλησης των εισιτηρίων, ενώ οι διοργανωτές "αναγκάστηκαν" να προσφέρουν και άλλα 100 στο ταμείο του θεάτρου! Επομένως, από αυτή την άποψη και αυτή η εμφάνιση στέφθηκε με επιτυχία - από νωρίς μάλιστα.
Όμως, δε φτάνει αυτό για να θεωρηθεί η συναυλία επιτυχημένη. Πρέπει να δεις το κοινό, να το αφουγκραστείς, να μιλήσεις μαζί του και να βεβαιωθείς ότι περνάει καλά.
Όλα αυτά ήταν ολοφάνερα στα πρόσωπα του κοινού. Μικροί, μεγάλοι, είτε καθισμένοι είτε όρθιοι, απολάμβαναν με το παραπάνω κάθε παιχνίδι του Κωστή, κάθε τραγούδι. Παντού έβλεπες χαμόγελα, σα να ανοίγει μια άλλη διάσταση στις συναυλίες του, στην οποία μπορείς να αισθάνεσαι, έστω για λίγο, χαρούμενος χωρίς ενοχές και χωρίς σκέψεις.
Κάθε συναυλία του Μαραβέγια είναι ένα πανηγύρι. Δεν το λέω μεταφορικά. Είναι. Δεν πέρασαν περισσότερα από 5-6 τραγούδια, όταν το κοινό καβάλησε τη σκηνή -υπήρχε αρκετός χώρος μεταξύ της μπάντας και της αρένας- και στήθηκαν χοροί, παντός τύπου, στην αρένα. Ίσως έφταιγε και το θαλασσινό αεράκι, όπως είπε και ο ίδιος. Αγγίζει τα όρια της τρέλας το πόσο θετική ενέργεια μπορεί να παραχθεί από ένα άτομο και, κατά συνέπεια, ένα σύνολο 11 ατόμων! Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, όμως σίγουρα μοιάζει σχεδόν παρανοϊκό!
Αυτό που με δυσαρεστεί είναι ότι δεν παίζεται καινούριο υλικό στις συναυλίες του Μαραβέγια. Μετά το άλμπουμ "Λόλα" δεν υπάρχει κάτι καινούριο, με αποτέλεσμα στις συναυλίες του να επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Σίγουρα, οι "Ρεμπετάλ" βραδιές αφορούν σε μεγάλο βαθμό και το ρεμπέτικο, και εκεί πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν ο Βαμβακάρης, ο Παγιουμτζής, ο Τσιτσάνης κ.α. Παρόλ'αυτά, νομίζω πως υπάρχει χώρος και όρεξη για ανανέωση. Μια πολύ σημαντική προσθήκη ήταν και αυτή της εξαιρετικής βιολίστριας Jaime Robin Smith.
Αποφάσισα να μην μπω στα της συναυλίας τόσο πολύ, διότι είναι πάνω-κάτω γνωστά. Ακούστηκαν μερικά απ' τα σημαντικότερα ρεμπέτικα κομμάτια, μερικές ρεμπέτικες διασκευές των τραγουδιών του Μαραβέγια, οι ερμηνείες ήταν καλές και για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε πόσο καλός μουσικός και πόσο σωστές επιλογές κάνει ο ίδιος. Ειδικά στην περίπτωση του Αλκαίου Σουγιούλ και της Μαρίας Βασιλοπούλου.
Αν δεν έχετε πάει ακόμα σε συναυλία του Μαραβέγια, οφείλετε να πάτε. Θα μπορούσα ακόμα να το ονομάσω και φαινόμενο. Η αμήχανη φλυαρία του, ο ερωτισμός του, η ποιητικότητά του, η δημιουργικότητα και η αρμονία στην μπάντα είναι μερικά απ' τα στοιχεία που θα σας κάνουν να καταλάβετε το γιατί.
Εν μέσω, λοιπόν, πικρών αποχαιρετισμών προς το Καλοκαίρι και ακόμα πικρότερου καλωσορισμάτος του Φθινοπώρου με τα πρωτοβρόχια, ο Κωστής και η παρέα του, πιστοί οπαδοί του Καλοκαιριού, μας υποδέχτηκαν την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου σε έναν ανοιχτό χώρο αυτή τη φορά, στο Βεάκειο Θέατρο, με την υποστήριξη φυσικά του πολυχώρου PassPort, όπου είχαν φιλοξενηθεί οι προηγούμενες εμφανίσεις τους.
Sold out και αυτή η βραδιά, από τις ημέρες προπώλησης των εισιτηρίων, ενώ οι διοργανωτές "αναγκάστηκαν" να προσφέρουν και άλλα 100 στο ταμείο του θεάτρου! Επομένως, από αυτή την άποψη και αυτή η εμφάνιση στέφθηκε με επιτυχία - από νωρίς μάλιστα.
Όμως, δε φτάνει αυτό για να θεωρηθεί η συναυλία επιτυχημένη. Πρέπει να δεις το κοινό, να το αφουγκραστείς, να μιλήσεις μαζί του και να βεβαιωθείς ότι περνάει καλά.
Όλα αυτά ήταν ολοφάνερα στα πρόσωπα του κοινού. Μικροί, μεγάλοι, είτε καθισμένοι είτε όρθιοι, απολάμβαναν με το παραπάνω κάθε παιχνίδι του Κωστή, κάθε τραγούδι. Παντού έβλεπες χαμόγελα, σα να ανοίγει μια άλλη διάσταση στις συναυλίες του, στην οποία μπορείς να αισθάνεσαι, έστω για λίγο, χαρούμενος χωρίς ενοχές και χωρίς σκέψεις.
Κάθε συναυλία του Μαραβέγια είναι ένα πανηγύρι. Δεν το λέω μεταφορικά. Είναι. Δεν πέρασαν περισσότερα από 5-6 τραγούδια, όταν το κοινό καβάλησε τη σκηνή -υπήρχε αρκετός χώρος μεταξύ της μπάντας και της αρένας- και στήθηκαν χοροί, παντός τύπου, στην αρένα. Ίσως έφταιγε και το θαλασσινό αεράκι, όπως είπε και ο ίδιος. Αγγίζει τα όρια της τρέλας το πόσο θετική ενέργεια μπορεί να παραχθεί από ένα άτομο και, κατά συνέπεια, ένα σύνολο 11 ατόμων! Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, όμως σίγουρα μοιάζει σχεδόν παρανοϊκό!
Αυτό που με δυσαρεστεί είναι ότι δεν παίζεται καινούριο υλικό στις συναυλίες του Μαραβέγια. Μετά το άλμπουμ "Λόλα" δεν υπάρχει κάτι καινούριο, με αποτέλεσμα στις συναυλίες του να επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Σίγουρα, οι "Ρεμπετάλ" βραδιές αφορούν σε μεγάλο βαθμό και το ρεμπέτικο, και εκεί πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν ο Βαμβακάρης, ο Παγιουμτζής, ο Τσιτσάνης κ.α. Παρόλ'αυτά, νομίζω πως υπάρχει χώρος και όρεξη για ανανέωση. Μια πολύ σημαντική προσθήκη ήταν και αυτή της εξαιρετικής βιολίστριας Jaime Robin Smith.
Αποφάσισα να μην μπω στα της συναυλίας τόσο πολύ, διότι είναι πάνω-κάτω γνωστά. Ακούστηκαν μερικά απ' τα σημαντικότερα ρεμπέτικα κομμάτια, μερικές ρεμπέτικες διασκευές των τραγουδιών του Μαραβέγια, οι ερμηνείες ήταν καλές και για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε πόσο καλός μουσικός και πόσο σωστές επιλογές κάνει ο ίδιος. Ειδικά στην περίπτωση του Αλκαίου Σουγιούλ και της Μαρίας Βασιλοπούλου.
Αν δεν έχετε πάει ακόμα σε συναυλία του Μαραβέγια, οφείλετε να πάτε. Θα μπορούσα ακόμα να το ονομάσω και φαινόμενο. Η αμήχανη φλυαρία του, ο ερωτισμός του, η ποιητικότητά του, η δημιουργικότητα και η αρμονία στην μπάντα είναι μερικά απ' τα στοιχεία που θα σας κάνουν να καταλάβετε το γιατί.