1. Τι θα ακούσεις;
NEW ORDER
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Tutti Frutti, People on the holding line, Plastic, Superheated, όλα!!!
3. Βαθμολογία;
9/10
Θρίαμβος!
Ενθουσιασμός!
Λυσσάξτε!
Φάτε τα μούτρα σας!
Αν μου το έλεγε κανείς πριν λίγες μέρες ή έχοντας ακούσει το 1ο single “Restless”, ότι θα φτάσουμε το 2015, να μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους των New Order, θα γελούσα. Βέβαια με το “Plastic”, κάτι τεράστιοι ψύλλοι μπήκαν στα αυτιά μου, αλλά και πάλι, μούγκα.
“Music Complete” λοιπόν, και New Order. Η κριτική θα μπορούσε να σταματήσει σε αυτές τις 2 λέξεις… New Order. Και θα τα έλεγε όλα. Αλλά ας πούμε και λίγα περισσότερα. Σε αυτό το άλμπουμ λειτουργούν σε γενικές γραμμές, όλα τέλεια. Οι New Order, χωρίς την παρουσία του Peter Hook (στη θέση του ο Tom Chapman), αλλά με εκείνη της Gillian, Το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία και στο παρελθόν, το κάνουν και τώρα τόσο απρόσμενα. Στηρίζονται στην επιστροφή της Gilbert και παραδίδουν ένα κατά βάση ηλεκτρονικό δίσκο, θυμίζοντας μας τις ημέρες του Technique. Επιστρατεύουν τον Tom Rowlands από τους Chemical Brothers αλλά και τον Stuart Price σε κάποια τραγούδια στην παραγωγή και προσφέρουν ευφορικά, μεγάλης διάρκειας άσματα. Άλλοτε προς disco κατευθύνσεις με Giorgio Moroder πινελιές, άλλοτε σε πιο dance rock κατευθύνσεις, κι άλλοτε παίζοντας με τα πιανάκια τους και λιγότερο με τις κιθάρες τους.
Και με guests, τι guests, και πόσο ταιριαστοί και σε καίρια σημεία. Ακούστε λοιπόν σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους εδώ κι αιώνες, το “Tutti Frutti”, πόσο μα πόσο πολύ συμβάλει στην απογείωση του, η συμμετοχή της La Roux, Elly Jackson. Ή το παραλήρημα, βασισμένο σε ποίημα του Bernard Sumner, του Iggy Pop (ναι βρε παιδιά, του Iggy), σε μια σκοτεινή, ηλεκτρονική βάση, που σε αφήνει “speechless”, να μιλήσω κι ελληνικά. Ή τα φωνητικά του «κατουρημένου» από τη χαρά του, Brandon Flowers στο “Superheated”, που είναι τόσο 80s pop, με την καλή έννοια.
Το “Music Complete” είναι αριστούργημα. Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός για ένα συγκρότημα με το παρελθόν των New Order και τις κορυφές που έχει προσφέρει. Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, κι αν νιώθεις έτσι σε κάποια 2-3 τραγούδια, είναι ίσως επειδή τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά. Δέος!!!
NEW ORDER
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Tutti Frutti, People on the holding line, Plastic, Superheated, όλα!!!
3. Βαθμολογία;
9/10
Θρίαμβος!
Ενθουσιασμός!
Λυσσάξτε!
Φάτε τα μούτρα σας!
Αν μου το έλεγε κανείς πριν λίγες μέρες ή έχοντας ακούσει το 1ο single “Restless”, ότι θα φτάσουμε το 2015, να μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους των New Order, θα γελούσα. Βέβαια με το “Plastic”, κάτι τεράστιοι ψύλλοι μπήκαν στα αυτιά μου, αλλά και πάλι, μούγκα.
“Music Complete” λοιπόν, και New Order. Η κριτική θα μπορούσε να σταματήσει σε αυτές τις 2 λέξεις… New Order. Και θα τα έλεγε όλα. Αλλά ας πούμε και λίγα περισσότερα. Σε αυτό το άλμπουμ λειτουργούν σε γενικές γραμμές, όλα τέλεια. Οι New Order, χωρίς την παρουσία του Peter Hook (στη θέση του ο Tom Chapman), αλλά με εκείνη της Gillian, Το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία και στο παρελθόν, το κάνουν και τώρα τόσο απρόσμενα. Στηρίζονται στην επιστροφή της Gilbert και παραδίδουν ένα κατά βάση ηλεκτρονικό δίσκο, θυμίζοντας μας τις ημέρες του Technique. Επιστρατεύουν τον Tom Rowlands από τους Chemical Brothers αλλά και τον Stuart Price σε κάποια τραγούδια στην παραγωγή και προσφέρουν ευφορικά, μεγάλης διάρκειας άσματα. Άλλοτε προς disco κατευθύνσεις με Giorgio Moroder πινελιές, άλλοτε σε πιο dance rock κατευθύνσεις, κι άλλοτε παίζοντας με τα πιανάκια τους και λιγότερο με τις κιθάρες τους.
Και με guests, τι guests, και πόσο ταιριαστοί και σε καίρια σημεία. Ακούστε λοιπόν σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους εδώ κι αιώνες, το “Tutti Frutti”, πόσο μα πόσο πολύ συμβάλει στην απογείωση του, η συμμετοχή της La Roux, Elly Jackson. Ή το παραλήρημα, βασισμένο σε ποίημα του Bernard Sumner, του Iggy Pop (ναι βρε παιδιά, του Iggy), σε μια σκοτεινή, ηλεκτρονική βάση, που σε αφήνει “speechless”, να μιλήσω κι ελληνικά. Ή τα φωνητικά του «κατουρημένου» από τη χαρά του, Brandon Flowers στο “Superheated”, που είναι τόσο 80s pop, με την καλή έννοια.
Το “Music Complete” είναι αριστούργημα. Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός για ένα συγκρότημα με το παρελθόν των New Order και τις κορυφές που έχει προσφέρει. Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, κι αν νιώθεις έτσι σε κάποια 2-3 τραγούδια, είναι ίσως επειδή τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά. Δέος!!!