Με την επιστροφή του φεστιβάλ της Death Disco αποδείχτηκε ξεκάθαρα πόσο σημαντικό ρόλο αυτή κατέχει στην εγχώρια dark/new wave σκηνή, αλλά και το ειδικό βάρος που πλέον έχει, ώστε να μπορεί να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ευρωπαϊκά events που οι θιασώτες αυτής της μουσικής πρέπει να παρακολουθήσουν. Η αλλαγή χρόνου διεξαγωγής από το καλοκαίρι στις αρχές φθινοπώρου ήταν μια κίνηση που βοήθησε το φεστιβάλ να προσελκύσει μεγαλύτερο αριθμό θεατών, και μάλιστα από πολλές άλλες χώρες (με τους Γερμανούς και τους Γάλλους να κυριαρχούν).
Οι δυο σκηνές που λειτούργησαν όλο το διήμερο μάς έβαλαν για τα καλά στο κλίμα ενός φεστιβάλ, δίνοντας ένα ευδιάκριτο στίγμα των μουσικών πεπραγμένων, με την μικρότερη κλειστή Dreadbox Stage να φιλοξενεί τα πιο ενναλακτικά ονόματα και την κεντρική υπαίθρια σκηνή να παίζει τον ρόλο του σκηνικού για τους τύπου headliners κάθε ημέρας.
Η εκ Τουρκίας ερχόμενη, αλλά κάτοικος της Στοκχόλμης, Aux Animaux (Gozde Duzer) αναμφίβολα αποτέλεσε ένα από τα highlights του φεστιβάλ, με την αιχμηρή της μουσική πρόταση που συνδυάζει σκοτεινούς ήχους με horror θεματολογία και μια σκηνική παρουσία που εμφατικά αντιπαραθέτει την βία με την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ζώων να κερδίζει πολλούς πόντους με το πέρας της εμφάνιση της.
Κάτι που κατάφεραν με περίσσεια ευκολία και οι Αυστραλοί Buzz Kull, με το εκρηκτικό τους live σε μια γεμάτη σκηνή, αφού η δίψα του κόσμου για να τους ακούσει ήταν ολοφάνερη. Δημιούργημα του μουσικού και παραγωγού Mark Dwyer, οι Buzz Kull μας ξεσήκωσαν με το synth post punk τους κάνοντας μας να χορέψουμε καθόλα την διάρκεια του set τους.
Από την Dreadbox Stage μεταφερόμαστε στον εξωτερικό χώρο της Τεχνόπολης για την Anja Huwe και τους Γερμανούς συνοδοιπόρους της. Η εμπλοκή της Anja Huwe στην post-punk σκηνή χρονολογείται από τα πρώτα χρόνια των ΄80s. Σχηματίζοντας ένα πειραματικό πενταμελές συγκρότημα στο Αμβούργο, οι Xmal Deutschland ήταν ένα καλλιτεχνικό και μουσικό project , αποτελούμενο από την frontwoman Huwe, τις Caro May, Rita Simon, Manuela Rickers και την Fiona Sangster, το συγκρότημα προσπάθησε να επιτεθεί στην πατριαρχία μέσα από τις αντισυμβατικές glam-rock εμφανίσεις του και τα δυνατά post punk τραγούδια του.
Το βράδι του Σαββάτου μεταφερθήκαμε νοητά σε αυτές τις εποχές, με τραγούδια από το περσινό άλμπουμ της "Codes" να μπλέκονται με παλαιότερα κλασσικά κομμάτια, σαν τα "Young Man", "Mondlicht". Πλήρως ενταγμένη ξανά στο γκρουπ, με ενέργεια, επιβλητική σκηνική παρουσία και μοιράζοντας vibes από μια άλλη μακρινή εποχή δικαιολόγησε πλήρως τη θέση που κατέχει στην ιστορία του σκοτεινού ήχου.
Μια ιστορία που σίγουρα περιλαμβάνει τον headliner της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ, τον Peter Hook, μαζί με το συγκρότημά του τα τελευταία χρόνια, The Light. Έχοντας θητεύσει σε δυο από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα (Joy Division, New Order) είναι από τους λίγους που μπορεί πραγματικά να υποστηρίζει ότι έχει γράψει μουσική ιστορία.
Σε έναν γεμάτο χώρο (καθόλου τυχαία η μπάντα με τις περισσότερες μπλούζες φορεμένες από το κοινό ήταν οι Joy Division, με Bauhaus και Fields of the Nephilim να ακολουθούν) ο Hook και η μπάντα του μετέφεραν νοητικά τους θεατές στα γκρίζα σοκάκια του Μάντσεστερ, μέσα από τα ιστορικά τραγούδια των Joy Division και στις ξέφρενες νύχτες του Hacienda Club, ερμηνεύοντας τα singles των New Order. Πιο ενεργητικός από παλαιότερες εμφανίσεις του στην Αθήνα, κατάφερε να κερδίσει το συγκεντρωμένο πλήθος με ευκολία, κάτι αναμενόμενο με κομμάτια σαν τα "She's Lost Control", "Isolation", "Digital", "Ceremony", "True Faith", "Blue Monday", "Bizzare Love Triangle".
Οι Ιταλοί Spiritual Front ήταν από τα ονόματα που πολύς κόσμος περίμενέ να δει την Κυριακή, δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Με τον όρο nihilist suicide pop που αποδίδουν στη μουσική τους, εξάπτουν σίγουρα την φαντασία, με τον μπροστάρη Simone Salvatore να κατέχει τα μυστικά ενός καλού frontman, τον Giorgo Condemi να κλέβει την παράσταση στιλιστικά και τη μουσική τους, ένα συνδυασμό της dark americana των παλιών Madrugada και των Mission εποχής του "Carved In Sand", να αγκαλιάζεται από την γεμάτη Dreadbox Stage. Από τα τραγούδια που ακούστηκαν, ξεχώρισαν τα "Dissafection" και "I Walk The (Dead) Line".
Οι Γερμανοί electro/noise Klangstabil είχαν σειρά στην μεγάλη σκηνή, με το δίδυμο των Boris May και Maurizio Blanco να μας χαρίζουν μια πολύ δυναμική εμφάνιση. Ο May διέτρεχε συνεχώς όλη την σκηνή ξυπόλητος, απαγγέλοντας στην ουσία τους στίχους, ενώ ο Blanco έστηνε τις λούπες στα synths του. Καθώς προχωρούσε το set τους πύκνωνε ο κόσμος που ερχόταν και από την μικρή σκηνή, με τους Klangstabil να συνεχίζουν με αμείωτη ένταση να τραγουδάνε τις ιστορίες αλληλεγγύης, συμπερίληψης και ισότητας τους. Η κορύφωση ήρθε με το "Shadowboy", με τον στίχο mantra τους τρόπον τινά "I create, you destroy" να μας αποχαιρετά.
Επιστροφή ξανά στην Dreadbox Stage για τους Γάλλους βετεράνους της ευρωπαϊκής post punk σκηνής Corpus Delicti, με τον κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά τον χώρο και το συγκρότημα να στέκεται στο ύψος της ιστορίας τους. "Saraband", "Room 36", "Twilight" μας θύμισαν άλλες εποχές. Με τον Sebastien Rosse να ερμηνεύει με πάθος και την κιθάρα να συμβάλλει στη σκοτεινιά των συνθέσεων, οι Γάλλοι δεν αφήσαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, κάνοντάς μας να ξαναθυμηθούμε τους ήχους της δεκαετίας του '90.
Όμως, φύγαμε από τους Corpus Delicti γιατί η ώρα για την επιστροφή μιας από τις πολύ αγαπημένες καλλιτέχνιδες του ελληνικού κοινού είχε σχεδόν φτάσει. Η Anne Clark αποτέλεσε το highlight του διήμερου, με την εξαιρετικά δεμένη μπάντα της, που υποστήριξε με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις της, χαρίζοντας μια έξτρα neofolk διάσταση στα κομμάτια. Η ίδια η Clark, φανερά χαρούμενη που ξαναβρισκόταν στην χώρα μας, βάσισε την ερμηνεία της στην δύναμη των στίχων της, με την ποιητική χροιά αυτών να βγαίνει ακόμα πιο μπροστά από τους δίσκους, χαρίζοντας μας μοναδικές στιγμές. Με λόγια σαν τα "the price of our silence will be their anihilation", πήρε ξεκάθαρη θέση σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, με το "Abuse" να αποδίδεται εξαιρετικά και το encore με τα "Sleepless In Metropolis" και "Our Darkness" να κλείνουν την εμφάνισή της μέσα σε παρατεταμένο χειροκρότημα.
Το κλείσιμο της ημέρας και του φεστιβάλ έπεσε στους ώμους των ιστορικών The Chameleons, ενός συγκροτήματος που ήταν στην πρώτη γραμμή του new wave/post punk κινήματος στις αρχές των '80s, με κλασσικούς δίσκους και τραγούδια στις αποσκευές τους. Ξεκίνησαν με το "Where Are You?" και το "The Fan And The Bellows", για να θυμηθούμε ξανά την αγάπη μας για αυτούς. Ο αειθαλής μπροστάρης Mark Burgess ήταν σαν να έπιασε το νήμα από τις ένδοξες εποχές του γκρουπ και καθοδηγούσε με μαεστρία τα νεότερα μέλη, μέσα από τα αγαπημένα "Up The Down Escalator", "Swamp Thing", για να μας αφήσουν με το "Second Skin". κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο το δεύτερο Death Disco Open Air Festival.
Ραντεβού του χρόνου!
Και μερικά από τα... τυπάκια που (με την άδειά τους) φωτογραφίσαμε στο φεστιβάλ...
