Γνωρίσαμε τον Δημήτρη ραδιοφωνικά κάποια στιγμή το 2001 ως δίδυμο με τον Μάκη Παπασημακόπουλο τα Σαββατοκύριακα στον Rock Fm και αργότερα για κάμποσα χρόνια solo τα μεσημέρια για τις ίδιες ημέρες στον ίδιο σταθμό. Αυτά βέβαια πέρα από τα dj set του στα διάφορα clubs – bar. Τα χρόνια πέρασαν γνωριστήκαμε προσωπικά, τον παρουσιάσαμε στο Radio Free Europe και πορευθήκαμε μαζί στο mixgrill. Από το 2011 έχουμε πάντα σε μία από τις κορυφαίες θέσεις των ραδιοφωνικών μας προτιμήσεων την εκπομπή του Off the record στον Intersonik.net κάθε Πέμπτη βράδυ 8-10.
Ακολουθούν οι 20 αγαπημένοι δίσκοι του Δημήτρη για το 2015 με αλφαβητική σειρά:
BLUR – The Magic Whip
Η πιο ώριμη και ενήλικη εκδοχή τους, δώδεκα χρόνια μετά. Μπράβο στον Damon Albarn για τον πεφωτισμένο δρόμο που ακολουθεί τόσα χρόνια, μπράβο και στον Graham Coxon που το κυνήγησε περισσότερο για να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη δισκογραφική επανασύνδεση. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια…
LEON BRIDGES – Coming Home
Η soul αποκάλυψη της χρονιάς. Λανσάρεται ως ο νέος Sam Cooke, αλλά μην αφήσετε τις υπερβολές (που έχουν όντως ηχητική και στιλιστική βάση) να σας προκαλέσουν θυμηδία. Απλά απολαύστε, έναν εξαιρετικό και με αδιαπραγμάτευτο συναισθηματικό πλούτο δίσκο.
CALIBRO 35 – S.p.a.c.e
Γιατί όπως πολύ εύστοχα γράφει και το δελτίου τύπου, η πρόσφατη δουλειά των Ιταλών αποτελεί «το τέλειο funk soundtrack μιας υποθετικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας, σκηνοθετημένης από τον Sergio Leone».
DEERHUNTER – Fading Frontier
Η πιο προσβάσιμη και ταξιδιάρικη εκδοχή τους. Δεν είναι αριστούργημα, περιέχει όμως τρία από τα πιο ωραία τραγούδια που, εγώ τουλάχιστον, άκουσα φέτος (“Snakeskin”, “Breaker”, “Living My Life”).
DESTROYER – Poison Season
Σαν να ακούς τους Mercury Rev στο Broadway να διασκευάζουν Frank Sinatra, Lou Reed και David Bowie. Σαν να περιμένεις το πρώτο φως της ημέρας έπειτα από μια νυχτερινή μπόρα στο κέντρο της πόλης.
DURAN DURAN – Paper Gods
Φρέσκοι, ανανεωμένοι και αγέραστοι, συνεχίζουν να παραδίδουν ατόφια και υποδειγματική pop. Και κάτι πιο προσωπικό…τους ευχαριστώ που είναι ακόμα εδώ, παρόντες. Τόσο στα εύκολα, όσο και στα δύσκολα.
FATHER JOHN MISTY – I Love You, Honeybar
Πραγματικά αστείρευτος ο μελωδικός καμβάς αυτού του αυτό-αναφορικού νάρκισσου που έβγαλε «τα εν οίκω, εν δήμω», αφιερώνοντας το δίσκο στη γυναίκα του και τραγουδώντας για τον ίδιο, την κυκλοθυμία, αλλά και τον γάμο του. Το “I Love You, Honeybear” είναι ένα σπουδαίος Αμερικάνικος δίσκος, που θα βρει τη θέση του δίπλα σε άλλα, παλαιότερα διαμάντια της Δυτικής Ακτής, όπως είναι για παράδειγμα το “Pacific Ocean Blue” του Dennis Wilson.
ROBERT FORSTER – Songs To Play
Η pop του Forster, παραμένει όπως την μάθαμε από τους Go – Betweens. Κοφτερή, πνευματώδης, μα πάνω απ’ όλα ουσιαστική και διαχρονική. Ο δίσκος περιέχει και έναν από τους πιο εύστοχους στίχους που ακούστηκαν φέτος: “Please don’t twitter, let me imagine you, it would be sweeter…”
RICHARD HAWLEY – Hollow Meadows
Άφησε πίσω τις κοσμικές, ψυχεδελικές και ηλεκτρισμένες αναζητήσεις του “Standing At The Sky’s Edge” και επέστρεψε στις λιτές, απέριττες, μελαγχολικές, φθινοπωρινές μπαλάντες που θυμίζουν Roy Orbison και στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά.
JULIA HOLTER – Have You In My Wilderness
Μια νεράιδα που σε στοιχειώνει με τη φωνή και τις ονειρικές, κρυστάλλινες μελωδίες της. Οι εκλεπτυσμένες, καθαρές ενορχηστρώσεις, αφήνουν στον ακροατή τον απαραίτητο χώρο, για να χαθεί στον παραμυθένιο, ιδιοσυγκρασιακό κόσμο ενός άλμπουμ «καταδικασμένου» να σημαδέψει την καριέρα της δημιουργού του.
THE MILK – Favourite Worry
Λευκή, βρετανική soul παιγμένη με ειλικρίνεια και ψυχή που θα ικανοποιήσει τους φίλους ονομάτων όπως οι Isley Brothers και ο Curtis Mayfield, κρυφοκοιτάζει όμως και προς τις υψηλές θέσεις των καταλόγων επιτυχιών, χρησιμοποιώντας ως οδηγό την επιτυχία του Paolo Nutini και των Heavy.
NATALIE PRASS – Natalie Prass
Φωνή γλυκιά σαν μέλι, ερμηνεία και τραγούδια που φέρνουν στο νου σπουδαίες κυρίες από τα παλιά (Diana Ross, Laura Nyro, Carole King), παραγωγή (του Matthew E. White) που ακούγεται ντελικάτη, λεπτομερής και διακριτικά μεγαλειώδης. Κομψοτέχνημα.
SAUN & STARR – Look Closer
Soul singles πρώτης γραμμής από την ανεξάντλητη σε ιδέες παρέα της Daptone.
BOZ SCAGGS – A Fool To Care
Ξανανιωμένος τα τελευταία χρόνια, ο αειθαλής Boz μεταφέρεται στο Nashville, πλαισιώνει τους πεπειραμένους συνεργάτες του (Steve Jordan, Ray Parker Jr.) με ντόπιους μουσικούς και διασκευάζει μερακλίδικα από Al Green μέχρι…Richard Hawley. Η υπέροχη φωνή του παραμένει αναλλοίωτη.
TAME IMPALA – Currents
Μια θαρραλέα φυγή προς τα μπρος. Στο μυαλό μου, αν το 2015 έπρεπε σώνει και καλά να έχει έναν και μόνο ήχο, αυτός δεν θα ‘ταν άλλος από τη φουτουριστική, προωθημένη, αναζωογονητική μα και συνάμα κλασική ως προς τη σύλληψη της, pop του “Currents”.
KAMASI WASHINGTON – The Epic
Το επικών διαστάσεων ντεμπούτο του 35χρονου σαξοφωνίστα αποδεικνύει περίτρανα, ότι η jazz, εν έτει 2015, μπορεί να διαθέτει τρέχουσα αξία και να μην λογίζεται ως ένα απλά αξιοσέβαστο μουσειακό είδος. Σημαντική λεπτομέρεια: το “The Epic” δεν επιβάλλεται στον ακροατή μόνο μέσω του όγκου και της πληθωρικότητας του. Πρόκειται για ένα ενιαίο μουσικό έργο, ένα κρεσέντο ιδεών και ηχητικών εναλλαγών που με βαθιά γνώση, γνήσιο ταλέντο και περιπετειώδες πνεύμα, διατρέχει όλες (σχεδόν) τις πτυχές της κλασικής και σύγχρονης jazz, προσφέροντας ταυτόχρονα και το απαραίτητο παράθυρο στο μέλλον.
RYLEY WALKER – Primrose Green
Μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε τόσο πολύ τον Tim Buckley και το “Astral Weeks” του Van Morrison. Αιχμαλωτίζει μια μαγική συνεύρεση στο στούντιο, του 26χρονου τραγουδοποιού και κιθαρίστα, με τους (jazz καταβολών) μουσικούς που τον συνοδεύουν. Δεν αποτελεί προϊόν σχολαστικής σκέψης, ούτε κυνικής ξεπατικωτούρας, μόνο πρωτογενούς και αυθόρμητης έμπνευσης – το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι αλλεπάλληλες μελωδίες που ξεπηδούν αβίαστα από τα αυλάκια του.
PAUL WELLER – Saturn’s Pattern
Ένας ακούραστος, πολυμήχανος και (πάντα) πολυδιάστατος (εξ)ερευνητής που ποτέ δεν διστάζει να ρισκάρει και να δοκιμάσει νέα πράγματα. Στο “Saturn’s Pattern” φρεσκάρει τον ήχο του, ενσωματώνοντας με εμπειρία και επιδεξιότητα, πολλές και ετερόκλητες επιρροές, χωρίς ωστόσο να ξεχνά, ότι η πεμπτουσία της τέχνης του θα βρίσκεται πάντα στις αξιοζήλευτες συνθέσεις του.
MATTHEW E. WHITE – Fresh Blood
Αν δεκαπέντε χρόνια πριν αγαπήσατε τους Lambchop, τότε πρέπει σίγουρα να τσεκάρετε αυτόν τον ταλαντούχο και φιλόδοξο καλλιτέχνη που έχει βαλθεί να υπηρετήσει χωρίς εκπτώσεις και με ανανεωτική διάθεση, το γενναιόδωρο country – soul όραμα του.
NICOLE WILLIS & THE SOUL INVESTIGATORS – Happiness In Every Style
Εδώ και χρόνια, η βαθιά, γήινη soul των Φιλανδών Soul Investigators έχει βρει τον ιδανικό εκφραστή της στη φωνή και τις μελωδίες της Nicole Willis. Το “Happiness In Every Style” δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Ακολουθούν οι 20 αγαπημένοι δίσκοι του Δημήτρη για το 2015 με αλφαβητική σειρά:
BLUR – The Magic Whip
Η πιο ώριμη και ενήλικη εκδοχή τους, δώδεκα χρόνια μετά. Μπράβο στον Damon Albarn για τον πεφωτισμένο δρόμο που ακολουθεί τόσα χρόνια, μπράβο και στον Graham Coxon που το κυνήγησε περισσότερο για να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη δισκογραφική επανασύνδεση. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια…
LEON BRIDGES – Coming Home
Η soul αποκάλυψη της χρονιάς. Λανσάρεται ως ο νέος Sam Cooke, αλλά μην αφήσετε τις υπερβολές (που έχουν όντως ηχητική και στιλιστική βάση) να σας προκαλέσουν θυμηδία. Απλά απολαύστε, έναν εξαιρετικό και με αδιαπραγμάτευτο συναισθηματικό πλούτο δίσκο.
CALIBRO 35 – S.p.a.c.e
Γιατί όπως πολύ εύστοχα γράφει και το δελτίου τύπου, η πρόσφατη δουλειά των Ιταλών αποτελεί «το τέλειο funk soundtrack μιας υποθετικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας, σκηνοθετημένης από τον Sergio Leone».
DEERHUNTER – Fading Frontier
Η πιο προσβάσιμη και ταξιδιάρικη εκδοχή τους. Δεν είναι αριστούργημα, περιέχει όμως τρία από τα πιο ωραία τραγούδια που, εγώ τουλάχιστον, άκουσα φέτος (“Snakeskin”, “Breaker”, “Living My Life”).
DESTROYER – Poison Season
Σαν να ακούς τους Mercury Rev στο Broadway να διασκευάζουν Frank Sinatra, Lou Reed και David Bowie. Σαν να περιμένεις το πρώτο φως της ημέρας έπειτα από μια νυχτερινή μπόρα στο κέντρο της πόλης.
DURAN DURAN – Paper Gods
Φρέσκοι, ανανεωμένοι και αγέραστοι, συνεχίζουν να παραδίδουν ατόφια και υποδειγματική pop. Και κάτι πιο προσωπικό…τους ευχαριστώ που είναι ακόμα εδώ, παρόντες. Τόσο στα εύκολα, όσο και στα δύσκολα.
FATHER JOHN MISTY – I Love You, Honeybar
Πραγματικά αστείρευτος ο μελωδικός καμβάς αυτού του αυτό-αναφορικού νάρκισσου που έβγαλε «τα εν οίκω, εν δήμω», αφιερώνοντας το δίσκο στη γυναίκα του και τραγουδώντας για τον ίδιο, την κυκλοθυμία, αλλά και τον γάμο του. Το “I Love You, Honeybear” είναι ένα σπουδαίος Αμερικάνικος δίσκος, που θα βρει τη θέση του δίπλα σε άλλα, παλαιότερα διαμάντια της Δυτικής Ακτής, όπως είναι για παράδειγμα το “Pacific Ocean Blue” του Dennis Wilson.
ROBERT FORSTER – Songs To Play
Η pop του Forster, παραμένει όπως την μάθαμε από τους Go – Betweens. Κοφτερή, πνευματώδης, μα πάνω απ’ όλα ουσιαστική και διαχρονική. Ο δίσκος περιέχει και έναν από τους πιο εύστοχους στίχους που ακούστηκαν φέτος: “Please don’t twitter, let me imagine you, it would be sweeter…”
RICHARD HAWLEY – Hollow Meadows
Άφησε πίσω τις κοσμικές, ψυχεδελικές και ηλεκτρισμένες αναζητήσεις του “Standing At The Sky’s Edge” και επέστρεψε στις λιτές, απέριττες, μελαγχολικές, φθινοπωρινές μπαλάντες που θυμίζουν Roy Orbison και στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά.
JULIA HOLTER – Have You In My Wilderness
Μια νεράιδα που σε στοιχειώνει με τη φωνή και τις ονειρικές, κρυστάλλινες μελωδίες της. Οι εκλεπτυσμένες, καθαρές ενορχηστρώσεις, αφήνουν στον ακροατή τον απαραίτητο χώρο, για να χαθεί στον παραμυθένιο, ιδιοσυγκρασιακό κόσμο ενός άλμπουμ «καταδικασμένου» να σημαδέψει την καριέρα της δημιουργού του.
THE MILK – Favourite Worry
Λευκή, βρετανική soul παιγμένη με ειλικρίνεια και ψυχή που θα ικανοποιήσει τους φίλους ονομάτων όπως οι Isley Brothers και ο Curtis Mayfield, κρυφοκοιτάζει όμως και προς τις υψηλές θέσεις των καταλόγων επιτυχιών, χρησιμοποιώντας ως οδηγό την επιτυχία του Paolo Nutini και των Heavy.
NATALIE PRASS – Natalie Prass
Φωνή γλυκιά σαν μέλι, ερμηνεία και τραγούδια που φέρνουν στο νου σπουδαίες κυρίες από τα παλιά (Diana Ross, Laura Nyro, Carole King), παραγωγή (του Matthew E. White) που ακούγεται ντελικάτη, λεπτομερής και διακριτικά μεγαλειώδης. Κομψοτέχνημα.
SAUN & STARR – Look Closer
Soul singles πρώτης γραμμής από την ανεξάντλητη σε ιδέες παρέα της Daptone.
BOZ SCAGGS – A Fool To Care
Ξανανιωμένος τα τελευταία χρόνια, ο αειθαλής Boz μεταφέρεται στο Nashville, πλαισιώνει τους πεπειραμένους συνεργάτες του (Steve Jordan, Ray Parker Jr.) με ντόπιους μουσικούς και διασκευάζει μερακλίδικα από Al Green μέχρι…Richard Hawley. Η υπέροχη φωνή του παραμένει αναλλοίωτη.
TAME IMPALA – Currents
Μια θαρραλέα φυγή προς τα μπρος. Στο μυαλό μου, αν το 2015 έπρεπε σώνει και καλά να έχει έναν και μόνο ήχο, αυτός δεν θα ‘ταν άλλος από τη φουτουριστική, προωθημένη, αναζωογονητική μα και συνάμα κλασική ως προς τη σύλληψη της, pop του “Currents”.
KAMASI WASHINGTON – The Epic
Το επικών διαστάσεων ντεμπούτο του 35χρονου σαξοφωνίστα αποδεικνύει περίτρανα, ότι η jazz, εν έτει 2015, μπορεί να διαθέτει τρέχουσα αξία και να μην λογίζεται ως ένα απλά αξιοσέβαστο μουσειακό είδος. Σημαντική λεπτομέρεια: το “The Epic” δεν επιβάλλεται στον ακροατή μόνο μέσω του όγκου και της πληθωρικότητας του. Πρόκειται για ένα ενιαίο μουσικό έργο, ένα κρεσέντο ιδεών και ηχητικών εναλλαγών που με βαθιά γνώση, γνήσιο ταλέντο και περιπετειώδες πνεύμα, διατρέχει όλες (σχεδόν) τις πτυχές της κλασικής και σύγχρονης jazz, προσφέροντας ταυτόχρονα και το απαραίτητο παράθυρο στο μέλλον.
RYLEY WALKER – Primrose Green
Μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε τόσο πολύ τον Tim Buckley και το “Astral Weeks” του Van Morrison. Αιχμαλωτίζει μια μαγική συνεύρεση στο στούντιο, του 26χρονου τραγουδοποιού και κιθαρίστα, με τους (jazz καταβολών) μουσικούς που τον συνοδεύουν. Δεν αποτελεί προϊόν σχολαστικής σκέψης, ούτε κυνικής ξεπατικωτούρας, μόνο πρωτογενούς και αυθόρμητης έμπνευσης – το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι αλλεπάλληλες μελωδίες που ξεπηδούν αβίαστα από τα αυλάκια του.
PAUL WELLER – Saturn’s Pattern
Ένας ακούραστος, πολυμήχανος και (πάντα) πολυδιάστατος (εξ)ερευνητής που ποτέ δεν διστάζει να ρισκάρει και να δοκιμάσει νέα πράγματα. Στο “Saturn’s Pattern” φρεσκάρει τον ήχο του, ενσωματώνοντας με εμπειρία και επιδεξιότητα, πολλές και ετερόκλητες επιρροές, χωρίς ωστόσο να ξεχνά, ότι η πεμπτουσία της τέχνης του θα βρίσκεται πάντα στις αξιοζήλευτες συνθέσεις του.
MATTHEW E. WHITE – Fresh Blood
Αν δεκαπέντε χρόνια πριν αγαπήσατε τους Lambchop, τότε πρέπει σίγουρα να τσεκάρετε αυτόν τον ταλαντούχο και φιλόδοξο καλλιτέχνη που έχει βαλθεί να υπηρετήσει χωρίς εκπτώσεις και με ανανεωτική διάθεση, το γενναιόδωρο country – soul όραμα του.
NICOLE WILLIS & THE SOUL INVESTIGATORS – Happiness In Every Style
Εδώ και χρόνια, η βαθιά, γήινη soul των Φιλανδών Soul Investigators έχει βρει τον ιδανικό εκφραστή της στη φωνή και τις μελωδίες της Nicole Willis. Το “Happiness In Every Style” δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.