Οι φωτογραφίες είναι της Αφροδίτης Ζαγγανα.
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Η περασμένη Κυριακή ήταν αφιερωμένη στο Rockwave Festival. Εννέα συντάκτες του Mix Grill βρέθηκαν στη Μαλακάσα από νωρίς για να δουν τις εμφανίσεις των Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, Suede, Turbonegro, Despite Everything, The Callas κ.α.
Έχουμε ξαναγράψει ότι ακόμη κι αν υπάρχουν τα γνωστά μειονεκτήματα, το Terra Vibe είναι ο μόνος χώρος στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, στον οποίο νιώθεις ότι είσαι σε Φεστιβάλ. Οι εγκαταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί για διάφορες δραστηριότητες, τα οργανωμένα cafe-bar-εστιατόρια και βέβαια οι δύο σκηνές και η ομορφιά που σου προσφέρει η εναλλαγή από τη μια στην άλλη συνθέτουν τα βασικά πλεονεκτήματα αυτού του χώρου.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προσέχω όταν μπαίνω σε ένα Φεστιβαλικό χώρο, είναι η μάχη των T-shirts. Την Κυριακή δεν ήταν καθόλου δύσκολο να καταλάβεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία των t-shirts έγραφαν τις λέξεις: Dropkick Murphys! Οι Αμερικάνοι είχαν το πιο φανατικό κοινό με διαφορά.
Για να μη μακρυγορούμε όμως, ας πάμε στο κυρίως κομμάτι του άρθρου, που είναι βέβαια οι συναυλίες. Στις 5 και κάτι στην Vibe Stage ήταν οι Έλληνες Despite Everything. Δυνατό punk rock με μπόλικο ιδρώτα και ένταση. Τα παιδιά έκαναν πραγματικά ότι μπορούσαν για να ανεβάσουν τον κόσμο, ο οποίος ήταν προφανές ότι το διασκέδαζε και δεν περίμενε απλά να τελειώσουν για να δουν την επόμενη μπάντα...
The Subways
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Το πρώτο όνομα που παρακολούθησα ήταν οι The Subways. Ομολογώ ότι επέλεξα να τους παρακολουθήσω χαλαρός και καθιστός για οικονομία δυνάμεων. Επίσης να δηλώσω ότι τη μουσική τους δύσκολα θα την επιλέξω στο σπίτι για ακρόαση μιας και δεν είναι ακριβώς στα γούστα μου. Θα τους δώσω ένα πολύ μεγάλο credit γιατί παρά τα όσα έγραψα παραπάνω με έκαναν πολύ γρήγορα να σηκωθώ και να αρχίσω να κουνιέμαι ρυθμικά. Φεστιβαλική μουσική και πολύ ορεξάτοι επί σκηνής. Το διασκέδασαν δεόντως και διασκέδασαν και τον κόσμο επίσης. Μας ανέβασαν και μας πέρασαν την ενέργειά τους παρά τη νωχελικότητα που προκαλούσε ο απογευματινός ήλιος στη Μαλακάσα!
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Πρέπει να ήταν η 4η ή η 5η φορά που έβλεπα τους The Subways. Έχουν έρθει τόσες πολλές φορές σε Ελληνικά Φεστιβάλ, που έχω χάσει το μέτρημα... Αν εξαιρέσεις την πρώτη μου "γνωριμία" με αυτούς στην 1η συναυλία τους στην Ελλάδα, θεωρώ ότι πρόκειται για μια μπάντα του ενός καλού κομματιού, του "Rock n' Roll Queen". Δεν έχουν γράψει κάποιο άλλο αξιόλογο τραγούδι για μένα. Έτσι και η εμφάνιση τους στο Rockwave ήταν αδιάφορη, ακόμα κι αν προσπάθησαν με τα Ελληνικά και την ενέργεια τους να έχουν καλή επαφή με τον κόσμο.
Turbonegro
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Περίπου την ίδια άποψη έχω και για τις εμφανίσεις των Turbonegro και των Dropkick Murphys. Χωρίς να είμαι ειδικός στη μουσική τους οφείλω να ομολογήσω ότι με διασκέδασαν όσο δεν πάει. Και όπως φάνηκε όχι μόνο εμένα καθώς πέρα από τον πυρήνα των οπαδών τους αρκετός κόσμος ανηφόρισε στη Vibe Stage για να παρακολουθήσει και τα δύο σχήματα όχι για να "σκοτώσει" την ώρα μέχρι την εμφάνιση των Suede και Last Shadow Puppets αλλά για να περάσει όμορφα, να πιει μπύρες και γιατί όχι, να χορέψει! Φοβερή ενέργεια, επικοινωνιακοί και riff για mosh pit με αποτέλεσμα να σηκώνεται η γη στον αέρα από το χώμα!
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Δεν έχω παρακολουθήσει τη μουσική πορεία των Νορβηγών για να μπορώ να αξιολογήσω καλύτερα την προχθεσινή τους συναυλία, αλλά η αίσθηση μου ήταν ότι ήταν αξιοπρεπείς. Δεν έκαναν την μεγάλη εμφάνιση που έκαναν λίγη ώρα αργότερα οι Dropkick Murphys, αλλά κινήθηκαν σε καλό επίπεδο.
Suede
[Του Λεωνίδα Καλμούκου]
Ένας από τις σημαντικότερους λόγους στους οποίους οφείλεται η επιτυχία και η καταξίωση των Suede, από τις αρχές των 90's που τους ακούσαμε για πρώτη φορά, είναι η χαρισματικότητα του Brett Anderson ως performer. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε και χθες από όλους τους παρευρισκόμενους στο Terra Vibe. Η δεύτερη χθεσινή μου διαπίστωσή όμως για το συγκρότημα και μετά από τόσα χρόνια παρουσίας, έστω και με το μεγάλο δισκογραφικό διάλειμμα από το 2002 έως το 2013, είναι ότι ερμηνεύουν με την ίδια ζωηρότητα όλα τα τραγούδια τους, είτε αυτά προέρχονται από το φετινό τους album, είτε από ηχογραφήσεις τους πίσω στα 90's. Σαν να μας τα παρουσίασαν για πρώτη φορά χθες στη Μαλακάσα!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή της εμφάνισης των Suede χθες. Λίγο μετά τις 8 είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται αρκετοί Britpopers στην Terra Stage της Μαλακάσας περιμένοντας να δουν το συγκρότημα που πιθανόν προτιμούσαν περισσότερο από την πρώτη ημέρα του Rockwave. Σε λίγο ο Brett και το υπόλοιπο group εμφανίστηκαν στη σκηνή ξεκινώντας με τραγούδια από το φετινό τους Night Thoughts, το When You Are Young και το πρώτο single Outsiders. Για τη συνέχεια το συγκρότημα μας επιφύλασσε ένα απολαυστικό σχεδόν best of τραγουδιών τους. Trash και Film Star από το Coming up και ο ενθουσιασμός εξαπλώνεται πέραν των πρώτων σειρών στο κοινό. Ακολουθούν το Animal Nitrate από το ντεμπούτο τους το 1993, το We Are The Pigs από το Dog man star, το Killing of a Flashboy, ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια τους στο ελληνικό κοινό και το Can't Get Enough. Ακολουθεί ένα μικρό διάλειμμα από τον καταιγισμό των αγαπημένων μας τραγουδιών τους και οι Suede ερμηνεύουν το Sometimes I Feel I'll Float Away από το Bloodsports του 2013, album που κυκλοφόρησαν αμέσως μετά την επανασύνδεσή τους.
Στη συνέχεια ακολουθούν συγκινητικές στιγμές με τον Brett να κατεβαίνει στις πρώτες σειρές του κοινού, που εκδηλώνει την λατρεία του για αυτόν, και να ερμηνεύει κόβοντας βόλτες το By the Sea, επιστρέφοντας στο Coming Up. Αμέσως μετά μία απρόσμενη ακουστική εκτέλεση του She's In Fashion από το Head music του 1999 με τον Brett να μας ζητάει να τον συνοδεύσουμε στα φωνητικά. Κάτι παρόμοιο γίνεται και σε μία άλλη πολύ εξαιρετική στιγμή της βραδιάς το Everything Will Flow.
Εκτός από τον Brett όμως, που όπως πάντα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, εξαιρετική ήταν και η παρουσία του Richard Oakes στην κιθάρα, του Neil Codling στα πλήκτρα αλλά και των υπόλοιπων Suede. Το κυρίως set των αγαπημένων μας Λονδρέζων θα έμπαινε σε λίγο στην τελική ευθεία, κρατώντας για αυτήν μερικές ακόμα από τις κορυφαίες τους στιγμές: So Young, Metal Mickey και Beautiful Ones με τον Brett να μας ευχαριστεί "Thank you Athens. I wish that we will come more often here". Ακολουθεί το encore για το οποίο άφησαν ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου, το New Generation από το Dog Man Star με το κοινό που είχε μείνει γι'αυτούς στο Terra Stage και δεν ασχολήθηκε με το να προλάβει κάποια προνομιούχο θέση στο Vibe Stage για τους Dropkicks Murphys, να αποθεώνει τους Suede που για άλλη μία φορά μας αποζημίωσαν με το παραπάνω για περίπου 70 λεπτά που έμειναν στην σκηνή. Περιμένουμε την επόμενη φορά για να τους ξαναδούμε και που μπορεί , λέω εγώ, να ακούσουμε και το Europe Is Our Playground.
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Πάμε στο κυρίως πιάτο (για μένα) της πρώτης μέρας του Rockwave 2016 που μοιράστηκε μεταξύ Suede και The Last Shadow Puppets. Δε θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης μεταξύ των δύο σχημάτων. Η ώρα είχε πάει 20:15 και σύμφωνα με το πρόγραμμα στην Terra Stage ανέβηκαν οι Suede. Δεμένος ήχος (μπροστά που ήμουν εγώ τουλάχιστον) και σε πολύ μεγάλη μέρα ο Brett Anderson. Κατάπιε τη σκηνή, έπαιξε με το κοινό, ήταν άψογος φωνητικά και πληθωρικός κινησιολογικά. Η υπόλοιπη μπάντα στιβαροί, καθένας στο ρόλο του, αφήνοντας χώρο για να ξεδιπλώσει το ταμπεραμέντο του ο Brett (ναι, μιλάμε για έναν εξαιρετικό performer και frontman). Στα πάρα πολύ θετικά το γεγονός ότι (απέχοντας αρκετά από το headlining act του φεστιβάλ) μας χάρισαν ένα δεκάλεπτο encore. H αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι μη headliner σε φεστιβάλ να βγαίνει για encore (σε όσα φεστιβάλ έχω παρακολουθήσει) και αυτό κάτι λέει και για τους Βρετανούς και για τον κόσμο που τους ζήτησε πίσω στη σκηνή.
Setlist
When You Are Young
Outsiders
She
Trash
Filmstar
Animal Nitrate
We Are the Pigs
Killing of a Flashboy
Sometimes I Feel I'll Float Away
Everything Will Flow
Can't Get Enough
By the Sea
She's in Fashion
So Young
Metal Mickey
Beautiful Ones
Encore:
New Generation
Dropkick Murphys
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Η μικρή επαφή μου με τη μουσική των Αμερικάνων δεν μου επιτρέπει να γράψω πολλά για αυτούς, αλλά υπάρχουν κάποια προφανή στοιχεία από την προχθεσινή τους εμφάνιση, που δε γίνεται να μην αναφερθούν. Άλλωστε, ο συντάκτης μας Λουκάς Κάκος φρόντισε να μας ενημερώσει καλά για όλα όσα βλέπαμε κι ακούγαμε από τους Murphys.
Θεωρώ ότι οι Dropkick Murphys και οι Suede έκαναν τις καλύτερες εμφανίσεις στο Rockwave! Οι Αμερικάνοι από τη Μασαχουσέτη κλείνουν φέτος 20 χρόνια ύπαρξης (από το 1996) και φρόντισαν να ευχαριστήσουν το καλύτερο και πιο φανατισμένο κοινό του Φεστιβάλ με ένα Best of της καριέρας τους. Είχαν σχετικά καλό ήχο, ήταν ενεργητικοί στη σκηνή, είχαν φοβερή επαφή με τον κόσμο και βέβαια η ύπαρξη του μπάντζο και του μαντολίνου προσέφεραν το παραδοσιακό Ιρλανδικό στοιχείο, που χαρακτηρίζει τη μουσική τους.
Κατά τη διάρκεια της 90-λεπτης εμφάνισης τους, άναψαν πάνω από 10 καπνογόνα, η σημαία των Murphys κυμάτιζε συνέχεια και ο κόσμος χόρευε ασταμάτητα. Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της βραδιάς.
The Last Shadow Puppets
[Της Στέλλας Σκαμνέλη]
Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι θεωρώ τον Alex Turner μοναδικό ως προς τις συνθέσεις, τους στίχους, το performance και γενικότερα την αύρα που χαρίζει στη μουσική, σε όποιο project συμμετέχει με το μαγικό του άγγιγμα! Προχθές το βράδυ εκτίμησα ιδιαιτέρως, τόσο μουσικά όσο και ως performer και τον Miles Kane, ο οποίος στάθηκε δυναμικά και στιβαρά στο ύψος των υπέροχων μουσικών που είχε το δίδυμο να μας παρουσιάσει.
Και συνολικά, απόλαυσα την εμφάνισή τους δεόντως, με αγαπημένα μου σημεία τις εκτελέσεις των Everything You've Come To Expect, Bad Habits και The Element Of Surprise. Και αυτό το τελευταίο, το στοιχείο της έκπληξης δηλαδή, θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της βραδιάς, αφού λατρεύω κι εγώ μαζί με το 99% του χθεσινού ακροατηρίου τα Standing Next To Me και My Mistakes Were Made For You, τα οποία θα συμφωνήσω ότι δεν απογειώθηκαν όπως τους έπρεπε.
Και ας πάμε στον μυστηριώδη κύριο Turner. Είπαμε, τα χαρίσματά του δεν αμφισβητούνται, είναι γητευτής του κοινού του με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ωστόσο, θα τον προτιμούσα λιγότερο εγωκεντρικό και περισσότερο νηφάλιο, ώστε να μπορούμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα σε αυτή τη συνύπαρξή μας για μιάμιση περίπου ώρα. Θα ήθελα να νιώθω ότι δεν θεωρεί ότι η εμφάνισή του προχθές στο συγκεκριμένο μέρος ήταν από μόνη της αρκετή για να μας γοητεύσει χωρίς καμία προσπάθεια. Ότι σε τελική ανάλυση, θα πρέπει κάθε φορά να μας κερδίζει από την αρχή και να μας κάνει να τον ερωτευτούμε εκ νέου κι αυτό όπως είπαμε απαιτεί και επικοινωνία, αλλά και νηφαλιότητα.
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Όπως έχω γράψει σε άλλα άρθρα, συνεχίζω να θεωρώ ότι ο Alex Turner και ο Jack White είναι οι μεγαλύτερες μορφές της μουσικής των 10 τελευταίων χρόνων. Τα τραγούδια που έχει γράψει ο Turner με τους Arctic Monkeys και τους The Last Shadow Puppets αποδεικνύουν όλα όσα γράφω.
Περίμενα ίσως πολλά από τους Puppets και μάλλον δεν πήρα αυτά που ήθελα... Κατ' αρχάς, είναι γεγονός ότι οι Άγγλοι έχουν 2 δίσκους και όπως καταλαβαίνετε, δεν έχουν τα τραγούδια για να βγάλουν ένα δυνατό 100-λεπτο σετ. Μουσικά θεωρώ ότι η ύπαρξη 3 βιολιών, του κοντραμπάσου και των κιθάρων, του μπάσου, των πλήκτρων και των drums συνέθεσαν ένα παραπάνω από καλό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ο ήχος μπορεί να ήταν λίγο μπουκωμένος σε κάποια σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές το μουσικό κομμάτι της συναυλίας τους ήταν μέσα στα καλά στοιχεία της βραδιάς.
Το δεύτερο καλό ήταν η εμφάνιση του Miles Kane, ο οποίος κάλυψε όσα κενά δημιουργούσε ο Alex Turner. Είχε ενέργεια, καλή επαφή με τον κόσμο και στο φωνητικό κομμάτι ήταν σχεδόν αψεγάδιαστος.
Η απογοήτευση της βραδιάς ήταν ο Alex Turner. Μπορεί στο φωνητικό κομμάτι να μην έκανε μεγάλα λάθη, αλλά ήταν εμφανές ότι ήταν πιωμένος και με πραγματικά χαζές "ποζεριές" προσπαθούσε να έχει επαφή με τον κόσμο... Την επόμενη μέρα είδα πολλές πρόσφατες συναυλίες τους, στις οποίες υπάρχουν μεν κάποιες "ποζεριές" του Alex, αλλά γενικότερα η μπάντα ήταν πολύ καλύτερη σε σχέση με αυτό που είδα προχθές. Νομίζω ότι αυτή η εμφάνιση του Turner, καθώς και η σειρά των τραγουδιών που έπαιξαν (η οποία δημιούργησε πολλά σκαμπανεβάσματα) δεν κατάφερε να ανεβάσει και να απογειώσει τον κόσμο. Εμείς το θέλαμε, αυτοί μπορούσαν, αλλά ήταν περισσότερο διαδικαστικοί, παρά κάτι παραπάνω... Βέβαια, η επιλογή του "5O5" (για πρώτη φορά από τους LSP) στο encore ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, λίγο πριν το κλείσιμο της βραδιάς.
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Το μεγάλο όνομα του φεστιβάλ βέβαια δεν ήταν άλλο από τους The Last Shadow Puppets. Μεγάλη προσμονή και ανυπομονησία για την εμφάνισή τους από αρκετό κόσμο είτε για τους ίδιους τους The Last Shadow Puppets είτε κυρίως (δυστυχώς) για την πρώτη εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους του Alex Turner, του frontman των Arctic Monkeys. Κρίνοντας λοιπόν αυτά που είδαμε και ακούσαμε προχθές στο Terra vibe θα δηλώσω απογοητευμένος (χωρίς ακριβώς να είμαι) καθώς ξέρω ότι το συγκεκριμένο σχήμα θα μπορούσε να μας πάρει τα μυαλά και να μιλάμε γι' αυτό για πολύ καιρό. Δεν ήταν καθόλου κακοί. Δεν έκαναν το κάτι παραπάνω όμως. Απλά με τη σιγουριά του ταλέντου τους έβγαλαν ακόμα ένα live.
Θεωρώ ότι μεγάλη ευθύνη σε αυτό έχει ο Alex Turner ο οποίος "μπήκε" στο live μετά από 40 περίπου λεπτά, στο Bad Habits. Έχοντας δει τον Turner άλλες δύο φορές με τους Arctic Monkeys (η σύγκριση είναι αναπόφευκτη καθώς μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο) και γνωρίζοντας τι μπορεί να κάνει πάνω στη σκηνή, σίγουρα δημιουργεί αφενός συγκρίσεις και αφετέρου μια σχετική απογοήτευση. Παρά τα παραπάνω, κινησιολογικά ήταν αεικίνητος και φωνητικά σωστός. Είχε δίπλα του να τον προσέχει ο Miles Kane βέβαια, ο οποίος κατά τη γνώμη μου κράτησε όλο την εμφάνισή τους σαν βράχος.
Χαρακτηριστικό της άνευρης εμφάνισής τους το γεγονός ότι έμειναν επί σκηνής περίπου μια ώρα και 45 λεπτά (με ένα 5λεπτο διάλειμμα), έπαιξαν τρεις διασκευές (I Want You/She 's So Heavy - The Beatles, 505 - The Arctic Monkeys & Is This What You Wanted - Leonard Cohen) και παρόλα αυτά άφησαν εκτός κομμάτια από τα δύο τους album (συνολικής διάρκειας 75 λεπτών). Εν κατακλείδι, σίγουρα μιλάμε για μια πολύ μεγάλη μπάντα σε μια όχι τόσο μεγάλη εμφάνισή τους. Στα μέτρια της εμφάνισής τους και ο ήχος που ενώ μπροστά ήταν σχετικά καλός, από τη μέση και πίσω ήταν κάπως μπουκωμένος με αποτέλεσμα να μην είναι ιδιαίτερα διακριτές ούτε οι φωνές, ούτε τα όργανα. Σίγουρα έχουν αυτό το κάτι που ξεχωρίζει τους καλούς από τους τεράστιους και το γεγονός ότι μετά από μια πολύ καλή εμφάνιση των Suede και μια σχετικά μέτρια δική τους (ναι μπορούν πολύ καλύτερα), εγώ σήμερα μουρμουράω το Miracle Aligner από τον τελευταίο τους δίσκο κάτι λέει...
Setlist
Black Plant
I Want You (She's So Heavy) (Beatles)
The Age Of The Understatement
Used to Be My Girl
Calm Like You
Dracula Teeth
Everything You've Come to Expect
Only The Truth
Aviation
The Element of Surprise
Bad Habits
The Bourne Identity
My Mistakes Were Made For You
The Dream Synopsis
Standing Next To Me
Miracle Aligner
In My Room
Encore:
505(Arctic Monkeys)
Sweet Dreams, TN
Is This What You Wanted (Leonard Cohen)
Meeting Place
Γενικές παρατηρήσεις - σχόλια
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Η διοργάνωση ήταν καλή με εξαίρεση το γεγονός ότι οι μπύρες τελείωσαν σχετικά νωρίς και ότι το show με τα πυροτεχνήματα και τα κομφετί θα έπρεπε να γίνει όσο ήταν στη σκηνή οι The Last Shadow Puppets και όχι μετά το τέλος καθώς ο κόσμος έφευγε.
Είσαι τρελαμένος/πορωμένος/ερωτευμένος με το headlining act της βραδιάς; Υπέροχα! Μέχρι να βγει στη σκηνή ο αγαπημένος σου, την επόμενη φορά διάλεξε μια άκρη να κάτσεις αν δε σε ενδιαφέρει τι γίνεται πάνω στη σκηνή. Δυστυχώς υπήρχε κόσμος σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή που καθόταν κάτω κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των The Subways και των Suede με κίνδυνο τη δική του σωματική ακεραιότητα αλλά και του υπόλοιπου πλήθούς. Είναι πάρα πολύ εύκολο κάποιος να σκοντάψει σε τέτοιες συνθήκες και να προκληθεί κάποιο ατύχημα. Δυστυχώς, οι συνθήκες ενός φεστιβάλ απέχουν από τις συνθήκες που επικρατούν στο σαλόνι σας. Στην τελική, δώστε μια ευκαιρία σε αυτούς που ιδρώνουν πάνω στη σκηνή.
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Η περασμένη Κυριακή ήταν αφιερωμένη στο Rockwave Festival. Εννέα συντάκτες του Mix Grill βρέθηκαν στη Μαλακάσα από νωρίς για να δουν τις εμφανίσεις των Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, Suede, Turbonegro, Despite Everything, The Callas κ.α.
Έχουμε ξαναγράψει ότι ακόμη κι αν υπάρχουν τα γνωστά μειονεκτήματα, το Terra Vibe είναι ο μόνος χώρος στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, στον οποίο νιώθεις ότι είσαι σε Φεστιβάλ. Οι εγκαταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί για διάφορες δραστηριότητες, τα οργανωμένα cafe-bar-εστιατόρια και βέβαια οι δύο σκηνές και η ομορφιά που σου προσφέρει η εναλλαγή από τη μια στην άλλη συνθέτουν τα βασικά πλεονεκτήματα αυτού του χώρου.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προσέχω όταν μπαίνω σε ένα Φεστιβαλικό χώρο, είναι η μάχη των T-shirts. Την Κυριακή δεν ήταν καθόλου δύσκολο να καταλάβεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία των t-shirts έγραφαν τις λέξεις: Dropkick Murphys! Οι Αμερικάνοι είχαν το πιο φανατικό κοινό με διαφορά.
Για να μη μακρυγορούμε όμως, ας πάμε στο κυρίως κομμάτι του άρθρου, που είναι βέβαια οι συναυλίες. Στις 5 και κάτι στην Vibe Stage ήταν οι Έλληνες Despite Everything. Δυνατό punk rock με μπόλικο ιδρώτα και ένταση. Τα παιδιά έκαναν πραγματικά ότι μπορούσαν για να ανεβάσουν τον κόσμο, ο οποίος ήταν προφανές ότι το διασκέδαζε και δεν περίμενε απλά να τελειώσουν για να δουν την επόμενη μπάντα...
The Subways
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Το πρώτο όνομα που παρακολούθησα ήταν οι The Subways. Ομολογώ ότι επέλεξα να τους παρακολουθήσω χαλαρός και καθιστός για οικονομία δυνάμεων. Επίσης να δηλώσω ότι τη μουσική τους δύσκολα θα την επιλέξω στο σπίτι για ακρόαση μιας και δεν είναι ακριβώς στα γούστα μου. Θα τους δώσω ένα πολύ μεγάλο credit γιατί παρά τα όσα έγραψα παραπάνω με έκαναν πολύ γρήγορα να σηκωθώ και να αρχίσω να κουνιέμαι ρυθμικά. Φεστιβαλική μουσική και πολύ ορεξάτοι επί σκηνής. Το διασκέδασαν δεόντως και διασκέδασαν και τον κόσμο επίσης. Μας ανέβασαν και μας πέρασαν την ενέργειά τους παρά τη νωχελικότητα που προκαλούσε ο απογευματινός ήλιος στη Μαλακάσα!
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Πρέπει να ήταν η 4η ή η 5η φορά που έβλεπα τους The Subways. Έχουν έρθει τόσες πολλές φορές σε Ελληνικά Φεστιβάλ, που έχω χάσει το μέτρημα... Αν εξαιρέσεις την πρώτη μου "γνωριμία" με αυτούς στην 1η συναυλία τους στην Ελλάδα, θεωρώ ότι πρόκειται για μια μπάντα του ενός καλού κομματιού, του "Rock n' Roll Queen". Δεν έχουν γράψει κάποιο άλλο αξιόλογο τραγούδι για μένα. Έτσι και η εμφάνιση τους στο Rockwave ήταν αδιάφορη, ακόμα κι αν προσπάθησαν με τα Ελληνικά και την ενέργεια τους να έχουν καλή επαφή με τον κόσμο.
Turbonegro
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Περίπου την ίδια άποψη έχω και για τις εμφανίσεις των Turbonegro και των Dropkick Murphys. Χωρίς να είμαι ειδικός στη μουσική τους οφείλω να ομολογήσω ότι με διασκέδασαν όσο δεν πάει. Και όπως φάνηκε όχι μόνο εμένα καθώς πέρα από τον πυρήνα των οπαδών τους αρκετός κόσμος ανηφόρισε στη Vibe Stage για να παρακολουθήσει και τα δύο σχήματα όχι για να "σκοτώσει" την ώρα μέχρι την εμφάνιση των Suede και Last Shadow Puppets αλλά για να περάσει όμορφα, να πιει μπύρες και γιατί όχι, να χορέψει! Φοβερή ενέργεια, επικοινωνιακοί και riff για mosh pit με αποτέλεσμα να σηκώνεται η γη στον αέρα από το χώμα!
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Δεν έχω παρακολουθήσει τη μουσική πορεία των Νορβηγών για να μπορώ να αξιολογήσω καλύτερα την προχθεσινή τους συναυλία, αλλά η αίσθηση μου ήταν ότι ήταν αξιοπρεπείς. Δεν έκαναν την μεγάλη εμφάνιση που έκαναν λίγη ώρα αργότερα οι Dropkick Murphys, αλλά κινήθηκαν σε καλό επίπεδο.
Suede
[Του Λεωνίδα Καλμούκου]
Ένας από τις σημαντικότερους λόγους στους οποίους οφείλεται η επιτυχία και η καταξίωση των Suede, από τις αρχές των 90's που τους ακούσαμε για πρώτη φορά, είναι η χαρισματικότητα του Brett Anderson ως performer. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε και χθες από όλους τους παρευρισκόμενους στο Terra Vibe. Η δεύτερη χθεσινή μου διαπίστωσή όμως για το συγκρότημα και μετά από τόσα χρόνια παρουσίας, έστω και με το μεγάλο δισκογραφικό διάλειμμα από το 2002 έως το 2013, είναι ότι ερμηνεύουν με την ίδια ζωηρότητα όλα τα τραγούδια τους, είτε αυτά προέρχονται από το φετινό τους album, είτε από ηχογραφήσεις τους πίσω στα 90's. Σαν να μας τα παρουσίασαν για πρώτη φορά χθες στη Μαλακάσα!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή της εμφάνισης των Suede χθες. Λίγο μετά τις 8 είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται αρκετοί Britpopers στην Terra Stage της Μαλακάσας περιμένοντας να δουν το συγκρότημα που πιθανόν προτιμούσαν περισσότερο από την πρώτη ημέρα του Rockwave. Σε λίγο ο Brett και το υπόλοιπο group εμφανίστηκαν στη σκηνή ξεκινώντας με τραγούδια από το φετινό τους Night Thoughts, το When You Are Young και το πρώτο single Outsiders. Για τη συνέχεια το συγκρότημα μας επιφύλασσε ένα απολαυστικό σχεδόν best of τραγουδιών τους. Trash και Film Star από το Coming up και ο ενθουσιασμός εξαπλώνεται πέραν των πρώτων σειρών στο κοινό. Ακολουθούν το Animal Nitrate από το ντεμπούτο τους το 1993, το We Are The Pigs από το Dog man star, το Killing of a Flashboy, ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια τους στο ελληνικό κοινό και το Can't Get Enough. Ακολουθεί ένα μικρό διάλειμμα από τον καταιγισμό των αγαπημένων μας τραγουδιών τους και οι Suede ερμηνεύουν το Sometimes I Feel I'll Float Away από το Bloodsports του 2013, album που κυκλοφόρησαν αμέσως μετά την επανασύνδεσή τους.
Στη συνέχεια ακολουθούν συγκινητικές στιγμές με τον Brett να κατεβαίνει στις πρώτες σειρές του κοινού, που εκδηλώνει την λατρεία του για αυτόν, και να ερμηνεύει κόβοντας βόλτες το By the Sea, επιστρέφοντας στο Coming Up. Αμέσως μετά μία απρόσμενη ακουστική εκτέλεση του She's In Fashion από το Head music του 1999 με τον Brett να μας ζητάει να τον συνοδεύσουμε στα φωνητικά. Κάτι παρόμοιο γίνεται και σε μία άλλη πολύ εξαιρετική στιγμή της βραδιάς το Everything Will Flow.
Εκτός από τον Brett όμως, που όπως πάντα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, εξαιρετική ήταν και η παρουσία του Richard Oakes στην κιθάρα, του Neil Codling στα πλήκτρα αλλά και των υπόλοιπων Suede. Το κυρίως set των αγαπημένων μας Λονδρέζων θα έμπαινε σε λίγο στην τελική ευθεία, κρατώντας για αυτήν μερικές ακόμα από τις κορυφαίες τους στιγμές: So Young, Metal Mickey και Beautiful Ones με τον Brett να μας ευχαριστεί "Thank you Athens. I wish that we will come more often here". Ακολουθεί το encore για το οποίο άφησαν ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου, το New Generation από το Dog Man Star με το κοινό που είχε μείνει γι'αυτούς στο Terra Stage και δεν ασχολήθηκε με το να προλάβει κάποια προνομιούχο θέση στο Vibe Stage για τους Dropkicks Murphys, να αποθεώνει τους Suede που για άλλη μία φορά μας αποζημίωσαν με το παραπάνω για περίπου 70 λεπτά που έμειναν στην σκηνή. Περιμένουμε την επόμενη φορά για να τους ξαναδούμε και που μπορεί , λέω εγώ, να ακούσουμε και το Europe Is Our Playground.
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Πάμε στο κυρίως πιάτο (για μένα) της πρώτης μέρας του Rockwave 2016 που μοιράστηκε μεταξύ Suede και The Last Shadow Puppets. Δε θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης μεταξύ των δύο σχημάτων. Η ώρα είχε πάει 20:15 και σύμφωνα με το πρόγραμμα στην Terra Stage ανέβηκαν οι Suede. Δεμένος ήχος (μπροστά που ήμουν εγώ τουλάχιστον) και σε πολύ μεγάλη μέρα ο Brett Anderson. Κατάπιε τη σκηνή, έπαιξε με το κοινό, ήταν άψογος φωνητικά και πληθωρικός κινησιολογικά. Η υπόλοιπη μπάντα στιβαροί, καθένας στο ρόλο του, αφήνοντας χώρο για να ξεδιπλώσει το ταμπεραμέντο του ο Brett (ναι, μιλάμε για έναν εξαιρετικό performer και frontman). Στα πάρα πολύ θετικά το γεγονός ότι (απέχοντας αρκετά από το headlining act του φεστιβάλ) μας χάρισαν ένα δεκάλεπτο encore. H αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι μη headliner σε φεστιβάλ να βγαίνει για encore (σε όσα φεστιβάλ έχω παρακολουθήσει) και αυτό κάτι λέει και για τους Βρετανούς και για τον κόσμο που τους ζήτησε πίσω στη σκηνή.
Setlist
When You Are Young
Outsiders
She
Trash
Filmstar
Animal Nitrate
We Are the Pigs
Killing of a Flashboy
Sometimes I Feel I'll Float Away
Everything Will Flow
Can't Get Enough
By the Sea
She's in Fashion
So Young
Metal Mickey
Beautiful Ones
Encore:
New Generation
Dropkick Murphys
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Η μικρή επαφή μου με τη μουσική των Αμερικάνων δεν μου επιτρέπει να γράψω πολλά για αυτούς, αλλά υπάρχουν κάποια προφανή στοιχεία από την προχθεσινή τους εμφάνιση, που δε γίνεται να μην αναφερθούν. Άλλωστε, ο συντάκτης μας Λουκάς Κάκος φρόντισε να μας ενημερώσει καλά για όλα όσα βλέπαμε κι ακούγαμε από τους Murphys.
Θεωρώ ότι οι Dropkick Murphys και οι Suede έκαναν τις καλύτερες εμφανίσεις στο Rockwave! Οι Αμερικάνοι από τη Μασαχουσέτη κλείνουν φέτος 20 χρόνια ύπαρξης (από το 1996) και φρόντισαν να ευχαριστήσουν το καλύτερο και πιο φανατισμένο κοινό του Φεστιβάλ με ένα Best of της καριέρας τους. Είχαν σχετικά καλό ήχο, ήταν ενεργητικοί στη σκηνή, είχαν φοβερή επαφή με τον κόσμο και βέβαια η ύπαρξη του μπάντζο και του μαντολίνου προσέφεραν το παραδοσιακό Ιρλανδικό στοιχείο, που χαρακτηρίζει τη μουσική τους.
Κατά τη διάρκεια της 90-λεπτης εμφάνισης τους, άναψαν πάνω από 10 καπνογόνα, η σημαία των Murphys κυμάτιζε συνέχεια και ο κόσμος χόρευε ασταμάτητα. Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της βραδιάς.
The Last Shadow Puppets
[Της Στέλλας Σκαμνέλη]
Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι θεωρώ τον Alex Turner μοναδικό ως προς τις συνθέσεις, τους στίχους, το performance και γενικότερα την αύρα που χαρίζει στη μουσική, σε όποιο project συμμετέχει με το μαγικό του άγγιγμα! Προχθές το βράδυ εκτίμησα ιδιαιτέρως, τόσο μουσικά όσο και ως performer και τον Miles Kane, ο οποίος στάθηκε δυναμικά και στιβαρά στο ύψος των υπέροχων μουσικών που είχε το δίδυμο να μας παρουσιάσει.
Και συνολικά, απόλαυσα την εμφάνισή τους δεόντως, με αγαπημένα μου σημεία τις εκτελέσεις των Everything You've Come To Expect, Bad Habits και The Element Of Surprise. Και αυτό το τελευταίο, το στοιχείο της έκπληξης δηλαδή, θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της βραδιάς, αφού λατρεύω κι εγώ μαζί με το 99% του χθεσινού ακροατηρίου τα Standing Next To Me και My Mistakes Were Made For You, τα οποία θα συμφωνήσω ότι δεν απογειώθηκαν όπως τους έπρεπε.
Και ας πάμε στον μυστηριώδη κύριο Turner. Είπαμε, τα χαρίσματά του δεν αμφισβητούνται, είναι γητευτής του κοινού του με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ωστόσο, θα τον προτιμούσα λιγότερο εγωκεντρικό και περισσότερο νηφάλιο, ώστε να μπορούμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα σε αυτή τη συνύπαρξή μας για μιάμιση περίπου ώρα. Θα ήθελα να νιώθω ότι δεν θεωρεί ότι η εμφάνισή του προχθές στο συγκεκριμένο μέρος ήταν από μόνη της αρκετή για να μας γοητεύσει χωρίς καμία προσπάθεια. Ότι σε τελική ανάλυση, θα πρέπει κάθε φορά να μας κερδίζει από την αρχή και να μας κάνει να τον ερωτευτούμε εκ νέου κι αυτό όπως είπαμε απαιτεί και επικοινωνία, αλλά και νηφαλιότητα.
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Όπως έχω γράψει σε άλλα άρθρα, συνεχίζω να θεωρώ ότι ο Alex Turner και ο Jack White είναι οι μεγαλύτερες μορφές της μουσικής των 10 τελευταίων χρόνων. Τα τραγούδια που έχει γράψει ο Turner με τους Arctic Monkeys και τους The Last Shadow Puppets αποδεικνύουν όλα όσα γράφω.
Περίμενα ίσως πολλά από τους Puppets και μάλλον δεν πήρα αυτά που ήθελα... Κατ' αρχάς, είναι γεγονός ότι οι Άγγλοι έχουν 2 δίσκους και όπως καταλαβαίνετε, δεν έχουν τα τραγούδια για να βγάλουν ένα δυνατό 100-λεπτο σετ. Μουσικά θεωρώ ότι η ύπαρξη 3 βιολιών, του κοντραμπάσου και των κιθάρων, του μπάσου, των πλήκτρων και των drums συνέθεσαν ένα παραπάνω από καλό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ο ήχος μπορεί να ήταν λίγο μπουκωμένος σε κάποια σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές το μουσικό κομμάτι της συναυλίας τους ήταν μέσα στα καλά στοιχεία της βραδιάς.
Το δεύτερο καλό ήταν η εμφάνιση του Miles Kane, ο οποίος κάλυψε όσα κενά δημιουργούσε ο Alex Turner. Είχε ενέργεια, καλή επαφή με τον κόσμο και στο φωνητικό κομμάτι ήταν σχεδόν αψεγάδιαστος.
Η απογοήτευση της βραδιάς ήταν ο Alex Turner. Μπορεί στο φωνητικό κομμάτι να μην έκανε μεγάλα λάθη, αλλά ήταν εμφανές ότι ήταν πιωμένος και με πραγματικά χαζές "ποζεριές" προσπαθούσε να έχει επαφή με τον κόσμο... Την επόμενη μέρα είδα πολλές πρόσφατες συναυλίες τους, στις οποίες υπάρχουν μεν κάποιες "ποζεριές" του Alex, αλλά γενικότερα η μπάντα ήταν πολύ καλύτερη σε σχέση με αυτό που είδα προχθές. Νομίζω ότι αυτή η εμφάνιση του Turner, καθώς και η σειρά των τραγουδιών που έπαιξαν (η οποία δημιούργησε πολλά σκαμπανεβάσματα) δεν κατάφερε να ανεβάσει και να απογειώσει τον κόσμο. Εμείς το θέλαμε, αυτοί μπορούσαν, αλλά ήταν περισσότερο διαδικαστικοί, παρά κάτι παραπάνω... Βέβαια, η επιλογή του "5O5" (για πρώτη φορά από τους LSP) στο encore ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, λίγο πριν το κλείσιμο της βραδιάς.
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Το μεγάλο όνομα του φεστιβάλ βέβαια δεν ήταν άλλο από τους The Last Shadow Puppets. Μεγάλη προσμονή και ανυπομονησία για την εμφάνισή τους από αρκετό κόσμο είτε για τους ίδιους τους The Last Shadow Puppets είτε κυρίως (δυστυχώς) για την πρώτη εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους του Alex Turner, του frontman των Arctic Monkeys. Κρίνοντας λοιπόν αυτά που είδαμε και ακούσαμε προχθές στο Terra vibe θα δηλώσω απογοητευμένος (χωρίς ακριβώς να είμαι) καθώς ξέρω ότι το συγκεκριμένο σχήμα θα μπορούσε να μας πάρει τα μυαλά και να μιλάμε γι' αυτό για πολύ καιρό. Δεν ήταν καθόλου κακοί. Δεν έκαναν το κάτι παραπάνω όμως. Απλά με τη σιγουριά του ταλέντου τους έβγαλαν ακόμα ένα live.
Θεωρώ ότι μεγάλη ευθύνη σε αυτό έχει ο Alex Turner ο οποίος "μπήκε" στο live μετά από 40 περίπου λεπτά, στο Bad Habits. Έχοντας δει τον Turner άλλες δύο φορές με τους Arctic Monkeys (η σύγκριση είναι αναπόφευκτη καθώς μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο) και γνωρίζοντας τι μπορεί να κάνει πάνω στη σκηνή, σίγουρα δημιουργεί αφενός συγκρίσεις και αφετέρου μια σχετική απογοήτευση. Παρά τα παραπάνω, κινησιολογικά ήταν αεικίνητος και φωνητικά σωστός. Είχε δίπλα του να τον προσέχει ο Miles Kane βέβαια, ο οποίος κατά τη γνώμη μου κράτησε όλο την εμφάνισή τους σαν βράχος.
Χαρακτηριστικό της άνευρης εμφάνισής τους το γεγονός ότι έμειναν επί σκηνής περίπου μια ώρα και 45 λεπτά (με ένα 5λεπτο διάλειμμα), έπαιξαν τρεις διασκευές (I Want You/She 's So Heavy - The Beatles, 505 - The Arctic Monkeys & Is This What You Wanted - Leonard Cohen) και παρόλα αυτά άφησαν εκτός κομμάτια από τα δύο τους album (συνολικής διάρκειας 75 λεπτών). Εν κατακλείδι, σίγουρα μιλάμε για μια πολύ μεγάλη μπάντα σε μια όχι τόσο μεγάλη εμφάνισή τους. Στα μέτρια της εμφάνισής τους και ο ήχος που ενώ μπροστά ήταν σχετικά καλός, από τη μέση και πίσω ήταν κάπως μπουκωμένος με αποτέλεσμα να μην είναι ιδιαίτερα διακριτές ούτε οι φωνές, ούτε τα όργανα. Σίγουρα έχουν αυτό το κάτι που ξεχωρίζει τους καλούς από τους τεράστιους και το γεγονός ότι μετά από μια πολύ καλή εμφάνιση των Suede και μια σχετικά μέτρια δική τους (ναι μπορούν πολύ καλύτερα), εγώ σήμερα μουρμουράω το Miracle Aligner από τον τελευταίο τους δίσκο κάτι λέει...
Setlist
Black Plant
I Want You (She's So Heavy) (Beatles)
The Age Of The Understatement
Used to Be My Girl
Calm Like You
Dracula Teeth
Everything You've Come to Expect
Only The Truth
Aviation
The Element of Surprise
Bad Habits
The Bourne Identity
My Mistakes Were Made For You
The Dream Synopsis
Standing Next To Me
Miracle Aligner
In My Room
Encore:
505(Arctic Monkeys)
Sweet Dreams, TN
Is This What You Wanted (Leonard Cohen)
Meeting Place
Γενικές παρατηρήσεις - σχόλια
[Του Δημήτρη Δημόπουλου]
Η διοργάνωση ήταν καλή με εξαίρεση το γεγονός ότι οι μπύρες τελείωσαν σχετικά νωρίς και ότι το show με τα πυροτεχνήματα και τα κομφετί θα έπρεπε να γίνει όσο ήταν στη σκηνή οι The Last Shadow Puppets και όχι μετά το τέλος καθώς ο κόσμος έφευγε.
Είσαι τρελαμένος/πορωμένος/ερωτευμένος με το headlining act της βραδιάς; Υπέροχα! Μέχρι να βγει στη σκηνή ο αγαπημένος σου, την επόμενη φορά διάλεξε μια άκρη να κάτσεις αν δε σε ενδιαφέρει τι γίνεται πάνω στη σκηνή. Δυστυχώς υπήρχε κόσμος σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή που καθόταν κάτω κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των The Subways και των Suede με κίνδυνο τη δική του σωματική ακεραιότητα αλλά και του υπόλοιπου πλήθούς. Είναι πάρα πολύ εύκολο κάποιος να σκοντάψει σε τέτοιες συνθήκες και να προκληθεί κάποιο ατύχημα. Δυστυχώς, οι συνθήκες ενός φεστιβάλ απέχουν από τις συνθήκες που επικρατούν στο σαλόνι σας. Στην τελική, δώστε μια ευκαιρία σε αυτούς που ιδρώνουν πάνω στη σκηνή.