Το Μάϊο του 1979 το λονδρέζικο punk της πρώτης γενιάς ήταν πια παρελθόν. Οι Sex Pistols είχαν πει το χλευαστικό τους αντίο περισσότερο από ένα χρόνο πριν και ο Sid Vicious ήταν ήδη στο χώμα. Οι Clash είχαν αρχίσει να πειραματίζονται με νέους ήχους, οι Damned συνέχιζαν με άλλον κιθαρίστα, οι Stranglers είχαν απαλύνει τον ήχο τους και οι Generation X φλέρταραν με το glam rock και το σταριλίκι. Ταυτόχρονα, οι οίκοι μόδας είχαν αρχίσει να λανσάρουν punk συνολάκια. Παλιοί punks έκλαιγαν με λυγμούς για το θάνατο της αγαπημένης τους μουσικής.
Μόλις μερικούς μήνες πριν, οι Jam είχαν κυκλοφορήσει τον τρίτο δίσκο τους και με τον τίτλο και μόνο δήλωναν ότι πλέον ανήκαν κάπου αλλού. Το All Mod Cons ήταν το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι στιγμής και οι φωτογραφίες και τα σκίτσα του εξωφύλλου δήλωναν το προφανές. Ναι, ήταν και επίσημα mods, παρότι ίδρωναν ήδη τα κομψά κουστούμια και τις λεπτές γραβάτες τους από τις πρώτες τους εμφανίσεις στο 100 Club και τα υπόλοιπα ιστορικά punk λαϊβάδικα.
Οι νεολαίοι του Λονδίνου, πάντα διψασμένοι για καινούργια trends και ομαδοποίηση, δεν είχαν αφήσει την εμφάνιση του Paul Weller και της παρέας του να περάσει απαρατήρητη. Για πολλούς, το punk είχε τελειώσει ως μόδα και ήταν καιρός για κάτι νέο. Οι Jam είχαν γίνει αφορμή για την επανεμφάνιση των mods και ενέπνευσαν μια φρέσκια φουρνιά συγκροτημάτων όπως οι Secret Affair, Purple Hearts, Lambrettas, Merton Parkas, Chords κ.α. Μερικούς μήνες αργότερα, η κινηματογραφική Quadrophenia θα έβαζε την επίσημη σφραγίδα σε αυτό το σχετικά βραχύβιο κίνημα.
Και όπως είναι φυσικό, κάθε ομάδα πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία της, να διεκδικήσει την περιοχή της, να διατυμπανίσει τη δύναμή της. Οι μάχες μεταξύ mods και punks έγιναν καθημερινότητα στη γεμάτη βία βρετανική πρωτεύουσα.Και μια τέτοια μάχη έδειχνε αναπόφευκτη εκείνη τη νύχτα του Μαϊου που οι Jam θα έπαιζαν στο Rainbow. Ένα μεγάλο μέρος των φίλων του συγκροτήματος ήταν punks. Oι υπόλοιποι είχαν ενστερνιστεί πρόσφατα την αναβίωση της mod αισθητικής και μια μαζική εμφάνισή τους σε μια τόσο μεγάλη συναυλία θα ήταν ιδανική ευκαιρία να δείξουν τη δύναμή τους.
Ο αέρας μύριζε μπαρούτι και μπίρα από το τρένο. Παρέες των αντίπαλων στρατοπέδων ανταλλάζανε εχθρικές ματιές και ειρωνικά σχόλια. Στους δρόμους γύρω από το παλιό θέατρο που είχε μετατραπεί σε αίθουσα συναυλιών οι ήχοι που κυριαρχούσαν ήταν εκατέρωθεν βρισιές και μπουκάλια που σπάγανε. Στην ουρά για την είσοδο επικρατούσε εκείνη η αλλόκοτη σιγή πριν τη μάχη.
Ο μόνος λόγος που οι δύο στρατιές απέφυγαν τη σύγκρουση έξω από το θέατρο ήταν η προσμονή της εμφάνισης των Jam. Μέσα στην αίθουσα, παρότι οι θέσεις ήταν αριθμημένες, σαν να υπήρξε μια σιωπηλή συμφωνία, οι δύο παρατάξεις διάλεξαν πλευρά. Στη μια οι mods, στην άλλη οι punks. Τους χώριζε μόλις ένας διάδρομος. Αλλά ακόμη και στον πόλεμο υπάρχουν κανόνες. Μόνο μοχθηρά βλέμματα και δηκτικές κουβέντες διέσχιζαν το διάδρομο.
Και ξαφνικά, μόλις έσβησαν τα φώτα και τα πρώτα κοφτερά ακόρντα του Weller διέλυσαν τη δυσοίωνη σιωπή, η ατμόσφαιρα άλλαξε. Η καταιγίδα που όλοι περίμεναν ότι θα ξεσπούσε στην αίθουσα, τελικά ήρθε από τη σκηνή. Οι τρείς μουσικοί, που πάντα ακούγονταν σαν δεκατρείς, κατάφεραν να διαλύσουν οποιοδήποτε σύννεφο εχθρότητας πλανιόταν στο χώρο. Τα βλοσυρά βλέμματα μετατράπηκαν σε εκφράσεις ευφορίας, το παράλογο μίσος έδωσε τη θέση του στην έκσταση. Οι Jam, με την ασύλληπτη δύναμη της μουσικής τους, δάμασαν το κτήνος. Όταν μάλιστα κλιμακώθηκε η έκσταση και οι εκστασιασμένοι θεατές άρχισαν να σπάνε τα καθίσματα, ο Weller φοβούμενος ότι μπορεί οι πιο θερμόαιμοι να τα χρησιμοποιήσουν σαν όπλα, παρότρυνε το κοινό να αρχίσει να τα πετάει στο κενό ανάμεσα στη σκηνή και την αίθουσα. ''Προσέξτε μην τραυματιστείτε. Πετάξτε τα εδώ,'' φώναξε. Και το κοινό, πειθήνια, άρχισε να πετάει τα κομμάτια των σμπαραλιασμένων καθισμάτων στην τάφρο μπροστά στη σκηνή, σε πείσμα των αγριεμένων μπράβων που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Ήταν η δύναμη κομματιών όπως τα "Α Bomb in Wardour Street'', "Down in the Tube Station at Midnight'', ή ακόμη και το "Το Be Someone (Didn't We Have a Nice Time)'', αυτή που άλλαξε τη δυναμική . Κομμάτια που έδειχναν την αναπτυγμένη κοινωνικοπολιτική συνείδηση του Weller αλλά και την ωρίμανσή του ως συνθέτη και στιχουργού. Η οργή του ήταν ακόμη εκεί, πιο συνειδητοποιημένη από τη χωρίς στόχους οργή του μεγαλύτερου μέρους του κοινού. Ήταν σαν να έλεγε ότι ο αληθινός εχθρός είναι εκεί έξω και όχι ο διπλανός σας, ό,τι ρούχα και να φοράει. Δε θυμάμαι καν ποια κομμάτια είχαν παίξει εκείνη τη νύχτα αλλά θυμάμαι την αίσθηση ικανοποίησης και πληρότητας που ένιωσα βγαίνοντας από το Rainbow μαζί με τις ορδές των punks και των mods. Όχι βέβαια ότι βγήκαν όλοι αγκαλιασμένοι, αλλά δεν άνοιξε ρουθούνι. Και αυτό ήταν ένα πραγματικό επίτευγμα!Αργότερα, διαβάζοντας την κριτική που έγραψε ο Charles Shaar Murray για το All Mod Cons στο New Musical Express, βρήκα τη φοβερή παρατήρηση: "...if these songs mean that one less meaningless street fight gets started, then we'll all owe Paul Weller a favour.'' Πόσο μέσα είχε πέσει.