Rock n' Roll Stories: Η Άλλη Αθήνα

H Athens είναι μια πανεπιστημιούπολη 115.000 κατοίκων όπου οι μισοί σχεδόν είναι φοιτητές και οι άλλοι μισοί ζουν από το πανεπιστήμιο. Στα μικρά μπαράκια αυτής της κουκλίστικης πόλης έκαναν το αγροτικό τους οι Β52's, οι R.E.M., οι Indigo Girls...

Διαβάστηκε φορες
    Το kudzu  ή (kadzoo) είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρείς μπαίνοντας στην Athens της Georgia. Πρόκειται για έναν κισσό που καλύπτει τα πάντα και μπορεί να σκεπάσει τεράστιες επιφάνειες μέσα σε μια νύχτα την εποχή που φυλλοβολεί. Αυτή η εντυπωσιακή καταπράσινη εικόνα με ακολουθούσε παντού μέσα στην πόλη εκείνη την άνοιξη του 1993 που την επισκέφθηκα μαζί με τον φίλο μου τον Πάτρικ που δούλευε στη Warner Brothers.

    H Athens είναι μια πανεπιστημιούπολη 115.000 κατοίκων όπου οι μισοί σχεδόν είναι φοιτητές και οι άλλοι μισοί ζουν από το πανεπιστήμιο. Στα μικρά μπαράκια αυτής της κουκλίστικης πόλης έκαναν το αγροτικό τους οι Β52's, οι R.E.M., οι Indigo Girls, οι Pylon, οι Guadalcanal Diary, οι Drivin' 'n' Cryin' και πρόσφατα οι Mastodon. Aλλά αν είναι μια μπάντα που χαρακτηρίζει την Athens και έχει το κλειδί της πόλης, αυτοί είναι οι R.E.M. Ο Michael Stipe, o Peter Buck, o Mike Mills o Bill Berry έχουν σπίτια εκεί, εκεί έχουν το "αρχηγείο'' τους και εκεί περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.

    Μια βόλτα στα καφέ και τα εστιατόρια της πόλης το πρωί σε κάνει να νιώθεις σαν κομπάρσος σε εναλλακτική νεανική ταινία. H Αthens σφίζει από ζωή με τον φοιτητόκοσμό της και ο αέρας της δημιουργίας υπάρχει παντού. Όλα τα μπαρ και τα καφέ παίζουν καλή μουσική, μικρές, πρόχειρες γκαλερί φιλοξενούν έργα καλλιτεχνών από τη δυνατή Σχολή Kαλών Τεχνών του πανεπιστημίου. Παντού γίνονται events. Στις ήσυχες γειτονιές ακούς γκρουπάκια να κάνουν πρόβες στα γκαράζ. Ο ξάδερφος του Πάτρικ που μας φιλοξενεί μας ξεναγεί σε αυτή την τόσο φιλόξενη και σαγηνευτική πόλη. Μας λέει τα πάντα γι' αυτή. Για το Automatic for the People, το μικρό εστιατόριο που έδωσε τον τίτλο στο πιο εμπορικό άλμπουμ των R.E.M., για τις πολλές τοποθεσίες που άλλαξε το φημισμένο λαϊβάδικο 40 Watt Club, που τότε το έτρεχε η γυναίκα του Peter Buck, Barrie, για τα οργανικά drugs που καλλιεργούν πολλοί φοιτητές, για τον φιλελεύθερο δήμαρχο της πόλης που χρηματοδοτείται διαρκώς από τους R.E.M. για να συνεχίζει να εκλέγεται.
    
    Επειδή λειτουργώ συνειρμικά, δεν μπόρεσα παρά να κάνω έναν παραλληλισμό με τις δημοτικές εκλογές που έρχονται και με το πόσο άχαρες και εχθρικές προς τον πολίτη είναι οι πόλεις μας. Όχι ότι έχουν γίνει έτσι από μόνες τους, ε; Η δική μας Αθήνα, αυτή η τραγική πόλη της κατήφειας και της βρωμιάς, των πολυκατοικιών-κλουβιών και των κλειστοφοβικών δρόμων, του κορναρίσματος και των βγαλμένων εξατμίσεων των μικροπουλάκηδων μηχανάκιδων, των σμπαραλιασμένων σχολείων και νοσοκομείων, των σκυλάδικων και των καφεμπάρ-κιμαδομηχανή, των παράταιρων ανθρώπων που δεν ξέρουν καν γιατί άφησαν τα σπίτια τους και ''ζουν'' εδώ, των ψευτο-ουμανιστών που χαϊδεύουν το ποταπό εγώ τους, των αιώνιων ραγιάδων, αυτή η Αθήνα είναι ένα καμμένο χαρτί.

    Τώρα λοιπόν που έρχονται οι δημοτικές εκλογές, όλο αυτό το χαμερπές συνοθύλευμα από κομματοκατσαρίδες (δε μου αρέσει η λέξη κομματόσκυλο, είναι προσβλητική προς τους φίλους μας τα σκυλάκια) έχει βγει για να μας ζητήσει να ψηφίσουμε τον άσπρο, το μαύρο, τον μπλε, τον πράσινο, τον κόκκινο απατεώνα που ποζάρει σαν σωτήρας της πόλης για να μας σώσει ούτε κι εκείνος ξέρει από τι. Απ' όλους αυτούς πώς θα γλιτώσουμε; Cut.
  
   Ο συνειρμός τελειώνει σαν ξύπνημα από άσχημο όνειρο. Πάμε πίσω στην άλλη Αθήνα. Εκείνη τη γραφική, πανέμορφη, ειδυλλιακή πόλη του Αμερικανικού Νότου με τους κατοίκους που ζουν, στην κυριολεξία. Χαμογελαστοί. Εκεί όπου ο δήμαρχος, ο αρχηγός της αστυνομίας, οι δικαστές εκλέγονται από τους δημότες. Εκεί που οι άνθρωποι αυτοδιοικούνται και έχουν συλλογική συνείδηση.

    Εκεί που το soundtrack της πόλης είναι rock.
    To βράδυ που πήγαμε στο 40 Watt Club δεν είχε live, όμως έμεινα κατάπληκτος από τη μουσική που παιζόταν χωρίς καν να υπάρχει DJ. Ήταν γεμάτο κόσμο, μικρούς και μεγάλους, που απολάμβαναν μια ήσυχη καθημερινή νύχτα. Στο βάθος, δίπλα στις τουαλέτες, ο Mike Mills έπαιζε darts μόνος του. Πήγαμε και παίξαμε μαζί του. Του είπα ότι είμαι κι εγώ απ' την Αθήνα, την original Αθήνα, και του φάνηκε αστείο. Τόσο πολύ που μας κέρασε τις μπύρες.



Διαβάστε ακόμα