Όταν το μαντολίνο συναντά τον ηλεκτρικό ήχο και αφηγείται Beatles [Πάτρα, 27.06.2017]

Μια διαφορετική μουσική συνάντηση, έγινε την Τρίτη 27 Ιουνίου 2017 στο Αρχαίο Ρωμαϊκό Ωδείο, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας. Η μουσική των Beatles αποδόθηκε με τις χορδές των μαντολίνων, με τις μαντόλες και τις κλασσικές κιθάρες που συνάντησαν τον σύγχρονο ηλεκτρικό ήχο και ντύθηκαν με τρεις γυναικείες φωνές. Για πρώτη φορά, στην μετα-Beatles εποχή, πραγματοποιήθηκε ένα τέτοιο tribute.

Η Βάσω Δημητρίου, συγκεντρώνοντας μια πολύ καλή ομάδα μουσικών, τους Γιάννη Αναστασάκη, Καλλίστρατο Δρακόπουλο και Μιχάλη Ευδαίμων, έδωσε πνοή σε μια ιδέα του Θανάση Τσιπινάκη, η οποία ιδέα γεννήθηκε μέσα από ένα κλίμα στενής συνεργασίας και φιλικής συναναστροφής στην Πάτρα, όπως η ίδια μας διηγήθηκε. Έχοντας βέβαια κανείς στο μυαλό τον ήχο των νυκτών εγχόρδων και όντας γνώστης της πορείας της Ορχήστρας όλα αυτά τα χρόνια από την ίδρυσή της, αλλά και της μπάντας που επιλέχθηκε, αμέσως καταλαβαίνει πόσο παράτολμο ήταν αυτό το εγχείρημα, ενώ η επιλογή των γυναικείων φωνητικών είναι που το κατέστησε ακόμα πιο επισφαλές.

Αυτό που παρακολουθήσαμε όμως, ήρθε να καταρρίψει οποιαδήποτε δεισιδαιμονία. Τα χέρια του μαέστρου Αναστάσιου Συμεωνίδη, υπαγόρευαν ένα μελωδικό παραμύθι: ένα απόλυτα αρμονικό σύνολο, που έσπαγε τον ρομαντισμό των εγχόρδων και ταυτόχρονα απείχε πολύ από την κοινότυπη ροκ αναπαραγωγή μιας συνταγής επιτυχίας. Ένα αποτέλεσμα βέβαια που πραγματοποιήθηκε χάρις την Βάγια Ζεππάτου, την καλλιτεχνική διευθύντρια της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων, άξια συνεχιστή του οράματος του Θανάση Τσιπινάκη, αλλά και ταυτόχρονα εμπνεύστρια των νέων κατευθύνσεων της Ορχήστρας.

Ανοίγοντας τα φώτα, η ορχήστρα τράβηξε κατευθείαν τις εντυπώσεις με τη σκηνική της παρουσία: όλα τα μέλη φορούσαν μια ασπρόμαυρη μάσκα, η οποία αποτύπωνε τα πρόσωπα των μελών του συγκροτήματος, ενώ μερικά μπουκέτα λευκά μπαλόνια εκτείνονταν ψηλά προς τον ουρανό. Τα προσωπεία που κινούνταν ρυθμικά μεν, αλλά με ασυνεχή τρόπο δε, όπως ορίζει η πλαστικότητά τους, απέδωσαν μια φοβερή θεατρικότητα. Η αρχή έγινε με ένα ορχηστρικό ποτ πουρί, που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε με το "Come Together". Στη συνέχεια, ακούστηκαν πολλά αγαπημένα κομμάτια, μεταξύ άλλων "Lucy in the sky with diamonds", "Hey Jude", " Hard day's night", "And I Love Her" και "Eleanor Rigby", και όχι τα εύκολα-προβλεπόμενα όπως μας εξήγησαν σε μια μικρή αφήγηση γὐρω από αυτή την μουσική συνάντηση.

Αν και δεν είμαι ειδήμων για να μπορώ να κρίνω την απόδοση της ορχήστρας, ομολογώ πως βρήκα τον εαυτό μου να απολαμβάνει το ηχητικό αποτέλεσμα. Τα μέλη προέρχονταν από ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα. Συνεκτική δύναμη, η αγάπη για τη μουσική και για τα συγκεκριμένα όργανα, αλλά και στους Beatles. Όλα τα όργανα έδιναν την αίσθηση της απόλυτης ενότητας, χωρίς ψήγματα ασυνέχειας. Τα χέρια κινούνταν σαν ταχυδακτυλουργικά, ενώ το αποτέλεσμα ήταν γεμάτος ήχος, με έντονο συναισθηματισμό αλλά και ταυτόχρονα στιλπνός και καθαρός, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον ακροατή, είτε να επικεντρωθεί στο κάθε μουσικό ερέθισμα χωριστά, είτε να παρασυρθεί από τη μαγεία του συνόλου. Οι κιθάρες, τα drums και το ηλεκτρικό μπάσο, έδεναν με απόλυτη συνοχή.

Στο μικρόφωνο εναλλάσσονταν η Τζένη Καπάδαη, η Άννα Λινάρδου και η Κατερίνα Πολέμη, αποδίδοντας η καθεμία και με τη φωνή και με τις επιλογές των κομματιών, αλλά και με τη σκηνική τους παρουσία, ένα τελείως διαφορετικό ύφος. Τρεις τραγουδίστριες με ιδιαίτερο χαρακτήρα, προερχόμενες από διαφορετικούς μουσικούς χώρους, με κοινό τόπο τον αυτοσχεδιασμό. Προσωπικά θεωρώ πως το στίγμα της Τζένης Καπαδάη, της μεγάλης αυτής μπλουζίστριας της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, μας χάρισε μοναδικές εκτελέσεις με ιδιαίτερο χρώμα, με το φωνητικό της σόλο να ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Η Άννα Λινάρδου, εφάρμοσε τεχνικές ελεύθερου ηλεκτρονικού αυτοσχεδιασμού, και έντυσε τα κομμάτια με live φωνητικά εφέ επεξεργασμένα με ηλεκτρονικά φίλτρα, τα οποία συνδυάστηκαν με το λυρικό της προφίλ και το αποτέλεσμα ήταν μια τελείως αντισυμβατική προσέγγιση, αλλά ελαφρώς πιο στυλιζαρισμένη. Τέλος, η Κατερίνα Πολέμη με μια πολύ ιδιαίτερη και βαθειά χροιά, προσέγγισε τις εκτελέσεις, με μια πιο διασκεδαστική διάθεση, μεταφέροντας επί σκηνής τις βραζιλιάνικες καταβολές της, και ανεβάζοντας με την αμεσότητα και τη ζωντάνια της την ένταση μιας κατά τ᾽ άλλα ακουστικής παράστασης.

Σχετικό θέμα

τραγούδια

Mix-τουρλού: Τα τραγούδια της εβδομάδας που πέρασε