Πάει καιρός τώρα, που δεν βρίσκω τίποτα γοητευτικό πλέον στις τραγικές ιστορίες καταραμένων ηρώων της απόγνωσης και της σκοτεινής πλευράς της σελήνης.
Ίσως φταίνε τα χρόνια, οι εμπειρίες, καλές και κακές, ίσως πάλι ο μεγαλύτερος δαίμονας από όλους, η ρουτίνα της καθημερινότητας που με τον καιρό συνειδητοποιείς πως είναι η πιο δυνατή κατάρα που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.
Αυτή, που κανένα ξόρκι δεν καταφέρνει εύκολα να μεταμορφώσει σε ζωή αληθινή.
Όμως ο Nick Cave δεν είναι τέτοια περίπτωση.
Δεν είναι ένας καταραμένος ήρωας σε απόγνωση δηλαδή.
Μεταμορφώθηκε (οριστικά) σε μεσσία σήμερα.
Δηλαδή, σε άνθρωπο.
Πρώτα σε άνθρωπο και μετά σε οτιδήποτε άλλο.
Κάποτε, θα συνέβαινε κι αυτό.
Ανεβάζει το κοινό στο πλάι του, σε μια σκηνή - σκηνικό Γολγοθά.
Σε ένα Γολγοθά, που ζητά μάλιστα την δικαίωση μέσα από την επαφή, το μοίρασμα, το ανθρώπινο πάρε - δώσε.
Υπάρχει ένα καταπληκτικό βίντεο, από την εμφάνισή του στην Αθήνα, που ξεκαθαρίζει με μιας τα πάντα.
Που δεν αφήνει την παραμικρή υποψία για παρερμηνείες.
Στο 3.10', ευλογεί το κορίτσι, ως κήρυκας και ως μεσσίας ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή. Η εικόνα παραπέμπει σε ευαγγελική εκκλησία την ΗΠΑ, με κάτι από αρχαία τραγωδία μαζί.
Σαν ένας τραγοπόδαρος μεσσίας.
Σαν ένας Πάνας - Εσταυρωμένος.
Το κορίτσι τρέμει, τον αγκαλιάζει, τελικά κλαίει και τραγουδά μαζί του. Ή μάλλον… Ψέλνει πιο σωστά.
Δεν μπορώ να γνωρίζω πως αισθάνεται ο Cave σήμερα, απέναντι στο σχετικά πρόσφατο εκείνο γεγονός, την προσωπική τραγωδία δηλαδή, που τον σημάδεψε.
Ούτε μπορώ να ξέρω αν νιώθει κάποιο μερίδιο ευθύνης για αυτήν, με τον όποιο τρόπο.
Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι ότι ο μοναδικός μεσσίας για τον ίδιο είναι ο εαυτός του.
Ο νέος του εαυτός.
Κι αυτόν τον μεσσία μοιράστηκε μαζί μας στην Αθήνα, όπως και σε κάθε πόλη που εμφανίζεται.
Δεν είναι το ίδιο πρόσωπο που συναντήσαμε κάποτε ο Nick Cave.
Δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε, μετά από μια τέτοια προσωπική απώλεια.
Υπάρχουν σίγουρα δύσκολα, άσχημα πράγματα, που με τον έναν η τον άλλον τρόπο, τα προκαλούμε κι εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας κάπου ίσως, μέχρι ένα σημείο έστω.
Με τη στάση, την γενικότερη συμπεριφορά μας απέναντι σε βασικές θεσμικές και προσωπικές μας ευθύνες, με όλα αυτά.
Και μετά, αναγκαστικά, γυρεύουμε μεσσίες.
Η στην καλύτερη περίπτωση, γινόμαστε οι ίδιοι.
Μοναδικό αυθεντικό θρησκευτικό συναίσθημα, παραμένει πάντα ο έρωτας βέβαια, η ερωτική πράξη η ίδια.
Ο μοναδικός θεός στο σύμπαν αυτό.
Όμως ευτυχώς στην τέχνη, σε αυτή την μίμηση ζωής, έστω και με μεσάζοντες - ιερείς, από δεύτερο χέρι δηλαδή, κάποια ψήγματα θεού σκορπίζονται στους ανέμους υπό προϋποθέσεις.
Είναι μια κάθαρση κι αυτή για τους πολλούς
Είναι μια κάποια λύση.
Έχει κι αυτό μια ομορφιά.
Ίσως φταίνε τα χρόνια, οι εμπειρίες, καλές και κακές, ίσως πάλι ο μεγαλύτερος δαίμονας από όλους, η ρουτίνα της καθημερινότητας που με τον καιρό συνειδητοποιείς πως είναι η πιο δυνατή κατάρα που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.
Αυτή, που κανένα ξόρκι δεν καταφέρνει εύκολα να μεταμορφώσει σε ζωή αληθινή.
Όμως ο Nick Cave δεν είναι τέτοια περίπτωση.
Δεν είναι ένας καταραμένος ήρωας σε απόγνωση δηλαδή.
Μεταμορφώθηκε (οριστικά) σε μεσσία σήμερα.
Δηλαδή, σε άνθρωπο.
Πρώτα σε άνθρωπο και μετά σε οτιδήποτε άλλο.
Κάποτε, θα συνέβαινε κι αυτό.
Ανεβάζει το κοινό στο πλάι του, σε μια σκηνή - σκηνικό Γολγοθά.
Σε ένα Γολγοθά, που ζητά μάλιστα την δικαίωση μέσα από την επαφή, το μοίρασμα, το ανθρώπινο πάρε - δώσε.
Υπάρχει ένα καταπληκτικό βίντεο, από την εμφάνισή του στην Αθήνα, που ξεκαθαρίζει με μιας τα πάντα.
Που δεν αφήνει την παραμικρή υποψία για παρερμηνείες.
Στο 3.10', ευλογεί το κορίτσι, ως κήρυκας και ως μεσσίας ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή. Η εικόνα παραπέμπει σε ευαγγελική εκκλησία την ΗΠΑ, με κάτι από αρχαία τραγωδία μαζί.
Σαν ένας τραγοπόδαρος μεσσίας.
Σαν ένας Πάνας - Εσταυρωμένος.
Το κορίτσι τρέμει, τον αγκαλιάζει, τελικά κλαίει και τραγουδά μαζί του. Ή μάλλον… Ψέλνει πιο σωστά.
Δεν μπορώ να γνωρίζω πως αισθάνεται ο Cave σήμερα, απέναντι στο σχετικά πρόσφατο εκείνο γεγονός, την προσωπική τραγωδία δηλαδή, που τον σημάδεψε.
Ούτε μπορώ να ξέρω αν νιώθει κάποιο μερίδιο ευθύνης για αυτήν, με τον όποιο τρόπο.
Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι ότι ο μοναδικός μεσσίας για τον ίδιο είναι ο εαυτός του.
Ο νέος του εαυτός.
Κι αυτόν τον μεσσία μοιράστηκε μαζί μας στην Αθήνα, όπως και σε κάθε πόλη που εμφανίζεται.
Δεν είναι το ίδιο πρόσωπο που συναντήσαμε κάποτε ο Nick Cave.
Δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε, μετά από μια τέτοια προσωπική απώλεια.
Υπάρχουν σίγουρα δύσκολα, άσχημα πράγματα, που με τον έναν η τον άλλον τρόπο, τα προκαλούμε κι εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας κάπου ίσως, μέχρι ένα σημείο έστω.
Με τη στάση, την γενικότερη συμπεριφορά μας απέναντι σε βασικές θεσμικές και προσωπικές μας ευθύνες, με όλα αυτά.
Και μετά, αναγκαστικά, γυρεύουμε μεσσίες.
Η στην καλύτερη περίπτωση, γινόμαστε οι ίδιοι.
Μοναδικό αυθεντικό θρησκευτικό συναίσθημα, παραμένει πάντα ο έρωτας βέβαια, η ερωτική πράξη η ίδια.
Ο μοναδικός θεός στο σύμπαν αυτό.
Όμως ευτυχώς στην τέχνη, σε αυτή την μίμηση ζωής, έστω και με μεσάζοντες - ιερείς, από δεύτερο χέρι δηλαδή, κάποια ψήγματα θεού σκορπίζονται στους ανέμους υπό προϋποθέσεις.
Είναι μια κάθαρση κι αυτή για τους πολλούς
Είναι μια κάποια λύση.
Έχει κι αυτό μια ομορφιά.