Πραγματικά, είναι τόσο διαφορετικές οι απόψεις των ανθρώπων που αγαπούν τη μουσική, για αυτό τον δίσκο, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν άκουσες τα ίδια τραγούδια με αυτούς...
Πριν λίγες ημέρες, είχα μια ωραία κουβέντα με το φίλο και συντάκτη του Mix Grill, Δημήτρη Καμπούρη για το νέο πόνημα του Jack White με τίτλο "Boarding House Reach". Ο Δημήτρης μου εξηγούσε ότι ενώ αρχικά τον είχε κερδίσει ο συγκεκριμένος δίσκος, με τον καιρό έγινε ακριβώς το αντίθετο κι από το αρχικό 8 στα 10, τώρα είναι κάτω από το 6 για αυτόν...
Για μένα, αυτός είναι ένας από τους δίσκους του 2018 που με κέρδισαν με το πρώτο άκουσμα. Είναι μια από τις περιπτώσεις, που νιώθεις ότι με τα ίδια μουσικά όργανα και τις φόρμες των δεκαετιών των 70s & 80s μπορείς να παράγεις μια «φρέσκια» μουσική πρόταση και μάλιστα κάνοντας ένα πέρασμα από πολλαπλά μουσικά είδη. Οι στίχοι δεν θα έλεγα ότι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν σ' αυτό το album. Η μουσική όμως έχει ως βάση τα προηγούμενα albums του Jack White και παράλληλα κάνει βήματα μπροστά και πειραματίζεται σε νέα ηχητικά μονοπάτια. Αυτό βέβαια μπορεί να ξένισε ή παράλληλα να μπέρδεψε κάποιους μουσικόφιλους, οι οποίοι δεν βρήκαν μια ολοκληρωμένη πρόταση στο "Boarding House Reach". Σε κάθε περιπτωση, μόνο και μόνο που μπορείς να διαβάσεις τόσο διαφορετικές και ετερόκλητες απόψεις για αυτό τον δίσκο, τόσο καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια δουλειά, που αξίζει της προσοχής σου.
Θα είναι ο δίσκος της χρονιάς; Για κάποια μέσα μουσικής μπορεί να είναι, ενώ σε άλλα δεν θα είναι ούτε στα 50 πρώτα... Διαβάστε παρακάτω τις απόψεις διάφορων μουσικών μέσων από την Ελλάδα κι όλο τον κόσμο και θα καταλάβετε γιατί το "Boarding House Reach" είναι πραγματικά ο πιο αμφιλεγόμενος δίσκος της χρονιάς!
***
Pitchfork (Jayson Greene - 4,7/10): Δυστυχώς, με τα χρόνια έχει εξαντληθεί το υλικό του Jack White. Η δουλειά του είναι πλέον υπερβολικά κοπιαστική και αμαυρωμένη για να μπορεί κανείς να την ευχαριστηθεί πολύ. Μετά την διάλυση των White Stripes και καθώς άρχισε να ντύνεται ολοένα και περισσότερο όπως ο Johnny Depp σε μια ταινία του Tim Burton, άρχισε να ενεργεί όπως και ο Depp.
NME (Leonie Cooper - 5/5): Ο Jack White έχει χάσει τελικά την πλοκή - και ακούγεται εντελώς λαμπρός. Στο τρίτο του σόλο άλμπουμ τελικά έτρεξε από τα μπλουζάκια των White Stripes και δημιούργησε κάτι άγριο και μυστηριώδες, σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο γύρω. Μπράβο, Τζακ. Το «Boarding House Reach» είναι ένα θαυμάσιο συνονθύλευμα της τζαζ της Νέας Ορλεάνης, της gospel, της φανταχτερής funk, των jingles και του πρώιμο hip-hop του Bronx. Φανταστείτε ότι ο Tom Waits συναντά τους Beastie Boys και θα φτάσετε ως εκεί.
The Guardian (Alexis Petridis - 3/5): Το Boarding House Reach είναι ένα άλμπουμ κάπως διαφορετικό από αυτό που θα περίμενε κανείς από έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει περάσει τα τελευταία 20 χρόνια εξερευνώντας παραλλαγές της ροκ μουσικής. Πρόκειται για ένα άκαμπτο, αυτοσυντηρούμενο σύνολο κανόνων που διέπουν τα πάντα, από τον τρόπο με τον οποίο η μουσική καταγράφηκε και σε ποια έγχρωμα ρούχα πρέπει να φοριέται κατά την εκτέλεση της.
Drowned in Sound (Jamie Lawlor - 8/10): Το Boarding House Reach είναι ένα album εσωτερικό και παράλληλα ανησυχητικό, γιατί προσπάθησε να το συζητήσει μαζί μας. Πολλοί έχουν ήδη χαρακτηρίσει πολύ μπερδεμένο αυτόν τον νέο Jack White, σαν να πρέπει να ψάχνει για «καθαριότητα» στην πειραματική μουσική. Δυστυχώς, οι κριτικοί τείνουν να χάσουν καθαρά την πολιτισμική αντι-καλλιέργεια ακόμα και όταν φωνάζει στο πρόσωπό τους.
***
Avopolis (Μιχάλης Τσαντίλας - 5/10): Κάθισε πολύ νέος και πολύ γρήγορα στον θρόνο του ο Jack White, αλλά πια μοιάζει ολοένα και περισσότερο ανίκανος να αστράψει και να βροντήξει. «Let’s take the worst and somehow turn it into the best» τραγουδάει κάπου στον νέο του δίσκο ο Jack White. Και νιώθεις ότι εκείνο που ακόμα του διαφεύγει προκειμένου να κάνει μια σπουδαία σόλο κατάθεση είναι το «somehow»: ο τρόπος, δηλαδή, για να συνδυάσει αποτελεσματικά όλες αυτές τις ιδέες και τις αντίρροπες δυνάμεις που συνήθως μοιάζει απλώς να αραδιάζει τη μια δίπλα στην άλλη.
e-tetRadio (Δημήτρης Κανελλόπουλος): Επρεπε να φτάσουμε τέλη Μαρτίου για να βγει το πρώτο σπουδαίο ροκ άλμπουμ της χρονιάς, το «Boarding House Reach» του Jack White. Εννοείται το καλύτερο προσωπικό του.
Rocking (Νίκος Παπαδογιάννης): O νέος δίσκος του Jack White ονομάζεται "Boarding House Reach". Γιατί δεν τον έλεγε κατευθείαν Album Of The Year, να τελειώνουμε; Δεν είναι να πεις, ότι του λείπει η αυτοπεποίθηση σε βαθμό υπεροψίας... Διαβάζω σε ξένα Μέσα, ότι μετά από χρόνια δημιουργικής πελαγοδρόμησης ο Jack έχασε, επιτέλους, τον μπούσουλα. Στην περίπτωσή του, ο χαμένος μπούσουλας είναι το καλύτερο νέο που μπορούσα να φανταστώ. Το καράβι ξανοίγεται ξανά στα ανοιχτά και πάντως μακριά από τα βράχια.
LiFo (Άγγελος Κλείτσικας): Πάντως, για έναν άνθρωπο όχι τόσο νέο πια, που οι περισσότεροι κατηγορούν πως ζει στην αναχρονιστική του φούσκα, ο καινούργιος, τρίτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Boarding House Reach» ακούγεται πολύ φρέσκος και κοιτάζει τολμηρά προς το μέλλον, παρά τις αρκετές αστοχίες του.
Πριν λίγες ημέρες, είχα μια ωραία κουβέντα με το φίλο και συντάκτη του Mix Grill, Δημήτρη Καμπούρη για το νέο πόνημα του Jack White με τίτλο "Boarding House Reach". Ο Δημήτρης μου εξηγούσε ότι ενώ αρχικά τον είχε κερδίσει ο συγκεκριμένος δίσκος, με τον καιρό έγινε ακριβώς το αντίθετο κι από το αρχικό 8 στα 10, τώρα είναι κάτω από το 6 για αυτόν...
Για μένα, αυτός είναι ένας από τους δίσκους του 2018 που με κέρδισαν με το πρώτο άκουσμα. Είναι μια από τις περιπτώσεις, που νιώθεις ότι με τα ίδια μουσικά όργανα και τις φόρμες των δεκαετιών των 70s & 80s μπορείς να παράγεις μια «φρέσκια» μουσική πρόταση και μάλιστα κάνοντας ένα πέρασμα από πολλαπλά μουσικά είδη. Οι στίχοι δεν θα έλεγα ότι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν σ' αυτό το album. Η μουσική όμως έχει ως βάση τα προηγούμενα albums του Jack White και παράλληλα κάνει βήματα μπροστά και πειραματίζεται σε νέα ηχητικά μονοπάτια. Αυτό βέβαια μπορεί να ξένισε ή παράλληλα να μπέρδεψε κάποιους μουσικόφιλους, οι οποίοι δεν βρήκαν μια ολοκληρωμένη πρόταση στο "Boarding House Reach". Σε κάθε περιπτωση, μόνο και μόνο που μπορείς να διαβάσεις τόσο διαφορετικές και ετερόκλητες απόψεις για αυτό τον δίσκο, τόσο καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια δουλειά, που αξίζει της προσοχής σου.
Θα είναι ο δίσκος της χρονιάς; Για κάποια μέσα μουσικής μπορεί να είναι, ενώ σε άλλα δεν θα είναι ούτε στα 50 πρώτα... Διαβάστε παρακάτω τις απόψεις διάφορων μουσικών μέσων από την Ελλάδα κι όλο τον κόσμο και θα καταλάβετε γιατί το "Boarding House Reach" είναι πραγματικά ο πιο αμφιλεγόμενος δίσκος της χρονιάς!
***
Pitchfork (Jayson Greene - 4,7/10): Δυστυχώς, με τα χρόνια έχει εξαντληθεί το υλικό του Jack White. Η δουλειά του είναι πλέον υπερβολικά κοπιαστική και αμαυρωμένη για να μπορεί κανείς να την ευχαριστηθεί πολύ. Μετά την διάλυση των White Stripes και καθώς άρχισε να ντύνεται ολοένα και περισσότερο όπως ο Johnny Depp σε μια ταινία του Tim Burton, άρχισε να ενεργεί όπως και ο Depp.
NME (Leonie Cooper - 5/5): Ο Jack White έχει χάσει τελικά την πλοκή - και ακούγεται εντελώς λαμπρός. Στο τρίτο του σόλο άλμπουμ τελικά έτρεξε από τα μπλουζάκια των White Stripes και δημιούργησε κάτι άγριο και μυστηριώδες, σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο γύρω. Μπράβο, Τζακ. Το «Boarding House Reach» είναι ένα θαυμάσιο συνονθύλευμα της τζαζ της Νέας Ορλεάνης, της gospel, της φανταχτερής funk, των jingles και του πρώιμο hip-hop του Bronx. Φανταστείτε ότι ο Tom Waits συναντά τους Beastie Boys και θα φτάσετε ως εκεί.
The Guardian (Alexis Petridis - 3/5): Το Boarding House Reach είναι ένα άλμπουμ κάπως διαφορετικό από αυτό που θα περίμενε κανείς από έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει περάσει τα τελευταία 20 χρόνια εξερευνώντας παραλλαγές της ροκ μουσικής. Πρόκειται για ένα άκαμπτο, αυτοσυντηρούμενο σύνολο κανόνων που διέπουν τα πάντα, από τον τρόπο με τον οποίο η μουσική καταγράφηκε και σε ποια έγχρωμα ρούχα πρέπει να φοριέται κατά την εκτέλεση της.
Drowned in Sound (Jamie Lawlor - 8/10): Το Boarding House Reach είναι ένα album εσωτερικό και παράλληλα ανησυχητικό, γιατί προσπάθησε να το συζητήσει μαζί μας. Πολλοί έχουν ήδη χαρακτηρίσει πολύ μπερδεμένο αυτόν τον νέο Jack White, σαν να πρέπει να ψάχνει για «καθαριότητα» στην πειραματική μουσική. Δυστυχώς, οι κριτικοί τείνουν να χάσουν καθαρά την πολιτισμική αντι-καλλιέργεια ακόμα και όταν φωνάζει στο πρόσωπό τους.
***
Avopolis (Μιχάλης Τσαντίλας - 5/10): Κάθισε πολύ νέος και πολύ γρήγορα στον θρόνο του ο Jack White, αλλά πια μοιάζει ολοένα και περισσότερο ανίκανος να αστράψει και να βροντήξει. «Let’s take the worst and somehow turn it into the best» τραγουδάει κάπου στον νέο του δίσκο ο Jack White. Και νιώθεις ότι εκείνο που ακόμα του διαφεύγει προκειμένου να κάνει μια σπουδαία σόλο κατάθεση είναι το «somehow»: ο τρόπος, δηλαδή, για να συνδυάσει αποτελεσματικά όλες αυτές τις ιδέες και τις αντίρροπες δυνάμεις που συνήθως μοιάζει απλώς να αραδιάζει τη μια δίπλα στην άλλη.
e-tetRadio (Δημήτρης Κανελλόπουλος): Επρεπε να φτάσουμε τέλη Μαρτίου για να βγει το πρώτο σπουδαίο ροκ άλμπουμ της χρονιάς, το «Boarding House Reach» του Jack White. Εννοείται το καλύτερο προσωπικό του.
Rocking (Νίκος Παπαδογιάννης): O νέος δίσκος του Jack White ονομάζεται "Boarding House Reach". Γιατί δεν τον έλεγε κατευθείαν Album Of The Year, να τελειώνουμε; Δεν είναι να πεις, ότι του λείπει η αυτοπεποίθηση σε βαθμό υπεροψίας... Διαβάζω σε ξένα Μέσα, ότι μετά από χρόνια δημιουργικής πελαγοδρόμησης ο Jack έχασε, επιτέλους, τον μπούσουλα. Στην περίπτωσή του, ο χαμένος μπούσουλας είναι το καλύτερο νέο που μπορούσα να φανταστώ. Το καράβι ξανοίγεται ξανά στα ανοιχτά και πάντως μακριά από τα βράχια.
LiFo (Άγγελος Κλείτσικας): Πάντως, για έναν άνθρωπο όχι τόσο νέο πια, που οι περισσότεροι κατηγορούν πως ζει στην αναχρονιστική του φούσκα, ο καινούργιος, τρίτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Boarding House Reach» ακούγεται πολύ φρέσκος και κοιτάζει τολμηρά προς το μέλλον, παρά τις αρκετές αστοχίες του.
Σχετικό θέμα