Στο ερώτημα: «Τρύπες ή Ξύλινα Σπαθιά», στην εφηβική «διαμάχη» των 90s που για μία εποχή θυμάμαι ότι δίχαζε λιγάκι τις σχολικές μας παρέες και έχει υπάρξει ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης στα δεκάλεπτα διαλείμματα του γυμνασίου και του λυκείου, η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια:«Λευκή Συμφωνία».
Η αγαπημένη μου ελληνική μπάντα στα μαθητικά μου χρόνια ήταν η Λευκή Συμφωνία. Φυσικά λάτρευα τις Τρύπες και συμπαθούσα (δεν ήμουν και τόσο φανατικός) τα Ξύλινα Σπαθιά. Όμως σε ό,τι είχε να κάνει με ελληνόφωνο σχήμα στον punk-rock χώρο, οι Λευκή Συμφωνία είχαν την πρώτη θέση στην καρδιά μου.
Φυσικά ανήκω σε εκείνους που έμαθαν για την ύπαρξη της μπάντας μόλις ανακοινώθηκε ότι θα ανοίξουν την συναυλία των Metallica (ναι... ήμουν μόλις 13 και ήμουν μέσα) το καλοκαίρι του 1993 στο γήπεδο του Πανιωνίου. Αυτό ήταν το βασικό ερέθισμα για να ψάξω περισσότερα για αυτούς. Φυσικά την εποχή εκείνη (χωρις internet) «ψάχνω», σημαίνει μαζεύω το χαρτζιλίκι μου και αγοράζω κάποιον δίσκο τους.
Έτσι και έγινε. Πήγα στη «Μουσική Στοά»( δισκάδικο στην Αγία Παρασκευή-αλήθεια το θυμάται κανείς;) και αγόρασα τον ομώνυμο δίσκο τους.
Ήδη γνώριζα 2-3 κομμάτια του δίσκου καθώς μετά την συμμετοχή τους στην συναυλία των Metallica, τα ραδιόφωνα και οι ελάχιστες μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση έπαιζαν πού και πού μερικά κομμάτια τους, κάποια από τα οποία υπήρχαν και σε μορφή videο clip.
Αυτό ήταν. Η μουσική τους είχε κάτι τόσο δυνατό που με μαγνήτιζε στην κυριολεξία. Έβαζα τα ακουστικά μου και χανόμουν με τις ώρες στον κόσμο τους. Δεν νομίζω ότι έχω ακούσει ποτέ ξανά τόσες φορές έναν δίσκο. Το πρωί πριν πάω σχολείο, μόλις επέστρεφα από το σχολείο και σε κάθε ευκαιρία έπαιρνα τα ακουστικά (για να μην ενοχλώ) και τους άκουγα με τις ώρες, ενώ περίμενα πώς και πώς να την «κοπανίσουν» οι δικοί μου από το σπίτι ώστε να μπορώ να το βάλω τέρμα στα ηχεία του τότε οικογενειακού στερεοφωνικού.
Με κάποιο άλλο χαρτζιλίκι απέκτησα τον πρώτο τους δίσκο («Μυστικοί Κήποι») κι εκεί μαγεύτηκα ακόμα πιο πολύ. Σκοτεινό και λυρικό είχε κολλήσει για μέρες στο εφηβικό μου πικ-απ. Γνώριζα όλα τα κομμάτια απ' έξω και άπειρες φορές έπιανα τον εαυτό μου να κάνει air-drumming.
Μετά, ως φυσικό επακόλουθο δεν ήθελα να χάνω ευκαιρία να τους βλέπω ζωντανά. Έτσι καραδοκούσα πότε θα κάνουν κάποια συναυλία κοντά στα μέρη μου, όπου ήταν και πιο εύκολη η πρόσβαση. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω δύο από αυτές. Η μία στο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου και η δεύτερη στην πλατεία Αγίας Παρασκευής. Αυτή λοιπόν τη συναυλία στην Αγία Παρασκευή την θυμάμαι τόσο έντονα. Από την αγωνία και τον ενθουσιασμό μου πρέπει να είχα πάει και τρεις ώρες πιο νωρίς. Όταν στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Λευκή Συμφωνία, έκανα σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Τραγουδούσα και χτυπιόμουν παρέα με τους άγνωστους διπλανούς μου που για μια στιγμή νόμιζα ότι τους ήξερα χρόνια, αφού έβλεπα υπήρχαν και άλλοι σαν εμένα, τόσο πωρωμένοι με την μπάντα αυτή. Κάποια στιγμή και στο κομμάτι «Άγγιξε τη φωτιά» ο Θοδωρής Δημητρίου, η φωνή της μπάντας, έστρεψε το μικρόφωνο στο μέρος μου και τραγούδησα τον στίχο: «Εξόριστοι ήλιοι τα μάτια μου καίνε». Αυτό το στιγμιότυπο έμελλε να ρίζωσει στο μυαλό μου για χρόνια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στα 15 μου χρόνια (τόσο ήμουν τότε) τραγούδησα με την αγαπημένη μου μπάντα έστω και έναν στίχο.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, η στιγμή αυτή είχε αποτυπωθεί σε φωτογραφία την οποία ανακάλυψα μόλις πέρυσι όταν ανέβηκε στην σελίδα της μπάντας στο facebook. Σχεδόν δάκρυσα.
Τέρμα όμως με τα δράματα και τις συγκινήσεις.
Μετά και την τελευταία τους κυκλοφορία με τον τίτλο «Χρώματα» και τις συναυλίες αυτές, η μπάντα σιώπησε. Δεν ακούσαμε ξανά νέο υλικό, δεν τους είδαμε ξανά ζωντανά. Η μουσική και ο ήχος τους έλειψαν από τα μουσικά δρώμενα την χώρας μας. Ήρθε όμως ο καιρός να καλυφθεί αυτό το κενό.
Πέρυσι ανακοινώθηκε η επανένωση των Λευκή Συμφωνία με ένα live στο Piraeus Academy 117 και μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα. Η μπάντα δείχνει πλέον πολύ ορεξάτη με σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Και όπως αποκαλύπτουν και σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους, έχουν σκοπό να μας κρατήσουν συντροφιά για αρκετό καιρό ακόμα.
Στις 7 Δεκεμβρίου οι Λευκή Συμφωνία θα παίξουν στο Gagarin 205 και φυσικά θα είμαστε εκεί. Νομίζω ότι θα έχω ξανά την ίδια αγωνία και ενθουσιασμό όπως και 20 χρόνια πριν.
Γιατί κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο.