Την έχω στην κωλότσεπη. Κυκλοφορώ με αυτήν πια. Όπως και με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου, έχω τρεις διάσπαρτες σε τσάντες, ρούχα και πορτοφόλια για να μην ξεμείνω και να έχω πάντοτε μια εύκαιρη. Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, φίλτατε αναγνώστη. Ξέρεις για ποιο πράγμα γράφω: γράφω για τις υφασμάτινες μάσκες προστασίας από τη μετάδοση του κορονοϊού. Του ιού, δηλαδή, εκείνου που παίζει με την υπομονή και την κοινωνικότητα μας εδώ και κάμποσους μήνες (και θα παίζει για κάμποσους ακόμα, από ο,τι φαίνεται).
Στο μυαλό μου, εδώ και καιρό, «σουλατσάρει» εκείνος ο στίχος του Waters από το Wish You Were Here: "...so you think you can tell... a smile from a veil?". Πλέον, το συζητάω με τους ανθρώπους που τη φορούν ολημερίς. Την Χριστίνα στο φούρνο, τον Γιάννη στο συνεργείο, τον Θοδωρή στο Tattoo Studio, την Άννα στο κομμωτήριο. Όλους αυτούς που δεν τους φαίνεται υπερβολική η υποχρεωτική της χρήση, γιατί, εξ επανεκκινήσεως μετά την καραντίνα, είχε μετατραπεί σε αξεσουάρ της δουλειάς τους. Είναι προφήτες οι τραγουδοποιοί; Και ναι και όχι. Ο Waters μπορεί.
Στο θέμα μας: ναι, μπορώ να ξεχωρίσω το χαμόγελο πίσω από τη μάσκα. Ναι, επίσης, το αναζητώ. Εναγωνίως, μη σας πω. Γιατί, τελικά, αυτό είναι το πολύτιμο της υπόθεσης. Πάλι στο τραγούδι θα ανατρέξω, σε εκείνο το παλιό, του Χατζή (σε στίχους της σπουδαίας Σώτιας Τσώτου): «...όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο». Αυτό δεν πρέπει να μας κόψει κανένας κορονοϊός, καμία κυβέρνηση, κανένα μέτρο, κανένας κερατάς ή μπαγάσας. Γιατί η ζωή είναι μία (κλισέ - αλλά αλήθεια, ίσως η μόνη) και δεν επιστρέφει.
Και, ας το παραδεχτούμε, το χαμόγελο (ειδικά όταν είναι προάγγελος του γέλιου) είναι πάντοτε ευχάριστο και καλοδεχούμενο. Είναι και μεταδοτικό. Και είναι ένας ιός από τον οποίο αξίζει να προσβάλλεσαι κάθε φορά. Ακόμα και πίσω από τη μάσκα. Του κορονοϊού ή την άλλη, εκείνη που φοράμε όλοι μας καθημερινά.
Υπομονή & σύνεση.