exit 498428 1920

Whatever makes us happy on a Sunday morning: Πριν το τέλος.

Η ώρα δεν περνούσε. Αλλά και γιατί να περάσει; Ποιος βιάζεται να φύγει η ζωή του; 

Διαβάστηκε φορες

Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι και ένα βήμα προς το τέλος – όχι;  Δεν το σκέφτεσαι, όμως. Δεν το σκέφτεσαι μέχρι που αυτό το τέλος αποκτά συγκεκριμένη υπόσταση. Γίνεται ένα είδος ραντεβού που αποκλείεται να χάσεις. Ναι, όσο το τέλος είναι φλου, γίνεσαι σπάταλος με τα δευτερόλεπτα. Όταν, όμως, το τέλος ορίζεται από ένα χαρτί ή ένα στόμα ή ένα αποτέλεσμα, ξάφνου κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει σημαντικό και πολύτιμο.

Όλα γυρνούν στο μυαλό του. Πότε τέλειωσε το σχολείο; Και μετά, το πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό, το διδακτορικό. Πότε πήγε φαντάρος και πότε φίλησε για πρώτη φορά εκείνο το κορίτσι με το όμορφο χαμόγελο; Τότε νόμιζε ότι θα πεθάνει από την αγωνία. Λίγο πριν τα χείλη του αγγίξουν τα δικά της. Τώρα;

Ένα παράξενο μείγμα εικόνων, μυρωδιών και ήχων τον κύκλωνε: εκείνο το πρώτο τραγούδι στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου του παππού (και της γιαγιάς) με τον Αρχάγγελο της Κρήτης να σπέρνει ανατριχίλα. Σε εκείνες τις παιδικές πρώτες αυτοκινητάδες χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Κι εκείνη η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού, η μόνη που μπορούσε να τον κάνει να αργήσει σε ραντεβού, να λοξοδρομήσει σε προδιαγεγραμμένη διαδρομή και να «σπάσει» τη δίαιτα. Ψωμάς, γαρ. Τώρα;

Όλα θολά. Κι η ανάμνηση της μάνας και η μη ανάμνηση του ναυτικού πατέρα και τα αδέρφια που δίπλα στέκονταν αλλά δεν ήταν εκεί. Παιδιά δεν ευτύχησε (;) κι έτσι μόνος συνεχίζει ως σήμερα. Σύντροφο, μία, είχε πολλές. Τις έδιωχνε κάθε τόσο, με τη βεβαιότητα κάποιας επόμενης. Μέχρι που έδιωξε και την τελευταία, πάνε χρόνια. Κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία, που λέει και το τραγούδι. Τώρα;

Τώρα οι αγωνίες του άλλαξαν προορισμό. Συσπειρώθηκαν όλες προς την κατεύθυνση της επιβίωσης ή του επιθανάτιου ρόγχου. Τι από τα δύο θα προτιμούσε; Ανεξήγητη αμφιθημία του γεννούσε η συγκεκριμένη σκέψη. Από τη μια, το βασικό ένστικτο κλωτσούσε μέσα στο ταλαιπωρημένο σώμα του: ζήσε! Κι από την άλλη, η κόπωση, ο πόνος, η φθορά και η πραγματικότητα κέλευαν: κατεβαίνεις στην άλλη στάση.

Για όλους ξημερώνει η τελευταία μέρα. Κανείς, όμως, δεν ξέρει ποια θα είναι αυτή. Και κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία. Ορυμαγδός από κλισέ και προκάτ συγκινήσεις. Πριν το τέλος. Κι αν ήταν ένα τραγούδι το συναίσθημα αυτό, θα ήταν σίγουρα αυτό. Σε αυτή την εκτέλεση. Με τους πιο αγαπημένους του τραγουδιστές στην ακμή τους, να τραγουδούν τη μεταφυσική προσέγγιση της στιχουργού του που μπόρεσε να πει όσα δεν είπε αυτό το κείμενο, όσα δεν είπε ποτέ κανένα κείμενο, για το τέλος. Πριν το τέλος.


Tags
Whatever makes us happy on a Sunday morning
Αξιολόγηση
Βαθμολογήστε το άρθρο
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα