Ήταν σίγουρα μια ιδιαίτερη συναυλία με αρκετούς πετυχημένους (και μη) πειραματισμούς του Αλκίνοου και συνολικά μια διαφορετική πρόταση, κάτι που δε σας κρύβω, δεν το περίμενα. Να με συμπαθάτε όμως γιατί στις παρακάτω γραμμές δεν θα διαβάσετε μια κριτική της συναυλίας, αλλά ένα προσωπικό κείμενο...
Έξι μήνες πριν, σε εκείνες τις λίγες στιγμές που δίνεις το κινητό στο παιδί σου, ο γιος μου αντί να βλέπει videos με παιδικά, έψαχνε YouTube videos με τραγούδια. «Τι ψάχνεις, Δημήτρη;». «Από εδώ και πέρα θα ακούω Αλκίνοο», μου απαντάει. Τα παιδιά σίγουρα επηρεάζονται από τη μουσική που ακούνε οι γονείς τους, αλλά πιστέψτε με, δεν τον είχα «σπρώξει» στον Ιωαννίδη, ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας τραγουδοποιός. Βασικά, πίστευα - λανθασμένα - ότι στα 6 του θα θέλει κάτι πιο γρήγορο, όπως είναι τα τραγούδια των Locomondo, Τρύπες, Μαραβέγια κλπ. Κάθε μέρα έψαχνε κι ένα διαφορετικό τραγούδι και μου έλεγε: «Μπαμπά, άκου ένα καινούργιο τραγούδι του Αλκίνοου». Βέβαια, δεν έχει καμία σημασία ότι αυτό το καινούργιο τραγούδι ανήκει στον «Ανεμοδείκτη» και είχε γραφτεί 22 χρόνια πριν... Τι σημασία έχει;
Με τον καιρό ήρθε η ανακοίνωση της συναυλίας του στην Τεχνόπολη στις 15 του Σεπτέμβρη. Σκέφτηκα ότι θα του άρεσε. Θα ήταν η πρώτη συναυλία του. Η χαρά του μεγάλη, όπως και η αμηχανία του όταν έμπαινε στον όμορφο και σωστά οργανωμένο (λόγω μέτρων για τον covid-19) χώρο της Τεχνόπολης. Μας ρωτούσε κι αυτός και η αδερφή του ένα σωρό ερωτήσεις, ώσπου τα φώτα χαμηλώνουν λίγο και ξεπροβάλλει το αγόρι από την Κύπρο. Λίγα λεπτά πριν, μου λέει ο Δημήτρης: «Μπαμπά, ο Αλκίνοος θα βγει με κοντά ή μακριά μαλλιά;»
Οι προβολείς στοχεύουν σ' αυτόν και ξεκινάει με τον «Προσκυνητή», την «Παράκληση», τον «Καθρέπτη», το «Εκτός τόπου και χρόνου» και άλλα γνωστά τραγούδια του σε τελείως διαφορετικές εκτελέσεις, με χρήση ηλεκτρικής κιθάρας, πλήκτρων, μπάσου, drums και εφέ. Θυμάστε την πρώτη solo περιοδεία του πριν από πολλά χρόνια, όπου ηχογραφούσε ένα όργανο που έπαιζε και σταδιακά δημιουργούσε ζωντανά ένα τραγούδι στη σκηνή; Κάτι αντίστοιχο περιλαμβάνει η φετινή περιοδεία του, με περισσότερα synth όμως.
«Το καλοκαίρι του 2020 θα παίζαμε μαζί με τους μουσικούς, με τους οποίους ηχογραφήσαμε το «Εκτός Τόπου Και Χρόνου» το Σεπτέμβρη του 2000 (δηλαδή τους Σταύρο Λάντσια, Μίλτο Παπαστάμου, Γιώτη Κιουρτσόγλου και Μιχάλη Καπηλίδη). Λόγω της πανδημίας, αναβάλλαμε την περιοδεία και δώσαμε ραντεβού για του χρόνου. Όμως, το «του χρόνου» έγινε φέτος και τώρα είμαστε χειρότερα από πέρσι... Έτσι, αυτή η electric solo περιοδεία βασίστηκε στις ώρες που περνούσα σε ένα δωμάτιο 9 τ.μ. Με τα πολλά λεφτά που βγάζω ως καλλιτέχνης, αγόρασα πολλά νέα όργανα, που έχουν διάφορα κουμπιά, που είτε ξέρω τι ήχο θα βγάλουν ή απλά τα δοκιμάζω τώρα σε εσάς...» Αυτός ο αυτοσαρκασμός του Αλκίνοου είναι μοναδικός, όπως και η σχέση που έχει με εμάς.
Οι εκτελέσεις των τραγουδιών συνέθεταν σίγουρα μια νέα πρόταση για μουσική που γράφτηκε πριν 20 χρόνια. Σε κάποια σημεία νόμιζα ότι οι Στέρεο Νόβα διασκεύαζαν Αλκίνοο (το «Έχω Μια Λέξη» ήταν απλά φανταστικό), σε άλλα ένιωθα ότι ο ίδιος άλλαζε τον ρυθμό του τραγουδιού και κάποιες φορές το τελικό αποτέλεσμα μου φαινόταν όμορφο και άλλες όχι. Σίγουρα όμως η τελική πρόταση ήταν φρέσκια, ακόμα κι αν πριν τη συναυλία συζητούσαμε με τον κολλητό μου φίλο, τον Χαραλάμπη, ότι έχουν κουράσει οι solo εμφανίσεις του Ιωαννίδη.
Κι ο Δημήτρης πώς ένιωθε με αυτά που έβλεπε κι άκουγε;
Οι γκριμάτσες του ήταν φοβερές, ακόμα κι αν ήταν δύσκολο να τις δω πλήρως με τη μάσκα πάνω του. Τις φανταζόμουν όμως, όπως φανταζόμουν όλα όσα μπορεί να ένιωθε εκείνη την ώρα κι αυτός και η μικρή αδερφή του κι ο συνομήλικος γιός του Χαραλάμπη, που ήταν δίπλα μας. Χειροκροτούσε δυνατά κι όταν εγώ τραγουδούσα, με κοίταζε περίεργα.
- Μπαμπά, τι θα παίξει τώρα;
- Αυτή είναι η ομορφιά της συναυλίας, ότι δεν ξέρεις τι θα παίξει ο μουσικός στη συνέχεια.
Με κοίταζε πάλι περίεργα... Άραγε, πώς μπορεί να νιώθει ένας μουσικός όταν βλέπει ότι έρχονται μικρά παιδιά να τον δουν σε συναυλία του; Πόσο μεγάλη χαρά μπορεί να νιώθει;
Η συναυλία ξεκίνησε στις 21:30 και μετά τις 22:00 και τα τρία παιδιά ήταν μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Με το χρόνο τα μάτια έκλειναν, ώσπου τελικά στις 22:30 αποχωρήσαμε.
- Δημήτρη, πώς σου φάνηκε η συναυλία;
- Μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος τώρα. Γίνεται την επόμενη φορά να πάμε πρωί;
Αγαπημένε Αλκίνοε, γίνεται;