Τι θα ακούσετε:
Τον πιο ολoκληρωμένο δίσκο του βρετανικού τρίο μέχρι σήμερα
Βαθμολογία:
8
Με κάποιο τρόπο, κάθε νέα κυκλοφορία των Βρετανών alt-j, με πετυχαίνει σε περίεργες φάσεις της ζωής μου. Η πρώτη επαφή με τη μυσταγωγική μουσική τους έγινε το 2014 όταν και φιγούραρε το προσωπικά αγαπημένο "This Is All Yours" στα ράφια των δισκοπωλείων. Τόσο αυτό όσο και το ντεμπούτο τους, "An Awesome Wave", έγιναν το soundtrack της στρατιωτικής μου θητείας. Το 2017, το "Relaxer" με συνόδεψε στις δυσκολίες της ξενιτιάς, ενώ το φρέσκο "The Dream" έτυχε να κυκλοφορήσει μέσα σε μία άλλη προσωπική συναισθηματική κρίση.
Το μοναδικό με τη μουσική των alt-j, είναι ότι ενώ διακατέχεται κυρίως από μελαγχολικές μελωδίες, έχει παράλληλα τη δυνατότητα να επουλώσει τις όποιες συναισθηματικές πληγές του ακροατή. Το "The Dream" δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι στίχοι καταπιάνονται με τον έρωτα, τον θάνατο, την ευτυχία, την προδοσία κ.ά., αλλά όλα αυτά με μία πιο ρεαλιστική δόση από ό,τι μας είχαν συνηθίσει, και αυτή είναι η κυρίως διαφορά με τους προκατόχους του. Φωτεινό παράδειγμα είναι το "Get Better" που, όπως δήλωσε ο Joe Newman, αποτελεί για τον ίδιο το πιο ειλικρινές τραγούδι που έχει γράψει. Να σημειωθεί ότι το ακουστικό κομμάτι γράφτηκε εν μέσω lockdown και είναι προφανώς επηρεασμένο από τα γεγονότα της τότε εποχής.
Πράγματι, αυτός ο προσωπικός εαυτός των μελών βγαίνει έντονα και στον υπόλοιπο δίσκο. Οι στίχοι «μιλούν» πιο άμεσα και πιο έντονα στον μέσο ακροατή. Παράλληλα, τα συναισθήματα των μουσικών προβάλλονται εξίσου ευκολότερα σε σχέση με το παρελθόν. Εδώ δεν υπάρχει κάποιος φανταστικός κόσμος όπως η "Nara", ούτε στίχοι που δεν βγαζουν νόημα. Παράλληλα, όσον αφορά στη μουσική, τα κομμάτια έχουν γίνει αμεσότερα και γρηγορότερα από το "Relaxer". Εδώ δεν υπάρχουν μακρά intro και outro. Ο δίσκος (αν και ο μεγαλύτερος της καριέρας τους), κυλά γρήγορα με απόλυτη συνοχή, τραβώντας τον ακροατή να τον ακούσει ολόκληρο μέχρι το τέλος. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να βγάλουμε το καπέλο στους τρεις μουσικούς.
Όλα τα στοιχεία που έχουν καθιερώσει τους Άγγλους indie rockers είναι εδώ σε αυτό το δίσκο και ταυτόχρονα σε μερικά τραγούδια όπως το "Bane", στο "Chicago" και κυρίως στο "Philadelphia", διαφαίνονται λίγες καινούργιες «πινελιές», όπως οι ορχηστρικές και χορωδιακές παρεμβολές και οι ακουστικές μελωδίες. Στον αντίποδα, το τραγούδι "U&ME" που ακολουθεί, είναι ένα τυπικό alt-J τραγούδι, ένα tradermark-song, ενώ και το αμέσως επόμενο, το υπέροχο "Hard Drive Gold", ακούγεται σαν ξαδερφάκι του "Left Hand Free".
Έχουν περάσει κιόλας δέκα χρόνια από το ιστορικό ντεμπούτο. Τέσσερις δίσκους μετά, οι alt-j μοιάζουν πιο άνετοι με τον εαυτό τους από ποτέ άλλοτε. Το ταλέντο παραμένει ίδιο, η προσωπική έκφραση των μουσικών όμως μοιάζει σαν να ξεκλειδώθηκε επιτέλους. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε άλλα πέντε χρόνια για νέα κυκλοφορία. Μέχρι τότε όμως, στο προσωπικό συναισθηματικό ταξίδι που έχει ο καθένας, θα μας ταξιδέψει το "The Dream".