Γιατί ο Φοίβος Δεληβοριάς έγραψε ένα τόσο σπουδαίο δίσκο;

Τις τελευταίες ημέρες πολλοί γνωστοί κι άγνωστοι φίλοι μου στο Facebook έσπευσαν να ποστάρουν το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά, το κατά κύριο λόγο κίτρινο "Anime", κάποιο αγαπημένο τραγούδι, μία άποψη για το άλμπουμ, μια εσωτερική παρόρμηση. Με βαριά καρδιά παρακολουθούσα το φαινόμενο, μου θύμισε cancel, je suis, boycott, rip κι άλλα trends που κατακλύζουν κατά διαστήματα τα μέσα και μύριες απόψεις επί παντός επιστητού. 

Εκατοντάδες λοιπόν μουσικόφιλοι συντονίστηκαν για το Anime, δημιουργώντας ένα κλίμα θετικό και συνάμα ύποπτο για ένα άλμπουμ, που ακολουθεί την εξαιρετική «Καλλιθέα» του. Είναι άραγε τόσο σπουδάια η νέα πρόταση του συνομήλικου μου Φοίβου Δεληβοριά;

• Γιατί καταρχάς, όπως είπα, όλοι μιλούν για αυτό. Δεν είναι τυχαίο όμως το γεγονός ότι όλοι μιλούν για αυτό. Ο Φοίβος έχει καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο, σε κάθε του βήμα, με (σχεδόν) ό,τι και να κάνει. Και το καταφέρνει γιατί οι δουλειές του είναι ενδιαφέρουσες και πάντα από ένα (εξαιρετικό) επίπεδο και πάνω. Το hype που έχει δημιουργηθεί ή δημιουργείται με κάθε κυκλοφορία ενός άλμπουμ του ή μιας ζωντανής του εμφάνισης, είναι δικαιολογημένο. Μπορεί να γράφονται κάποιες υπερβολές ή να υπάρχουν υπερβολικές αντιδράσεις, αλλά το έχει κερδίσει πανάξια.
• Γιατί η στιχουργική του είναι μοναδική, ακόμη κι αν μιλάει για πράγματα που προσωπικά εκνευρίζομαι όταν οι καλλιτέχνες μιλάνε για αυτά, γιατί πολλές φορές νοιώθω πως δεν το κάνουν με αγνές προθέσεις. Για παράδειγμα με το που είδα τραγούδι με τίτλο «Ελένη Τοπαλούδη» δε σας κρύβω πως «χαλάστηκα». Μέχρι να το ακούσω βέβαια. Δε μπορώ να γνωρίζω τις προθέσεις του Φοίβου, εξάλλου δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο, αλλά νοιώθω πως δεν έχει ανάγκη να κερδίζει ψυχές κάνοντας χρήση εύκολων τρικ, αλλά κι αν το κάνει ο τρόπος που το κάνει είναι πραγματικά σπαρακτικός και ποιητικός ταυτόχρονα. Αν είναι τόσο φοβερός «παραμυθάς» και μας έχει «παραμυθιάσει» όλους, τι να πω.
• Γιατί, ναι, είναι φοβερός παραμυθάς. Μπορεί να σου μιλάει για το ίδιο μέρος, την ίδια κατάσταση, τον ίδιο πάθος ή λάθος, τον ίδιο άνθρωπο ή γεγονός, όμως καταφέρνει και φτάνει στα μύχια της ψυχής σου, χρησιμοποιώντας κάποιες μικρές/μεγάλες λέξεις ή φράσεις ή ακόμη και βρωμόλογα, που σε «λιώνουν». Πιθανότατα γιατί πρώτα φτάνει σε εκείνα της δικής του.
• Γιατί συνεργάζεται με έναν από τους καλύτερους παραγωγούς της νεότερης γενιάς, τον Βασίλη Ντοκάκη. Αν η στιχουργική του παίρνει το χρυσό μετάλλιο, σίγουρα το μοιράζεται με τις ενορχηστρώσεις που έχουν ένα φρέσκο αποτύπωμα, χωρίς να γίνονται ιδιαίτερα απόμακρες ή ιδιαίτερα κοινότυπες σε σχέση με όσα γνωρίζαμε. Καταφέρνουν δηλαδή να επαναπροσδιορίζουν τον ήχο του Φοίβου, χωρίς όμως να τον κάνουν μη αναγνωρίσιμο.
• Γιατί αρκετοί υποστηρίζουν πως μπορεί να είναι κι ο καλύτερος δίσκος του. Πόσο σπουδαίο είναι αυτό, όταν έχουν προηγηθεί δίσκοι όπως «Η Ζωή Μόνο Έτσι Είν’ Ωραία», «Ο Καθρέφτης» κι η «Καλλιθέα». Προσωπικά δε θεωρώ πως είναι, μου λείπουν το σκέρτσο κι η τσαχπινιά που είχε σε προηγούμενά του άλμπουμ, μου λείπουν κι οι μελωδίες. Για να μην παρεξηγηθώ, η γενικότερή μου αίσθηση είναι πως ο Φοιβος έχει «λανσάρει» ένα ιδιαίτερο προσωπικό στυλ, ένα φοιβικό spoken word, που βασίζεται κυρίως στους στίχους και λιγότερο στις τραγουδιστικές μελωδίες, εκείνες που ας πούμε ορίζουν ένα υποτιθέμενο κλασικό τραγούδι, που τέτοια πολλά μας έχει προσφέρει στην πολύχρονη καριέρα του.
• Γιατί μπορεί αυτή η εποχή να προστάζει ένα τέτοιο άλμπουμ από έναν τέτοιο Φοίβο. Πιο βαρύ, πιο σοβαρό, πιο κοινωνικοπολιτικά διαθέσιμο. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, που δεν γίνεται να μη μιλήσεις για αυτά, να μη μιλήσεις για αυτά σοβαρά. Μπορείς να το κάνεις και με χιούμορ, με τσαχπινιά, αλλά πιθανότατα έχουμε αφήσει πίσω μας την εποχή της αθωότητας.
  

Μένουμε δίπλα με το Φοίβο, πιθανότατα μας χωρίζουν λιγότερο από 150 μέτρα. Τον έχω δει να περνάει κάτω από το σπίτι μου, τον έχω δει να μπαίνει στο δικό του. Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ όμως, ούτε καλημέρα δεν έχουμε πει. Η πιο κοντινή μας στιγμή ήταν όταν ήμουν φοιτητής στη Λαμία κι είχε έρθει να παίξει στο Velvet, ένα πολύ ωραίο μαγαζί στην πόλη, τα τραγούδια του από το δίσκο «Η Ζωή Μόνο Έτσι Είν' Ωραία», που κυριολεκτικά είχαμε λιώσει με την παρέα μου. Το μαγαζί ήταν σχετικά άδειο κι εμείς ενθουσιασμένοι τραγουδούσαμε όλους τους στίχους των τραγουδιών. Μάλιστα σε ένα τραγούδι, δε θυμάμαι ποιο ήταν, έγινε μια παύση που δεν υπήρχε στο άλμπουμ κι ακούστηκε η φωνή του κολλητού μου του Σπύρου, σε όλο το μαγαζί, να λέει τον επόμενο στίχο.

Ο Φοίβος γύρισε κι εκείνος ενθουσιασμένος λέγοντας πως δεν περίμενε να ξέρει κάποιος τα λόγια ή να έχουν τέτοια απήχηση τα τραγούδια του, αντίδραση μικρού παιδιού (εξάλλου τέτοια ήμασταν τότε, συνομήλικοι σχεδόν). Ελπίζω να έχει παραμείνει το ίδιο μικρό παιδί στην ψυχή του και το "Anime" να είναι το αποτέλεσμα του «ξυσίματος» αυτής της ψυχής. Εξάλλου όπως λέει κι ο ίδιος, στο τεράστιο «Κάποια Παιδιάκια»:

«Μα κάποια λίγα πίσω απ’ τη ρωγμή του κάλλους
Θα δούνε μέσα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους
Μα κάποια πίσω από το ράγισμα του κάλλους
Θα δουν το τραύμα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους»