Τι θα ακούσετε:
έναν ερμηνευτή-σταρ να αποδεικνύει εμφατικά ότι του αξίζει ο χαρακτηρισμός
Βαθμολογία:
8
Από την τελευταία φουρνιά μέγκα-σταρζ που πρόλαβε να μάς σερβίρει η πάλαι ποτέ κραταιά δισκογραφική βιομηχανία, λίγο προτού μπει στον παρατεταμένο επιθανάτιο ρόγχο της, ο Γιάννης Χαρούλης αποδείχθηκε η πιο συμπαθής περίπτωση. Σπάνια μάς απασχόλησε με δηλώσεις του ή με εξωμουσικές δημόσιες εμφανίσεις του, απέφυγε να «καεί» σε κάποια ανταγωνιστική επιχείρηση συναυλιακής επικράτησης, δεν ξεσκίστηκε στις συμμετοχές, ούτε στη δισκογραφική υπερπροσφορά για να διατηρηθεί στην επικαιρότητα. Στα 20 χρόνια που τον ξέρουμε έχει κυκλοφορήσει μόλις πέντε προσωπικούς δίσκους, και μια ζωντανή ηχογράφηση.
Στη νέα του δισκογραφική κατάθεση, έξι ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη, ο Χαρούλης μοιάζει να πιάνει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει το 2006, με το άλμπουμ «Χειμωνανθός». Τότε είχε γίνει μια πρώτη, αν και όχι ολοκληρωμένη, προσπάθεια να μπει το φωνητικό/ερμηνευτικό του χάρισμα σε ένα πλαίσιο που να αναιρεί τους αναπόφευκτους ηχοχρωματικούς συνειρμούς, ενώ είχαν αποκαλυφθεί και οι πρώτες του απόπειρες στην τραγουδοποιία.
Οι προαναφερθείσες στοχεύσεις ολοκληρώνονται - κάποτε και απογειώνονται - τώρα στο «Κολιμπρί». Είναι μια δουλειά ετούτη που κάνει σαφές από την πρώτη κιόλας ακρόαση ότι είναι αποτέλεσμα συντονισμένης προσπάθειας, συγκεκριμένου οράματος, και ομαδικής εργασίας. «Πρέπει να σκάψει κανείς για να βρει την πηγή του» γράφει στο δελτίο τύπου ο Χαρούλης, και όντως μπορείς να το νιώσεις αυτό το σκάψιμο. Και να αισθανθείς το καταστάλαγμα στο οποίο οδήγησε η συγκεκριμένη διαδικασία.
Όπως και ο «Χειμωνανθός», το «Κολιμπρί» είναι ένα πολυσυλλεκτικό εγχείρημα. Όμως υπάρχουν παράγοντες που δίνουν ενότητα στα διάφορα κομμάτια του, που δίνουν σχήμα και ολοκληρωμένη μορφή στο πολύχρωμο ύφασμά του. Ο πρώτος είναι ο ίδιος ο Γιάννης Χαρούλης, ο οποίος όχι μόνο ερμηνεύει, αλλά και υπογράφει τις μελωδίες στα 10 από τα 12 τραγούδια. Και ο άλλος είναι η ενορχήστρωση, η παραγωγή, ο τρόπος που συναρμολογείται ο ήχος του δίσκου.
Ο καλλιτέχνης είχε βεβαίως δώσει και προηγουμένως τα διαπιστευτήριά του ως ερμηνευτής, κι από αυτή την άποψη οι επιδόσεις του εδώ δεν αποτελούν έκπληξη. Όμως έχει σαφώς εξελιχθεί, κι αυτό πρέπει να του πιστωθεί. Εκεί που εκπλήσσει, όμως, είναι στον τραγουδοποιητικό τομέα, όπου ευστοχεί κατ’ εξακολούθηση: είτε μελοποιεί στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου, της Ελένης Φωτάκη και του Κωστή Φραγκούλη (Ανταίου), είτε γράφει μόνος, όπως κάνει στα τραγούδια «Ρίζα», «Ρυάκια» και «Αμυγδαλίτσα».
Όσο για τη δουλειά στον ήχο, είναι και αυτή πολλαπλώς θελκτική. Πατώντας γερά σε ένα σύγχρονο world πεδίο, αποκαλύπτει μυριάδες λεπτές αποχρώσεις, και μια σύγχρονη ματιά που ισορροπεί ανάμεσα στην εγχώρια παράδοση και στα διεθνή ρεύματα. Ηλεκτρισμός και ηλεκτρονικότητα συνυπάρχουν με ακουστικά όργανα διαφόρων προελεύσεων, χωρίς να εκβιάζεται τίποτα, αλλά και χωρίς πεζές διαθέσεις και ετοιματζίδικες λύσεις.
Όλα τα θέλγητρα του νέου αυτού δίσκου του Γιάννη Χαρούλη είχαν διαφανεί από το πρώτο κιόλας δείγμα που δημοσιοποίησε, πριν από έναν χρόνο και κάτι. Το «Θέατρο Του Δρόμου» παραμένει ένα εξαιρετικό τραγούδι και ηχογράφημα, απόλυτα ζυγισμένο, και με μια Ελένη Φωτάκη ευχάριστα απομακρυσμένη από τη διάθεση αυτολύπησης που τη χαρακτήριζε άλλοτε. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα δυνατά τραγούδια στο «Κολιμπρί». Όπως το «Μικρό Χλωμό Αστέρι», που υπογράφει ο Παύλος Παυλίδης, όπως το «Μήτε Νικώ Ούτε Νικιέμαι», όπου η αναγνωρίσιμη γραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου φέρνει ένα αβίαστο χαμόγελο στα χείλη, όπως «Το Γοβάκι», που διέπεται από μια κατακτημένη απλότητα. Σίγουρα δεν είναι όλα τα κομμάτια στο ίδιο επίπεδο, όμως κανένα δεν υστερεί κραυγαλέα.
Για εκείνους που παρακολουθούν τον Γιάννη Χαρούλη, το «Κολιμπρί» δεν έρχεται να ανατρέψει την όποια εικόνα του καλλιτέχνη, αλλά μάλλον να την εμπλουτίσει· να προσδώσει βάθος και προοπτική στην ιστορία του. Αλλά έρχεται και ως μια πρόταση για όσους αναζητούν μια συνέχεια για το ελληνικό τραγούδι, που να μην αρκείται σε έξωθεν συνταγές, ούτε σε πατροπαράδοτες απονεκρωμένες μορφές. Προπάντων δείχνει ότι το ευτυχές καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έρχεται με αναζήτηση προς τα μέσα αλλά και προς τα έξω, και χρειάζεται χρόνο, αφοσίωση, πίστη - και καλή παρέα.
Φέτος το καλοκαίρι, ο Γιάννης Χαρούλης θα συναντήσει και πάλι το μεγάλο ακροατήριο, σε χώρους ανά την επικράτεια. Και θα έχει στη βαλίτσα του ωραία τραγούδια, τα καλύτερα που είχε ποτέ, για να μοιραστεί μαζί του. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο έντονα πως θέλω κι εγώ να γίνω μάρτυρας μιας από αυτές τις συναντήσεις. Νομίζω προλαβαίνω να μάθω τα λόγια...