Βαθμολογία:
7,5
Τι θα ακούσεις:
Lo-Fi Pop
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: οι τριλογίες είναι δύσκολα εγχειρήματα. Ο κανόνας περίπου είναι ότι στις σειρές, στις ταινίες και στη μουσική φυσικά το τρίτο σκέλος δεν ενθουσιάζει το κοινό. Το έχει... τεκμηριώσει και ο Φοίβος Δεληβοριάς στο τραγούδι του «Μόνο Ψέματα»: «Δες τον πρώτο και το δεύτερο κύκλο / Αλλά μη δεις τον τρίτο / Και αγνόησε όποιον λέει να τον δεις».
Ο Pan Pan όμως έρχεται να ανατρέψει αυτόν τον κανόνα και να γίνει η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει. Η «Φαντασμαγορία», ένα project που ξεκίνησε το 2020, ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο με το τρίτο μέρος της. Η lo-fi αισθητική που έχει καθιερώσει τον Pan Pan είναι εδώ και στο τρίτο μέρος, μαζί με τη στιχουργική του δεινότητα, αλλά υπάρχουν και καινοτομίες (για τον ήχο του) όπως την παρουσία κιθάρας και ηλεκτρικού μπάσου.
Ένας άλλος γνωστός κανόνας έρχεται αυτή τη φορά να επιβεβαιωθεί: «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Το πρώτο (και μοναδικό) τραγούδι με το οποίο ήρθαμε σε επαφή με τον κόσμο του «Φαντασμαγορία Τρία» πριν αυτό κυκλοφορήσει ολόκληρο είναι το «Ανισόπεδη Ντίσκο», το οποίο, παρά τον ξεσηκωτικό του ρυθμό, στιχουργικά αποτέλεσε τον ιδανικό προπομπό για το περιέχομενο αυτού του άλμπουμ: «Μα όσο κι αν θέλω να χορεύω σαν να μη με νοιάζει / Ξέρω πως έχω ένα βαρίδι που πλακώνει την ψυχή μου». Πέρα από αυτό το σκέλος, το τραγούδι αυτό είναι ξεκάθαρα το αριστούργημα αυτού του άλμπουμ γιατί ακριβώς περιγράφει με τη μία όλες τις αρετές του.
Η «Φαντασμαγορία Τρία» μιλάει για την προσγείωση στην πραγματικότητα, για τα τραύματα που κουβαλάμε από παιδιά και για μια καθημερινότητα λίγο-πολύ αβίωτη μέσα στην οποία όλοι παλεύουμε να επιβιώσουμε, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο φως. Από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου ξεχώρισα το «Απογευματινή Πλημμύρα» που μας προτρέπει να νιώσουμε τα πάντα, να μετράμε αλλά και να σπάμε τα πάντα. Είναι ένα τραγούδι με τρομερή εσωτερική ένταση και ορμή που σε χτυπάει σαν ρεύμα (όχι όμως σε κάποια πίστα).
Κεντρικό θέμα στη θεματολογία του Pan Pan είναι τα παιδικά χρόνια και η σταδιακή (ή και όχι) εξασθένηση της παιδικότητας. Εδώ συναντάμε ένα ακόμα χαρακτηριστικό δείγμα, το πολύ δυνατό τραγούδι «Φωτιά Στις Κεραίες», το οποίο ερμηνεύει η Καλλιόπη Μητροπούλου. Είναι ένα τραγούδι που στέκεται κάπως ειρωνικά απέναντι στις υποχρεώσεις (πραγματικές και φαντασιακές) που αντιμετωπίζουμε όλοι μας ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Είναι απαραίτητη μια παράνθεση σε αυτό το σημείο, καθώς σε σχέση με ό,τι ίσχυε στις υπόλοιπες «Φαντασμαγορίες» (ειδικά σε σχέση με το Δύο), ο Pan Pan επωμίζεται περισσότερο το ερμηνευτικό σκέλος του άλμπουμ, αλλά παράλληλα πέρα από την γνωστή του συνεργάτιδα την Καλλιόπη Μητροπούλου, εδώ έχουμε και μια καινούργια συμμετοχή τη Λυγερή Μητροπούλου στο όμορφο, αργόσυρτο τραγούδι, «Κάτι Στο Κομοδίνο».
Μέσα στο συναισθηματικό roller coaster του άλμπουμ ξεχωρίζει και το τραγούδι που διαδέχεται το «Απογευματινή Πλημμύρα», το «Μέσα Στα Κύματα». Αυτό είναι ένα βαθιά νοσταλγικό τραγούδι και η χρήση των synths εδώ τονώνει το συναίσθημα που αναβλύζει από τους στίχους, δίνοντας του μια πολύ ταιριαστή ρετρό αισθητική.
Σε όλο το άλμπουμ «παλεύουν» δύο φαινομενικά αντίρροπες δυνάμεις. Από τη μία η dance floor διάθεση, που προέρχεται από το ίδια την δυναμική που παράγει το συγκεκριμένο είδος μουσικής, και από την άλλη η βαθιά ενδοσκοπική ματιά που διαθέτουν οι στίχοι των τραγουδιών, εξ ου και παρατηρείται το μοτίβο μετά από ένα πιο ρυθμικό τραγούδι να ακολουθεί ένα πιο αργό. Παρότι σιγοβράζει αυτή η αντίφαση, το άλμπουμ έχει αξιοθαύμαστη εσωτερική συνοχή, έχει ξεκάθαρη κεντρική ιδέα και δεν φλυαρεί.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι αρκετός κόσμος θα ταυτιστεί με πολλά από τα επτά συνολικά τραγούδια του «Φαντασμαγορία Τρία» γιατί αποτυπώνει ακριβώς την παλέτα των χαοτικών συναισθημάτων μιας ζόρικης εποχής, μέσα στην οποία παρά τις προφανείς αντιξοότητες προσπαθούμε να ερωτευτούμε, να νοσταλγήσουμε και να επισκεπτόμαστε - έστω και στα κρυφά καμιά φορά - εκείνα τα «μέρη» στα οποία αισθανόμαστε όμορφα και οικεία.