Ο Pelion Rivers, κατά κόσμον Άγγελος Αϊβάζης, είναι τραγουδοποιός και μουσικός.
Στη μέχρι σήμερα πορεία του, υπήρξε μέλος των Brainwash Squad, των Jaguar Bombs και των His Majesty The King Of Spain, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι στην ομάδα της Μαρίζας Ρίζου ως κιθαρίστας, επί των εγχόρδων και των φωνητικών. Το 2014 κυκλοφόρησε, ως Blank Canvas, το άλμπουμ "Ten Tales Of Ordinary Madness". Το (εμπνευσμένο από το Πήλιο) folk πρότζεκτ Pelion Rivers μπήκε επισήμως σε κίνηση το 2018, με την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου. Φέτος, το ταξίδι συνεχίζεται με το δεύτερο LP, το οποίο βάζει στην εξίσωση (και) τον ελληνικό στίχο και φέρει τον τίτλο "Tiger Shrimp".
Με αυτή την τελευταία κυκλοφορία ως αφορμή, ο Άγγελος Αϊβάζης παρουσιάζει παρακάτω 10 από τους αγαπημένους του δίσκους.
1. Revolver - The Beatles (1966)
Εκτός ότι είναι ένας από τους επιδραστικότερους δίσκους των Beatles και το μεταίχμιο μεταξύ της «αθώας» και της ψυχεδελικής τους φάσης, είχα πάθει πλάκα με την ιστορία της Eleanor Rigby. Το τραγούδι γράφτηκε ως ένας ύμνος στη μοναξιά από τους McCartney - Lennon για μια πρωταγωνίστρια της φαντασίας τους, συνδυασμός των ονομάτων μιας ηθοποιού και ενός καταστήματος που σύχναζαν (το Rigby). Το 1980, όμως, στη γενέτειρά τους, στο Liverpool, ανακαλύφθηκε πως στο κοιμητήριο (που άραζαν μετά το σχολείο) υπήρχε όντως ένας τάφος με την επιγραφή Eleanor Rigby, μιας πολύ μοναχικής κυρίας που έφυγε απ' τη ζωή το ’39, κάτι που δεν είχαν ενσυνείδητα παρατηρήσει ποτέ.
2. By The Way - Red Hot Chili Peppers (2002)
Υπάρχουν οι φανατικοί των Peppers που δεν μπορούν να ακούσουν τίποτα μετά την εποχή "Blood Sugar Sex Magik", ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις μελωδικές πινελιές του (τιτάνα) John Frusciante. Ε, εγώ ανήκω στους δεύτερους. Σε εκείνους που προτιμάνε την alternative και λιγότερο καταιγιστικοακαταλαβίστικη φανκ εκδοχή των Peppers. Στον δίσκο αυτόν φαίνεται η συνθετική τους δεινότητα. Οι φωνητικές εναρμονίσεις του ακατανόμαστου γεμίζουν χρώματα την ατμόσφαιρα και ο δίσκος αποτελεί κατ’ εμέ την πιο ολοκληρωμένη τους πρόταση.
Ντάξει, και το "Californication" καλό ήταν.
3. The Freewheelin’ Bob Dylan - Bob Dylan (1963)
Ένας δίσκος ορόσημο, τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά.
Το Don’t Think Twice, It’s All Right ίσως και να είναι το αγαπημένο μου κομμάτι.
4. Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια - Τρύπες (1993)
Για τις εποχές που ακούγαμε Ατλαντίς Fm (τα social media της εποχής) και περιμέναμε να ακούσουμε Το Τρένο και να χτυπηθούμε με το Δε Χωράς Πουθενά. Τυχερός που πρόλαβα να τους δω live στο τελευταίο τους τουρ, το ‘99.
5. Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι - Διονύσης Σαββόπουλος (1987)
Κασέτα που βρισκόταν πάντα στο αμάξι και έχει ντύσει τις παιδικές μου αναμνήσεις. "Παρέλαση" σπουδαίων με αγαπημένο το Ανέβηκα Στην Πιπεριά, με τον στίχο "μέγας πόνος μ' έχει πιάσει και με τρίβει να περάσει" να μου προκαλεί γέλιο, χωρίς να έχω ιδέα γιατί. Αργότερα κατάλαβα.
6. The Wild Hunt - The Tallest Man On Earth (2010)
Είναι κάποιο δίσκοι που σε αρπάζουν με την πρώτη ακρόαση και ρέουν αβίαστα σε περιοχές που δεν έχεις ξαναβρεθεί. Αυτό κατάφερε να κάνει ο τροβαδούρος από τη Σουηδία και να με μυήσει στον απίστευτα γοητευτικό κόσμο του fingerpicking.
7. So Much Guitar - Wes Montgomery (1961)
While We're Young και η ταστιέρα στάζει μέλι. Ένα σημαντικό κεφάλαιο για όποιον αγαπάει τον ήχο της κιθάρας και σίγουρα δεν μπορεί να αγνοήσει το δικό του, χαρακτηριστικότατο παίξιμο.
8. Between The Buttons - The Rolling Stones (1967)
Σιγά ρε ψαγμένε, διάλεξες ένα από τα λιγότερο γνωστά τους άλμπουμ και όχι το "Let it Bleed". Και όμως, αυτόν τον δίσκο που έπεσε κυριολεκτικά από πάρτι των δικών μου στα '60s το έχω λιώσει όσο κανέναν άλλο των Stones. Κάπου, κάποιος φόρος τιμής.
9. Life Won't Wait - Rancid (1998)
Καλιφορνέζικη μετενσάρκωση του πνεύματος των Clash, σε έναν ειλικρινή punk rock/roots δίσκο, για κάθε απαιτητικό ερημίτη και ερημοσπίτη του Camden town.
10. Louder Than Bombs - The Smiths (1987)
Το Λονδίνο έχει παίξει έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και ο δίσκος αυτός αποτελεί ξεκάθαρα το soundtrack του. Αγνό, καθαρόαιμο, εκτυφλωτικά διαπεραστικό: γκρι.