Ο Malcolm Lowry αναμφισβήτητα ήταν ένας εξαιρετικά ταλαντούχος συγγραφέας, όμως ο αλκοολισμός και η εν γένει αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του τον οδήγησαν στο θάνατο σε ηλικία 47 ετών το 1957. Το «Κάτω Από Το Ηφαίστειο» (1947), το τελευταίο μυθιστόρημά του που εκδόθηκε όσο ζούσε, είναι ένα σκοτεινό, τρομακτικό, βαθιά συγκινητικό και στιλιστικά εντυπωσιακό κείμενο για το θάνατο, τη λύπη, τα ταξίδια, τη λαγνεία, την πίστη και τον εθισμό στις ουσίες.
Ο Τζέφρι Φιρμίν, ο πρωταγωνιστής, είναι ο ντροπιασμένος Βρετανός πρόξενος του Κουαουναχάακ, μιας μικρής πόλης του κέντρου του Μεξικού. Μονίμως μεθυσμένος και σε κατάσταση πλήρους αναισθησίας μετά τη σχέση της γυναίκας του με έναν φίλο του, την επακόλουθη αποχώρησή της και τελικά το διαζύγιο. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται μετά την απροσδόκητη επιστροφή της ένα χρόνο αργότερα, με τον Φιρμίν να μην είναι σε θέση να κατανοήσει την επίπτωση στην ζωή του που φέρνει αυτή η επιστροφή. Αντίθετα, ο πρόξενος αφήνει τη δίψα του για αλκοόλ και το φόβο του να μείνει μόνος με τη σύζυγό του να τον οδηγήσει, μαζί με εκείνη, τον πολύ μικρότερο αδερφό του και τους διάφορους περιστασιακούς συμπότες που γνωρίζει από την εποχή του στις καντίνες και τα μπαρ της πόλης, σε μια θυμωμένη, ζαλισμένη και αβέβαιη περιπλάνηση κατά τη διάρκεια των εορτασμών της Ημέρας των Νεκρών.
Το βιβλίο κάνει πολλές αναφορές στον "Dr. Faustus" του Christopher Marlowe, συγκρίνοντας την καταστροφή της πουλημένης ψυχής με τον αναπόφευκτο θάνατο του ίδιου του Φίρμιν. Εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κλασικής τραγωδίας, με την έννοια ότι ο πρωταγωνιστής αναγνωρίζει το λάθος των τρόπων του, αλλά δεν μπορεί να τους αλλάξει. Στην πραγματικότητα, καθώς η μέρα προχωράει γίνεται όλο και πιο μεθυσμένος, κρύβοντας την αστάθειά του, προσπαθώντας να αντικαταστήσει τη νηφαλιότητα με μια επιτηδευμένη ευγλωττία, με την συμπεριφορά του να επιδεινώνεται σε απροσδόκητα επίπεδα ανόητης, εγωιστικής σκληρότητας στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου.
Η σύζυγος και ο μικρότερος αδερφός του Φιρμίν φαίνεται να έχουν καλή σχέση, απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου και παρόλο που υπάρχουν υπόνοιες μιας ρομαντικής, ή τουλάχιστον σεξουαλικής ιστορίας μεταξύ τους, αυτό δεν διερευνάται ποτέ πλήρως. Η ζήλια που νιώθει ο Φιρμίν προς τον άντρα με τον οποίο τον απάτησε η γυναίκα του αναφέρεται επανειλημμένα, αλλά όταν αυτός του προσφέρει την παρέα του, μαζί με αλκοόλ, ο μοναχικός, απελπισμένος, εθισμένος πρόξενος κρύβει κάθε εκνευρισμό και δέχεται γρήγορα. Κρύβει αλκοόλ στο σπίτι του, γνωρίζει το όνομα κάθε ιδιοκτήτη μπαρ στην περιοχή και συχνά προσαρμόζει και αλλάζει τη συμπεριφορά του με τρόπο που θα διευκολύνει την πιο άμεση απόκτηση ποτού. Οδηγείται από τη δίψα του, από την πείνα του, από την κατάθλιψή του, που αρχικά προκάλεσε η απώλεια της γυναίκας του. Έτσι, ωθούμενος από αυτή την ανάγκη, ο Φίρμιν δεν είναι σε θέση να αρπάξει την δεύτερη ευκαιρία που του παρουσιάζεται για να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Ο αναγνώστης τον συναντά στο σημείο που πίνει γιατί πρέπει να πιει, όχι πια γιατί τον άφησε η γυναίκα του.
Η αφηγηματική φωνή του Lowry είναι υπέροχη, αν και σε σημεία μπερδεμένη και υπερβολικά περίπλοκη. Η γραφή του είναι εύγλωττη και συχνά ποιητική. Ξέρει πραγματικά πώς να παίρνει τα συναισθήματα και τις σκέψεις των χαρακτήρων του και να τα τοποθετεί όμορφα στο χαρτί. Οι προτάσεις είναι περίτεχνες, περίεργα διατυπωμένες σε σημεία και πολύ μακροσκελείς. Είναι ένα κείμενο βαθιά, βαθιά τραγικό για τη χαμένη ευκαιρία, τη λύπη, τα λάθη και την καταστροφική δύναμη του αλκοόλ. Είναι τραγικό, επίσης, ότι ο Lowry απέτυχε να ακούσει το δικό του μήνυμα. Η καταστροφή για την οποία γράφει είναι μια καταστροφή που μπορούσε να δει μέσα του. Ωστόσο, ήταν ανήμπορος να την σταματήσει.
Ένα απολύτως όμορφο βιβλίο.