Ξέρω ήδη τι θα δείτε απόψε στο Release Athens!

Κοίταζω το αποψινό lineup του Release Athens και μπορώ με χαρά να πω: «Έχω πάει». Όχι, βέβαια, ότι δεν θα ξαναπήγαινα… Το αντίθετο, θα έλεγα. 500 χιλιόμετρα μακριά, από τη Θεσσαλονίκη, ζηλεύω όσ@ θα βρεθείτε απόψε στην Πλατεία Νερού, σε μία τριπλή συναυλία με έντονο χρώμα σαλονικιώτικο.

Super Stereo, Κ. Βήτα και Παύλος Παυλίδης, λοιπόν. Έχοντας παρακολουθήσει live όλους τους καλλιτέχνες του αποψινού lineup, γράφω δύο λόγια, ώστε να τους παρουσιάσω.

Δημιουργημένοι πριν περίπου 20 χρόνια και με πρωτεργάτη τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Θανάση Τζίνγκοβιτς, οι Super Stereo παραμένουν ένα από τα πιο ταλαντούχα alt rock σχήματα της συμπρωτεύουσας. Πέρα με το Θανάση, η μπάντα απαρτίζεται από την Εύα Ντούρου (πλήκτρα, theremin, φωνητικά), το Δημήτρη Οικονόμου (τύμπανα), τη Λαμπρινή Γρηγοριάδου (κιθάρα) και τον Ιάσονα Οικονόμου (μπάσο).

Fuzzy κιθάρες, στιγμές ψυχεδέλειας με επιρροές από ελληνική ροκ σκηνή των ‘90s και έντονα ποιητικοί στίχοι, εμποτισμένοι σουρεαλισμό και αληθινό συναίσθημα. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που συμπυκνώνονται στους Super Stereo, μαζί με τις εκρηκτικές τους live εμφανίσεις, φυσικά.

Ο Θανάσης, όπως είχε την ευκαιρία να μου πει σχετικά πρόσφατα, αφοσιώνεται σε κάθε σκέλος της δημιουργίας, από τα πρώτα στιχουργήματα μέχρι την τελική σύνθεση, της ηχογραφήσεις και το mastering. Πιστεύει ότι κάθε είδος μουσικής μπορεί να γίνει «ροκ» με το κατάλληλο attitude και έχει ελπίδες για την ικανότητα της Θεσσαλονίκης να γεννά ωραία πράγματα μουσικά, παρά το συγκεντρωτισμό της Αθήνας.

Πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Super Stereo είναι το άλμπουμ «Σαν Τα Γατιά». Όπως όλοι οι δίσκοι τους, προέκυψε μέσα από χρόνια ζύμωσης και δοκιμών, μέχρι το συγκρότημα να καταλήξει σε ένα πλήρες concept άλμπουμ, όπου κάθε τραγούδι, κάθε πρόταση, κάθε νότα είναι τοποθετημένα στη σωστή θέση.

Συναυλιακά ετοιμαστείτε για ένα live άρτιο τεχνικά, με νεύρο αλλά και πολύ καλά «δεμένο». Α, και με extra δόσεις συγκίνησης, καθώς ο Θανάσης και ο Δημήτρης πέρασαν και από τους B-Movies του Παυλίδη, ενώ ο πρώτος παίζει μπάσο και στην τωρινή του μπάντα. Υπερωρίες θα γράψει στη σκηνή!

Όσο και αν μας λυπεί η πρόσφατη διαβεβαίωση του Κωνσταντίνου (Κ.) Βήτα ότι η επανένωση των Στέρεο Νόβα το 2023 ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να τους ξαναδούμε στη σκηνή, μπορούμε έστω να τους απολαμβάνουμε μεμονωμένα, χάρη στην πλούσια solo δισκογραφία που έχει να επιδείξει ο καθένας.

Τον Κωνσταντίνο τον είδα μόλις πριν μία εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, σε ένα live διαγενεακό. Πρώην rave-άδες και νυν φασαίοι, Gen-Xers και Gen-Zers, μαζί με όλα τα ενδιάμεσα στάδια, κατακλύσαμε την πλατεία της Μονής Λαζαριστών σε ένα σχεδόν δίωρο live που έφερε το καλοκαίρι σε όλες του τις εκφάνσεις, με μια ζεστή «Νύχτα» μ' ένα «Τζιτζίκι», ένα «Κύμα» (“The Wave”) και —εννοείται— ένα «Πάρτυ» κάτω από τα αστέρια.

Το ίδιο αναμένεται να κάνει και στην Πλατεία Νερού, μαζί με τους Βάϊο Μαχμουντέ στο συνθεσάιζερ και Βαγγέλη Μπαλιούση στα ντραμς. Ατμοσφαιρικός εκεί που πρέπει, άκρως χορευτικός επίσης εκεί που αρμόζει, θα κάνει τη μεγάλη έκταση του Φαλήρου μία πίστα χορού. Γιατί οι Στέρεο Νόβα (μάλλον) μας τελείωσαν οριστικά πλέον, αλλά η μουσική τους κληρονομιά προορίζεται να είναι «όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει», μέσα από τα solo δισκογραφήματα των δύο μελών τους.

Θυμάμαι κάποτε μιλούσα, στο πλαίσιο του project Istorima, με το Χρήστο Καϊσούδη, έναν από τους συνιδρυτές του Πολυχώρου «Μύλος» στη Θεσσαλονίκη. Θυμόταν ακόμα πόσο έκπληκτος ήταν όταν του είπαν ότι «ο Παύλος», ένας από τους ηχολήπτες του «Μύλου», είχε μία μπάντα με το όνομα Ξύλινα Σπαθιά και θα έπαιζει εκεί. Το όνομα τού είχε φανεί περίεργο και η δυσπιστία κυριάρχησε αρχικά μέσα του. Όμως, το βράδυ της συναυλίας όλα άλλαξαν:

«Και ξαφνικά γεμίζει… Σαν τσαμπιά ήταν κρεμασμένοι μέσα! Και βλέπω τον Παύλο και λέω: “Να, αυτή η μπάντα θα 'χει πολύ μεγάλες προοπτικές. Πάρα πολύ μεγάλες προοπτικές”. Και, φυσικά, ο Παύλος σταμάτησε από ηχολήπτης και πλέον έγινε μουσικός. Γιατί η εξέλιξή του ήτανε ραγδαία και οι περιοδείες ερχόταν η μία μετά την άλλη». 

Σύντομα τα ράφια των δισκάδικων κατέκλυσε η θρυλική «Ξεσσαλονίκη», ύμνος σε μία πόλη που ηγούνταν των μουσικών τάσεων, ενώ τώρα μοιάζει να γίνεται το ανάποδο.

Και μετά τις απανωτές περιοδείες ήρθαν και τα απανωτά άλμπουμ: πρώτα με τα Σπαθιά, μετά με τους B-Movies και πλέον με νέα μπάντα.

Πρωτοπόρος στη μίξη της ροκ με ηλεκτρονικά στοιχεία, γνήσια εικονοπλαστικός και συναισθηματικός, ο Παυλίδης είναι κι αυτός ένας διαγενεακός καλλιτέχνης που δεν διστάζει να μιλά για τα τρέχοντα κοινωνικά θέματα, για όλα τα «αλλιώτικα παιδάκια» εκεί έξω.

Το 2023 διακινδύνευσε να φέρει στο ύφος του τα τραγούδια του θρυλικού Γιάννη Μαρκόπουλου με το «Πέρα Από Τη Θάλασσα» και το 2024 μάς χάρισε το «Μπρανκαλεόνε», ένα άλμπουμ λεπτομερώς επιμελημένο τόσο στο ακουστικό όσο και στο οπτικό σκέλος. Και για πολλούς, μία απόδειξη ότι παραμένει ένας καλλιτέχνης γεμάτος δημιουργική ενέργεια, ακόμα και μετά από 30 χρόνια πορείας.

Έχοντας δει, με την Άννα Μπαρμποπούλου, τη ζωντανή του εμφάνιση πέρσι στο WE, μπορώ να μιλάω για μία γεμάτη εμπειρία από κάθε άποψη. Συνεχής επαφή με το κοινό, γεμάτος ήχος, εναλλασσόμενα visuals άκρως ταιριαστά με το ονειρικό περιεχόμενο των στίχων. Μαζί του απολαύσαμε τον Αλέκο Γεωργουλόπουλο σε κιθάρα, synthesizers και φωνητικά, τον Αλέξη Σταυρόπουλο σε τύμπανα και sample pads, το Θανάση Τζίνγκοβιτς σε μπάσο, κιθάρα και φωνητικά, και τον Aki Rei σε πλήκτρα, κιθάρα και φωνητικά.

Θυμάμαι ακόμα το μήνυμα στο video wall πίσω από τον Παύλο: «Η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί». Δεν το πιστεύετε; Μία βόλτα απόψε από την Πλατεία Νερού θα σας πείσει!