«Αν το κολύμπι μ' ευχαριστεί, να μην βουτήξω ξανά σε γαλάζια καθαρά νερά. Αν μου αρέσουν οι περίπατοι στα πάρκα, τα δέντρα να πέφτουν και να μου κλείνουν τον δρόμο καθώς περπατώ. Θα είμαι ειλικρινής. Αν δεν είμαι ειλικρινής, δεν είμαι άξιος να είμαι εδώ μπροστά σας απόψε.»
Βράδυ Τρίτης, ένας εξεταστής με ηγεμονική φυσιογνωμία, ο Ευθύμης Θέου, υποδέχεται, άλλοτε με το σκληρό προσωπείο του ανακριτή άλλοτε με εκείνο του στωικού ψυχαναλυτή, στο ιερό της Αγγλικανικής Εκκλησίας του Άγιου Παύλου δύο νέους για να εξομολογηθούν τα έως τώρα πεπραγμένα τους. Η Εύη Σαουλίδου και ο Φιντέλ Ταλαμπούκας θα κληθούν, αφού πρώτα δώσουν έναν τελετουργικό όρκο ειλικρίνειας, να αναπτύξουν ενώπιον του εξεταστή/ανακριτή/ψυχαναλυτή τους και του πενταμελούς σώματος των ενόρκων του χορού (ο οποίος αποτελείτο από τις Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ματίνα Περγιουδάκη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Ελένη Βεργέτη και Αργυρώ Χιώτηκα) την απολογία τους για τα όλα εκείνα τα μικρά ή τα μεγάλα που έπραξαν ή αμέλησαν να φέρουν εις πέρας στην ζωή τους.
Οι δύο νέοι υπό την «πιεστική καθοδήγηση» του Ευθύμη Θέου θα ανατρέξουν σε στιγμές του παρελθόντος τους, ενώ δεν θα παραλείψουν να εκμυστηρευτούν τις μελλοντικές τους επιδιώξεις. Η ειλικρίνεια που θα επιδείξουν θα ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν από το ακροατήριο τους, το οποίο και θα ανταμείψει τον πιο ειλικρινή εκ των δύο με την είσοδο του στο εκλεκτό σώμα των ενόρκων, που εμφανίζεται στο έργο ωσάν μια ανώτατη κοινωνική κάστα που φέρει το αποκλειστικό δικαίωμα να τραγουδά!
Ο Ευθύμης Φιλίππου και η ομάδα Vasistas έπειτα από την παρουσία τους στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ανέβασαν εκ νέου το έργο τους, «Απολογίες 4 & 5», για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στον χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
Γνωστός για την «ιδιαίτερη» γραφή του, την εμπλουτισμένη με ποικίλους συμβολισμούς και αλλόκοτες στιχομυθίες, ο Ευθύμης Φιλίππου βαδίζει και σε αυτή την παράσταση στον γνωστό του συγγραφικό μονοπάτι. Το κείμενο του είναι διανθισμένο για ακόμα μια φορά με έντονα ειρωνικά στοιχεία, που αποτελούν αν μη τι άλλο έξυπνοι σχολιασμοί του συγγραφέα πάνω στις κοινωνικά αποδεκτές απόψεις και συμπεριφορές. Παράλληλα, οι τρεις χαρακτήρες του κινούνται μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας, τείνοντας ξεκάθαρα προς την δεύτερη.
Θαρρώ πως με τις «Απολογίες», ο Φιλίππου επιδιώκει να ψέξει την ιδέα που προβάλλεται ως κοινωνική πραγμάτωση και καλλιεργείται συστηματικώς στο άτομο ότι για να ολοκληρωθεί οφείλει να είναι μέρος ενός συνόλου. Κοινώς, να εγκαταλείψει την προσωπικότητα του, δημιουργώντας αντί αυτής μια συλλογική ταυτότητα, όπου μοιραία η διαφορετικότητα θα αδυνατεί να βρει χώρο έκφρασης. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σώμα των ενόρκων, ένα ομοιογενές σύνολο με κοινή ενδυμασία, φωνή και κίνηση, αλλά κυρίως τα πράγματα που είναι διατεθειμένοι να ομολογήσουν και να πράξουν οι δύο νέοι προκειμένου να αποδείξουν ότι μπορούν να θεωρηθούν άξια μέλη της ομάδας, νομίζω πως συνηγορούν στην παραπάνω θέση.
Οι Vasistas και η Αργυρώ Χιώτη αναλαμβάνουν για δεύτερη φορά να δώσουν σκηνική ζωή στο κείμενο του Φιλίππου. Η σκηνοθεσία του έργου φέρει τον αέρα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Η παράσταση αρχίζει με την πάροδο, το τραγούδι του χορού, έπειτα ακολουθείται από τα επεισόδια, τα διαλογικά μέρη μεταξύ των τριών χαρακτήρων, στη συνέχεια έρχονται τα χορικά σημεία, τα οποία διαδέχονται τα επεισόδια, ενώ το έργο κλείνει τον κύκλο του με την έξοδο, το τελευταίο χορικό τραγούδι του χορού. Όπως και στην αρχαία τραγωδία έτσι και στην συγκεκριμένη παράσταση βλέπουμε υπαρξιακά ερωτήματα να συνυπάρχουν με την λυρικότητα. Μια λυρικότητα, που ούσα εναρμονισμένη με την κίνηση των πέντε γυναικών του χορού μέσα στον χώρο, προσέδωσε μια μυσταγωγική χροιά στο έργο. Το μυσταγωγικό κλίμα βέβαια επέτεινε ο ίδιος ο χώρος της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερη σκηνή για να λάβει χώρα μια παράσταση εξομολόγησης με υπαρξιακές ανησυχίες και ενοχικά κατάλοιπα.
Στις «Απολογίες 4 & 5» ο Ευθύμης Φιλίππου απέδειξε ξανά το πόσο καλός είναι στο να κατασκευάζει ιστορίες και να κρύβει νοήματα πίσω από συμβολισμούς. Από την άλλη μεριά, οι Vasistas κατόρθωσαν με τον συλλογικό χορό και τραγούδι τους να «απλοποιήσουν» σκηνικά το κείμενο, παρασύροντας το κοινό στην θρησκευτική τελετουργία που λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια τους.
Συντελεστές Παράστασης
Κείμενο: Ευθύμης Φιλίππου
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Μουσική διασκευή και διδασκαλία: Henri Kergomar
Σκηνικός χώρος: Μπάμπης Χιώτης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Αντωνόπουλος
Βοηθός δραματουργίας: Άρτεμη Χρυσοστομίδου
Βοηθός ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Καλλιτεχνική συνεργάτιδα: Ariane Labed
Φωτογραφίες: Isa schneider
Trailer: Γκέλυ Καλαμπάκα
Με τους: Εύη Σαουλίδου, Ευθύμη Θέου, Φιντέλ Ταλαμπούκα
Χορός: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ματίνα Περγιουδάκη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Ελένη Βεργέτη, Αργυρώ Χιώτη