Η κατάληψη «Στέκι στο Βιολογικό» μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης εκκενώθηκε την τελευταία μέρα του 2021 και λίγες μέρες αργότερα κυκλοφόρησαν φωτογραφίες και βίντεο από την κατεδάφιση (τμήματος;) του χώρου. Οι εξελίξεις συνεχίζονται. Όσα έγιναν εκεί τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια συγκροτούν ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο, αλλά υπάρχει και ένα εξίσου σημαντικό πολιτιστικό κομμάτι που αφορά άμεσα και τις σελίδες του MixGrill. Το πολιτιστικό αυτό κομμάτι δεν μπορεί να σταθεί αυτόνομα από το πολιτικό - τέτοια ήταν (και είναι) η φύση και των δύο άλλωστε - αλλά από μόνο του το σκέλος αυτό επηρέασε διακριτικά μα σταθερά τα συναυλιακά δρώμενα της Θεσσαλονίκης.
Δεν ξέρω αν κάποιος ή κάποια εκεί έξω μπορεί να παρουσιάσει ένα συγκεντρωτικό αρχείο με τις συναυλίες και τα συγκροτήματα που έπαιξαν εκεί, αλλά η λίστα είναι πραγματικά μεγάλη. Στο blog του στεκιού υπάρχει ένα αρχείο που καλύπτει περίπου το ένα τέταρτο της μέχρι σήμερα πορείας του. Από βαριά ονόματα σαν τους Lost Bodies και τους Γκρόβερ, μέχρι (μετ)εφηβικά συγκροτήματα που δεν έφτασαν καν μέχρι το σημείο κάποιας ηχογράφησης, η μουσική άνθισε στον χώρο αυτό. Το συγκρότημα Βουκολική Διαταραχή είχε παίξει εκεί πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου τους το 2020, στον οποίο υπάρχει και αναφορά στους στίχους του «Πανκτσένο»: «Απ’ το Βιολογικό / μέχρι το Πολυτεχνείο / κι έξω από το Φυσικό / μέχρι το Αστεροσκοπείο»...
Όλα τα συγκροτήματα, ντόπια και μη, που εμφανίζονταν εκεί χρειάζονται χώρους για να παίξουν τη μουσική τους, όπως πολλοί άλλοι χρειαζόμαστε χώρους για να την ακούσουμε. Δεν υπάρχουν πολλοί χώροι στη Θεσσαλονίκη που να μπορούν να ικανοποιήσουν τον αριθμό των σχημάτων αυτών και των αναγκών τους όχι (μόνο) επειδή έκλεισε το Υπόγειο πριν από λίγα χρόνια ούτε αποκλειστικά εξαιτίας της συγκεκριμένης νέας απώλειας. Έτσι κι αλλιώς η προσφορά ήταν μεγάλη. Συνεπώς και η ανάγκη. Και η ανάγκη αυτή θα ωθήσει τους μουσικούς αυτούς που θα έπαιζαν εκεί να βρουν άλλο χώρο για να επικοινωνήσουν και να διασκεδάσουν με τους δικούς τους όρους τους επόμενους μήνες και χρόνια, με μόνο κέρδος τις ίδιες αυτές τις πράξεις.
Κρίμα, μόνο, για τις αναμνήσεις τουλάχιστον δύο γενιών ανθρώπων, για τους οποίους, όπως γράφουν και οι Ψύλλοι Στ’ Άχυρα «το στέκι αποτελεί σημείο αναφοράς [για όσους] διψούσαν για επαφή και τέχνη “έξω απ’ τα μέσα τα επώνυμα”»· αναμνήσεις που διατηρούνται στη φορμόλη του YouTube και άλλες που δεν καταγράφηκαν παρά μόνο βιολογικά. Δεν είναι μικρό πράγμα οι αναμνήσεις αυτές, ειδικά όταν ενώνουν αθόρυβα και δυνατά ένα μέρος της κοινωνίας. Μια τέτοια ανάμνησή μου από την εξαιρετική εμφάνιση των Γερμανών Guts Pie Earshot θα γίνει πάσα για μια περσινή ανάρτηση του Θοδωρή Cortés (του ανθρώπου που πρέπει να ακούσετε αν σας νοιάζει στο ελάχιστο το εγχώριο μουσικό παρόν), ο οποίος γράφει για αυτή την προ δεκαετίας συναυλία ομορφότερα από όσο θα μπορούσα ποτέ:
«Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το λάιβ με τους Guts Pie Earshot, κάπου το ‘12 νομίζω, που παύσανε για ένα λεπτό τη φασαρία κι άρχισε ο τσελίστας να παίζει το πρελούδιο της πρώτης σουίτας για τσέλο του Μπαχ και χέστηκα πάνω μου - από χαρά κι από συγκίνηση - και κοίταζα γύρω μου να δω αν καταλαβαίνει κανένας άλλος τι είναι αυτό το σουρεαλιστικό και ιερό πράμα που ξεδιπλωνότανε μπροστά μας, και ίσως κανείς να μην καταλάβαινε ακριβώς, αλλά δεν είχε σημασία, διότι το πράμα ξεδιπλώθηκε και τα δάκρυα χύθηκαν.»