Bρεθήκαμε στο θέατρο Αλκμήνη για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Το Mπορντέλο Tης Mαντάμ Ρόζας» από το βιβλίο «Το Tίμιο Mπορντέλο» της Σπεράντζας Βρανά.
Πρόκειται για ένα σενάριο που έχει γραφτεί με αλήθεια, σκληρή και ωμή αλήθεια, χωρίς ωραιοποιήσεις και καθώς πρέπει, με μια γλώσσα σκληρή και στυγνή, με λόγια που ίσως πολλοί δυσκολετούν να πιστέψουν ότι εκστομίζονται από μια γυναίκα, τη Ρηνούλα. Ναι, μια γυναίκα που έψαχνε τα λεφτά, που δική της φιλοδοξία και σκοπός όλων αυτών ήταν να ανοίξει το δικό της σπίτι με το κόκκινο φωτάκι, το μπορντέλο της «μαντάμ Ρόζας». Όσοι παρευρεθήκαμε εκεί ακούσαμε βρόμικα λόγια να βγαίνουν από το στόμα μιας γυναίκας, που τόλμησε να ονειρευτεί κάτι διαφορετικό και να το κυνηγήσει, ακόμα κι αν έπρεπε την ημέρα να κλαίει.
Η Δανάη Καλοπήτα, σε έναν μονόλογο σοκαριστικό, δίνει τα ρέστα της, φλογερή και με ταπεραμέντο, μια γυναίκα που αν την ακούσεις αρχικά και τη δεις, θα την πεις κυνική και βιτσιόζα, όμως όταν γίνεις κοινωνός των σκέψεών της, θα δεις ένα μικρό κορίτσι που ερωτεύτηκε και έμεινε πιστό σε όλη της τη ζωή στον πρώτο έρωτά του, που όταν δεν δούλευε έψαχνε απεγνωσμένα το παιδί της και έκλαιγε και υπέφερε. Ένα έργο τόσο πολυδιάστατα κοινωνικό, που μέσα του εγκιβωτίζει όλες τις αντιθέσεις της σύγχρονης κοινωνίας, αν και αναφέρεται σε μια παλιά εποχή, όπως θα καταλάβετε και από τη μουσική του (με την εξαίρετη επιμέλεια του Άγγελου Ανδρεόπουλου).
Η Δανάη Καλοπήτα, η γυναίκα με τα δύο πρόσωπα, ξεγυμνώνεται στη σκηνή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μας μιλάει για τις σκηνές σεξ που έχει ζήσει, για τα βίτσια των ανδρών που έκανε πράξη και στο επόμενο λεπτό μάς μιλά για τα όνειρα με το Δημήτρη και τα αισθήματά της προς αυτόν, για τους φόβους για την τύχη της Μαρίας της, μην τυχόν και γίνει σαν αυτή.
Μα η ζωή είναι απρόβλεπτη. Το ίδιο και το σενάριο του έργου, που διατηρεί τη γλώσσα της Σπεράντζας Βρανά, μιας γυναίκας που δεν μάσησε τα λόγια της, λόγια που έβγαιναν από την ψυχή της. Η θεατρική απόδοση-προσαρμογή του Κώστα Παπαπέτρου, που χρησιμοποιεί το ρεαλισμό στη χρήση της γλώσσας και από την αρχή ως το τέλος δεν σταματά να μας ξαφνιάζει, πλάθει ένα σενάριο που καίει με τις αλήθειες του. Από την αρχή ως το τέλος, ο μονόλογος της ερμηνεύτριας ξεχωρίζει για την ωμότητα, κρύβει μέσα του το αναπάντεχο και σκαλίζει την περιέργειά μας.
Σκηνοθετικά-σκηνογραφικά, ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος φτιάχνει ένα σκηνκικό μόνο με τα απαραίτητα: ένα γραφείο, ένα κρεβάτι και μια φλογερή, κόκκινη ρόμπα για την ενδυμασία της ηθοποιού. Άλλωστε, ο τίτλος μιλά από μόνος του: η μαντάμ Ρόζα είναι μια δυναμική και χωρίς αναστολές γυναίκα, η Ρηνούλα όμως είναι η πάντα πιστή στο Δημήτρη που αναζητά και κλαίει για τη Μαρία της.
Η υπόθεση του έργου
Η ζωή της Ρηνούλας ή Πέπιτα ή Ρόζας ξεκίνησε στο πεζοδρόμιο από μια κούκλα, ύστερα ήταν τα χρήματα, μέχρι που το όνειρο έγινε το δικό της μεγάλο σπίτι. Η Ρηνούλα πρώτα γνώρισε τον αγοραίο έρωτα και μετά τον αληθινό έρωτα, όπως τον ονειρεύονταν. Στο πρόσωπο του Δημήτρη είδε τον άντρα των ονείρων της, κι έγινε ο σύζυγός της. Τι κι αν ήταν κι αυτός χωμένος μέσα στην ίδια ζωή;
Έκαναν ένα παιδί, τη Μαρία, που η ίδια η Ρηνούλα αποφάσισε να το δώσει γιατί ήξερε πως ποτέ δεν θα μπορούσε να μεγαλώσει σωστά μαζί της. Και όχι, δεν το έκανε γιατί ήθελε τα λεφτά, το έκανε γιατί μέσα της ήξερε πως το παιδί αυτό θα υπέφερε μαζί τους.
Κι όμως, η Ρηνούλα που τα βράδια κυλιόταν σε βρόμικα σεντόνια και ικανοποιούσε καπρίτσια, ποτέ δεν έπαψε να ζητά και να ονειρεύεται τη μικρή της Μαρία. Όμως, η ζωή παίζει επικίνδυνα παιχνίδια. Κι όταν η Ρηνούλα γίνεται τελικά η μεγάλη και τρανή Ρόζα, βρίσκεται μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής της. Τι να διαλέξει; Την οικογένεια ή το μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας;
Οι φωτογραφίες ανήκουν στους Γιώργο Λυμπερόπουλο και Πέτρο Παπαπέτρο.