Μουσική Λοβοτομή: «Strange Days have found us» - Jim Morrison

Ζούμε σε μια πόλη έξι εκατομμυρίων και είναι όλα τόσο προβλέψιμα όσο και ο ήλιος τον Ιούλιο.
Διαβάστηκε φορες
    Tην Παρασκευή που μας πέρασε έπαιζα μουσική σ’ ένα μπαρ στην Καρύτση και είδα ένα βανάκι παρκαρισμένο στην πλατεία και τα παιδιά μιας μπάντας να στήνουνε τα όργανά τους. Δεν ξέρω περί τίνος επρόκειτο, αν ήταν δηλαδή κάτι προγραμματισμένο ή αν ήταν ένα αυθόρμητο happening. Είχε ενδιαφέρον το όλο σκηνικό και κάποια άτομα άρχισαν να μαζεύονται γύρω απ‘ το γκρουπ. Δεν ξέρω αν ήτανε μιλημένοι και φίλοι των παιδιών ή περαστικοί που είδανε τζερτζελέ και σταματήσανε να χαζέψουν.

    Οι τύποι άρχισαν να παίζουν κατά τις 10:15 και τελειώσανε μετά από μισή ώρα. Δε λέγανε τίποτα, διασκευές παίζανε μόνο κι εγώ δεν έχω καθόλου χρόνο για διασκευάκηδες. Οι συγκεκριμένοι παίξανε από Gil Scott-Heron μέχρι Led Zeppelin και καταφέρανε να τους κάνουνε ν’ ακούγονται σαν να είναι ακριβώς το ίδιο πράμα.. Όμως δεν έχει σημασία ποιοι ήτανε και τι παίξανε, αυτό που μέτρησε για μένα είναι ότι κάνανε κάτι πέρα απ’ το συνηθισμένο, κάτι το διαφορετικό σε μια πόλη που είναι τόσο γαμημένη απ’ όλες τις μεριές που κάνει τη Sasha Grey να μοιάζει με παρθένα.

    Γουστάρω τέτοιου είδους πρωτοβουλίες σ’ αυτή την κοιμισμένη πόλη με το δήμαρχο-ζόμπι. (Δεν πίστευα στα ζόμπι, μέχρι που είδα αυτό τον τύπο). Ζούμε σε μια πόλη έξι εκατομμυρίων και είναι όλα τόσο προβλέψιμα όσο και ο ήλιος τον Ιούλιο. Και αυτή ήτανε μια πρωτοβουλία που δεν ενόχλησε κανέναν.

Εκτός από ένα άτομο που μου έπιασε κουβέντα.

    «Ό,τι γουστάρει κάνει ο καθένας σ‘ αυτή την πόλη,» μου λέει.
    «Έλα μωρέ,» του λέω, «δεν τρέχει και τίποτα.»
    «Έχει χαθεί το μέτρο» συνεχίζει. «Δηλαδή δε σ’ ενοχλεί αυτό το πράμα;»
    Σκέφτομαι τη γενικότερη ηχορύπανση της Καρύτση όπου πιστεύω ότι ορισμένα μπαρ τα έχουνε κουφοί και έχουνε προσλάβει κουφούς DJ και προσωπικό γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το λόγο που παίζουνε τόσο δυνατά, και απαντάω: «Όχι»

    «Απορώ πώς δεν έχει έρθει η αστυνομία ακόμα,» λέει.
    Δε σχολιάζω.
    «Δε σ’ ενοχλεί που δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου; Μήπως πρέπει να φωνάξετε τη χρυσή αυγή;» λέει αστειευόμενος, αλλά όχι και πολύ αστειευόμενος.
    Το πράμα χοντραίνει.
    «Άσε, εγώ μένω Κυψέλη και τα βράδια φοβάσαι να πας μέχρι το περίπτερο να πάρεις τσιγάρα.»

    Του απαντώ με ένα σήκωμα των ώμων.
    Ευτυχώς εκείνη την ώρα ήρθε η παρέα του και η κουβέντα διακόπηκε.

    Ήτανε γύρω στα 30, συμπαθητική φυσιογνωμία και δεν παρέπεμπε ούτε κατά διάνοια σε ελληνάρα. Όμως μου φάνηκε ότι είχε δηλητηριαστεί κι αυτός από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυτών των παράξενων ημερών που ζούμε. Όταν ακόμα και μια impromptu εμφάνιση ενός συγκροτήματος σε ενοχλεί ενώ γύρω σου έχουνε έρθει τα πάνω κάτω, σημαίνει ότι το βασίλειο της Δανιμαρκίας πάει για διάλυση.

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
8,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα