Χτες ανέβηκε για πρώτη φορά η πολυσυζητημένη παράσταση Corpus Christi. Διαβάστε τις δεύτερες σκέψεις του Φοίβου Δεληβοριά για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν έξω από το θέατρο Χυτήριο, όπως τις δημοσίευσε στο προσωπικό του Facebook προφίλ. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο του σχόλιο.
Επειδή με πολλούς φίλους μίλησα εχτές έξω απ’το «Χυτήριο», επειδή διάβασα προσεκτικά όλα τα σχόλια (φιλικά, επιθετικά, συγκινητικά και συνομωσιολογικά), επειδή τέλος η χτεσινή βραδιά πήγε καλά, χωρίς τη βία που φοβόμασταν όλοι, θέλω να μοιραστώ μερικές δεύτερες σκέψεις σήμερα, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι δεν ανοίγω συζήτηση με τον καθένα ξεχωριστά, κι αυτό όχι από αδιαφορία, αλλά γιατί ως γνωστόν «η Τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς».
Θέμα μου δεν είναι –ξεκαθαρίζω- οι άνθρωποι εκείνοι, που προσβάλλεται το θρησκευτικό τους αίσθημα από ένα προκλητικό έργο τέχνης και δεν έχουν την παιδεία να αντιδράσουν παρά με βανδαλισμούς.Θέμα μου είναι οι άνθρωποι που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός για να φέρουν ανομία και σκοτάδι.
Κάθε καλλιτέχνης –απατεώνας ή ειλικρινής- που επιτίθεται σε κάτι το ιερό, ξέρει πολύ καλά ότι κάποιοι απ’τους πιστούς του θα προκληθούν και θα αντεπιτεθούν.Σε κάποιους πολιτισμούς, μάλιστα, (όπως στον μουσουλμανικό, που τόσο θαυμάζει ο Παναγιώταρος) αυτό είναι και πραγματική γενναιότητα, αφού το να πεις ότι δεν πιστεύεις σ’αυτό που πιστεύουν οι υπόλοιποι, ισοδυναμεί με θάνατο.
Σε μια χώρα όμως σαν τη δικιά μας, που επαίρεται πως γέννησε τον Πολιτισμό και το Θέατρο, ο πόλεμος για κάτι που ανεβαίνει σε μια σκηνή και απευθύνεται σ’ένα ακροατήριο γίνεται μέσω της Κριτικής- κι αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα του ανθρώπου.
Ξαναλέω, όμως, πως το όριο που ξεπεράστηκε προχτές, δεν είναι ότι κάποιοι προτίμησαν αντί της Κριτικής να βανδαλίσουν: είναι πως ένα πονηρό πολιτικό κόμμα (με καθόλου χριστιανική ή δημοκρατική ιδεολογία) προσπάθησε να εκμεταλλευτεί αυτή την επιλογή. Και ότι –το πιο σοκαριστικό- η Εκκλησία και η Αστυνομία (από τη φύση τους, υποτίθεται, αντίθετες στην ανομία και στη βία) δεν αντιτέθηκαν σ’αυτό, αλλά το βοήθησαν κιόλας.
Είναι γνωστό πως αυτά που συγκινούσαν τη Χρυσή Αυγή, πολύ πριν βγει στη Βουλή δεν ήταν ούτε ο Χριστός, ούτε η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία: ήταν ο σατανισμός και ο ναζισμός –κι αυτό γιατί, εν πλήρει αντιθέσει με τον Χριστό, πιστεύουν πολύ στην αποτελεσματικότητα της Βίας. Με γεια τους, με χαρά τους.
Πώς, όμως, βρίσκονται ξαφνικά να υπερασπίζονται τα χριστιανικά ιδεώδη, να τα διαστρέφουν με πράξεις βίας και η Εκκλησία, αντί να αγανακτεί μ’αυτό, να σιωπά;
Όπως θυμώνουμε –και δικαίως- με τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης που οδήγησαν επιπόλαια και χυδαία το λαό στη σημερινή του κατάντια προσποιούμενοι τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελεύθερους, έτσι πρέπει να θυμώνουμε και με τους πονηρούς, που εκμεταλλεύονται αυτή την κατάντια για να γίνουν η νέα εξουσία, που δεν θα κλέβει απλώς, όπως παλιά, αλλά θα δολοφονεί και θα τρομοκρατεί κιόλας.
Αυτά που λέω, για έναν συνειδητό πιστό, αλλά και για έναν συνειδητό άθεο δημοκράτη, είναι απολύτως αυτονόητα. Είναι κλισέ. Ντρέπομαι που τα γράφω και τα απευθύνω, όχι σε παιδάκια, αλλά σε ενήλικους, ενεργούς πολίτες. Δυστυχώς, όμως, το επίπεδο έπεσε τόσο πολύ τα τελευταία αρκετά χρόνια, που σε λίγο θα πρέπει να εξηγούμε με σκιτσάκια ότι το να πείθεις είναι καλύτερο απ’το να μαχαιρώνεις.
Πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε: αν θέλουμε να σφάζουμε όσους δεν έχουν την ίδια πίστη με εμάς, ας γίνουμε μουτζαχεντίν, ας μην υποκρινόμαστε ότι είμαστε χριστιανοί. Ποτέ και πουθενά ο Χριστός δεν είπε να σφάζουμε τους αλλοθρήσκους. Η Εκκλησία πρέπει να τα πει, όμως, αυτά, όχι εγώ. Είναι έγκλημά της το ότι σιωπά.
Και κάτι τελευταίο: δεν καταλαβαίνω τους αντιπάλους της Χρυσής Αυγής που θέλουν να την αντιμετωπίσουν με βία και με μίσος, με τσαμπουκά και με βρισίδι. Δεν καταλαβαίνουν πως η βία και το μίσος είναι το τερέν της; Ότι τα μέλη της, άλλο που δε θέλουν να βρίσκουν τσαμπουκαλεμένους αντιπάλους για να δημιουργούνται κύματα βίας και να ανεβάζουν τα ποσοστά τους; Μήπως, τελικά, πολλοί από τους λεγόμενους αντιπάλους της πρέπει να γραφτούν στη Χρυσή Αυγή, αφού την ανεβάζουν που την ανεβάζουν;
Αυτά, δεν θα επανέλθω (ελπίζω πραγματικά να μη χρειαστεί). Με όσους από δω είναι πραγματικά φίλοι, επικοινωνούμε έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια, πολύ βαθύτερα και χωρίς κλισέ, μέσα απ’τα τραγούδια.
Ευχαριστώ και πάλι,
Φοίβος
Επειδή με πολλούς φίλους μίλησα εχτές έξω απ’το «Χυτήριο», επειδή διάβασα προσεκτικά όλα τα σχόλια (φιλικά, επιθετικά, συγκινητικά και συνομωσιολογικά), επειδή τέλος η χτεσινή βραδιά πήγε καλά, χωρίς τη βία που φοβόμασταν όλοι, θέλω να μοιραστώ μερικές δεύτερες σκέψεις σήμερα, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι δεν ανοίγω συζήτηση με τον καθένα ξεχωριστά, κι αυτό όχι από αδιαφορία, αλλά γιατί ως γνωστόν «η Τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς».
Θέμα μου δεν είναι –ξεκαθαρίζω- οι άνθρωποι εκείνοι, που προσβάλλεται το θρησκευτικό τους αίσθημα από ένα προκλητικό έργο τέχνης και δεν έχουν την παιδεία να αντιδράσουν παρά με βανδαλισμούς.Θέμα μου είναι οι άνθρωποι που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός για να φέρουν ανομία και σκοτάδι.
Κάθε καλλιτέχνης –απατεώνας ή ειλικρινής- που επιτίθεται σε κάτι το ιερό, ξέρει πολύ καλά ότι κάποιοι απ’τους πιστούς του θα προκληθούν και θα αντεπιτεθούν.Σε κάποιους πολιτισμούς, μάλιστα, (όπως στον μουσουλμανικό, που τόσο θαυμάζει ο Παναγιώταρος) αυτό είναι και πραγματική γενναιότητα, αφού το να πεις ότι δεν πιστεύεις σ’αυτό που πιστεύουν οι υπόλοιποι, ισοδυναμεί με θάνατο.
Σε μια χώρα όμως σαν τη δικιά μας, που επαίρεται πως γέννησε τον Πολιτισμό και το Θέατρο, ο πόλεμος για κάτι που ανεβαίνει σε μια σκηνή και απευθύνεται σ’ένα ακροατήριο γίνεται μέσω της Κριτικής- κι αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα του ανθρώπου.
Ξαναλέω, όμως, πως το όριο που ξεπεράστηκε προχτές, δεν είναι ότι κάποιοι προτίμησαν αντί της Κριτικής να βανδαλίσουν: είναι πως ένα πονηρό πολιτικό κόμμα (με καθόλου χριστιανική ή δημοκρατική ιδεολογία) προσπάθησε να εκμεταλλευτεί αυτή την επιλογή. Και ότι –το πιο σοκαριστικό- η Εκκλησία και η Αστυνομία (από τη φύση τους, υποτίθεται, αντίθετες στην ανομία και στη βία) δεν αντιτέθηκαν σ’αυτό, αλλά το βοήθησαν κιόλας.
Είναι γνωστό πως αυτά που συγκινούσαν τη Χρυσή Αυγή, πολύ πριν βγει στη Βουλή δεν ήταν ούτε ο Χριστός, ούτε η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία: ήταν ο σατανισμός και ο ναζισμός –κι αυτό γιατί, εν πλήρει αντιθέσει με τον Χριστό, πιστεύουν πολύ στην αποτελεσματικότητα της Βίας. Με γεια τους, με χαρά τους.
Πώς, όμως, βρίσκονται ξαφνικά να υπερασπίζονται τα χριστιανικά ιδεώδη, να τα διαστρέφουν με πράξεις βίας και η Εκκλησία, αντί να αγανακτεί μ’αυτό, να σιωπά;
Όπως θυμώνουμε –και δικαίως- με τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης που οδήγησαν επιπόλαια και χυδαία το λαό στη σημερινή του κατάντια προσποιούμενοι τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελεύθερους, έτσι πρέπει να θυμώνουμε και με τους πονηρούς, που εκμεταλλεύονται αυτή την κατάντια για να γίνουν η νέα εξουσία, που δεν θα κλέβει απλώς, όπως παλιά, αλλά θα δολοφονεί και θα τρομοκρατεί κιόλας.
Αυτά που λέω, για έναν συνειδητό πιστό, αλλά και για έναν συνειδητό άθεο δημοκράτη, είναι απολύτως αυτονόητα. Είναι κλισέ. Ντρέπομαι που τα γράφω και τα απευθύνω, όχι σε παιδάκια, αλλά σε ενήλικους, ενεργούς πολίτες. Δυστυχώς, όμως, το επίπεδο έπεσε τόσο πολύ τα τελευταία αρκετά χρόνια, που σε λίγο θα πρέπει να εξηγούμε με σκιτσάκια ότι το να πείθεις είναι καλύτερο απ’το να μαχαιρώνεις.
Πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε: αν θέλουμε να σφάζουμε όσους δεν έχουν την ίδια πίστη με εμάς, ας γίνουμε μουτζαχεντίν, ας μην υποκρινόμαστε ότι είμαστε χριστιανοί. Ποτέ και πουθενά ο Χριστός δεν είπε να σφάζουμε τους αλλοθρήσκους. Η Εκκλησία πρέπει να τα πει, όμως, αυτά, όχι εγώ. Είναι έγκλημά της το ότι σιωπά.
Και κάτι τελευταίο: δεν καταλαβαίνω τους αντιπάλους της Χρυσής Αυγής που θέλουν να την αντιμετωπίσουν με βία και με μίσος, με τσαμπουκά και με βρισίδι. Δεν καταλαβαίνουν πως η βία και το μίσος είναι το τερέν της; Ότι τα μέλη της, άλλο που δε θέλουν να βρίσκουν τσαμπουκαλεμένους αντιπάλους για να δημιουργούνται κύματα βίας και να ανεβάζουν τα ποσοστά τους; Μήπως, τελικά, πολλοί από τους λεγόμενους αντιπάλους της πρέπει να γραφτούν στη Χρυσή Αυγή, αφού την ανεβάζουν που την ανεβάζουν;
Αυτά, δεν θα επανέλθω (ελπίζω πραγματικά να μη χρειαστεί). Με όσους από δω είναι πραγματικά φίλοι, επικοινωνούμε έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια, πολύ βαθύτερα και χωρίς κλισέ, μέσα απ’τα τραγούδια.
Ευχαριστώ και πάλι,
Φοίβος