«The King called his jet fighters, he said ‘You better earn your pay. Drop your bombs between the minarets, down the casbah way.’»
«Rock the Casbah» The Clash
Στην πρώτη εισβολή στο Ιράκ, πολλοί Αμερικανοί πιλότοι έπαιζαν αυτό το κομμάτι ενώ ξεκινούσαν για να ισοπεδώσουν τη Βαγδάτη με τις βόμβες τους. Φυσικά ο μακαρίτης Joe Strummer δεν είχε ιδέα ότι οι ιδιοφυείς χιουμοριστικοί στίχοι του κάποια μέρα θα γίνονταν καραμέλα σε λάθος στόματα και οι βόμβες θα έπεφταν σε πραγματικούς μιναρέδες.
Λέγαμε στην προηγούμενη Λοβοτομή για την κατάχρηση της μουσικής του Bruce Springsteen στην προεκλογική καμπάνια του Ρήγκαν, όπου το «Born in the USA» - ένα κομμάτι που μιλούσε για την αδυναμία ενός βετεράνου του πολέμου του Βιετνάμ να προσαρμοστεί μετά την επιστροφή του - χρησιμοποιήθηκε από τους συμβούλους του υποψήφιου προέδρου ως πατριωτικός ύμνος. Και ήταν, αλλά μόνο για όσους έμεναν στο ρεφρέν και έκλειναν τα αυτιά στους υπόλοιπους στίχους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα ροκ τραγούδι πέφτει σε λάθος χέρια και χρησιμοποιείται για μοχθηρούς σκοπούς. Από τη δεκαετία του ‘60, όταν ο Charles Manson ισχυρίστηκε ότι το «Helter Skelter» των Beatles τον ενέπνευσε να ξεκινήσει μια εξέγερση των μαύρων και να δημιουργήσει έναν φυλετικό εμφύλιο πόλεμο στην Αμερική και διέταξε την ομάδα του να μπει στη βίλα του Roman Polanski και της Sharon Tate και να σφάξει αυτήν και την παρέα της , πολλά ροκ κομμάτια έγιναν το soundtrack κάποιας φρικαλεότητας χωρίς τη συγκατάθεση ή την πρόθεση των δημιουργών να χρησιμοποιηθούν για τέτοιο σκοπό.
Η χρήση της μουσικής στον ψυχολογικό πόλεμο έχει μια πολύ μακριά ιστορία που ξεκίνησε από τις σάλπιγγες της Ιεριχούς, όπου ο ήχος από τις σάλπιγγες δεν γκρέμισε κυριολεκτικά τα τείχη της πόλης, αλλά καταρράκωσε το ηθικό των πολιορκούμενων . Κάτι που πιθανότατα γνώριζαν οι ιθύνοντες της στρατιωτικής επιχείρησης που πολιορκούσε την πρεσβεία του Βατικανού στην Πόλη του Παναμά όπου είχε καταφύγει ο έκπτωτος δικτάτορας του Παναμά, Στρατηγός Μανουέλ Οριέγκα το Δεκέμβριο του 1989 για να αποφύγει τη σύλληψη. Ο αμερικανικός στρατός δημιούργησε μια περίμετρο γύρω από την πρεσβεία, έστησε ένα ηχητικό σύστημα και άρχισε να παίζει ροκ μουσική στη διαπασών. Τα κομμάτια που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον ήταν το «Panama» των Van Halen - προφανώς, χα χα χα - και το «Ι Fought the Law» από τους Clash. Το Πεντάγωνο ήξερε ότι οι καθολικοί παπάδες δεν θα άντεχαν τη βαβούρα και δεν διαψεύστηκαν: ο Νοριέγκα παραδόθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1990. Φαντάζομαι ότι το μούτρο ο David Lee Roth θα γέλασε με την ψυχή του. Η ιστορία με το ξετρύπωμα του Νοριέγκα έχει χιούμορ. Όμως αυτά που έγιναν στο Ιράκ και στο Γκουαντανάμο δεν είναι καθόλου για γέλια. Ένα σατανικό playlist από heavy metal και death metal χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα βασανιστήρια των κρατούμενων. Με Νο. 1 στη λίστα το «Fuck Your God» (ελπίζω να μη διαβάζει η Λουκά και οι ναζί) των ντεθμεταλάδων από τη Φλόριντα Deicide να παίζεται σε εκκωφαντικά επίπεδα, οι βασανιστές χρησιμοποίησαν τα συγκεκριμένα τραγούδια για να «σπάσουν» τους αιχμαλώτους. Στη λίστα υπήρχαν επίσης οι Nine Inch Nails, οι Queen και ο Eminem.
Στο Ιράκ, ένας θάλαμος βασανιστηρίων που είχε ονομαστεί «the disco» είχε στο ρεπερτόριο «ελαφριά βασανιστήρια» με τους ήχους του «Enter Sandman» των Metallica ή το «Κilling in the Name» των Rage Against the Machine, μέχρι τα βαριά βασανιστήρια όπου χρειαζόταν να επιστρατευτεί το παραπάνω χαρωπό άσμα των Deicide. Και όλα αυτά με το volume στο 11. Οι «ανακριτές» ισχυρίζονταν ότι αυτή η μουσική ήταν τόσο ξένη στους αιχμαλώτους ώστε να τους τρελαίνει τελείως, περισσότερο από τον φυσικό πόνο.
Όταν ρωτήθηκε ο James Hetfield, σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη το 2004, για τη χρήση της μουσικής του σαν όργανο βασανισμού, έδωσε μια πολύ ξενέρωτη απάντηση: Αφού δήλωσε περήφανος που ο στρατός χρησιμοποιεί τη μουσική του στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, είπε: «Για μένα οι στίχοι είναι μια μορφή έκφρασης, η ελευθερία να εκφράσω την τρέλα μου. Αν οι Ιρακινοί δεν είναι συνηθισμένοι στην ελευθερία, τότε χαίρομαι που βοηθάω κι εγώ στο να εκτεθούν.» Αντίθετα ο Tom Morello των Rage Against the Machine δήλωσε το 2006: “Το γεγονός ότι η μουσική μας έχει χρησιμοποιηθεί μ’ αυτόν το βάρβαρο τρόπο είναι αηδιαστικό. Αν γνωρίζει κάποιος την ιδεολογία του συγκροτήματος και το πόσο υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταλαβαίνει ότι αυτό το πράγμα δεν αντέχεται.» Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Trent Reznor.
Πάντως ο Steve Asheim, ντράμερ των Deicide, έχει μια τελείως διαφορετική αντίληψη επί του θέματος: «Εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ των βασανιστηρίων, αλλά δεν πιστεύω ότι η μουσική σε πολύ μεγάλη ένταση είναι βασανιστήριο.»