Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Δήμητρα Αναστασοπούλου (D-way)
Την πρεμιέρα του Μπάμπη Στόκα μόνο σαν απογοήτευση μπορώ να την χαρακτηρίσω, δείχνοντας επιείκεια... ένα πρόγραμμα, στην ουσία, "ανύπαρκτο", από έναν άνθρωπο μουσικά καταξιωμένο και πολύ αγαπημένο από ευρύ κοινό, που έτρεξε προπαραμονή Χριστουγέννων να τον αγκαλιάσει και να τον στηρίξει, για ακόμα μια φορά. Κανείς μας δεν κατάλαβε ακριβώς τι έφταιξε...
Ώρα έναρξης, στα posters και στα διαφημιστικά 22:00 και το κοινό συνεπές στο ραντεβού του. Ήδη από τις 21:30 μια ουρά κόσμου περίμενε μπροστά από τα κατεβασμένα ρολά της νέας μουσικής σκηνής "Κύκλος" στον Βοτανικό. Κουλουριασμένοι μέσα στα παλτά και τα μπουφάν, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τον κρύο και δυνατό αέρα ενώ οι αγενέστατοι παρκαδόροι δεν επέτρεπαν σε κανέναν να παρκάρει στον δρόμο εκτός εάν διέθετες πολυτελές αμάξι και άρα επιβάλλεται να είσαι ακριβώς απέναντι από την είσοδο των δυο γειτονικών μαγαζιών. 22:45 τα ρολά ανεβαίνουν, με τους ανθρώπους να μπαίνουν παγωμένοι κι έντονα διαμαρτυρόμενοι για την καθυστέρηση και την ταλαιπωρία.
Τα δυο επίπεδα της μουσικής σκηνής, αν και γεμάτα από κόσμο, έμοιαζαν αισθητικά ψυχρά, χωρίς καμιά αρχιτεκτονική λεπτομέρεια που να τους προσδίδει κάτι. Ένας "γυμνός" μουσικός χώρος που παρόλα αυτά θα μπορούσε να αντλήσει λίγη από την ενέργεια του κοινού, εάν φυσικά κάποιος κατάφερνε να το ξυπνήσει...
23:15 Ο Δημήτρης Καρράς κάνει την εμφάνιση του με τον "Ήχο της βροχής" και το "Ταγκό" καλωσορίζοντας το κοινό και εγκαινιάζοντας αυτήν τη νέα μουσική σκηνή ευχόμενος η ύπαρξη της να βοηθήσει γενικά τον χώρο της μουσικής. Ο Δ. Καρράς συνέχισε με λίγες, κατά τη γνώμη μου, αδιάφορες εκτελέσεις τραγουδιών, όπως η "Λευκή Καταιγίδα" (Παύλος Παυλίδης), "Πίσω δε γυρνάω" (Active Member) και το "Μου 'πες θα φύγω" (Παύλος Σιδηρόπουλος).
Αμέσως μετά, στη σκηνή εμφανίζεται η Μαρία Λούκα ερμηνεύοντας το δικό της "Καλημέρα" και το "Σκιές" (Ελ. Τσαλιγοπούλου), με τη γλυκιά, μελωδική χροιά της. Στην πορεία ήρθε "Της ψυχής το καράβι" και μετά ακολούθησε μια μάλλον μέτρια ερμηνεία του "Μέτρησα" (Ελ. Αρβανιτάκη, Ν. Ζούδιαρης), κλείνοντας έτσι την πρώτη της παρουσία πάνω στην σκηνή.
Στο άκουσμα των πρώτων ακόρντων του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου "Το τραγούδι του ουρανού", ο κόσμος μοιάζει σαν να ξυπνά από λήθαργο και αρχίζει να χειροκροτά θερμά. Ακολουθεί ο "Χαμαιλέοντας" με τον Αλκιβιάδη να συνοδεύεται από τον Τζαμαϊκανό, ράστα κούκλο του και αμέσως μετά καλεί τον κόσμο να τον συντροφεύσει σ' ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του με ρεφραίν "Ένας τρελός χωρίζει τον κόσμο του πνεύματος από τον κόσμο του οινοπνεύματος". Με χαρακτηριστική ευκολία ο Αλκιβιάδης εναλλάσσει το χιούμορ με την τρυφερότητα και υπό τους ήχους μιας εκτέλεσης του "Dance me to the end of love" (Leonard Cohen), με ελληνικό τίτλο "Σκότωσε με να σωθώ" μας συστήνει τον πιανίστα Οδυσσέα Κωνσταντόπουλο: "Μαέστρο, εσύ δεν αγγίζεις πλήκτρα, αγγίζεις ψυχές...". Συνεχίζοντας στο ίδιο μελωδικό και παιχνιδιάρικο ύφος ερμηνεύει υπέροχα το "Εκείνη" (Φοίβος Δεληβοριάς) καθώς και το "Γιορτή" (Τρύπες) παρέα με την Μ. Λούκα και αφήνει τη σκηνή για να υποδεχθούμε τον Μπάμπη Στόκα.
Με το γνωστό, σοβαρό, μελαγχολικό του ύφος ξεκινά με τον "Υπνόσακο" και το "Senor" (Bob Dylan), απευθύνεται στο κοινό αφιερώνοντας όλες τις μουσικές εμφανίσεις του στον Άλκη Αλκαίο που "έφυγε" ξαφνικά από κοντά μας και ερμηνεύει το "Ακόμα γράφω γράμματα" (στίχοι Αλ. Αλκαίου), "Μ' όποια να 'ναι" (στίχοι Λ. Παπαδόπουλου) και το "Νησί" (στίχοι Μ. Ελευθερίου).
"Καθώς έψαχνα τα τραγούδια που θα πω, από τα παλιά, συνειδητοποίησα ότι στα περισσότερα υπάρχει μέσα η λέξη βροχή... μάλλον μέσα μου βρέχει"... και κάπως έτσι ξεκινάει η "Βροχή". Μετά ακολούθησαν κομμάτια όπως "Απλά ανασαίνω", "Όλο μ' αφήνεις να σε αφήσω", "Φωτιά", "Να χαθώ στα βήματα σου" (ντουέτο με τη Μ. Λούκα), "Ανόητες αγάπες" (ντουέτο με τη Μ. Λούκα) , "Πες την αλήθεια την πικρή", "Δρόμοι της πέστροφας", "Εσύ εκεί", "Κι έμεινα εδώ", κ.α.
Κατά τη διάρκεια όλης της βραδιάς υπήρξαν αδικαιολόγητες παύσεις, κενά, μικροπροβλήματα στον ήχο και μια γενικότερη προχειρότητα. Ο Στόκας, στην ουσία, ερμήνευσε κάποια μέρη των τραγουδιών του κι αυτά, χωρίς να τα νιώθει και χωρίς να τα περνά στο κοινό... την υπόλοιπη ώρα έμοιαζε σαν κάτι να τον έχει ξενερώσει τόσο που απλά προανήγγειλε μία λέξη του επόμενου στίχου, προτρέποντας τον κόσμο να το τραγουδήσει, στην θέση του... και φυσικά ο κόσμος δεν ακολουθούσε και σταδιακά αποχωρούσε... Αυτό το "δικό σας" τη νύχτα αυτή έχασε ακόμα και το χιούμορ του. Όταν πολύ αργότερα ξανανέβηκε στη σκηνή, αναγνωρίζοντας τα λάθη και την προχειρότητα, μας δήλωσε "Επειδή η νύχτα εξελίχθηκε περίεργα, θα παίξουμε ότι μας έρθει, όπως μας έρθει...".
Λαμπρή εξαίρεση σε όλο αυτό το σκηνικό ο Αλκιβιάδης... ο μόνος που πραγματικά "μίλησε" στον κόσμο με τη μουσική του αλλά κυρίως με το χιούμορ, τη ζεστασιά και την ενέργεια του κι έφερε τα πιο θερμά χειροκροτήματα της βραδιάς. Στις λίγες, ξεχωριστές, μουσικές στιγμές περιλαμβάνονται τραγούδια όπως το "Να με θυμηθείς" σε μια ακουστική εκτέλεση του Στόκα με την κιθάρα του, το "Μάρκος και Άννα" (Lucio Dalla), το "Εκεί στο νότο" (Λ. Μαχαιρίτσας) μαζί με τον Αλ. Κωσταντόπουλο, το "Πούλα με" εξαιτίας ενός υπέροχου solo-βιολί του Αλκιβιάδη καθώς και το δυναμικό "Γαμώ την καταδίκη μου", το οποίο φώτισε τα πρόσωπα του κόσμου.
Σίγουρα μια κακή στιγμή ενός τόσο αγαπημένου κι επιτυχημένου καλλιτέχνη, όπως ο Μπάμπης Στόκας, δεν αναιρεί την αξία του, τον επαγγελματισμό του και τη συνεισφορά του στην μουσική. Άλλωστε ο ίδιος μας διαβεβαίωσε ότι "Η πρώτη μέρα είναι πάντα περίεργη, γίνονται λάθη, αλλά είναι ωραία..." και λίγο πιο μετά: "Την άλλη εβδομάδα θα είμαστε καλύτεροι".