Φωτογραφίες: Γιάννης Βελισσαρίδης
Το φως δεν ζει μόνο στη μέρα και τον ήλιο της, αλλά παραφυλάει και πίσω από το φεγγάρι της νύχτας. Ένα τέτοιο βράδυ φωτεινό και υπέρλαμπρο ήταν και το Σάββατο(9/2) που βρεθήκαμε στο Kyklos Live Stage, για τη δεύτερη εκεί παράσταση της Νατάσσας Μποφίλιου, που φέρει τον τίτλο "Το πέρασμα των Μάγων". Μια από τις αγαπημένες ερμηνεύτριες, μια ξεχωριστή φωνή στο μουσικό χώρο, που βρίσκει τον μαγικό τρόπο κάθε φορά να καθηλώνει.
Τη μεταφυσική διάθεση της βραδιάς σκόρπισε πρώτη στον, ασφυκτικά γεμάτο, χώρο η μουσικοθεατρική ομάδα των Guillotinas Project, με το πρωτότυπο και ζωντανό εγχείρημά της. Κι έπειτα...τα φώτα, το θερμό χειροκρότημα του κόσμου, το αίσθημα ότι κάτι φτάνει, κάτι γίνεται, κάτι θα συμβεί και η λάμψη! Η λάμψη προσωποποιημένη με την επιβλητική μορφή της Νατάσσας! Όμορφη, με μαύρο κομψό φόρεμα, μαλλιά "αλά Μέριλιν Μονρόε", ζεστό χαμόγελο και τη μαγική φωνή της, που ακουμπώντας τους πρώτους στίχους του "Κρύψου" άρχισε να μας παρασέρνει στο μουσικό ταξίδι...Τι κι αν "Σ'έχω βρει και σε χάνω"...Με ένα "Ευχαριστήριο" στην καρδιά και "Τσιγάρα βαριά", θα στέλνουμε "Σήματα καπνού" σε όσους κρύφτηκαν ή χάθηκαν από φόβο, κι ας μένουμε εμείς με μια "Ασπιρίνη" στο χέρι ψιθυρίζοντας "Κοίτα εγώ..." για αυτά που μόνοι μας πετύχαμε. Η Νατάσσα έχει την ικανότητα, πιστεύω, να εκφράζει όλα αυτά τα απόκρυφα συναισθήματα, τις λέξεις που φτάνουν μέχρι την άκρη των χειλιών και δεν γίνονται φωνή. Έχοντας στο πλευρό της τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο,που δίνει μορφή στα ανείπωτα, τον Θέμη Καραμουρατίδη, που τα ντύνει με μελωδίες, και την ίδια που με μια πνοή τα ζωντανεύει, αποτελούν ένα εκφραστικότατο μουσικό τρίδυμο.
Η φωνή της , καθάρια και διάφανη, μπορεί να κινείται με ευελιξία απ'τον πιο χαμηλόφωνο, αισθαντικό ψίθυρο μέχρι και την πιο δυνατή, λυτρωτική κραυγή! Με την ίδια ευελιξία καταφέρε να "φέρει εις πέρας" διάφορες μουσικές επιλογές, από το "Σιγά μην κλάψω" του Αγγελάκα μέχρι το "The winner takes it all" των Abba και από το "Άρλεκιν" του Μικρούτσικου μέχρι το "Της Αμύνης τα παιδιά" του Σ. Ξαρχάκου και του Ν. Γκάτσου! Καθηλωτική ήταν η ερμηνεία της στη "Λένγκω" (Μαρκόπουλος/Αλεξίου), ένα κομμάτι με ιδιαίτερη δυσκολία, στο οποίο ανταπεξήλθε με σοβαρότητα και περίσσια ευαισθησία, αποδεικνύοντας ξανά το ταλέντο της. Η Νατάσσα, διαθέτει την απίστευτη ικανότητά του να μεταμορφώνεται ανά πάσα στιγμή από μια λαμπερή σταρ σε ένα ντροπαλό κορίτσι, να βυθίζεται στη θλίψη και να αναδύεται από τη χαρά, να ταυτίζεται με το "εγώ" του κάθε κομματιού και να τραγουδάει με όλη της την ψυχή. Η ενέργειά της χόρευε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα κι η εκφραστικότητά της κατέκλυζε το χώρο, με τρόπο μαγικό! Με παρουσία αριστοκρατική μιας άλλης εποχής, η φωνή της διέσχιζε τις σκιές και βρίσκοντας χαραμάδες να περάσει γέμιζε την ψυχή μου, ξεχείλιζε, ένιωθα τους παλμούς μου άλλοτε να τρέμουν σε τόνους νοσταλγικούς, άλλοτε να χτυπάνε σε ρυθμούς ενθουσιασμού κι άλλοτε να πάλλονται στις χορδές της θλίψης...
Μεγαλειώδης στιγμή, ήταν η ερμηνεία του "Μέρες του φωτός" από το ομώνυμο διπλό άλμπουμ της! Χωράει τόσο φως μέσα σε ένα βράδυ;! Σε ένα κλίμα κοσμογονίας, ανάμεσα σε φώτα και εκτυφλωτικές λάμψεις, τραγουδήσαμε όλοι μαζί την καινούρια αλλαγή που τόσο επιθυμούμε, για τις "μέρες του φωτός", που ένιωθες ότι δεν έρχονται γιατί πολύ απλά τις ζούσες εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή! Απ'τον ίδιο δίσκο, που εδώ και ένα σχεδόν χρόνο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, ακούσαμε τα: "Εγώ μεγάλωνα για σένα", "Συνέχεια στα όρια", "Δεμένη", "Λοχαγός Έρωτας", "Ας βρέχει" και φυσικά το "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει", για αυτό το ύψιστο σημείο στο οποίο φτάνει, ή νομίζει ότι φτάνει, κάποτε η καρδιά... Και κάπως έτσι, η Νατάσσα έχει την τέχνη και τον τρόπο να σε κατεβάζει στο πιο σκοτεινό υπόγειο και παράλληλα να σε ανεβάζει στο πιο φωτεινό άστρο. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η δυναμική μπάντα που την ακολουθούσε καθ'όλη τη βραδιά, καθώς επίσης και το κοινό, το οποίο κυμαινόταν σε ένα ευρύ φάσμα ηλικιών.
Και να που τελικά, ο τίτλος της παράστασης "Το Πέρασμα των Μάγων" δικαιώθηκε! Με πάθος αλλά και συγκίνηση, "διασχίσαμε" μια πορεία δέκα χρόνων μουσικής και συνεργασίας των "τριών μάγων" (Νατάσσα, Θέμης, Γεράσιμος) και περπατήσαμε επάνω σε μια μουσική αναδρομή-διαδρομή. Και τα δώρα; Όλα αυτά τα υπέροχα κομμάτια που μας χάρισαν, οι νότες, οι λέξεις και η φωνή, οι "Εκατό μικρές ανάσες" που μας έδωσαν ζωή στην αρχή και οι "Μέρες του φωτός" που μας υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν. Επίλογος της βραδιάς, υπήρξε η σπαρακτικότατη ερμηνεία της στο "Εν λευκώ", όπου Νατάσσα και κοινό έγιναν ένα, οι καρδιές έσπασαν, ούρλιαξαν και εντέλει λυτρώθηκαν μέσα από μια φωνή-"κρύσταλλο"... Μπορούσα πια να φύγω γεμάτη...
Υ.Γ. "..είναι που εμένα τελικά το 'χει τ'αστέρι μου...", είναι ο στίχος από ένα αγαπημένο τραγούδι της που, όμως, δεν ακούσαμε. Βλέποντας και ακούγοντάς την, σκεφτόμουν το πόσο της ταιριάζει. Είναι που αυτής τελικά το 'χει τ'αστέρι της...
Σκηνοθεσία video: Κλαίρη Φαφούτη