I'll Be Your Mirror: Φεστιβάλ με υπογραφή Yeah Yeah Yeahs

Οι Yeah Yeah Yeahs και οι εκλεκτοί τους στο φεστιβάλ I'll Be Your Mirror, στο Alexandra Palace του Λονδίνου (4/5/2013).
Διαβάστηκε φορες


Το I'll Be Your Mirror είναι ένα μίνι (για τα βρετανικά δεδομένα) φεστιβάλ και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο το b-side του μεγαλύτερου All Tomorrow's Parties (και το όνομα της διοργάνωσης  άλλωστε προέρχεται από το b-side του single “All Tomorrow's Parties” των Velvet Underground). Το ATP διοργανώνεται συνήθως σε κάποιο παραθεριστικό κέντρο για ένα ολόκληρο weekend εναλλακτικής μουσικής μακριά από την πόλη, το μονοήμερο IBYM αντιθέτως συμβαίνει μέσα στην πόλη. Και οι δύο διοργανώσεις όμως είναι στο ίδιο πνεύμα, με κάποιο καλλιτέχνη ή συγκρότημα να επιλέγει τους μουσικούς και τα φιλμ που θα συμμετάσχουν και χωρίς τους σπόνσορες που συνήθως καπελώνουν τα μεγάλα φεστιβάλ.

Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Μαΐου (Bank Holiday για τους Άγγλους, Πάσχα για εμάς) είχαν προγραμματιστεί δύο IBYM στο Alexandra Palace του Λονδίνου, το πρώτο με την επιμέλεια των Yeah Yeah Yeahs, το δεύτερο με τους Grizzly Bear. Το δεύτερο, τελικά, πήρε αναβολή για αργότερα, έτσι αυτό που παρακολουθήσαμε και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας στη συνέχεια, ήταν αυτό του  με τη σφραγίδα των Yeah Yeah Yeahs.

Η ώρα έναρξης της ζωντανής μουσικής ήταν 1 το μεσημέρι και οι εμφανίσεις γίνονταν στο Main Hall, τη μεγαλοπρεπή κεντρική αίθουσα του Alexandra Palace, και στο σαφώς πολύ μικρότερο Panorama Room. Παράλληλα υπήρχαν προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ (ανάμεσά τους τα Les Amants du Pont-Neuf, Rumblefish, The Devils, Taking Off και ένα καινούργιο, ακόμα σε παραγωγή, φιλμ του Lance Bangs για τους Slint με τίτλο Breadcrumb Trail), ενώ το γνωστό δισκάδικο Rough Trade είχε φέρει ένα μικρό μέρος από την πραμάτεια του στην αυλή όπου μπορούσες να κάνεις τα ψώνια σου.



Πρώτη στη σκηνή του Panorama Room ανέβηκε η Anika με την μπάντα της, βυθίζοντας μας στους σαγηνευτικούς, νωχελικούς dub ρυθμούς της. Η ερμηνεία της φέρνει στο μυαλό τη Nico οπότε η παρουσία της σε ένα φεστιβάλ που πήρε το όνομά του από τους Velvet Underground ήταν πολύ ταιριαστή. Από τις διασκευές που μας παρουσίασε, ξεχωρίσαμε το "Love Buzz" των Shocking Blue (αυτό που έγινε ακόμα πιο γνωστό από τους Nirvana) και το "In The City" των Chromatics, και τα δύο από το νέο, ομώνυμο EP της, ενώ στο video playlist στο τέλους του άρθρου μπορείτε να δείτε και το "Officer, Officer" που έκλεισε το σετ της.

Στην πρώτη μας επίσκεψη στο Main Hall (που φέρνει περισσότερο σε ναό παρά σε συναυλιακό χώρο) μας περίμεναν οι Νεοϋορκέζοι K-Holes και το ατίθασο noise rock τους. Η πενταμελής μπάντα έχει δημιουργηθεί από τον κιθαρίστα Jack Hines, πρώην μέλος των Black Lips, αλλά η μουσική τους έχει μεγαλύτερη σχέση με το χαοτικό no wave παρά με το garage της παλιάς του μπάντας. Ξεχωρίζει η παρουσία της δυναμικής τραγουδίστριας Vashti Windish ενώ το σαξόφωνο της Sara Palmquist τονίζει τις no wave επιρροές τους.

Πίσω στη μικρή σκηνή ο ή μάλλον η Big Freedia είχε στήσει ένα τρελό bounce rap πάρτι. Δυνατά μπάσα, hip hop ρυθμοί υψηλών ταχυτήτων συνδυασμένοι με dance επιρροές σε συνταγή Νέας Ορλεάνης, και πολύς χορός από τις Divas, τις χορεύτριες της ομάδας, που συνδύαζαν το break-dance με κινήσεις βγαλμένες από το εγχειρίδιο της καλής striper!

Prince Rama

Στο Main Hall, εντωμεταξύ, άρχισε ένα διαφορετικό πάρτι από τους Νεοϋορκέζους Prince Rama - το πάρτι για το Τέλους του Κόσμου! Επηρεασμένοι ίσως από την Αποκάλυψη των Μάγια, οι Prince Rama παρουσίασαν στην περσινή δουλειά τους τις Top 10 επιτυχίες από το Τέλος του Κόσμου υιοθετώντας την ταυτότητα μελλοντικών pop συγκροτημάτων. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι επιτυχίες του εσχατολογικού μέλλοντος ακούγονται πολύ σαν ένα μίγμα ‘80s synth-pop με ‘70s disco-funk, και από μόνες τους μάλλον δύσκολα θα ξεσήκωναν το κοινό του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Οι πόντοι όμως που έχασαν οι Prince Rama από το εκκεντρικό pop υβρίδιο που μας παρουσίασαν, τους κέρδισαν και με το παραπάνω από την ενθουσιώδη παρουσία τους τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή και από το θετικό τους πνεύμα. Μια εμφάνιση που ξεκίνησε με παρουσία λίγου κόσμου, αραιά διασκορπισμένου στο μεγάλο χώρο, εξελίχθηκε τελικά σε ένα παλαβό αποκριάτικο πάρτι, ειδικά στο τέλος όταν μια ομάδα από ζόμπι-μασκαράδες έκανε την εισβολή της, πρώτα πάνω στη σκηνή και στη συνέχεια μέσα στο κοινό υπό την καθοδήγηση των αδελφών Taraka και Nimai Larson! Χωρίς αμφιβολία, οι Prince Rama παρουσίασαν ένα από τα πιο διασκεδαστικά σετ του φεστιβάλ.

Ο Axel Willner, πιο γνωστός ως The Field, εμφανίστηκε με συνοδεία κιθαρίστα και ντράμερ στη μεγάλη σκηνή, με αποτέλεσμα το ambient techno του να αποκτήσει krautrock αποχρώσεις. Αν έπαιζε πιο αργά ίσως να ήταν πιο εύκολο να μας παρασύρει με τους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς του, αλλά νωρίς το απόγευμα ήταν δύσκολο να μας κερδίσει, με αποτέλεσμα να τον ακούσουμε από απόσταση δοκιμάζοντας τα burger και τις μπύρες από τις καντίνες.

Στο Panorama Room σειρά είχαν οι Dirty Beaches του Alex Zhang Hungtai. Στην Αθήνα τον είχαμε δει με τη συνοδεία ενός σαξοφωνίστα. Στη νέα του περιοδεία συνοδεύεται από δύο μουσικούς που προσθέτουν keyboards και ηλεκτρονικά κρουστά στον ηλεκτρικό ήχο της κιθάρας του, φέρνοντας τον πάντα πιστό στο lo-fi ήχο του ακόμα πιο κοντά στους Suicide, χωρίς να ξεχνάει και τις rockabilly επιρροές του. Αρκετά δυνατό το 30λεπτο dirty σετ που μας παρουσίασε αλλά έλειπαν τα κομμάτια που θα οδηγούσαν το noire δράμα στην κάθαρση.

Dirty Beaches

Το garage rock έκανε αισθητή την παρουσία του στο σαλόνι του Alexandra Palace με τους Black Lips, αλλά παρά τη φήμη που τους ακολουθεί ότι γίνεται της κολάσεως στις συναυλίες τους, εμείς τους είδαμε αρκετά συμμαζεμένους - ίσως η επιρροή του αριστοκρατικού χώρου; Για το φινάλε ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον άλλο μεγάλο πλακατζή της garage rock σκηνής, τον King Khan (έπαιξε με τους Shrines στη μικρή σκηνή, αλλά τους χάσαμε - τους θυμόμαστε όμως πολύ καλά από το περσυνό Plissken), για το “Bow Down and Die” που μπορείτε να δείτε στο video playlist.

Όσο πέρναγε η ώρα, ανέβαινε ο θόρυβος και η ένταση στη μεγάλη σκηνή. Το σπαστικό, υπερηχητικό grindcore των The Locust (κάποιος, πολύ επιτυχημένα, είχε περιγράψει τον ήχο τους σαν σύγκρουση αυτοκινήτων με φωνητικά!) δεν μπόρεσε να μας κερδίσει, οι Jon Spencer Blues Explosion όμως που ακολούθησαν, ήταν το ίδιο απολαυστικοί όσο την πρώτη φορά που τους είχα δει, 20 χρόνια πριν και μερικά μίλια νοτιότερα, στο κατεδαφισμένο πια London Astoria 2. Το Blues παραμένει Νούμερο 1 και ο Jon Spencer με την παρέα του κάνουν ένα ωριαίο σπριντ με κομμάτια από όλους τους δίσκους τους που ενώνονται σε ένα πυρετώδες rock ’n’ roll παραλήρημα.

Jon Spencer Blues Explosion

Μετά από ένα ήρεμο διάλλειμα παρέα με τον Mick Harvey να διασκευάζει με τον τρόπο του τραγούδια του Serge Gainsbourg στο Panorama Room, έφτασε και η ώρα των οργανωτών αυτού του πάρτι κάνουν την εμφάνισή τους. Οι Yeah Yeah Yeahs μας προσκάλεσαν στον κόσμο τους με τις μουσικές και κινηματογραφικές τους επιλογές και ήρθε η στιγμή να προσθέσουν και τη δική τους μουσική στα δρώμενα.

Η αρχή έγινε με το "Sacrilege", το εξαιρετικό νέο τους single, που λειτούργησε μια χαρά και χωρίς την gospel χορωδία. Για το "Mosquito", η Karen O έβαλε το κατάλληλο ζευγάρι γυαλιών σε στυλ μάτια κουνουπιού, ενώ σύντομα ήρθε και ο πρώτος δυναμίτης από το παρελθόν, το περίφημο "Bang" από το θρυλικό πρώτο τους EP που αντιπροσωπεύτηκε στο set list τους και με το "Miles Away".

YYYs

Στα 75 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση τους, οι Yeah Yeah Yeahs χώρεσαν μερικές από τις κορυφαίες στιγμές των τριών πρώτων τους δίσκων, με το "Zero" να προκαλεί την πιο ενθουσιώδη αντίδραση του κοινού μαζί με τα "Maps" και "Date with the Night” από το “Fever to Tell”, που αποτέλεσαν το οργιαστικό encore της βραδιάς. Από το καινούργιο "Mosquito" ακούσαμε 5 από τα 11 κομμάτια του, που στάθηκαν μια χαρά δίπλα στο εξαιρετικό υλικό του παρελθόντος, αποδεικνύοντας ότι οι Yeah Yeah Yeahs αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου καλύτερα από τις περισσότερες μπάντες της γενιάς τους που εξακολουθούν να είναι ενεργές μια δεκαετία μετά την τελευταία σημαντική έκρηξη της indie rock σκηνής. Όπως και το ανθεκτικό κουνούπι, οι Yeah Yeah Yeahs προσαρμόζονται και επιβιώνουν, ζωντανή απόδειξη ότι η Θεωρία της Εξέλιξης έχει την εφαρμογή της και στη μουσική.

Το σετ των Yeah Yeah Yeahs: Sacrilege, Mosquito, Bang, Cheated Hearts, Under the Earth, Soft Shock, Subway, Zero, Gold Lion, Despair, Y Control, Miles Away, Heads Will Roll. Encore: Maps, Date with the Night.

Παρακολουθήστε τα highlights του I'll Be Your Mirror - μισή ώρα ζωντανής μουσικής από το φεστιβάλ με πρωταγωνιστές τους Yeah Yeah Yeahs, Jon Spencer Blues Explosion, Mick Harvey, Black Lips με King Khan, Dirty Beaches, Prince Rama, Big Freedia, K-Holes και Anika:



Στο φεστιβάλ συμμετείχαν επίσης οι King Khan and the Shrines, Jah Shaka, J.G. Thirlwell's Manorexia και ο DJ Jonathan Toubin. Περισσότερες φωτογραφίες εδώ.

Διαβάστε ακόμα