Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Λουκά Κάκο και το Mix Grill.
Η περασμένη Δευτέρα ήταν σίγουρα μια πολύ διαφορετική ημέρα για το Rockwave Festival. Τόσα χρόνια που παρακολουθώ το Φεστιβάλ, δεν υπήρχαν ποτέ τόσο μεγάλες αντιθέσεις στις επιλογές των ονομάτων μιας φεστιβαλικής ημέρας. Για σκεφτείτε το: Στη μικρή σκηνή έπαιζαν οι Suicidal Tendencies και στο καπάκι στη μεγάλη βγήκε ο Ian McCulloch και οι Echo and the Bunnymen. Μετά πάμε ξανά στη μικρή σκηνή για το heavy metal των Iced Earth και λίγα λεπτά μετά το τελευταίο τραγούδι με τίτλο το όνομα τους, ακούσαμε την ήρεμη, ποπ μουσική της Lana Del Rey. Ακόμη και η επιλογή των ονομάτων που έπαιξαν στη μεγάλη σκηνή δεν είχαν πολλές ηχητικές ομοιότητες. Άραγε πόσο κοντά είναι οι μουσικές των Βunnymen με αυτές της Lana del Rey;
Ο κόσμος που ήρθε στη Μαλακάσα ήταν ετερόκλητος κι αυτό είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της όλης βραδιάς. Έβλεπες μαυροφορεμένους με τατουάζ στα χέρια ή τα πόδια κι από την άλλη μικρότερης ηλικίας παιδιά με πολύχρωμα ρούχα, τα οποία βάζω στοίχημα ότι θα έπαθαν ένα πολιτισμικό σοκ όταν άκουσαν τους Suicidal Tendencies ή τους Iced Earth.
Όσον αφορά το κομμάτι της οργάνωσης, η βραδιά κύλησε ομαλά και χωρίς προβλήματα. Όμως, στο μουσικό κομμάτι θα έλεγα ότι οι φίλοι της Lana είδαν στην ουσία μια συναυλία που τους ενδιέφερε με διάρκεια μόλις 1 ώρας και κάτι και οι μεταλλάδες άκουσαν διάφορα συγκροτήματα με κενά 1 ώρας περίπου από το ένα στο άλλο, γιατί μεσολαβούσαν οι συναυλίες στη μεγάλη σκηνή. Για αυτό το λόγο, πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπήρχε μια ξεχωριστή μέρα για το metal / hard rock και μια άλλη για pop / rock ακούσματα.
Παρ' όλα αυτά, ήταν καλή η Lana; Οι Echo and the Bunnymen; Γενικές εντυπώσεις; Δείτε παρακάτω τα κείμενα μας για τη Lana και τους Bunnymen, που είδαμε στην τρίτη μέρα του Rockwave Festival:
Echo and the Bunnymen
Έχω δει αρκετές φορές τους Echo and the Bunnymen και σε παλαιότερο EJEKT Festival και στο Gagarin. Πιστεύω ότι η μαγική φωνή του Ian McCulloch και η δυναμική των post punk τραγουδιών τους δεν παρουσιάζεται όπως πρέπει σε ανοιχτούς χώρους και δη σε Φεστιβάλ. Στο EJEKT (έσκαγε ο τζίτζικας εκείνη τη μέρα), στο Gagarin και στο φετινό Rockwave Festival το μόνο κοινό στις εμφανίσεις των Echo and the Bunnymen ήταν το μαύρο παλτό του Ian, το τσιγάρι στο χέρι και τα μαύρα γυαλιά. Κατά τα άλλα, η συναυλία στο Gagarin δεν είχε καμία σχέση με τις άλλες δύο.
Βέβαια, δεν είναι απόλυτα σωστή αυτή η σύγκριση, γιατί στο Gagarin είχε επιλέξει να πάει μόνο κόσμος που του αρέσει η μουσική τους, ενώ στο Φεστιβάλ το κοινό είναι διαφορετικών ακουσμάτων. Την Δευτέρα οι Bunnymen ήταν δυστυχώς ένα αδιάφορο διάλειμμα για τους περισσότερους, μιας και ήταν φανερή η χλιαρή αποδοχή τους και τα λίγα χειροκροτήματα ανάμεσα στα τραγούδια.
Σε κάποιο βαθμό έφταιξε και το Pitch A, στο οποίο ήταν λιγοστός κόσμος από τη μια κι από την άλλη παιδιά που είχαν έρθει αποκλειστικά και μόνο για τη Lana del Rey. Αμφιβάλλω, αν οι περισσότεροι από αυτούς ήξεραν το "The Killing Moon" και το "Lips like sugar". Μάλιστα, κάποια στιγμή ο McCulloch ρώτησε το κοινό γιατί δεν έρχεται πιο κοντά στη σκηνή και μόλις κατάλαβε το διαχωρισμό, είπε σ' εμάς, στο Pitch B, ότι είμαστε κι εμείς VIP για αυτόν...
Στο μουσικό κομμάτι ξεχώρισαν βέβαια τα αγαπημένα μου "The Killing Moon", "Lips like sugar", καθώς και τα "All My Colours (Zimbo)' και "Nothing Lasts Forever", το οποίο συνοδεύτηκε με μια όμορφη διασκευή στο "Walk On The Wild Side' του Lou Reed. Δεν ήταν κακοί οι Echo and the Bunnymen. Απλά, η ώρα εμφάνισης και ο κόσμος που δεν τους ήξερε καν δεν βοήθησαν για να βρουν τον απαραίτητο ρυθμό και να μας ανεβάσουν αντίστοιχα.
Echo and the Bunnymen Setlist
Going Up
Rescue
Do It Clean
Villiers Terrace / Roadhouse Blues
Seven Seas
Bring On the Dancing Horses
Rust
All My Colours (Zimbo)
All That Jazz
Never Stop
The Killing Moon
The Cutter
Nothing Lasts Forever / Walk On The Wild Side (διασκευή)
Lips Like Sugar
Lana del Rey
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν περίμενα να είναι τόσο πολύς κόσμος που να ξέρει τους στίχους σχεδόν όλων των τραγουδιών της Lana del Rey. Σε κάποια σημεία, οι φωνές τους ήταν λίγο κάτω από την ένταση του μικροφώνου της γλυκιάς Αμερικανίδας. Βέβαια, αυτό δεν το λέω αρνητικά. Ίσα, ίσα είναι καλύτερο να ακούν τη Lana, από ένα σωρό άλλους Έλληνες ή ξένους pop τραγουδιστές.
Δεκαπέντε λεπτά μετά τις 10 λοιπόν, η Lana del Rey παίρνει το μικρόφωνο και τραγουδάει "My pussy is like Pepsi Cola", ενώ είναι πίσω από τη σκηνή κι εμείς δεν την βλέπουμε. Σε λίγα δευτερόλεπτα εμφανίζεται εντυπωσιακά, φορώντας ένα κοντό φόρεμα, για να αναδεικνύει τη θηλυκότητα της. Το κοινό ούρλιαζε... Ο ήχος είχε κάποια μικρά προβληματάκια στην αρχή, τα οποία επιλύθηκαν στα επόμενα τραγούδια.
Με το που τελειώνει την "Cola" της η Lana (το τραγούδι ανήκει στο EP "Paradise") κατεβαίνει τη σκάλα και πηγαίνει να χαιρετήσει τον κόσμο και να υπογράψει αυτόγραφα. To "Body Electric" ακολουθεί και η Lana αρχίζει τα χορευτικά της κόλπα, κάνοντας αργές και σέξι κινήσεις. Γενικότερα, όλα όσα έκανε στη σκηνή η Αμερικανίδα ήταν καλά σχεδιασμένα από την ομάδα παραγωγής της. Τα παντα. Ακόμη και το ότι ζήτησε ένα τσιγάρο ανάμεσα στα τραγούδια... Είχε μια αύρα άλλης εποχής στη σκηνή η Lana. Μια ρομαντικότητα μιας ντίβας κατά κάποιο τρόπο.
Το Blue Jeans και το Born to die που ακούσαμε μετά, έδειξαν τις φωνητικές ικανότητες του κοινού και η Carmen παρουσίασε μια από τις ξεχωριστές - μουσικά - στιγμές της βραδιάς. Η διασκευή στο "Blue Velvet" του Tony Benett ήταν μεν σέξι, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Λίγο πιο μετά είχαμε άλλη μια (μη επιτυχημένη) διασκευή στο "Knockin' on heaven's door" του Bob Dylan.
To video του τραγουδιού της "Ride" που ακολούθησε θα έλεγα ότι είχε μεγαλύτερη διάρκεια από αυτή που θα έπρεπε σε μια συναυλία (ήταν πάνω από 2 λεπτά) και τα hits "Summertime Sadness", "Video games" & "National Anthem" έκλεισαν δυνατά τη συναυλία.
Η φωνή της Lana ήταν μια χαρά, ακόμη κι αν η ίδια έλεγε ότι δε θα ήταν σε τόσο ψηλές οκτάβες, όσο θα ήθελε. Οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών με το μελωδικό "άγγιγμα" των δύο βιολιών ήταν αρκετά καλές και η "ζεστασιά" της Lana ήταν εμφανής στην επαφή της με το κοινό. Βέβαια, πιστεύω ότι το παράκανε λίγο πριν τελειώσει το National Anthem, όταν κατέβηκε ξανά να χαιρετήσει τον κόσμο, να βγάλει φωτογραφίες μαζί τους και να υπογράψει αυτόγραφα. Ήταν περίπου 10 λεπτά με τον κόσμο... Να σας πω την αλήθεια θα προτιμούσα να έλεγε ένα ή και δύο τραγούδια ακόμα. Βέβαια, ο κιθαρίστας κι ο drummer έβγαλαν τα απωθημένα τους, καθώς έπαιζαν πιο δυνατά το 'National Anthem".
Η διάρκεια της συναυλίας ήταν 1 ώρα και 5 λεπτά περίπου αν βγάλουμε το τελευταίο δεκάλεπτο. Δεν περίμενα κάτι περισσότερο, γιατί μπορεί να έχει 2 δίσκους η Del Rey, αλλά τα κομμάτια του ντεμπούτο album δεν παίζουν στις συναυλίες της. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, ήταν ο headliner που έπαιξε τη λιγότερη ώρα στο Rockwave Festival. Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος έδειξε να του αρέσει αυτό που έβλεπε κι άκουγε.
Σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω ότι η Lana ήταν κακή, αλλά ούτε και ότι θα βάλω την εμφάνιση της μέσα στις συναυλίες του Φεστιβάλ που έχουν μείνει στο μυαλό μου τόσα χρόνια...
Lana del Rey Setlist
Cola
Body Electric
Blue Jeans
Born to Die
Carmen
Blue Velvet (διασκευή)
Young and Beautiful
Without You + Knockin' on Heaven's Door
--- Ride Video ---
Ride
Summertime Sadness
Video Games
National Anthem
Σημείωση: Αξίζουν συγχαρητήρια στον καμεραμαν, ο οποίος πάλεψε πραγματικά για να ακολουθεί τη Lana del Rey στη δεκάλεπτη γύρα της στον κόσμο. Μάλιστα, όταν η Lana επέστρεφε στη σκηνή, ανεβαίνοντας τα σκαλιά, σηκώθηκε λίγο το φόρεμα και φάνηκε στις οθόνες μας... Καταλαβαίνετε τι έγινε τότε, ε...
Σε νέο άρθρο του Λουκά Κάκου θα διαβάσετε για το heavy metal κομμάτι της τρίτης ημέρας του Rockwave Festival 2013.
Σχετικό θέμα