Ούζο-Red Bull και βιάγκρα
Η παρουσία των Σουηδών στη σκηνή ήταν ένα μουσικό χάος, όπως αρμόζει στο μουσικό τους αφήγημα, όμως ένα χάος προβλέψιμο και καλά κοντρολαρισμένο. Τα τραγούδια τους είναι δυνατά, γρήγορα και τραχιά, αλλά δεν έχουν απότομες στροφές, κάτι που τα κάνει προσβάσιμα στον μέσο ακροατή και επιτρέπει σε κάθε θεατή τους να μπει μέσα στο groove τους και να χορέψει μαζί τους. Σχεδόν σε κάνουν να θέλεις να συντονιστείς με τους υπόλοιπους αγνώστους σε σένα θεατές και να μοιραστείτε από κοινού την εμπειρία.
Το σαξόφωνο του Oscar Carls χρωματίζει σε στιγμές τα τραγούδια των Viagra Boys και αναφορά θα πρέπει να γίνει και στον Elias Jungqvist, στα keyboards/bongo. Όμως, δικαιολογημένα όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον τραγουδιστή Sebastian Murphy, ημίγυμνο από τη μέση και πάνω, γεμάτο τατουάζ. Ο Murphy είχε μια υπνωτική επίδραση στο πλήθος με τη σχεδόν κωμική macho περσόνα του να ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στην ωραία απόδοση του υλικού και την εκούσια ειρωνεία. Ενδεικτικά, μας μετέφερε τις αναμνήσεις από την πρώτη του συναυλιακή παρουσία στην Ελλάδα, που περιελάμβαναν το ανακάτεμα ούζου με Red Bull ή την κατάληξη άπειρων άδειων ποτηριών μπίρας στο κεφάλι του κατά τη διάρκεια του live τους. Φυσικά, αυτό ήταν το τέλειο έναυσμα για να συμβεί το ίδιο και σε αυτήν τη συναυλία!
Το setlist των Αγοριών είχε μεγάλο εύρος όχι μόνο μουσικά (σε στιγμές ακούγονται σαν τους Stooges, μερικές φορές σαν τους Roxy Music, περιστασιακά σαν τον Albert Ayler) αλλά και δισκογραφικά, τοποθετώντας το νεότερο (και καλύτερο) άλμπουμ τους, "Cave World", μαζί με μερικά από τα πρώτα τους έργα, όπως το "Research Chemicals" δίπλα δίπλα, αποσπώντας το χειροκρότημα των πολλών θεατών που μοιάζει να έχουν έρθει μόνο για αυτούς. Και φυσικά, δεν έλειψε και η αναφορά στις εκλογές, που αποτέλεσε την τέλεια εισαγωγή για το περσινό τους κομμάτι "Troglodyte".
Viagra Boys - Setlist
- Ain't No Thief
- Slow Learner
- Punk Rock Loser
- Baby Criminal
- Troglodyte
- Ain't Nice
- Worms
- Down In The Basement
- ADD
- Sports
- Research Chemicals
Ladytron: Αέρινα φορέματα και ηλεκτρονικοί ήχοι
Και μιας και ανέφερα ήδη τους Roxy Music, να πω ότι η Πλατεία Νερού φιλοξενούσε και ένα σχήμα από το Liverpool του οποίου το όνομα προήλθε από το ομώνυμο κομμάτι τους. Ο λόγος για τους Ladytron, η αλλιώς για τις Helen Marnie, Mira Aroyo και για τον Daniel Hunt. Ένα σχήμα που το έχουμε απολαύσει και άλλες φορές στη χώρα μας, όμως πάντα χαιρόμαστε που το βλέπουμε, ακόμα και αν ο ανοιχτός, ζεστός χώρος μιας πλατείας δεν είναι το πιο ιδανικό σκηνικό για τον ήχο του.
Για μία ώρα και κάτι, λοιπόν, οι Ladytron μάς ταξίδεψαν σε όλη τους τη δισκογραφία. Έναρξη με το "City Of Angels", που ανοίγει και τη φετινή τους δουλειά "Time's Arrow". Συνέχεια με το "Deadzone" της προηγούμενης δουλειάς τους, που τους επανέφερε δισκογραφικά, και μετά βουτιά στο παρελθόν: "Playgirl", "The Animals" "Seventeen", "Fighting In Built Up Areas" (με την απαραίτητη ερώτηση από τη βουλγαρικής καταγωγής Mira Aroyo για το αν μιλάει κανείς βουλγαρικά στο κοινό) και φυσικά "Destroy Everything You Touch".
Ηχητικά οι «αέρινες» φωνές των Marnie και Aroyo δημιούργησαν την απαραίτητη ατμόσφαιρα, που επισκιάστηκε όμως από τη μάλλον δυνατή μπότα του touring ντράμερ, η οποία παραήταν «ωμή» για τον ηλεκτρισμένο ήχο των Ladytron. Ακόμα και έτσι, όμως, θυμηθήκαμε για ποιον λόγο οι Ladytron παραμένουν ένα σχήμα που έδωσε πολλά στο πεδίο της synthpop/electronica. Και εις ανώτερα!
Ladytron - Setlist (με επιφύλαξη)
- City of Angels
- Deadzone
- Playgirl
- The Animal
- International Dateline
- The Island
- Fighting In Built Up Areas
- Seventeen
- Ace of Hz
- Destroy Everything You Touch
Καταζητούμενοι από τους Interpol
Βουρ πίσω στο ξέφωτο, όπου οι πολύ αγαπητοί, όπως αποδείχθηκε και από την προσέλευση του κόσμου, Interpol είναι σίγουρα μια άλλη μπάντα από εκείνη που τάραξέ τα νερά του post punk μουσικού κόσμου σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους "Turn On The Bright Lights". Πιο ασφαλείς μουσικά και με γυαλισμένο ήχο, ξεκίνησαν την εμφάνιση τους με το "Toni", προερχόμενο από το τελευταίο τους άλμπουμ, αλλά ήταν το άκουσμα του "Obstacle 1" που ουσιαστικά έδωσε το έναυσμα για την άμεση ανταπόκριση εκ μέρους του κοινού.
Η χαρακτηριστική κιθάρα του Daniel Kessler ήταν τόσο αιχμηρή όσο θα περίμενε κανείς και ο Sam Fogarino έφερε σχεδόν κάθε τραγούδι σε μια δραματική κατάληξη στα ντραμς. Όμως, υπήρχε ένα σημαντικό χάσμα μεταξύ του πρώιμου και του μεταγενέστερου υλικού. Οτιδήποτε από τα δύο πρώτα άλμπουμ πήρε έντονο χειροκρότημα μέσα σε δευτερόλεπτα και τράβηξε την προσοχή, ενώ πολλά από τα μεταγενέστερα τραγούδια απλά αντιμετωπίστηκαν με συγκατάβαση. Η εξέλιξη του συγκροτήματος από το σκοτεινό σκέλος της αναγέννησης του post-punk σε μια πιο «παραδοσιακή» ροκ βάση γίνεται ξεκάθαρη όσο προχωράει το set τους, με τη φωνή του Paul Banks να διατηρείται ακόμα σε καλή κατάσταση, όπως και η κατά τόπους μπλαζέ στάση του σε μεγάλο μέρος της εμφάνισης τους. Μιας στάσης που περιορίστηκε στις ελάχιστες ευχαριστίες προς το κοινό, χωρίς αλληλεπίδραση μαζί του.
Η ένταση των τραγουδιών όπως το "Evil", το "Obstacle 1" ή το "Slow Hands" ήταν απαράμιλλη και το τρίο των "Roland", "The New" και "PDA" ίσως το πιο δυνατό κομμάτι της νύχτας, αναδεικνύοντας τη μεγαλοπρέπεια των Interpol όπως αυτή λογιζόταν πριν από 20 χρόνια. Υπήρξε μια αίσθηση ότι ήταν διεκπεραιωτικοί, καθώς τα νεότερα τραγούδια απλά δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν την ενέργεια εκείνων των πρώτων, κάνοντας πολλούς θεατές να αναρωτηθούν αν θα έπρεπε να είχαν προτιμήσει τους Echo and the Bunnymen που έπαιζαν ταυτόχρονα στην άλλη σκηνή της βραδιάς.
Interpol - Setlist
- Toni
- Obstacle 1
- Narc
- Length of Love
- Fables
- Evil
- Pioneer To The Falls
- C'mere
- Rest My Chemistry
- Not Even Jail
- Lights
- Roland
- No I In Threesome
- The New
- PDA
- Leif Erikson
- Slow Hands
Ωδή στα '80s με post-punk μεγαθήρια
Πάντως, ο φίλος από το MixGrill Άκης Καλλόπουλος, που έχει δει την μπάντα άλλες δύο φορές και τη διατηρεί σαν εφηβικός του έρωτα, μου μετέφερε μία εμφάνιση γεμάτη από περιεχόμενο που όμως δεν ικανοποίησε όσο θα μπορούσε. Σε αυτό συνηγόρησε και ο (μάλλον προσχεδιασμένος) υποφωτισμός του τραγουδιστή Ian McCulloch. Συγκεκριμένα, ο McCulloch παρέμεινε κάπως στο «παρασκήνιο», με το φωτισμό να εστιάζει κυρίως στον κιθαρίστα Will Sergeant. Ακόμα και έτσι, όμως, παρακολουθήσαμε ένα σημαντικό κεφάλαιο της βρετανικής post-punk στα λίγα μέτρα μακριά μας, βιώνοντας στο έπακρο τη μαγική δύναμη αυτού του μουσικού είδους να συγκινεί και να «ξυπνά» από πιτσιρικάδες μέχρι 60αρηδες «γερόλυκους» της rock.
- Going Up
- All that Jazz / Show Of Strength
- Rescue
- Flowers
- Bring On the Dancing Horses
- All My Colours (Zimbo)
- Seven Seas
- Nothing Lasts Forever / Walk On the Wild Side
- Over The Wall
- Bedbugs And Ballyhoo
- Never Stop
- The Killing Moon
- Lips Like Sugar
- The Cutter
Η ώρα για την εμφάνιση της αδιαμφησβήτητης star της τρίτης μέρας του Release Athens X SNF Nostos είχε φτάσει και το μεγάλο πλήθος του κόσμου που είχε έρθει μόνο για εκείνη ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένο για την επιστροφή της στην ενεργό δράση μια δεκαετία μετά την τελευταία της περιοδεία. Ένα πολυσυλλεκτικό κοινό, από έφηβους και παιδιά μαζί με τους γονείς τους μέχρι βετεράνους της αγγλικής post-punk σκηνής της δεκαετίας του 1970, γέμισε την Πλατεία Νερού
Η Siouxsie, λοιπόν, άνοιξε με δύο τραγούδια από το άλμπουμ "Juju", το "Night Shift", ένα τραγούδι για το φρικτό θέμα της γυναικοκτονίας, και το "Arabian Knights", το οποίο γράφτηκε πριν από σαράντα χρόνια αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο σήμερα. Προλογίζοντας το "Here Comes That Day" ευχήθηκε να έρθει αυτή η μέρα που όλοι οι πολιτικοί θα πάρουν ότι τους αξίζει (να ήταν ενήμερη άραγε για το timing της εμφάνισης της δυο μέρες πριν τις εκλογές;), ενώ στο "Kiss Them For Me" αλάφρυνε το κλίμα καθαρές pop μελωδίες. Το "Dear Prudence" απέδωσε τιμές στο καλύτερο συγκρότημα ever, όπως είπε, ενώ το "Face To Face", μέσα από το soundtrack του Batman, αποτέλεσε ένα από τα highlights της εμφάνισης της.
Το "Cities In Dust" ήταν άλλη μια δυνατή στιγμή, την ώρα που έπαιζε στο βάθος μια ταινία με μια ηφαιστειακή έκρηξη, κάνοντας το μήνυμα του τραγουδιού για την απειλή του πυρηνικού πολέμου ακόμα πιο ισχυρό. Και στο "Sin In My Heart" έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα δίνοντας μια δυνατότερη βερσιόν του κομματιού. Τα "Christine" και "Happy House" αντιμετωπίστηκαν με λατρεία από το κοινό, ενώ το κλείσιμο του κανονικού set έγινε με το "Into The Swan", σε μια όμορφη και θεατρική ερμηνεία από την Siouxsie.
Συνολικά ήταν μια εμφάνιση που ικανοποίησε πλήρως τους αφοσιωμένους fans της «παγωμένης βασίλισσας», με τους πιο ψύχραιμους θεατές να αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με την φωνή της σε όλη την διάρκεια του set, καλύπτοντας τις αδυναμίες της με την προσεγμένη σκηνική της παρουσία και κινησιολογία, ενώ και η γκρίνια της σε σημεία της εμφάνισης της (από την καθυστέρηση στο να ξεκινήσει, μέχρι κάποια τεχνικά προβλήματα) να φτάνει στα αυτιά μας ως σημάδι πως τα χρόνια πέρασαν και μαζί με αυτά και μεγάλο μέρος της αμφισημίας/γοητείας της μουσικής της.
Siouxsie - Setlist
- Night Shift
- Arabian Knights
- Here Comes That Day
- Kiss Them for Me
- Dear Prudence
- Face To Face
- Loveless
- Land's End
- Cities in Dust
- But Not Them
- Sin In My Heart
- Christine
- Happy House
- Into a Swan
- Israel
- The Passenger
- Spellbound
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το Release Athens Festival.