FM TO WEB - Ταξιδάκι στο Λονδίνο!

Δεν πήγα εγώ!Ο φίλος της στήλης Νίκος Νίκας πήγε και σήμερα γράφει αυτός για 'μένα!
Διαβάστηκε φορες
Δεν πήγα εγώ!Ο φίλος της στήλης Νίκος Νίκας πήγε και σήμερα γράφει αυτός για 'μένα! Λοιπόν, σκεφτόμουν καιρό να το κάνω, να γράψει δηλαδή (σε ελεύθερο θέμα) έτσι ξαφνικά κάποιος αναγνώστης κάποια στιγμή το 'fm to web' και να γράψει ότι γουστάρει πολύ απλά.

Ο Νίκος γράφει απλά, μεστά και κατανοητά. Χωρίς ταρατατζούμ και αρλούμπες δηλαδή. Σήμερα ξετυλίγει μια ωραία κουβέντα γύρω απο το Rock & Roll και την μοιράζεται μαζί μας. Τον Δεκέμβριο θα βρεθώ Παρίσι και θα ξεκλέψω δυο μέρες να πεταχτώ στο 'νησί', οπότε θα τα ξαναπούμε για την πιο αγαπημένη μου Ευρωπαικη πρωτεύουσα σύντομα. Για την ώρα ξέθαψα μια αγαπημένη μου φωτογραφία απο το πρώτο μου ταξίδι εκεί πριν απο μια δεκαετία κι ένα υπέροχο απόγευμα στο 'Hard Rock Cafe' ανάμεσα στις κιθάρες των Who και των Kinks..

Θα τα πούμε την επόμενη Τρίτη με την συνέντευξη των (δικών μας) False Alarm που ανοίγουν για τους New Model Army (φοβερό νέο άλμπουμ!) σε λίγες εβδομάδες στο Gagarin. Mε την ευκαιρία...8 Νοεμβρίου οι OSCILLATION στην Αθήνα, σε ένα live που ΔΕΝ χάνεται... Ο λόγος στον Νίκο Νίκα.

Περιμένοντας.....(τον Γκοντό);

Η αναμονή είναι συνήθως γλυκόπικρο συναίσθημα. Στη rock & roll καθημερινότητα όμως αποκτά μια μοναδική γλυκύτητα που αγγίζει τα όρια της τελετουργίας.

Γράφω τούτες τις γραμμές πετώντας προς μία από τις μητροπόλεις του rock & roll, το Λονδίνο, και περιμένοντας το νέο album των Arcade Fire. Κάθε φορά που περιμένω νέα δουλειά αγαπημένης μπάντας, σκόρπιες σκέψεις, εικόνες και θραύσματα αναμνήσεων με πλημμυρίζουν. Έχω πάψει ωστόσο από καιρό να μοιράζομαι με τους φίλους μου τη γλυκιά αυτή αναμονή, φοβούμενος την ορθολογική ομολογουμένως προσέγγισή τους, όταν σαρκαστικά με ρωτούν. Τι καινούργιο περιμένεις πια από το rock & roll; Δεν τα έχεις ακούσει όλα τόσα χρόνια;

Έχουν περάσει αισίως 59 χρόνια από το σωτήριο 1954 όταν το θρυλικό rock around the clock ξεσήκωσε την Αμερικανική νεολαία και άλλαξε για πάντα τόσο τη μουσική όσο και τη νεανική και όχι μόνο κουλτούρα. Και τι χρόνια ήταν αυτά; Τι μαγικό ταξίδι ήταν αυτό;

Στα 50s οι γίγαντες πρωτοπόροι έδωσαν την πρώτη ανάσα στο σώμα του rock & roll, του εμφύσησαν τον ακαταμάχητο ερωτισμό του και το προετοίμασαν για τη μπαρουτο-καπνισμένη διαδρομή που θα ακολουθούσε.
Διαδρομή που άρχισε με την πανδαισία των 60s. Τότε που οι φοβεροί Βρεταννοί του χάρισαν κομψότητα, ευφυία, σπιρτάδα και ευελιξία. Τότε που οι hippies σφυρηλάτησαν την πολιτική του συνείδηση και μέσα από μοναδικούς μουσικούς το σώμα και η ψυχή του απογειώθηκαν, φτάνοντας σε απίστευτα ύψη δημιουργικότητας και απόλαυσης.

Στα 70s το rock & roll αποφάσισε να βάλει τα φανταχτερά του ρούχα και να το ρίξει στο χορό, μέχρι οι διανοούμενοι Γερμανοί να του προσθέσουν το υπέροχο μετρονομικό του βήμα και το στείλουν στο διάστημα, ενώ οι progressive μπάντες το παντρέψουν με την κλασσική και τη jazz. Και ενώ ολοκλήρωνε το διδακτορικό του και κλυδωνιζόταν ο γάμος του......erase and rewind, no future και το punk είναι εδώ. "Κάντο μόνος σου" ούρλιαζε και να η δεύτερη εφηβεία έτοιμη να σαρώσει τα πάντα. Όπερ και εγένετο. Χιλιάδες μπάντες, οι πρώτες ανεξάρτητες εταιρίες, τα πρώτα punk fanzines, ιδρώτας και πάθος. O αγώνας δικαιώνεται.

Στα 80s το rock & roll ζει συνεχείς μεταμορφώσεις και τις πρώτες του αναβιώσεις. New wave, post punk, hardcore, φλερτ με το funk και τη χορευτική μουσική, αναβίωση των 60s, νεοψυχεδέλεια και νεογκαράζ. Συχνά πυκνά δε, φοράει τα μαύρα του αποσυρόμενο σε σκοτεινά τοπία, φυλλάσοντας το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του στο χώρο των ανεξάρτητων εταιριών και του underground.

Το οποίο underground έφεραν στην επιφάνεια τα παιδιά από το Seattle ξεθολώνοντας το μυαλό του από τo βούτηγμα στο acid. Στα 90s το rock & roll ξαναέπιασε για τα καλά τις κιθάρες χωρίς να τις αφήσει ποτέ πιά, επένδυσε ένα μικρό μέρος της ψυχής του στην pop, αφήνοντας την υπόλοιπη να ερωτοτροπήσει με την κραταία τότε electronica και το industrial. Δε λησμόνησε βέβαια να γεμίσει το σώμα του με πινελιές από space, kraut, progressive, ζώντας το δεύτερο αναβιωτικό κύμα, αυτό των 70s. Ενήλικο για τα καλά πια άφησε τον περιπετειώδη 20o αιώνα με αναθεωρητικούς προβληματισμούς και πολύπλοκους αυτοσχεδιασμούς ως post rock.
Την 1η δεκαετία του 21ου αιώνα απόλαυσε τους καρπούς των προηγούμενων δεκαετιών θυμίζοντάς μας συνάμα πως η ζωή κύκλους κάνει. Νάσου και τα 80s  ξανά, να και η folk, να και όλες οι μεταμορφώσεις και μεταμφίεσεις του πάλι στο προσκήνιο, φτάνοντας έτσι μέχρι τις μέρες μας.

Πως είναι η αγαπημένη μας μουσική το 2013; Μια χαρά θα έλεγα εκ πρώτης. Ολα μα όλα τα genres είναι ζωντανά. Είτε μόνα τους είτε σε πολλαπλά fusion, και crossover του ενός genre με το άλλο. Πολυχρωμία, πολυρυθμία και πανσπερμία στην κυριολεξία. Αμέτρητες κυκλοφορίες από αναρίθμητες πλέον νέες μπάντες, δίπλα σε πάμπολες μπάντες από τα παλιά που βγάζουν και αυτές νέους δίσκους, με το αγαπημένο βινύλιο να έχει επιστρέψει δυναμικότερα από ποτέ. Η χρονιά έχει πολλά καλά albums τόσο από τους παλιούς (D. Bowie, N. Cave, J. Fogerty, NIN, J. Marr, R. Hitchcock, My Bloody Valentine, Mazzy Star κλπ) όσο και από τους νέους (Fuck Buttons, These New Puritans, Var, Yeah Yeah Yeahs, Strokes, Savages, Νational κλπ.). Ωστόσο κάτι μου φαίνεται πως λείπει. Βάζοντας το χέρι στην καρδιά νομίζω πως λείπουν τα πολύ μεγάλα τραγούδια και τα πολύ μεγάλα albums. Αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή, αυτά που θέλεις να τα ακούς συνεχώς, εκείνα που σε στοιχειώνουν για πάντα. Λείπει το rock & roll που σε κάνει να βαδίζεις με το ρυθμό των κρουστών του, εκείνο που κάνει το σώμα σου να συντονίζεται μέρα-νύχτα με τη γραμμή του μπάσου, λείπουν οι κομματάρες που οι κιθάρες τους σε στέλνουν στον ουρανό. Λείπουν οι στίχοι που θα γίνουν συνθήματα στους τοίχους, σύμβολα ολόκληρης γενιάς. Δεν υπάρχουν τραγούδια που να σου παίρνουν το μυαλό, να σε σαρώνουν, να σε τρελλαίνουν.

Γι αυτά αξίζει η γλυκιά αναμονή, αυτά περιμένω από τότε που ήμουν παιδί. Και τα περιμένω από τα νέα συγκροτήματα όχι από τα παλιά (εκτός και αν είναι ο M. Gira ο οποίος, τι σύμπτωση, στα 59 του χρόνια μας έδωσε το καλύτερο album της καριέρας του). Περιμένω λοιπόν ένα ακόμη forever changes, ένα still life, ένα London calling, ένα Miami, ένα OK computer. Θα είναι τέτοιο το νέο των Arcade Fire; ‘Εχουν ήδη στο ενεργητικό τους το συγκλονιστικό Funeral του 2004. Αναμένουμε λοιπόν. Θα είναι; Θα έρθει άραγε ο Γκοντό;

Νίκος Νίκας 

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
10,0 / 10 (σε 3 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα