Εχτές ξεκινήσαμε τη σειρά των δημοσιεύσεων για τους 50 καλύτερους δίσκους της χρονιάς με τους δίσκους στις θέσεις 41-50. Σήμερα ανεβαίνουμε δεκάδα και βλέπουμε ποια albums έφτασαν στις θέσεις 31-40.
40. Dum Dum Girls - Too True
Η Dee Dee Penny διαθέτει μία υπέροχη, ελαφρώς μελαγχολική φωνή με μία δόση αθωότητας που ίσως δε συνάδει με την κάπως επιτηδευμένα σέξυ εμφάνιση της. Μου φέρνει έντονα στο νου τόσο την Kristin Hersh των Throwing Muses (φωνητικά κυρίως), όσο και τις Siouxsie και Debbie Harry. To ''Too True'' των Dum Dum Girls μπορεί να μην είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει τη ζωή σου, σίγουρα όμως μόνο αδιάφορο δε θα περάσει. - [Χρήστος Χριστόπουλος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
39(-). Hercules and Love Affair - The Feast of the Broken Heart
Ο τρίτος δίσκος του σχήματος με δημιουργικό αρχηγό τον Andy Butler, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το ντεμπούτο album τους, αλλά είναι μια μεγάλη πρόοδος και εξέλιξη από το δεύτερο 'Blue Songs'. Αυτή τη φορά ο Butler αναθέτει τα φωνητικά σε καλλιτέχνες όπως ο John Grant, Rouge Mary, Gustaph και Krystle Warren και δεν χρησιμοποιεί κανένα φυσικό όργανο. Το αποτέλεσμα είναι η αβίαστη ένωση του παλιού καλού ηλεκτρονικού ήχου με "σύγχρονα" φωνητικά, αφήνοντας την αίσθηση ότι τα τραγούδια αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί αλλιώς ... - [Ελένη Πεφάνη]
38(-). Opeth - Pale Communion
Οι Opeth σε αυτό το δίσκο, έχω την εντύπωση ότι θέλουν να μας στείλουν ένα μήνυμα από το παρελθόν. Και τι εννοώ με αυτό. Η progressive rock διάθεση που απλώνεται σε όλα τα κομμάτια του δίσκου μας γυρνά σε εποχές της δεκαετίας του 70 και σε συγκροτήματα όπως οι Camel ή Rush. Όχι αντιγραφές και τέτοιες χαζομάρες. Απλα επιρροές. Επιρροές που αποτυπώθηκαν με το ύφος των Opeth και με τη φρεσκάδα μιας νέας παραγωγής. - [Λουκάς Κάκος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
37. Vermont - Vermont
Πόσες ώρες άραγε βρίσκομαι εδώ; Ή μήπως είναι μέρες, δε θυμάμαι. Ο χρόνος έχει πάψει να κυλά με το συνήθη αχαλίνωτο ρυθμό του σε τούτο το μαγευτικό τόπο. Καθισμένος στο γρασίδι, στην άκρη ενός καταπράσινου λόφου, νοιώθω να αιωρούμαι έξω από το σώμα μου, με την καρδιά μου να πάλλεται συγχρονισμένη στις αιθέριες μελωδίες που φέρνει ο άνεμος. Μπροστά μου απλώνεται το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, ενώ στον ορίζοντα δεσπόζει το αέναο ηλιοβασίλεμα που πλανεύει το βλέμμα μου απ' όταν έφτασα. - [Χρήστος Χριστόπουλος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
36(-). Kate Tempest - Everybody Down
Αφήγηση δυνατών στίχων με καθόλου αδιάφορη μουσική υπόκρουση, σε ένα hip hop αποτέλεσμα από μία νεαρή ποιήτρια. Σε δώδεκα τραγούδια η Kate Tempest χτίζει μια ιστορία γύρω από δύο κύριους χαρακτήρες, η οποία είναι αρκετά πλήρης ώστε να μπορεί να γίνει ταινία. Ένα ακόμα παιδί του Νότιου Λονδίνου, έπιασε μικρόφωνο για πρώτη φορά στα δεκαέξι της, κέρδισε το ποιητικό βραβείο Ted Hughes το 2013 και στα είκοσι οκτώ της, το Μάρτιο του 2014, κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, το οποίο κέρδισε την υποψηφιότητα για το Mercury Prize την ίδια χρονιά. Προφορά και γλώσσα «του δρόμου», που μαζί με την εκπληκτική ερμηνεία της και τη βοήθεια του ρυθμού και των ήχων πίσω της δημιουργούν την αίσθηση πως κάθεσαι κι εσύ στο μπαρ του Ron απέναντι απ’ την Becky και τον Harry. - [Δημήτρης Όρλης]
35. Jungle - Jungle
Ένα βρετανικό δίδυμο, που με οδηγό την τεχνολογία και αναφορές στις δεκαετίες του ’70 και ’80, έφτιαξε ένα δίσκο που ουσιαστικά αποτελεί υπόδειγμα παλιάς soul και funk μουσικής σε συνδυασμό με τη χρήση synthesizers. Οι στίχοι, έχοντας δευτερεύοντα ρόλο, δεν εκτιμώνται για τη λογοτεχνική τους αξία, αλλά αυτό που τους συνδέει με τους στίχους παλαιότερων soul επιτυχιών είναι τα φωνητικά. Ό,τι αποτέλεσε το Paracosm των Washed Out για την chillwave, κάτι αντίστοιχο είναι το Jungle για τη soul και funk. Προσκαλεί τους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής σε ένα ταξίδι στα μεθυστικά μονοπάτια αυτών των τόσο όμορφων ειδών μουσικής. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό της soul, να ακουμπά την ψυχή του ανθρώπου μιλώντας για έρωτες. - [Κώστας Χουσιάδας] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
34. Morrissey - World Peace is None of Your Bussiness
Μεγάλος κι αγαπημένος μουσικός ο Morrissey, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι σε καθοδική πορεία στα τραγούδια που γράφει. Όσο κι αν τον αγαπάμε, αυτή είναι η αλήθεια... Πέντε χρόνια μετά το σχετικά καλό "Years of Refusal" και δέκα χρόνια μετά το τελευταίο πολύ καλό album του, "You are the Quarry", ο Moz δεν δικαιολόγησε τα 5 χρόνια της απουσίας του με το "World Peace Is None of Your Business." H φωνή του Moz έχει γεμίσει πολλές στιγμές της ζωής μου, είτε σε τραγούδια των Smiths, ή σε δικά του. Είναι σίγουρο ότι δεν έχει ξεχάσει να γράφει ωραία ποπ - ροκ τραγούδια κι αυτό φαίνεται στα 5 πρώτα κομμάτια του δίσκου. Το πρόβλημα είναι στη συνέχεια, η οποία κυλάει βασανιστικά αργά και αδιάφορα ίσως... - [Γιώργος Μπαλιώτης] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
33. The Juan Maclean - In A Dream
Ένας από τους «μεγάλους» της DFA records επέστρεψε φέτος. Disco, Space Disco & House είναι τα συστατικά του “In a dream”, ενός εθιστικού χορευτικού άλμπουμ. Μαζί του όπως πάντα, η μόνιμη συνεργάτιδα του Juan Maclean η Nancy Whang. Δεν είναι από τα άλμπουμ που σε κερδίζουν με την πρώτη, αφού τα τραγούδια θέλουν το χρόνο τους για να τα ακούσεις και να τα χορέψεις. Τραγούδια εγκεφαλικά, εξαιρετικής παραγωγής, που απλώνονται στις μεγάλες τους διάρκειες και προσφέρουν εκπλήξεις μέχρι το τέλος τους. Σημαντικό στοιχείο του “In a dream”, ότι γίνεται καλύτερο όσο προχωράει, με αποκορύφωμα, το εξαιρετικό “Charlotte”. - [Δημήτρης Καμπούρης]
32. Soul Jazz Orchestra - Inner Fire
Οι Καναδοί Soul Jazz Orchestra συνεχίζουν το μουσικό ταξίδι τους με το Inner Fire αναμιγνύοντας διάφορα ηχοχρώματα, όπως η afro beat, η spiritual jazz δημιουργώντας παράλληλα μία απολαυστική party ατμόσφαιρα. Ξεκινήστε την ακρόαση με το Agoya για να μπείτε στα βαθιά. - [Λεωνίδας Καλμούκος]
31. Allah-Las - Worship The Sun
Καλιφόρνια, ήλιος και παλιές κιθάρες. Οι Allah-Las επιστρέφουν μ’ ένα πλήρες άλμπουμ γεμάτο με την αναβίωση αυτή του garage rock της δεκαετίας του 1960 εμποτισμένη με μοντέρνα ποπ στοιχεία, ακριβώς όπως μας την πρωτοπαρουσίασαν δύο χρόνια πριν. Την παραγωγή έχει αναλάβει και πάλι ο Nick Waterhouse και όλος ο δίσκος είναι στο ίδιο μοτίβο, κάτι που ίσως είναι κουραστικό για μερικούς, αλλά σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι σ’ ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο. Ξεχωρίζει το ‘Had It All’, που ακούγεται σα μεταμέλεια για τα όσα κάποτε είχαν και χάθηκαν, και ίσως το ‘Recurring’ μαζί με το ‘Artifact’. - [Δημήτρης Όρλης] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
[Η παύλα (-) δίπλα στον αριθμό της θέσης, σημαίνει ότι ο δίσκος ισοψηφεί με τον προηγούμενο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ισοψηφία στις θέσεις 35 με 36 και 37, 38 με 39].
Αύριο πάλι μαζί για τους δίσκους που για λίγο δεν μπήκαν στο top 20.
40. Dum Dum Girls - Too True
Η Dee Dee Penny διαθέτει μία υπέροχη, ελαφρώς μελαγχολική φωνή με μία δόση αθωότητας που ίσως δε συνάδει με την κάπως επιτηδευμένα σέξυ εμφάνιση της. Μου φέρνει έντονα στο νου τόσο την Kristin Hersh των Throwing Muses (φωνητικά κυρίως), όσο και τις Siouxsie και Debbie Harry. To ''Too True'' των Dum Dum Girls μπορεί να μην είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει τη ζωή σου, σίγουρα όμως μόνο αδιάφορο δε θα περάσει. - [Χρήστος Χριστόπουλος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
39(-). Hercules and Love Affair - The Feast of the Broken HeartΟ τρίτος δίσκος του σχήματος με δημιουργικό αρχηγό τον Andy Butler, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το ντεμπούτο album τους, αλλά είναι μια μεγάλη πρόοδος και εξέλιξη από το δεύτερο 'Blue Songs'. Αυτή τη φορά ο Butler αναθέτει τα φωνητικά σε καλλιτέχνες όπως ο John Grant, Rouge Mary, Gustaph και Krystle Warren και δεν χρησιμοποιεί κανένα φυσικό όργανο. Το αποτέλεσμα είναι η αβίαστη ένωση του παλιού καλού ηλεκτρονικού ήχου με "σύγχρονα" φωνητικά, αφήνοντας την αίσθηση ότι τα τραγούδια αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί αλλιώς ... - [Ελένη Πεφάνη]
38(-). Opeth - Pale Communion
Οι Opeth σε αυτό το δίσκο, έχω την εντύπωση ότι θέλουν να μας στείλουν ένα μήνυμα από το παρελθόν. Και τι εννοώ με αυτό. Η progressive rock διάθεση που απλώνεται σε όλα τα κομμάτια του δίσκου μας γυρνά σε εποχές της δεκαετίας του 70 και σε συγκροτήματα όπως οι Camel ή Rush. Όχι αντιγραφές και τέτοιες χαζομάρες. Απλα επιρροές. Επιρροές που αποτυπώθηκαν με το ύφος των Opeth και με τη φρεσκάδα μιας νέας παραγωγής. - [Λουκάς Κάκος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
37. Vermont - VermontΠόσες ώρες άραγε βρίσκομαι εδώ; Ή μήπως είναι μέρες, δε θυμάμαι. Ο χρόνος έχει πάψει να κυλά με το συνήθη αχαλίνωτο ρυθμό του σε τούτο το μαγευτικό τόπο. Καθισμένος στο γρασίδι, στην άκρη ενός καταπράσινου λόφου, νοιώθω να αιωρούμαι έξω από το σώμα μου, με την καρδιά μου να πάλλεται συγχρονισμένη στις αιθέριες μελωδίες που φέρνει ο άνεμος. Μπροστά μου απλώνεται το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, ενώ στον ορίζοντα δεσπόζει το αέναο ηλιοβασίλεμα που πλανεύει το βλέμμα μου απ' όταν έφτασα. - [Χρήστος Χριστόπουλος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
36(-). Kate Tempest - Everybody Down
Αφήγηση δυνατών στίχων με καθόλου αδιάφορη μουσική υπόκρουση, σε ένα hip hop αποτέλεσμα από μία νεαρή ποιήτρια. Σε δώδεκα τραγούδια η Kate Tempest χτίζει μια ιστορία γύρω από δύο κύριους χαρακτήρες, η οποία είναι αρκετά πλήρης ώστε να μπορεί να γίνει ταινία. Ένα ακόμα παιδί του Νότιου Λονδίνου, έπιασε μικρόφωνο για πρώτη φορά στα δεκαέξι της, κέρδισε το ποιητικό βραβείο Ted Hughes το 2013 και στα είκοσι οκτώ της, το Μάρτιο του 2014, κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, το οποίο κέρδισε την υποψηφιότητα για το Mercury Prize την ίδια χρονιά. Προφορά και γλώσσα «του δρόμου», που μαζί με την εκπληκτική ερμηνεία της και τη βοήθεια του ρυθμού και των ήχων πίσω της δημιουργούν την αίσθηση πως κάθεσαι κι εσύ στο μπαρ του Ron απέναντι απ’ την Becky και τον Harry. - [Δημήτρης Όρλης]
35. Jungle - JungleΈνα βρετανικό δίδυμο, που με οδηγό την τεχνολογία και αναφορές στις δεκαετίες του ’70 και ’80, έφτιαξε ένα δίσκο που ουσιαστικά αποτελεί υπόδειγμα παλιάς soul και funk μουσικής σε συνδυασμό με τη χρήση synthesizers. Οι στίχοι, έχοντας δευτερεύοντα ρόλο, δεν εκτιμώνται για τη λογοτεχνική τους αξία, αλλά αυτό που τους συνδέει με τους στίχους παλαιότερων soul επιτυχιών είναι τα φωνητικά. Ό,τι αποτέλεσε το Paracosm των Washed Out για την chillwave, κάτι αντίστοιχο είναι το Jungle για τη soul και funk. Προσκαλεί τους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής σε ένα ταξίδι στα μεθυστικά μονοπάτια αυτών των τόσο όμορφων ειδών μουσικής. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό της soul, να ακουμπά την ψυχή του ανθρώπου μιλώντας για έρωτες. - [Κώστας Χουσιάδας] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
34. Morrissey - World Peace is None of Your Bussiness
Μεγάλος κι αγαπημένος μουσικός ο Morrissey, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι σε καθοδική πορεία στα τραγούδια που γράφει. Όσο κι αν τον αγαπάμε, αυτή είναι η αλήθεια... Πέντε χρόνια μετά το σχετικά καλό "Years of Refusal" και δέκα χρόνια μετά το τελευταίο πολύ καλό album του, "You are the Quarry", ο Moz δεν δικαιολόγησε τα 5 χρόνια της απουσίας του με το "World Peace Is None of Your Business." H φωνή του Moz έχει γεμίσει πολλές στιγμές της ζωής μου, είτε σε τραγούδια των Smiths, ή σε δικά του. Είναι σίγουρο ότι δεν έχει ξεχάσει να γράφει ωραία ποπ - ροκ τραγούδια κι αυτό φαίνεται στα 5 πρώτα κομμάτια του δίσκου. Το πρόβλημα είναι στη συνέχεια, η οποία κυλάει βασανιστικά αργά και αδιάφορα ίσως... - [Γιώργος Μπαλιώτης] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
33. The Juan Maclean - In A DreamΈνας από τους «μεγάλους» της DFA records επέστρεψε φέτος. Disco, Space Disco & House είναι τα συστατικά του “In a dream”, ενός εθιστικού χορευτικού άλμπουμ. Μαζί του όπως πάντα, η μόνιμη συνεργάτιδα του Juan Maclean η Nancy Whang. Δεν είναι από τα άλμπουμ που σε κερδίζουν με την πρώτη, αφού τα τραγούδια θέλουν το χρόνο τους για να τα ακούσεις και να τα χορέψεις. Τραγούδια εγκεφαλικά, εξαιρετικής παραγωγής, που απλώνονται στις μεγάλες τους διάρκειες και προσφέρουν εκπλήξεις μέχρι το τέλος τους. Σημαντικό στοιχείο του “In a dream”, ότι γίνεται καλύτερο όσο προχωράει, με αποκορύφωμα, το εξαιρετικό “Charlotte”. - [Δημήτρης Καμπούρης]
32. Soul Jazz Orchestra - Inner Fire
Οι Καναδοί Soul Jazz Orchestra συνεχίζουν το μουσικό ταξίδι τους με το Inner Fire αναμιγνύοντας διάφορα ηχοχρώματα, όπως η afro beat, η spiritual jazz δημιουργώντας παράλληλα μία απολαυστική party ατμόσφαιρα. Ξεκινήστε την ακρόαση με το Agoya για να μπείτε στα βαθιά. - [Λεωνίδας Καλμούκος]
31. Allah-Las - Worship The SunΚαλιφόρνια, ήλιος και παλιές κιθάρες. Οι Allah-Las επιστρέφουν μ’ ένα πλήρες άλμπουμ γεμάτο με την αναβίωση αυτή του garage rock της δεκαετίας του 1960 εμποτισμένη με μοντέρνα ποπ στοιχεία, ακριβώς όπως μας την πρωτοπαρουσίασαν δύο χρόνια πριν. Την παραγωγή έχει αναλάβει και πάλι ο Nick Waterhouse και όλος ο δίσκος είναι στο ίδιο μοτίβο, κάτι που ίσως είναι κουραστικό για μερικούς, αλλά σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι σ’ ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο. Ξεχωρίζει το ‘Had It All’, που ακούγεται σα μεταμέλεια για τα όσα κάποτε είχαν και χάθηκαν, και ίσως το ‘Recurring’ μαζί με το ‘Artifact’. - [Δημήτρης Όρλης] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
[Η παύλα (-) δίπλα στον αριθμό της θέσης, σημαίνει ότι ο δίσκος ισοψηφεί με τον προηγούμενο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ισοψηφία στις θέσεις 35 με 36 και 37, 38 με 39].
Αύριο πάλι μαζί για τους δίσκους που για λίγο δεν μπήκαν στο top 20.