Όπως θα έχετε καταλάβει, δε χορταίνουμε να βλέπουμε το Φοίβο Δεληβοριά σε ό,τι κι αν κάνει. Σε κάθε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται, είμαστε εκεί για να τον απολαύσουμε ξανά και ξανά. Μετά από τον κύκλο των 8 παραστάσεών του στο Passport, ο «Μπάσταρδος Γιος» μεταφέρθηκε στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου και κάπως έτσι ζήσαμε μία ακόμα ενδιαφέρουσα, πολύωρη και γεμάτη κέφι βραδιά.
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται στη σκηνή μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος πως θα περάσεις όμορφα. Το κλίμα έχει κάτι από τη ζεστασιά, το χιούμορ και την ευγένεια του Φοίβου, επομένως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η αρχή έγινε με το «Αφού δε μ’ αγαπάς», για να προχωρήσει έπειτα στο νέο κομμάτι και την ομώνυμη ιστορία του «Μπάσταρδου γιου»! Οι παραστάσεις θα μπορούσαν να ονομαστούν εναλλακτικά «Saturday night Φοίβος» -θυμίζει κάτι από Μάρκο Σεφερλή- ή «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». Αντ’ αυτού, ο «Μπάσταρδος γιος» κέρδισε πανηγυρικά και δικαιωματικά, αφού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής σε όλα εκείνα τα αξιομνημόνευτα γεγονότα που ο ίδιος και η γενιά του δεν πρόλαβε να ζήσει. Εμείς πάντως, σκέφτηκα, ευτυχώς ζούμε το Φοίβο! Κι αν σε πολλά χρόνια από τώρα τα παιδιά/εγγόνια μας δεν τον προλάβουν και ρωτάνε γι’ αυτόν, θα απαντάμε ανάλογα; Με το ίδιο υπεροπτικό ύφος θα λέμε «Δεν τα ζήσατε εσείς αυτά…!»; Θα δείξει!
Τραγούδια όμορφα, κομμάτια αγαπημένα, κατέκλυσαν το χώρο. Άλλα γεμάτα ρομαντισμό κι άλλα με ένα γλυκό παράπονο, Στίχοι που ζωγραφίζουν μια όμορφη εικόνα και μουσικές που κάνουν την καρδιά να πάλλεται αρμονικά. Μια «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» να ακούγεται κι ένα «Μπολέρο» στους ώμους, αυτά μόνο χρειάζονται για να γίνεις πάλι «Χάλια». Κάθε κομμάτι και μια γλυκιά διαδρομή, κάπως έτσι περνάνε οι στιγμές στις συναυλίες. Εξάλλου, από το Κολωνάκι του σκύλου Βαγγέλη μέχρι το Θησείο του πατέρα Φώτη, ένα τραγούδι δρόμος! Κι εκεί ανάμεσα κάνουμε σταθμό κάθε τόσο για να ακούσουμε τις αφηγήσεις του Φοίβο, αφού πίσω από κάθε σχεδόν τραγούδι κρύβεται και μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Τέτοια είναι και αυτή της Δάφνης, που στάθηκε η αφορμή για ένα Βαλσάκι κι ένα Superferry. Η φετινή ανανέωση του προγράμματος μού άρεσε πάρα πολύ, γιατί περιέχει, πέραν των άλλων, κομμάτια που ήταν καταχωνιασμένα σε συρτάρια και επιτέλους βλέπουν τα φώτα της σκηνής. Τέτοια είναι τα «Πιστός», «Το φεγγάρι αυτό», «Χωρίς» και το «Με βλέπεις σαν φίλο» (αλήθεια, πόσο όμορφο!). Ένα ακόμα τραγούδι-έκπληξη είναι και το γεμάτο αγάπη «Κουνελάκι» γραμμένο για την κόρη του Ιόλη.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκίνησε με το «Το ‘πα το ‘κανα» (που στο δίσκο το τραγουδάει μαζί με τον αείμνηστο Θανάση Βέγγο) και με το κοινό να έχει ξεσηκωθεί πια και να είναι ιδιαίτερα ένθερμο! Συνέχισε με τα γνωστότερα «Τρένο στην κορυφογραμμή», «Υβρεοπομπή», «Όμορφη πόρτα», «Και του χρόνου», αλλά και τα λιγότερο γνωστά «Ο διπλοπαντρεμένος» και «Δεν ξέρω τι είναι». Στις συναυλίες του Φοίβου πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για ευχάριστες εκπλήξεις και για στιγμές αναπάντεχες, όπως έγινε με το κομμάτι «Εγώ και ο Πουφ»! Ο Πουφ βέβαια μπορεί να είναι το κουκλάκι του Μιχάλη Ρακιντζή, όπως αυτά που έριχαν στο Φοίβο οι σερβιτόρες σαν άλλα γαρύφαλλα(!), αλλά είναι και το γνωστό μαλακό κάθισμα, το οποίο έκανε κι αυτό την εμφάνισή του στη σκηνή!
Το τελευταίο μέρος του προγράμματος αφορούσε τραγούδια άλλων ερμηνευτών που τα αγαπάει πολύ, κάτι σαν παραγγελιές του ιδίου, γι’ αυτό και ονομάστηκε ευφάνταστα «Φοίβος Ντελιβεράς»! Ακούσαμε τα: «Ντισκοτέκ», «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια», «Είμαι γυφτάκι», «Αλήτη» και πολλά άλλα. Από αυτό το live δεν έλειψαν και πάλι οι επισκέψεις αγαπημένων φίλων και συναδέλφων με τους οποίους μοιράστηκε ο Φοίβος τη σκηνή. Οι εκλεκτοί τραγουδοποιοί που πήραν το μικρόφωνο και μας τραγούδησαν μερικά κομμάτια χαρίζοντας κι άλλη μουσική στο βράδυ μας ήταν ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Σπύρος Γραμμένος, η Μιρέλλα Πάχου και ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης. Στο άρτιο μουσικό αποτέλεσμα της όλης παράστασης συνέβαλαν οι Κωστής Χριστοδούλου-πλήκτρα, Σωτήρης Ντούβας-τύμπανα, Yoel Soto-μπάσο και Γιάννης Πουπούλης-κιθάρες,ούτι με τις εξαιρετικές τους μουσικές ικανότητες.
Άλλη μια φωτεινή και πραγματικά υπέροχη παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά έφτασε στο τέλος της και μας άφησε , σε συνδυασμό με τα συναισθήματα πληρότητας, μια υπόσχεση με το κομμάτι «Το καλοκαίρι θα ΄ρθει». Επομένως, εμείς τώρα θα περιμένουμε «Το καλοκαίρι να ‘ρθει και να φέρει και το Φοίβο μαζί…»
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται στη σκηνή μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος πως θα περάσεις όμορφα. Το κλίμα έχει κάτι από τη ζεστασιά, το χιούμορ και την ευγένεια του Φοίβου, επομένως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η αρχή έγινε με το «Αφού δε μ’ αγαπάς», για να προχωρήσει έπειτα στο νέο κομμάτι και την ομώνυμη ιστορία του «Μπάσταρδου γιου»! Οι παραστάσεις θα μπορούσαν να ονομαστούν εναλλακτικά «Saturday night Φοίβος» -θυμίζει κάτι από Μάρκο Σεφερλή- ή «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». Αντ’ αυτού, ο «Μπάσταρδος γιος» κέρδισε πανηγυρικά και δικαιωματικά, αφού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής σε όλα εκείνα τα αξιομνημόνευτα γεγονότα που ο ίδιος και η γενιά του δεν πρόλαβε να ζήσει. Εμείς πάντως, σκέφτηκα, ευτυχώς ζούμε το Φοίβο! Κι αν σε πολλά χρόνια από τώρα τα παιδιά/εγγόνια μας δεν τον προλάβουν και ρωτάνε γι’ αυτόν, θα απαντάμε ανάλογα; Με το ίδιο υπεροπτικό ύφος θα λέμε «Δεν τα ζήσατε εσείς αυτά…!»; Θα δείξει!
Τραγούδια όμορφα, κομμάτια αγαπημένα, κατέκλυσαν το χώρο. Άλλα γεμάτα ρομαντισμό κι άλλα με ένα γλυκό παράπονο, Στίχοι που ζωγραφίζουν μια όμορφη εικόνα και μουσικές που κάνουν την καρδιά να πάλλεται αρμονικά. Μια «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» να ακούγεται κι ένα «Μπολέρο» στους ώμους, αυτά μόνο χρειάζονται για να γίνεις πάλι «Χάλια». Κάθε κομμάτι και μια γλυκιά διαδρομή, κάπως έτσι περνάνε οι στιγμές στις συναυλίες. Εξάλλου, από το Κολωνάκι του σκύλου Βαγγέλη μέχρι το Θησείο του πατέρα Φώτη, ένα τραγούδι δρόμος! Κι εκεί ανάμεσα κάνουμε σταθμό κάθε τόσο για να ακούσουμε τις αφηγήσεις του Φοίβο, αφού πίσω από κάθε σχεδόν τραγούδι κρύβεται και μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Τέτοια είναι και αυτή της Δάφνης, που στάθηκε η αφορμή για ένα Βαλσάκι κι ένα Superferry. Η φετινή ανανέωση του προγράμματος μού άρεσε πάρα πολύ, γιατί περιέχει, πέραν των άλλων, κομμάτια που ήταν καταχωνιασμένα σε συρτάρια και επιτέλους βλέπουν τα φώτα της σκηνής. Τέτοια είναι τα «Πιστός», «Το φεγγάρι αυτό», «Χωρίς» και το «Με βλέπεις σαν φίλο» (αλήθεια, πόσο όμορφο!). Ένα ακόμα τραγούδι-έκπληξη είναι και το γεμάτο αγάπη «Κουνελάκι» γραμμένο για την κόρη του Ιόλη.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκίνησε με το «Το ‘πα το ‘κανα» (που στο δίσκο το τραγουδάει μαζί με τον αείμνηστο Θανάση Βέγγο) και με το κοινό να έχει ξεσηκωθεί πια και να είναι ιδιαίτερα ένθερμο! Συνέχισε με τα γνωστότερα «Τρένο στην κορυφογραμμή», «Υβρεοπομπή», «Όμορφη πόρτα», «Και του χρόνου», αλλά και τα λιγότερο γνωστά «Ο διπλοπαντρεμένος» και «Δεν ξέρω τι είναι». Στις συναυλίες του Φοίβου πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για ευχάριστες εκπλήξεις και για στιγμές αναπάντεχες, όπως έγινε με το κομμάτι «Εγώ και ο Πουφ»! Ο Πουφ βέβαια μπορεί να είναι το κουκλάκι του Μιχάλη Ρακιντζή, όπως αυτά που έριχαν στο Φοίβο οι σερβιτόρες σαν άλλα γαρύφαλλα(!), αλλά είναι και το γνωστό μαλακό κάθισμα, το οποίο έκανε κι αυτό την εμφάνισή του στη σκηνή!
Το τελευταίο μέρος του προγράμματος αφορούσε τραγούδια άλλων ερμηνευτών που τα αγαπάει πολύ, κάτι σαν παραγγελιές του ιδίου, γι’ αυτό και ονομάστηκε ευφάνταστα «Φοίβος Ντελιβεράς»! Ακούσαμε τα: «Ντισκοτέκ», «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια», «Είμαι γυφτάκι», «Αλήτη» και πολλά άλλα. Από αυτό το live δεν έλειψαν και πάλι οι επισκέψεις αγαπημένων φίλων και συναδέλφων με τους οποίους μοιράστηκε ο Φοίβος τη σκηνή. Οι εκλεκτοί τραγουδοποιοί που πήραν το μικρόφωνο και μας τραγούδησαν μερικά κομμάτια χαρίζοντας κι άλλη μουσική στο βράδυ μας ήταν ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Σπύρος Γραμμένος, η Μιρέλλα Πάχου και ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης. Στο άρτιο μουσικό αποτέλεσμα της όλης παράστασης συνέβαλαν οι Κωστής Χριστοδούλου-πλήκτρα, Σωτήρης Ντούβας-τύμπανα, Yoel Soto-μπάσο και Γιάννης Πουπούλης-κιθάρες,ούτι με τις εξαιρετικές τους μουσικές ικανότητες.
Άλλη μια φωτεινή και πραγματικά υπέροχη παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά έφτασε στο τέλος της και μας άφησε , σε συνδυασμό με τα συναισθήματα πληρότητας, μια υπόσχεση με το κομμάτι «Το καλοκαίρι θα ΄ρθει». Επομένως, εμείς τώρα θα περιμένουμε «Το καλοκαίρι να ‘ρθει και να φέρει και το Φοίβο μαζί…»