Φεβρουάριος 2015
Υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα αποτελούμενα από αδέρφια, αλλά οι Vespers είναι κάτι ελαφρώς διαφορετικό, όντας αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του τρίτου τους άλμπουμ. Οι αδερφές Cryar και τα αδέρφια Jones απ’ το Νάσβιλ φτιάχνουν με τον δικό τους, ανεξάρτητο, τρόπο μουσική στο folk/americana ύφος που είναι τόσο χαρακτηριστικό στον τόπο όπου μεγάλωσαν. Η καινούρια τους δουλειά ακούγεται ευχάριστα, σε μια προσπάθεια να μεγαλώσουν την επιτυχία που ήδη γνώρισαν – κυρίως στήν πέρα μεριά του Ατλαντικού – αλλά λίγα σημεία θα θυμόμαστε σε μερικούς μήνες από τώρα.
Οι τέσσερις φίλοι εναλλάσσονται σε μερικά από τα όργανα που ακούγονται (μαντολίνο, μπάντσο, λίγο ακορντεόν), με τις γυναίκες να έχουν αποκλειστικότητα στα φωνητικά, συχνά τραγουδώντας μαζί, και τον Taylor στα κρουστά. Το εναρκτήριο ‘Break The Cycle’ είναι ένα απ’ αυτά που ξεχωρίζει, ακούγεται σαν να έδωσε κάποιος ένα μπάντσο στους Nickelback, ενώ το ‘Signs’ είναι λίγο πιο ελαφρύ και πιο γρήγορο. Το ομότιτλο αναφέρεται, όπως μερικά ακόμα, στα όσα έχουν περάσει ως συγκρότημα, κλείνοντας με την επάναληψη του “Gotta take care of each other”. Οι φωνές της Phoebe και Callie Cryar είναι από τα δυνατά σημεία τους, αλλά στο άλμπουμ αυτό δεν εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη δυνατότητα που έχουν να παρουσιάσουν πιο πλούσιες μουσικές. Όμορφο αλμπουμάκι, οι φίλοι της (αμερικάνικης) folk θα το βρουν λίγο πιο ενδιαφέρον, αλλά η προσπάθεια των Vespers για άνοιγμα σε ευρύτερο κοινό δεν είναι, για την ώρα, ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα αποτελούμενα από αδέρφια, αλλά οι Vespers είναι κάτι ελαφρώς διαφορετικό, όντας αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του τρίτου τους άλμπουμ. Οι αδερφές Cryar και τα αδέρφια Jones απ’ το Νάσβιλ φτιάχνουν με τον δικό τους, ανεξάρτητο, τρόπο μουσική στο folk/americana ύφος που είναι τόσο χαρακτηριστικό στον τόπο όπου μεγάλωσαν. Η καινούρια τους δουλειά ακούγεται ευχάριστα, σε μια προσπάθεια να μεγαλώσουν την επιτυχία που ήδη γνώρισαν – κυρίως στήν πέρα μεριά του Ατλαντικού – αλλά λίγα σημεία θα θυμόμαστε σε μερικούς μήνες από τώρα.
Οι τέσσερις φίλοι εναλλάσσονται σε μερικά από τα όργανα που ακούγονται (μαντολίνο, μπάντσο, λίγο ακορντεόν), με τις γυναίκες να έχουν αποκλειστικότητα στα φωνητικά, συχνά τραγουδώντας μαζί, και τον Taylor στα κρουστά. Το εναρκτήριο ‘Break The Cycle’ είναι ένα απ’ αυτά που ξεχωρίζει, ακούγεται σαν να έδωσε κάποιος ένα μπάντσο στους Nickelback, ενώ το ‘Signs’ είναι λίγο πιο ελαφρύ και πιο γρήγορο. Το ομότιτλο αναφέρεται, όπως μερικά ακόμα, στα όσα έχουν περάσει ως συγκρότημα, κλείνοντας με την επάναληψη του “Gotta take care of each other”. Οι φωνές της Phoebe και Callie Cryar είναι από τα δυνατά σημεία τους, αλλά στο άλμπουμ αυτό δεν εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη δυνατότητα που έχουν να παρουσιάσουν πιο πλούσιες μουσικές. Όμορφο αλμπουμάκι, οι φίλοι της (αμερικάνικης) folk θα το βρουν λίγο πιο ενδιαφέρον, αλλά η προσπάθεια των Vespers για άνοιγμα σε ευρύτερο κοινό δεν είναι, για την ώρα, ιδιαίτερα επιτυχημένη.