(Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη και το MixGrill)
Τα είχαμε ξαναπεί και στις 26 Νοεμβρίου του 2011. Τότε στον Πειραιά, στο Passport. Στο Passport που έκλεισε τον κύκλο του πριν λίγες μέρες. Όχι, όμως και οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Αυτοί έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν. Ο κύκλος παραμένει ανοιχτός.
Παραμονή των Ταξιαρχών και σε ένα όμορφο, ζεστό, νέο χώρο, στο κέντρο της Αθήνας, το Ίλιον Plus, ο Αργυρής Μπακιρτζής με την παρέα του πραγματοποίησαν την δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση. Ένας σχετικά τετράγωνος χώρος με τραπεζάκια σε όλη την πλατεία με ένα μπαρ στο πλάι πίσω δεξιά (το δεξιά με αναφορά κοιτώντας την σκηνή). Η μουσική παράσταση των Κολυμβητών ήταν προγραμματισμένη για τις 22:00. Από λίγο πιο νωρίς που βρεθήκαμε στο χώρο γινόταν χαμός. Μάλιστα, δε, όταν πήγε γύρω στις 22:30 οπου και βγήκαν στη σκηνή, το Ίλιον ήταν ασφυκτικά γεμάτο.
Θα μπορούσα να κάνω copy paste που λένε και οι γνωστές των Η/Υ το προηγούμενο μου άρθρο, για την συναυλία τους προ τετραετίας. Θα άλλαζα δυο - τρία πραγματάκια και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αυτό λέγεται αγγαρεία. Και εκτός από αγγαρεία είναι έλλειψη σεβασμού γι αυτή την ομάδα καλλιτεχνών που αρκετοί από αυτούς έχουν μεγαλώσει αισθητά άλλα η απόδοση τους στη σκηνή παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Μπακιρτζής είχε πρόβλημα με τη φωνή του. Μας το είπε και ο ίδιος , το διαπιστώσαμε κιόλας στο πρώτο κομμάτι. Είπε όμως ότι είναι μέχρι να πει μερικά κομμάτια και να ανοίξει. Και πράγματι έτσι έγινε. Και δεν άλλαξε τίποτα από την τελευταία φορά που τους είδα. Μόνο ο χώρος. Ένας χώρος που με άφησε πλήρως ικανοποιημένο από τον πάρα πολύ καλό ήχο (μικρά προβλήματα τα οποία διορθώθηκαν άμεσα ) και τον εξαερισμό). Να που υπάρχουν και χώροι που πληρούν κάποιες συνθήκες.
Κατά τα συναυλιακά, ο φοβερός Αργύρης ήταν αυτός που ξέρουμε. Πάντα κρέμεσαι από τα χείλη του να ακούσεις τις εμπειρίες του, τις φιλοσοφίες του με αυτή την ιδιαίτερη χροιά που έχει η φωνή του. Να μιλήσει με τον κόσμο, να μιλήσει με τους μουσικούς του. Το έχουμε ξαναπεί, δεν είναι απλά μια συναυλία. Περνώντας τα χρόνια ούτε καν μουσική παράσταση θα την έλεγα. Οι Χειμερινοί Κολυμβητές ανεβαίνουν στη σκηνή χύμα. Όχι απροβάριστοι και κάνουν ότι να ναι. Τζαμάρουν. Τα κομμάτια που ακούσαμε το Σάββατο, δεν τα έπαιξαν την Παρασκευή. Και το ανάποδο φαντάζομαι. Εκτός από τα στανταράκια: Στον Παγασητικό, Το πέρασμα σου, Τώρα που παντρεύεσαι, Αρτζεντίνα , Ψες το βράδυ, Οι Δακοκτόνοι, Το Στελθ, Το DDT, Ο Καφές, Τίκι τίκι τακ και πολλά άλλα.
Ο κόσμος από την αρχή ως το τέλος τραγουδούσε, γελούσε, προβληματιζόταν ανάλογα με το πώς πήγαιναν τα λεγόμενα του Αργύρη. Και σίγουρα όλοι όσοι είχαν έρθει ήξεραν που βρίσκονταν.
Το τζαμάρισμα χωρίστηκε σε δυο μέρη με ένα περίπου μισάωρο διάλειμμα γύρω στις 00:00. Πέρα από τα παραπάνω, για άλλη μια φορά το τέλος αυτής της παράστασης παραμένει ανατριχιαστικό. Γιατί ενώ έχουμε ακούσει πάρα πολλά, μας λείπει κάτι. Και όχι ένα κομμάτι αλλά σίγουρα δυο. Δυο που τα περιμένουν όλοι. Πάντα. Μυημένοι στους Κολυμβητές και μη. Από το πάρκο στη Μυροβόλο και Το Πολλαπλό σου είδωλο (Μικρό Καφέ). Και ναι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το καλό κατευόδιο με το Πάρκο, το οποίο παίζουν μισό. Με μπέρδεψαν. Oκ, μάλλον άρχισαν να κουράζονται.
Όχι ακριβώς. Λέει ο Μπακιρτζής "πρέπει να παίξουμε ένα τελευταίο για να κλείσουμε. Τι θέλετε να ακούσετε;" Πολλοί ζητούσαν φυσικά το Μικρό Καφέ. Υπήρχαν κάποιοι που ήθελαν τις Ψείρες. Εντάξει νίκησε το Μικρό Καφέ, και εκτελέστηκε κανονικά με την εισαγωγή του. Και έχουμε αποφασίσει ότι θα φύγουμε. Όχι, για άλλη μια φορά, γιατί είμαστε έτοιμοι για την πιο ατμοσφαιρική εκτέλεση σε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχουν γραφτεί πότε. Την προσευχή του μάγκα (Θεέ μου Μεγαλοδύναμε). Με το γνωστό τρόπο. Όπως πάντα. Με σβησμένα τα φωτά της σκηνής. Ε, μάλλον τώρα (όπως και τότε πριν τέσσερα χρόνια) φεύγουμε. Όχι, γιατί λέει "αφήσαμε το Πάρκο μισό και πρέπει να το ολοκληρώσουμε". Και έγινε και αυτό. Αλλά δεν ήταν εδώ το τέλος. Τώρα είναι, με το Καφέ Αμάν. Και με τη λήξη η ώρα έδειχνε λίγο μετά τις 02:00.
Μετά και από αυτή την εμπειρία, θα επαναλάβω περίπου τον τότε επίλογο μου. Όσοι δεν έχετε δει τον Αργύρη με την παρέα του προσπαθήστε να πάτε.
Τα είχαμε ξαναπεί και στις 26 Νοεμβρίου του 2011. Τότε στον Πειραιά, στο Passport. Στο Passport που έκλεισε τον κύκλο του πριν λίγες μέρες. Όχι, όμως και οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Αυτοί έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν. Ο κύκλος παραμένει ανοιχτός.
Παραμονή των Ταξιαρχών και σε ένα όμορφο, ζεστό, νέο χώρο, στο κέντρο της Αθήνας, το Ίλιον Plus, ο Αργυρής Μπακιρτζής με την παρέα του πραγματοποίησαν την δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση. Ένας σχετικά τετράγωνος χώρος με τραπεζάκια σε όλη την πλατεία με ένα μπαρ στο πλάι πίσω δεξιά (το δεξιά με αναφορά κοιτώντας την σκηνή). Η μουσική παράσταση των Κολυμβητών ήταν προγραμματισμένη για τις 22:00. Από λίγο πιο νωρίς που βρεθήκαμε στο χώρο γινόταν χαμός. Μάλιστα, δε, όταν πήγε γύρω στις 22:30 οπου και βγήκαν στη σκηνή, το Ίλιον ήταν ασφυκτικά γεμάτο.
Θα μπορούσα να κάνω copy paste που λένε και οι γνωστές των Η/Υ το προηγούμενο μου άρθρο, για την συναυλία τους προ τετραετίας. Θα άλλαζα δυο - τρία πραγματάκια και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αυτό λέγεται αγγαρεία. Και εκτός από αγγαρεία είναι έλλειψη σεβασμού γι αυτή την ομάδα καλλιτεχνών που αρκετοί από αυτούς έχουν μεγαλώσει αισθητά άλλα η απόδοση τους στη σκηνή παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Μπακιρτζής είχε πρόβλημα με τη φωνή του. Μας το είπε και ο ίδιος , το διαπιστώσαμε κιόλας στο πρώτο κομμάτι. Είπε όμως ότι είναι μέχρι να πει μερικά κομμάτια και να ανοίξει. Και πράγματι έτσι έγινε. Και δεν άλλαξε τίποτα από την τελευταία φορά που τους είδα. Μόνο ο χώρος. Ένας χώρος που με άφησε πλήρως ικανοποιημένο από τον πάρα πολύ καλό ήχο (μικρά προβλήματα τα οποία διορθώθηκαν άμεσα ) και τον εξαερισμό). Να που υπάρχουν και χώροι που πληρούν κάποιες συνθήκες.
Κατά τα συναυλιακά, ο φοβερός Αργύρης ήταν αυτός που ξέρουμε. Πάντα κρέμεσαι από τα χείλη του να ακούσεις τις εμπειρίες του, τις φιλοσοφίες του με αυτή την ιδιαίτερη χροιά που έχει η φωνή του. Να μιλήσει με τον κόσμο, να μιλήσει με τους μουσικούς του. Το έχουμε ξαναπεί, δεν είναι απλά μια συναυλία. Περνώντας τα χρόνια ούτε καν μουσική παράσταση θα την έλεγα. Οι Χειμερινοί Κολυμβητές ανεβαίνουν στη σκηνή χύμα. Όχι απροβάριστοι και κάνουν ότι να ναι. Τζαμάρουν. Τα κομμάτια που ακούσαμε το Σάββατο, δεν τα έπαιξαν την Παρασκευή. Και το ανάποδο φαντάζομαι. Εκτός από τα στανταράκια: Στον Παγασητικό, Το πέρασμα σου, Τώρα που παντρεύεσαι, Αρτζεντίνα , Ψες το βράδυ, Οι Δακοκτόνοι, Το Στελθ, Το DDT, Ο Καφές, Τίκι τίκι τακ και πολλά άλλα.
Ο κόσμος από την αρχή ως το τέλος τραγουδούσε, γελούσε, προβληματιζόταν ανάλογα με το πώς πήγαιναν τα λεγόμενα του Αργύρη. Και σίγουρα όλοι όσοι είχαν έρθει ήξεραν που βρίσκονταν.
Το τζαμάρισμα χωρίστηκε σε δυο μέρη με ένα περίπου μισάωρο διάλειμμα γύρω στις 00:00. Πέρα από τα παραπάνω, για άλλη μια φορά το τέλος αυτής της παράστασης παραμένει ανατριχιαστικό. Γιατί ενώ έχουμε ακούσει πάρα πολλά, μας λείπει κάτι. Και όχι ένα κομμάτι αλλά σίγουρα δυο. Δυο που τα περιμένουν όλοι. Πάντα. Μυημένοι στους Κολυμβητές και μη. Από το πάρκο στη Μυροβόλο και Το Πολλαπλό σου είδωλο (Μικρό Καφέ). Και ναι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το καλό κατευόδιο με το Πάρκο, το οποίο παίζουν μισό. Με μπέρδεψαν. Oκ, μάλλον άρχισαν να κουράζονται.
Όχι ακριβώς. Λέει ο Μπακιρτζής "πρέπει να παίξουμε ένα τελευταίο για να κλείσουμε. Τι θέλετε να ακούσετε;" Πολλοί ζητούσαν φυσικά το Μικρό Καφέ. Υπήρχαν κάποιοι που ήθελαν τις Ψείρες. Εντάξει νίκησε το Μικρό Καφέ, και εκτελέστηκε κανονικά με την εισαγωγή του. Και έχουμε αποφασίσει ότι θα φύγουμε. Όχι, για άλλη μια φορά, γιατί είμαστε έτοιμοι για την πιο ατμοσφαιρική εκτέλεση σε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχουν γραφτεί πότε. Την προσευχή του μάγκα (Θεέ μου Μεγαλοδύναμε). Με το γνωστό τρόπο. Όπως πάντα. Με σβησμένα τα φωτά της σκηνής. Ε, μάλλον τώρα (όπως και τότε πριν τέσσερα χρόνια) φεύγουμε. Όχι, γιατί λέει "αφήσαμε το Πάρκο μισό και πρέπει να το ολοκληρώσουμε". Και έγινε και αυτό. Αλλά δεν ήταν εδώ το τέλος. Τώρα είναι, με το Καφέ Αμάν. Και με τη λήξη η ώρα έδειχνε λίγο μετά τις 02:00.
Μετά και από αυτή την εμπειρία, θα επαναλάβω περίπου τον τότε επίλογο μου. Όσοι δεν έχετε δει τον Αργύρη με την παρέα του προσπαθήστε να πάτε.