Σάββατο 26 Νοεμβρίου. Στον πολύ ζεστό και φιλόξενο χώρο του Passport, στον Πειραιά, εμφανίστηκαν για δεύτερη συνεχόμενη μέρα οι Χειμερινοι Κολυμβητές. Όσοι από τους αναγνώστες έχουν διαβάσει ξανά άρθρο μου, ξέρουν οτι καλύπτω metal ή κλασσικού rock- hard rock συναυλίες. Εδώ ομως μιλαμε για μια λατρεία. Προσωπικά κόλλησα με τους Κολυμβητές γύρω στο 1999 και συγκεκριμένα με το κομμάτι ‘’Από το πάρκο στη Μυροβόλο’’. Έτσι άρχισα να τους ψάχνω, αλλά ποτε δεν είχα προγραμματίσει να τους παρακολουθησω ζωντανά. Πιστέψτε με, ότι ειναι πραγματικα μια μοναδικη εμπειρία την οποία ευχαρίστως θέλω να την ξαναβιώσω.
Η παράσταση, γιατί για παράσταση πρόκειται και όχι για ένα παλιό live, ήταν προγραμματισμένη στις 22:00. Γυρω στις 10, λοιπόν ξεπρόβαλε από τον εξώστη ο Μπακιρτζής με κανα δύο μέλη των Κολυμβητών και κοίταζαν κάτω. Τα τραπεζια ήταν ολα γεμάτα. Τα stands των ορθίων επίσης καθώς και το bar. Η ώρα περνούσε με κουβεντουλα ώσπου εμφανίζονται όλοι επι σκηνής πλην ενός κατά τις 22:40. Ο Βόμβολος με το ακορντεον. Ο Μπακιρτζης μας το ανακοινωνει οτι εχει αργοπορήσει ο Βομβολος με το δικο του χαρακτηριστικο τρόπο. Μαλιστα δε, τον πήρε και τηλεφωνο επί σκηνής! Αφού συννενοήθηκαν τηλεφωνικά (ο Βομβολος εκανε μεγαλειώδη εμφάνιση κανα μισάωρο αργότερα), το show ξεκίνησε με τους υπόλοιπους 7 σε κομμάτια που δεν χρειάστηκε το ακορντεόν.
Η ιδιαίτερη φωνή του Μπακιρτζή πλαισιωμένη από τους υπόλοιπους Χειμερινούς Κολυμβητές, αυτους τους εξαιρετικούς μουσικούς, σε στέλνει σε άλλες εποχές. Μπουζούκι, κιθάρα, ακορντεον, κοντραμπάσο, σαξοφωνο να συνθέτουν το ρεμπετικο μαζι με τζαζ και διάφορα τέμπο που έφερναν στο μυαλό σκηνες από ελληνικες ταινίες του ΄50 και του ’60. Εκτός αυτού, σε βάζει σε μια διαδικασία να προσέξεις τους στίχους όλο και πιο σοβαρά μέσα απο την εύθυμη ή μη εκετελεση των κομματιων.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα με κράταγε τοσο πολυ μια μουσικη παράσταση οπως αυτή. Το σκηνικό των διαλόγων, μεταξύ του Μπακιρτζή με το κοινό ή τους μουσικούς θελοντας να προλογίσει ένα κομματι ή να δώσει περισσοτερες πληροφορίες οσον αφορα τους στιχουργούς, την ιστορία ή οτιδήποτε άλλο, ήταν απίθανο.
Όλο αυτό το κόλπο κράτησε μεχρι τις 00:40 αν δεν κάνω λάθος όπου έγινε μια μισάωρη διακοπή για χαλάρωση. Το δεύτερο μέρος φυσικά κινήθηκε στο ίδιο τέμπο, αλλά με ακόμα πιο χύμα κατάσταση απο τον Μπακιρτζη και την παρέα του, οπου ο κοσμος ζήταγε κομμάτια, ο ιδιος ήθελε να πει κάποιο άλλο, στο τέλος τα έλεγε και τα δύο. Αλλαζανε τις σειρές κλπ. Τρελό γέλιο.
Ειδική αναφορα στον κόσμο δεν χρειάζεται να κάνω γιατι όσοι βρίσκονταν στο χώρο του Passport, δεν βρεθηκαν τυχαια. Ηταν κοσμος που ειχε ξαναδει τους Κολυμβητές και συμμετείχε ενεργα σε ολη την πλοκή αυτης της μουσικής παράστασης.
Τώρα όσον αφορά τα κομμάτια ακούστηκαν όλα τα γνωστά τους όπως : Αρτζεντίνα, Δακοκτονοι, Απο το παρκο στη Μυροβόλο, Συχναζεις στο Μικρο Καφε (με την πανεμορφη εισαγωγη απαγγελία) , ο Καφές, Καιμακτσαλάν κλπ. Όπως και τραγουδια των Βαμβακαρη, Κατσαρου και άλλων καλλιτεχνών.
Ειναι 02:00 η ώρα και ο Μπακιρτζής δινει το συνθημα της λήξης με τα εξής λόγια : "Παμε το σκοπό του αποχωρισμού και μετα τον Αγιο Σπυριδωνα, μιας και ειμαστε στον Πειραιά". Ξεκινά ο σκοπός του αποχωρισμού (αν δεν κανω λάθος ειναι ενα παραδοσιακό δημοτικο απο Βορεια Ελλάδα) και ο Μπακιρτζής παρουσιάζει εναν προς έναν τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Και μολις τελείωνει ο σκοπός του αποχαιρετισμού ο Μπακιρτζής ζητα να σβήσουν όλα τα φώτα και να παίξει ενα απο τα καλύτερα ρεμπέτικα: Την προσευχη του μαγκα, το γνωστον στο κοσμο "Θεε μου μεγαλοδύναμε". Ανατριχιαστικη εκτέλεση και ό,τι καλυτερο για τέλος.
Προσωπικα επειδή τους ειδα πρωτη φορά ζωτανά, εφυγα παρα πολυ γεμάτος και κατενθουσιασμένος. Η εμπειρία ηταν πραγματικα μοναδική και πιστεύω να την επαναλάβω το συντομοτερο δυνατο. Για σας που δεν τους εχετε δει σπευσατε με την πρωτη δυνατη ευκαιρία.