Νοέμβριος 2015
Το 2011 είχαν κάνει την εμφάνισή τους διάφορα ονόματα που έδωσαν ελπίδα στους οπαδούς της ελαφριάς ηλεκτρονικής μουσικής την εποχή που ξεκίνησε να σβήνει η dubstep. Ο δεκαεννιάχρονος τότε Jamie Woon ήταν ένας από αυτούς, με το ντεμπούτο του ‘Mirrorwriting’ σε μια χορευτική διάθεση, που δεν τον βοήθησε να ξεχωρίσει, σε αντίθεση με ονόματα όπως ο James Blake, που κέρδισε το Mercury Prize δυο χρόνια αργότερα. Ούτε είχε τη μικρότερη επιτυχία των SBTRKT ή της Jessie Ware. Τέσσερα χρόνια αργότερα και με ελάχιστες εμφανίσεις στο ενδιάμεσο, όπως η συμμετοχή σε τραγούδι των Disclosure και στο φετινό άλμπουμ των Portico [Quartet], ο Woon επιστρέφει με ένα πολύ καλό δίσκο.
Σ’ ένα μουσικό κόσμο που πλέον είναι πολύ πιο ο ανοιχτός σε μοναχικούς τραγουδιστές-τραγουδοποιούς με ανάλαφρα beat και μια soul αύρα, το ‘Making Time’ μοιάζει να είναι ο κατάλληλος δίσκος την κατάλληλη στιγμή. Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το ‘Movement’, μετά το επίσης καλό εναρκτήριο ‘Message’, μ’ ένα σχεδόν εθιστικό θέμα στα κρουστά και στο μπάσο. Το δεύτερο μισό του άλμπουμ, από το ‘Lament’ και έπειτα, είναι πιο υποτονικό, αλλά το ενδιαφέρον δε μειώνεται. Ο Jamie Woon είναι ικανός τραγουδιστής και το επιβεβαιώνει συχνά κατά τη διάρκεια των περίπου σαράντα λεπτών που διαρκούν τα δέκα τραγούδια, αν και συχνά υπάρχουν αρκετά στρώματα φωνητικών που επικαλύπτονται. Κάποιες φορές δουλεύει, όπως στο ‘Dedication’, που κλείνει όμορφα το δίσκο και δεν κουράζει, παρότι πλησιάζει τα εφτά λεπτά, ενώ κάποιες άλλες όχι. Ένα άλμπουμ χωρίς εξαιρετικές μεμονωμένες στιγμές, αλλά με αρκετά καλά τραγούδια και ευχάριστο απ’ την αρχή ως το τέλος.
Το 2011 είχαν κάνει την εμφάνισή τους διάφορα ονόματα που έδωσαν ελπίδα στους οπαδούς της ελαφριάς ηλεκτρονικής μουσικής την εποχή που ξεκίνησε να σβήνει η dubstep. Ο δεκαεννιάχρονος τότε Jamie Woon ήταν ένας από αυτούς, με το ντεμπούτο του ‘Mirrorwriting’ σε μια χορευτική διάθεση, που δεν τον βοήθησε να ξεχωρίσει, σε αντίθεση με ονόματα όπως ο James Blake, που κέρδισε το Mercury Prize δυο χρόνια αργότερα. Ούτε είχε τη μικρότερη επιτυχία των SBTRKT ή της Jessie Ware. Τέσσερα χρόνια αργότερα και με ελάχιστες εμφανίσεις στο ενδιάμεσο, όπως η συμμετοχή σε τραγούδι των Disclosure και στο φετινό άλμπουμ των Portico [Quartet], ο Woon επιστρέφει με ένα πολύ καλό δίσκο.
Σ’ ένα μουσικό κόσμο που πλέον είναι πολύ πιο ο ανοιχτός σε μοναχικούς τραγουδιστές-τραγουδοποιούς με ανάλαφρα beat και μια soul αύρα, το ‘Making Time’ μοιάζει να είναι ο κατάλληλος δίσκος την κατάλληλη στιγμή. Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το ‘Movement’, μετά το επίσης καλό εναρκτήριο ‘Message’, μ’ ένα σχεδόν εθιστικό θέμα στα κρουστά και στο μπάσο. Το δεύτερο μισό του άλμπουμ, από το ‘Lament’ και έπειτα, είναι πιο υποτονικό, αλλά το ενδιαφέρον δε μειώνεται. Ο Jamie Woon είναι ικανός τραγουδιστής και το επιβεβαιώνει συχνά κατά τη διάρκεια των περίπου σαράντα λεπτών που διαρκούν τα δέκα τραγούδια, αν και συχνά υπάρχουν αρκετά στρώματα φωνητικών που επικαλύπτονται. Κάποιες φορές δουλεύει, όπως στο ‘Dedication’, που κλείνει όμορφα το δίσκο και δεν κουράζει, παρότι πλησιάζει τα εφτά λεπτά, ενώ κάποιες άλλες όχι. Ένα άλμπουμ χωρίς εξαιρετικές μεμονωμένες στιγμές, αλλά με αρκετά καλά τραγούδια και ευχάριστο απ’ την αρχή ως το τέλος.
Σχετικό θέμα