Η φετινή χρονιά είναι σημαδιακή για το ελληνικό ροκ συγκρότημα ΜΠΛΕ, αφού συμπληρώνουν 20 χρόνια ζωής (και όχι απλώς ύπαρξης!). Παράλληλα με τα μουσικά τους γενέθλια, κυκλοφόρησαν τον έβδομο κατά σειρά δίσκο τους που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως επετειακό, φέροντας τον συμβολικό τίτλο «20», και πραγματοποίησαν ένα εορταστικό live στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου το Σάββατο που μας πέρασε. Θυμηθήκαμε το πώς ξεκίνησαν, το πώς προχώρησαν και το γιατί 20 χρόνια μετά συνεχίζουν να ταράζουν τα νερά των μουσικών δεδομένων και το μέσα μας.
Στις 23:30 ακριβώς τα φώτα χαμήλωσαν και η σκηνή του κατάμεστου Σταυρού έλαμψε με μπλε και κόκκινους φωτισμούς, δημιουργώντας στο ενδιάμεσο μωβ αποχρώσεις. Η μπάντα έλαβε θέσεις με την Τζώρτζια Κεφαλά, βασική ερμηνεύτρια του συγκροτήματος από το 1998, να τραβά όλα τα βλέμματα με την ισχυρή και εκκεντρική της παρουσία στη μέση της σκηνής. Οι Μπλε μας ταξίδεψαν στο χρόνο πηγαίνοντάς μας πίσω στο 1996, όταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα με τον παρθενικό τους δίσκο «Ενοχές». Δυναμικό ξεκίνημα με το ομώνυμο τραγούδι- το οποίο είχε ερμηνευτεί τότε από το πρώην μέλος τους Θεοδοσία Τσάτσου - διασκευασμένο και προσαρμοσμένο στο στυλ της Τζώρτζιας. Η ίδια μας καλωσόρισε θερμά και προλόγισε τη συναυλία με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα.
Έπειτα οι Μπλε ξεκίνησαν μια μουσική αναδρομή στο παρελθόν, όχι απαραίτητα με χρονολογική σειρά, διαποτισμένη από μελωδίες του παρόντος και εμπλουτισμένη με φρέσκα τραγούδια που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Το υλικό που έχουν στο ιστορικό τους είναι πλούσιο και περιέχει τραγούδια που έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες στο πέρασμα των χρόνων. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο, άλλα ύμνοι κι άλλα κρυμμένα διαμαντάκια. Ακούσαμε τα: «Όνειρα σου τραγουδάω», «Έλα να δεις», «Τα πάντα ζητάς», «Κόκκινο φιλί», «Ανησυχώ», «Αδύνατον», «Τον ίδιο το θεό», «Τρελός», «Με ταξιδεύεις», «Ξέρω γιατί». Τραγούδια αγαπημένα με τα οποία ερωτευτήκαμε, με τα οποία θυμώσαμε ή πολλές φορές νιώσαμε τον συνδυασμό αυτών των δύο συναισθημάτων, όπως στο «Δεν θέλω» και το «Κοίταξε με δυο φορές» - με τη Τζώρτζια να συμπληρώνει στο δεύτερο "δεν είμαι αυτό που νομίζεις…".
Μία τέτοια ενδιαφέρουσα και οξύμωρη δυναμική έχουν τα τραγούδια των Μπλε, τα οποία διέπονται πάντα από μία μοναδικότητα στο είδος του ήχου και του στίχου που αποτελεί χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Τη δυναμική αυτή, την ενέργεια και το πάθος τους κατάφεραν να αναδείξουν και πάνω στη σκηνή. Μέσα από τον συντονισμό και τη χημεία τους, φάνηκε πως ένας από τους λόγους που κρατιούνται ζωντανοί από το 1996 μέχρι σήμερα – αναλογιζόμενοι, μάλιστα, πως τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα διαλύθηκαν στην πορεία – είναι το μεταξύ τους ισχυρό δέσιμο και η μεγάλη αγάπη γι΄ αυτό που κάνουν. Την προσωπικότητά τους και το μουσικό τους στίγμα ως μπάντα, κατόρθωσαν να το διατηρήσουν και στον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο «20» που μετράει λίγους μόνο μήνες.
Από το νέο άλμπουμ τους, το οποίο περιέχει 10 πολύ όμορφα «μπλε» τραγούδια, ακούσαμε τα περισσότερα. Κάποια από αυτά είχαν ήδη κυκλοφορήσει προηγουμένως ως singles οπότε ήταν οικεία και είχαν αγαπηθεί από το κοινό πολύ πιο πριν. Μέσα από τα καινούργια «Κοίτα», «Τίποτα», «Έχω πολύ θυμό», «Δεν υπάρχει αυτό που ζω» (σε ντουέτο με τον Γιώργο Παπαποστόλου που τους γράφει τη μουσική), «Εγώ μπορώ και μόνη», «Φίλα με στο στόμα» οι Μπλε μας απέδειξαν πως δεν έχουν χάσει τίποτα από τη δύναμη, την ψυχή και το ύφος τους. Οι Μπλε πάντρεψαν τα νέα μουσικά τους δημιουργήματα με αρκετά ξένα τραγούδια ("Satisfaction", "Killing in the name", "Should I stay or should I go"), με τα πρώτα τους βήματα ("Σ’αγαπώ", "Φοβάμαι"), με άλλες μεγάλες επιτυχίες τους ("Μια φορά κι έναν καιρό", "Στα μαύρα έχω ντυθεί", "Εσύ δεν ζεις πουθενά", "Μ’ αρέσεις γιατί") αλλά και μια διασκευασμένη –σε γρήγορο ρυθμό- «Ταξιδιάρα ψυχή» (Τρύπες) από τον Παναγιώτη Παπάζογλου, μιας και "οι Θεσσαλονικείς έχουν παράδοση στη φασαρία" όπως χαριτολόγησε η Τζώρτζια.
Ο μουσικός επίλογος της εορταστικής συναυλίας ήρθε με το εμβληματικό τραγούδι «Πιάνω φωτιά» που, φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει από το ρεπερτόριο! Κατά τη διάρκειά του, το ιδιαίτερα ξέφρενο κοινό άναψε τα αστεράκια που κρατούσε στα χέρια, φωτίζοντας τον χώρο και βάζοντας τη δική του φωτιά στο βράδυ , αφού οι Μπλε το είχαν κάνει ήδη – και με την ενέργειά τους πάνω στη σκηνή και με την γενικότερη μουσική δράση τους όλα αυτά τα χρόνια. Μετά από μια ολιγόλεπτη απουσία, η μπάντα επέστρεψε με ένα μικρό encore για να δώσει το τέλος της μεγάλης Σαββατιάτικης βραδιάς, που ήταν μια σπουδαία γιορτή και ένα "ευχαριστώ" από αυτούς σε εμάς και, κυρίως, από εμάς σε αυτούς.
Υ.Γ. Η ένταση της βραδιάς θα μπορούσε να συμπτυχθεί στο γεγονός ότι η Τζώρτζια ανέβηκε στη σκηνή με μαζεμένα μαλλιά και ζακέτα, ενώ κατέβηκε εντελώς διαφορετική!
ΜΠΛΕ:
Γιώργος Παπαποστόλου – Μουσική
Γιώργος Παρώδης – Στίχοι
Τζώρτζια Κεφαλά – Φωνή
Νατάσα Αλεξίου – Βιολί, φωνητικά
Μαζί τους στη σκηνή οι μουσικοί :
Πάνος Παπάζογλου – Κιθάρα
Διαμαντής Καραγιαννακίδης – Πλήκτρα
Χρήστος Κλάρος – Μπάσο
Χρήστος Κουτσούρης – Τύμπανα
Σχετικό θέμα